Ik ben het volkomen met nicole eens. Tuurlijk kent iedereen sitauties waarin het anders is en natuurlijk zijn er succesverhalen. Maar ook ik ben met 3 maanden in de steek gelaten, er is nooit geinformeerd, hij vertelde alleen maar leugens en doet dit nog. Het is met recht een lafaard, er is niets anders van te maken. Ik wil mijn kind voor teleurstellingen behoeden, daar heeft ze niets aan. En nu kan ik dat voor haar beslissen. Als ze oud genoeg is om het te begrijpen, zal ik haar over hem vertellen en kan ze naar hem op zoek gaan. Puur en alleen omdat hij haar verwekt heeft, wilt niet zeggen dat hij een vader is.
Tuurlijk ik zal haar ook de waarheid vertellen maar ik ga het echt niet mooier maken dan het is ... en natuurlijk gooi ik het niet rauw op haar bordje maar ik zal niet liegen in zijn voordeel .. En als ze dan besluit dat ze hem toch een keer wil zien als ze oud genoeg houd ik haar ook niet tegen , maar nu ik nog voor haar kan beslissen gaat dit feestje dus niet door En nogmaals dit gaat niet op voor de vaders die wel altijd intresse hebben getoond in hun kids en er moeite voor gedaan hebben ..
prrrsam & Nicole26 ik ben het helemaal met jullie eens. Hier ook een "zaaddonor" want het woord vader is hij niet waard in mijn ogen. Die geen interesse toont, en liegt en beloftes niet nakomt. in mijn ogen is je vader de persoon die je opvoed, van je houd, je eten geeft en er voor je is. En dat is niet per definitie de persoon die je verwekt heeft.
Ik heb het niet over liegen. Mijn moeder heeft tegen mij gezegd dat mijn vader er niet klaar voor was. Niet gelogen, maar ze heeft ook niet alle smeuïge details verteld. Moet dat dan? Door dit tegen mij te zeggen, had IK in ieder geval geen negatieve gevoelens tov hem. Anders was het contact nu denk ik veel moeizamer met hem geweest en had ik er zelf wellicht ook meer psychische problemen aan ondervonden. Mijn moeder heeft trouwens sinds ze heeft gezegd het alleen te doen, ook nooit meer wat van mijn vader vernomen. En TOCH bleef ze relaxed (naar mij toe, ze heeft er zelf veel verdriet om gehad natuurlijk). Wanneer een vader op een punt aangeeft er toch wel klaar voor te zijn, vind ik gewoon niet dat je hem bij voorbaat moet afwijzen. Ik vind dat je het je kind verschuldigd bent eerst te onderzoeken of hij alleen maar praatjes heeft of echt zijn best wil gaan doen. Trouwens, jullie kunnen wel heel stellig zeggen dat een zaaddonor van iemand nog geen vader maakt, maar ik denk niet dat jullie kind daar straks ook zo over denkt. Ik denk dat veel kinderen toch naar hun vader gaan verlangen. Op een bepaald punt toch kennis willen maken en nieuwsgierig zijn. In die zin blijft zo'n man ALTIJD de vader, biologisch gezien. Ik heb ook een niet-biologische vader en die is zeker minstens zo belangrijk daar ben ik het mee eens, maar je biologische vader is toch ook echt heel belangrijk hoor. Daar ben je genetisch mee verbonden, daar heb je overeenkomsten mee. Want ik lijk 100 procent meer op mijn biologische vader (vooral! qua karakter) dan op mijn niet-biologische vader (ik ben door hem opgevoed sinds ik 3 jaar was).
ik vind dat als je niet meer hebt gedaan dan een kind verwekken, je geen vader bent. biologische overeenkomsten, DNA overeenkomsten allemaal prima. Maar zolang je je verantwoordelijkheid als vader zijnde niet neemt, ben je geen vader. En als mijn zoontje over een tijd zijn biologische "vader" wil leren kennen, dan mag hij dat uiteraard, en zal ik hem daarin steunen. Maar dat neemt niet weg dat als zijn bio vader contact zoekt nu, dat ik hem de deur wijs. Ik en Collin hebben rust en regelmaat nodig. En dat gaat niet als hij met zijn leugens en loze beloftes op de stoep staat. Ik heb hem kansen genoeg gegeven. ook nu Collin geboren is heeft hij de kans gehad en zelf gezegd "ik kan dit niet aan". Tja dan houd het bij mij op. Ik ga door met mijn leven, en Collin gaat daarin met mij op dit moment. Wat hij doet als hij 12/16/18 is.. dat is dan aan hem, maar tot dat moment moet ik de keuzes maken voor ons allebei. En dat betekend dat zijn Bio papa niet in de picture is.
Ik begrijp heel goed de pijn van achtergelaten worden met 'n baby, aangezien ik 't dus zelf heb meegemaakt. Ik weet hoe 't voelt als iemand alleen maar liegt en bedriegt en zich zélf ook opstelt als zaaddonor. Dat doet godsgruwelijk zeer en dan druk ik 't zacht uit. Hoe kan iemand zo'n mooi wezentje zomaar zo hard laten barsten? Het zal waarschijnlijk ook altijd zeer blijven doen. In elk geval is het hier na zoveel jaar nog steeds een gevoelige plek... 'k Heb nu een fijn gezinnetje en die periode ligt achter me, maar af en toe wordt het aangeraakt en doet 't zeer. Hoort erbij, het maakt me alleen niet meer zo kwaad... Wat dat soort zaken betreft is 't maar goed dat men in de rechtbank echt niet zomaar even een omgangsregelingetje op zal leggen. Alleen is 't wel zo dat de rechterlijke macht ondertussen behoorlijk doorgeslagen is naar de andere kant en er een soort 'moedermaffia' is ontstaan van rancuneuze, getroubleerde ex-vrouwen, die hun woede niet los kunnen laten (let wel: ik bedoel hiermee vrouwen die met een 'normale' scheiding van doen krijgen en hier totaal geen weg in kunnen vinden, het niet goed verwerken en daardoor rancuneus worden, dus niet de vrouwen die met de 'ik ben psychisch niet in orde, ik kijk niet meer naar m'n kind om en je zoekt het maar uit met je koter'-variant waar we het hier óók over hebben). In plaats van het belang van het kind, staat nu ook vaak in onbenullige zaken of zaken waarin vader wél gewoon omgang zou moeten krijgen het belang van de moeder eerder voorop en dat is, vind ik, géén goede ontwikkeling. Er wordt hoe dan ook te weinig aan 'waarheidsbevinding' gedaan door rechters. Maar feitelijk ondervinden moeders op dit moment eerder profijt van de huidige rechtspraak, dan nadelen. En dat kan heel akelig uitpakken voor vaders die daadwerkelijk er voor hun kids willen zijn, maar in gevallen zoals de schrijnende gevallen die ik hier lees is dat eerder een geluk te noemen. Wat ik dus bedoel te zeggen: Het kán allemaal, maar de kans dat het gebeurt is gewoon erg klein. Maar hoe je als moeder er mee omgaat jegens je kind, dat zijn of haar verwekker zomaar weg is gegaan en nooit moeite heeft gedaan voor hem of haar, daar zijn vele varianten in te vinden. Ik heb zielsveel van mijn ex gehouden en ondanks dat ik 'm tegenwoordig wel kan villen, zal ik dat nooit ontkennen naar m'n dochter. Zij mag weten dat ze in liefde gemaakt is, daar heeft ze recht op. Zij mag ook de leuke kanten van haar verwekker kennen, ze is immers hoe dan ook een deel van 'm... Maar ze mag ook weten dat ik wel degelijk boos op hem ben en het niet goedkeur wat hij gedaan heeft. Maar is 't zo erg dat mijn dochter trots is op 't feit dat zij als enige van ons gezin van zwemmen houdt? "Dat heb ik van E.", kan ze zeggen, alsof 't de normaalste zaak van de wereld is. Want dat moet 't eigenlijk ook zijn: ze is nou eenmaal gemaakt door een andere man, zoals ze 't zelf zegt. Mijn ex is gék op zwemmen, kon het ook heel erg goed, en blijkbaar zit dat ook in haar genen. Moet ik minder trots zijn op haar zwemprestaties, alleen omdat 't me aan m'n ex doet denken? Het is gewoon heel moeilijk daar een goede manier in te vinden, vooral als de wond nog zo vers is. Toch denk ik dat 't beter is na een periode van verwerking óók de positieve kanten te gaan zoeken (hoe veel verdriet en pijn dat ook kan doen) dan alleen maar boos te blijven. Ik ga er van uit dat mijn dochter later mijn ex zal willen opzoeken en dan lijkt het me voor mijn eigen gezondheid én die van Noah een stuk beter als ik zélf daar een stuk beter mee om kan gaan. Ik zie zoveel vrouwen in woede blijven hangen, alleen omdat ze bang zijn hun verdriet te voelen. Want als je op een gegeven moment óók de dingen herinnert die leuk waren, waarom je op 'm viel of waar je aan verknocht was, dan doet dat zeer en veel vrouwen zijn bang voor die pijn, maar doen door in de woede die dat bedekt te blijven hangen zichzelf en hun kinderen te kort... Het doet natuurlijk gewoon zéér dat hij niet de man en niet de vader bleek te zijn waar je op gehoopt had en daar mag je uiteraard ruimschoots de tijd voor nemen, maar er is méér dan alleen boosheid... Als op een gegeven moment die emoties naast elkaar kunnen staan ben je -denk ik- al 'n heel end... Ik heb alle respect voor jouw moeder Merijn, en als ik 't zo lees hoop ik dat mijn dochter later net zo relaxed over de situatie kan praten en haar emoties kan hebben zoals jij nu!
Jij hebt niets te willen kuidebokibi. Het is de "vader" van je kind, niet van jou. En die zal later bepalen zijn of haar verwekker als vader te aanschouwen of niet. Verder kan ik me wel heel goed voorstellen dat je er zo in staat, zeker omdat je kleine nog zo klein is. Een baby 'afgeven' aan een man die niet blijkt te zijn zoals jij gehoopt had dat ie zou zijn, is echt niet makkelijk, dat begrijp ik. En ik denk dat ook ik dan gepast zou hebben, mijn moeder denk ik ook. Al vind ik nog steeds dat als hij nu besluit er wel opeens klaar voor te zijn, je daar op zijn minst gehoor aan kunt geven. Wellicht door te melden dat de regelmaat en thuisbasis nu het belangrijkste is, hij hem/haar niet zomaar kan opeisen en het vertrouwen weer moet groeien. En dan mag hij zijn best gaan doen. Maar ik begrijp ook dat als je vaker in deze situatie hebt gestaan (en dit keer op keer op een teleurstelling is uitgelopen), je op een gegeven moment ook denkt 'ja nu ben ik er klaar mee'. En misschien dat het over een paar jaar, wanneer kleine volwassenen mannen misschien grote volwassen mannen zijn geworden, beter gaat... @ mijkeltje: Ik vind het van jou evengoed dapper hoe je er mee om gaat. Het klinkt alsof je het duidelijk voor je hebt en je goed in het belang van je dochter nadenkt. Verder ben ik het eens met je verhaal over woedende ex-vrouwen. Dat is eigenlijk de belangrijkste reden waarom deze regelgeving bestaat, niet eens in het geval van een laffe ex (ik noemde het in eerste instantie eigenlijk ook alleen als voorbeeld... ik doelde eigenlijk ook vooral op die achterbakse exvrouwen ).
Ik moet er werkelijk niet aan denken dat mijn ex over een paar jaar ineens mijn kleine mannetje wil zien. Niet zozeer voor mezelf (hoewel ik er ook veel moeite mee zou hebben), maar voor m'n kleine mannetje! Hij heeft ons 1 keer keihard laten zitten, straks gebeurt dat ook een 2e keer, als m'n mannetje beseft wat er gebeurt en gehecht is geraakt aan die man! Er zullen honderden beloftes en excuses aan vooraf moeten gaan, wil ik mijn zoontje met m'n ex om laten gaan. Nu zal dat waarschijnlijk toch nooit gebeuren, maar goed Nog even over het beginstukje in dit topic; Het is verplicht om de geboorte en het adres door te geven aan de 'vader'. Dit heb ik gedaan, maar inmiddels ben ik verhuist. Ben ik nu crimineel bezig? Het lijkt me niet echt fijn om vanaf nu elke verhuizing door te moeten geven
Haha, is dat echt verplicht? Heb ik niet eens gedaan. Maar goed, sommige mensen zijn hier zo lek als een vergiet (m.a.w. er wordt hier enorm geroddeld), dus hij zal het wel weten. Maar écht niet dat ik dat door ga geven telkens als ik verhuis.
Ik geef 't ook niet door. Hij 'vergat' het meteen al en pas bij de rechtszaak kwam ik erachter waar hij allemaal zoal gewoond had. Hij kwam toen ook mijn adres te weten. Overigens ben ik via internet voor hem heel makkelijk op te sporen, dus hij kan te allen tijde contact opnemen als 't persé moet. Een advocaat kan verder een adres vrij gemakkelijk achterhalen. Hij heeft nog nooit moeite gedaan, dus als m'n ex iets te vragen heeft, dan regelt hij 't zelf maar dus... Ja, ik ben absoluut van gelijke rechten, gelijke plichten, maar ik ben ook gekke Henkie weer niet natuurlijk en blijf 'm zaken ook weer niet achter z'n onwelwillende kont aandragen, laten we eerlijk zijn...
Hm volgens mij heeft mijn moeder ook nooit een adreswijziging doorgegeven hoor... Maar als ze het echt willen weten, dan komen ze er wel achter toch?
even weekje weg geweest en nu alle reacties gelezen. kennelijk liggen wet en praktijk dus nogal eens wat van elkaar zoals ik in enkele ervaringen lees. tja en wat nu te doen he. eerst maar even zeggen dat ik geen alleenstaande moeder ben die kind vader misgun of andersom. ik zou dolgraag hebben gezien dat ik met vertrouwen ons zoontje ook bij vader kon achterlaten zonder angst etc. echter door uitspraken als ik haal de kleine bij je weg, laat je voor gek verklaren en ik schiet mezelf een kogel door mijn kop. maar ook door eerdere ervaringen realiseer ik me nu dat hij geen goede vader is en kan zijn voor de kleine man. hij is zelf nog net een kind af en toe en zeer manipulerend en koppig. dan kun je je stellen... waarom dan een kind nemen, waarom was je dan met hem. tja verliefdheid he... wilde alles voor hem doen hield van hem en ik compenseerde zijn moeizaamheden wel. de kleine kwam er echter door de pil heen, maar had me niets mooiers kunnen bedenken. de reden dat het uitging... niet mijn keuze ik wilde er samen voor blijven gaan, maar hij wilde ineens weer op zichzelf. geldproblemen speelde een rol en hij had - zo bleek later- al maanden eerder willen stoppen maar durfde dit niet te zeggen is toch getrouwd (nep dus want wilde eigenlijk niet) en toen raakte ik daarna dus zwanger door de pil heen. daar waar ik dacht dat het allemaal wel goed zat wilde hij dus al een hele tijd niet meer en eigenlijk wilde hij gewoon op zichzelf. tja en dan sta je dus alleen met een buik van 6 maanden etc. ik ben dus ook iemand die ervoor gevochten heeft om juist het contact wel te houden. maar steeds meer gebeurde er dingen waar ik heel angstig of onrustig van werd. zijn vader die me kwam uitschelden in bijzijn van kleine, mailtjes, uitspraken enz. ga niet te veel in detail. wat moet je dan op een gegeven moment nog is allemaal inmiddels 11 maanden geleden dat het uit ging ik wil zo graag een streep zetten onder alles wat is gebeurd... door met alles ik heb bijna alles gewoon op de rails... werk gewoon 4 dagen, zorg alleen voor mijn zoontje, heb zelfs sinds 3 weken weer iemand leren kennen, gaat allemaal prima alleen het gedoe omtrent ex is wat niet goed gaat. hij blijft verhalen vertellen, geen interesse tonen maar ondertussen wel zeggen dat die de kleine wil zien en mij zwart maken bij anderen. (door leugens) inmiddels dus al ruim 2 maanden niet gezien vanwege time-out maar ja dat kan ook niet eindeloos ergens hoop ik dat het ooit nog goed komt maar veel meer denk ik dat dit niet gaat gebeuren. hij is onvoorspelbaar, kinds en niet verantwoordelijk. ik durf mijn zoon niet alleen bij hem te laten en vertrouw hem niet meer. dus ergens hoop ik - hoe stom het ook mag klinken - dat het gewoon doodbloed zoals ze dat noemen. dus dat ex het erbij laat zitten en ik de rust kan houden die er nu eindelijk 2 maanden min of meer is ontstaan na alle stress. herkenbaar voor iemand? maar dan zit je dus weer met de wet en regelgeving he. die zegt dan wel dat als de ander niet specifiek erom vraagt je zelf geen actie hoeft te ondernemen. ik wacht nu dus verder maar even in de hoop dat het voorbij gaat of met de loop van tijd ik toch verandering bij ex zal merken... wat zouden jullie doen?? o ja p.s. respect voor een ieder die wel op een goede manier uit elkaar kan hoor. en ook ik deel de mening dat dat in feite ook zou moeten en vaders ook rechten hebben. zo hoort dat ook. maar het moet wel in harmonie gaan en niet zorgen voor angsten, stress onrust etc. wat ten nadele is voor de kleine. en betreft op een goede manier uit elkaar gaan en contact houden zijn er nog steeds 2 voor nodig he en als de ander niet wil kun je nog zoveel doen en nog zoveel interesse blijven tonen maar dat heeft dan echt geen zin heb ik wel gemerkt... helaas
Ik heb geen idee wat ik zou doen, maar ik wil je wel ontzettend veel sterkte wensen! Ik weet zeker dat ik, als ik in zo'n situatie zou zitten, het liefst m'n kindje op zou pakken en ergens in een ver land gaan wonen, zodat ik zeker weet dat hij/zij niet van me af wordt gepakt. Maarja, dat kan natuurlijk niet
@mamametzoon: ik vind het heel erg moeilijknom te zeggen wat ik zou doen in jou situatie. Idd voorlopig maar afwachtsn, alhoewel de onzekerheid ook stress geeft want je wert nooit of er wat zal komen van zijn Kant. Mijn zoontje is niet erkent, heb gister wel zijn vader gebelt en hem zijn laatste kans geven. Hij mag collin voorlopig 1x per maand hier bij mij komen bezoeken. En als dat goed gaat en hij beloftes houd en zijn leven op orde heeft, woont nu in kraakpand etc , dan kunnen we Misschien verder kijken. Maar eerst dit afwachten. Hij wilde nu toch zijn zoontje wel zien en komt vandaag om1 uur langs.
nou hier weer korte update voor de zekerheid voor advies vandaag advocaat gebeld die vertelde me het volgende wat het juridisch loket vertelde (zie 1e bericht) is in principe juist alleen een rechter zal vrijwel altijd kijken naar de sitiuatie het feit dat er geen gezinsverband is geweest (ex heeft nooit met kind bij mij gewoond) en dat ex weinig interesse toont, communicatie erg moeizaal verloopt maar vooral dat zoon nog niet in staat is zichzelf te verwoorden maakt dat meestal dan een andere omgangsregeling zou worden ingezet zoals bijvoorbeeld 1 middagje per week op bezoek als het voor de rechter zou komen ipv 1x per 14 dagen. dat scheelt dus al weer iets heb mijn vraag of ik moet toegeven aan mediation er nu ook neergelegd en wat ik beste kan doen ook voorlopig wacht ik maar even die reactie af. en ik denk dat ik inderdaad zelf gewoon verder niets meer doe tenzij hun zeggen dat ik wel verstandig doe om naar de mediation te gaan maar deze advocaat zei ik ook dat dat is bedoeld om partijen samen na te laten denken over hoe ze de omgang willen hebben. een wel / niet wordt dan wat lastig. dus ik zie het wel weer
er staat ipv 1x per 14 dagen. dat moet zijn bij een jong kind doen ze vaak 1 middagje per week ipv heel weekend per 14 dagen en alle vakanties de helft.
Ik zeg maar 1 ding.... Ik ben het er volledig mee eens! In amerika kan je kind fulltime bij vader terecht komen als die een beter tehuis kan bieden al is het met fulltime oppas. Denk aan het kind. Als de vader echt zo erg is maak je er geen kind mee. En ongelukje net zo goed.. je ligt wel in bed met iemand die dan zo erg blijkt te zijn. Zijn ze echt heel erg (verwaarlozing en mishandeling enz) kan je het recht wel afpakken. Volledig terecht.
Als er daadwerkelijk een rechtszaak komt, krijg je eigenlijk altijd meteen een brief (en 'n folder) over mediation bij de uitnodiging voor de zaak. Daarin kun je aangeven of je hiervoor open staat. Als beide partijen hiervoor open staan ga je zonder tussenkomst van 'n rechter door naar 'n mediator (je komt trouwens bij een lager inkomen ook bij mediation in aanmerking voor een financiële tegemoetkoming, net als wanneer je een advocaat in de arm neemt). De rechter kan eventueel dat wat er onderling dan besproken is alsnog bekrachtigen (wat denk ik, altijd verstandig is dan). Als ik jouw verhaal zo lees, denk ik dat afwachten inderdaad in dit geval de beste houding is...
bedoel je hiermee te zeggen van dat je vind dat vader recht heeft in deze situatie op kind?? ter verduidelijking... soms is een partner in relatie anders dan erna. in mijn geval was mijn ex in onze relatie ook wel zo dat hij niet echt het initiatief nam in zaken regelen enz. maar ach... dat compenseerde ik wel. maar ineens wilde die voor zochzelf kiezen en scheiden en is nadien dus heel erg veranderd. dat is ook mede de reden dat ik het zo moeilijk vind. hij kan wel lief zijn, maar herken hem nu echt niet meer. is manipulerend (iets wat hij al wel kon zijn maar anders), en alle slechte dingen zijn verergerd. tja dat zijn dingen die ik in de relatie nooit heb geweten anders had ik er zelf eerder wel een punt achter gezet. wil hiermee zeggen dat dit geen dingen zijn die te zijn voorspellen altijd en gaandeweg veranderen of pas tot uiting komen. dus de uitspraak als de vader zo erg is maak je er geen kind mee vind ik wel erg kort door de bocht.
bedankt voor je info ik wacht het nu inderdaad maar even af. denk niet dat in ons geval mediation een oplossing is gezien het feit dat hij niet wil luisteren naar wat ik wil zeggen en toch alleen maar bij zijn standpunt blijft. ik heb dus niet de beleving dat we tot een compromis zouden kunnen komen. ik laat het nu dus allemaal maar even zo en zie wel wat er volgt en hoe dan verder wel bedankt... houd jullie op de hoogte zijn er trouwens nog meer mensen in vergelijkbare situatie of geweest. wat hebben jullie gedaan??