ik heb een heeeel gevoelig meisje op de wereld gezet, ik probeer er goed rekening mee te houden maar het wordt steeds erger, hoe meer ze de wereld ontdekt hoe vaker ze ergens van schrikt en moet huilen. ze huilt (of eigenlijk krijst) zodra we een vreemde ruimte binnenlopen en lacht dan niet meer tot we weer in de auto zitten of thuis zijn. ik zie er dus tegenop om haar ergens mee naartoe te nemen. nu huilt ze ook van bepaalde knuffeltjes, laatst gaf ik haar een knuffeltje van nijntje dat rammelt heel zachtjes en bescheiden als je het heen en weer schud, ze schrok ervan en moet nu steeds huilen zodra ze dat knuffeltje ziet . zelfde met vreemde mensen, huilen huilen huilen. ik weet eigenlijk nu dus niet meer of ik er wel goed aan doe door haar te ontzien want ze went nu nergens aan en schrikt overal van en is dus ook overal bang voor. als ik hoest moet ze ook altijd huilen, maakt niet uit hoe zachtjes ik het doe je ziet die armpjes opzij schieten van de schrik, pruillipje en huilen maar...... waar doe ik nou goed aan? gewoon doen alsof er niks aan de hand is en haar overal mee naartoe blijven nemen etc? of haar ontzien? ik vind het wel zielig maar als het nog erger wordt kan ze straks haar lol nog op. groeit ze hier overheen of is dit al echt een karaktertrek? mama weet het even niet meer kleine aanvulling: als we wandelen dan blijft ze me strak aankijken, kijkt niet om zich heen maar houdt mij voortdurend in de gaten. lijkt me voor haar erg vermoeiend.
Aaaw wat zielig voor je meisje zeg Zou niet weten wat ik je moet adviseren want heb hier een tegenovergesteld geval op mn schoot zitten (ik kan juist dáár weer tips voor gebruiken), maar heb je dit ook al met het cb besproken? Misschien dat zij nog tips voor je hebben? Succes hoor, lijkt me echt niet leuk, voor jullie beide niet!
ik heb de neiging om haar lekker bij me te nemen steeds en haar te "beschermen" maar het wordt steeds erger dus ik vraag me af of ik er wel goed aan doe. ja zielig he? breekt mijn hart ook hoor, thuis is ze altijd heel vrolijk en vooral erg lief maar zodra er "iets anders/lawaaierig" is.....
Misschien zou je eens langs een ostheopaat kunnen gaan. Heeft ze misschien ook last van een voorkeurshouding? Soms kan er namelijk een verband zijn met de spanning van de spiertjes en het schrikkerige gedrag. Deze vraag kregen wij ook toen we naar de ostheopaat gingen. of wellicht zit haar iets anders dwars en kan hij/zij jullie evengoed hierbij helpen. Succes ermee! Snoozie
Ik weet er niet veel van, maar beschermen zal niet werken. Je kunt niet altijd overal bij haar zijn en dus zal ze zonder jou niet kunnen functioneren. Zijn het geluiden die haar bang maken, zoals het niezen en het rammelen van nijntje? Waarschijnlijk ook de stofzuiger en zo? Ik denk dat je heel voorzichtig haar moet coachen om de grote wereld te ontdekken. Ga samen met haar op de grond zitten en laat haar heel voorzichtig de rammelaar zien. Als ze het eng vindt weer afstand ervan nemen, maar haar niet bevestigen in haar angst. Dat is namelijk wat jouw beschermende houding doet, haar bevestigen dat het eng is. Ze zal altijd een gevoelig kindje blijven, maar ze zal alles moeten leren. Als ik ergens kwam waar luca het eng vond, ging ik samen met hem op de grond zitten en liet hem vanaf mijn veilige schoot de omgeving verkennen. Ik nam ook altijd wat bekende speeltjes mee, zodat het minder eng is allemaal. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Het is moeilijk hoor, succes!
poeh meid, das een lastige situatie. nee ik zou het ook niet weten wat je moet doen. ik herken het niet dus ik kan je helaas niet helpen. wil je veel sterkte ermee wensen. en idd wat hierboven staat over de osteopaat is ook het enige advies wat ik dan nog zou kunne geven. en verder haar gewoon lekker knuffelen als je denkt dat ze er behoeft aan heeft. kan nooooit geen kwaad. knuffel elmo24 (henkie)
Ok, niet verkeerd opvatten want ik vergelijk je meisje alles behalve met mijn kat natuurlijk maaaar... Mijn kat schrok ook echt OVERAL van en ik had dus ook de neiging om hem dan steeds bij me te nemen en te troosten. Mijn dierenarts adviseerde me toen om dit niet meer te doen omdat ik op zo'n manier mijn kat, door hem steeds bij me te nemen, het gevoel gaf dat er écht gevaar dreigde. wat ik van hem moest proberen was het volgende: als ie weer eens ergens bang voor was mocht ik hem wel gerust stellen door met hem te praten maar ik moest ook gewoon door bliujven gaan met wat ik op dat moment ook aan het doen was, hem dus het gevoel geven dat alles gewoon normaal was. heeft geholpen hoor. Dus nogmaals, ik vergelijk je kindje niet met een dier, maar zou zoiets ook niet voor kinderen kunnen gelden?? Dus zou het niet een idee zijn om haar dus wel gewoon geruststellend toe te praten zónder haar steeds bij je te nemen (hoe moeilijk ook)? Denk gewoon ff met je mee hoor
Ik zou je kleintje WEL beschermen nu ze nog zo klein is. Ik denk dat het belangrijk is dat ze SAMEN met jou de wereld gaat ontdekken en van jou gaat leren dat het allemaal veilig is. Hoe je dat het beste kunt doen, weet ik niet. Misschien dat je via het CB in contact kunt komen met iemand die hier meer over weet?
ik heb er geen ervaring mee, maar ze is natuurlijk nog erg klein. Is het misschien een idee om te wandelen met haar in een draagdoek tegen je aan? Dan voelt ze je bescherming en kan ze toch een beetje om zich heen kijken. Veel succes, Josie
het zijn inderdaad vooral geluiden die ze eng vindt en "grote mensen" andere kinderen vindt ze prima, daar blijft ze naar kijken. ze is wel heel moeilijk te troosten als ze eenmaal huilt, ik ga het eens overleggen met het cb denk ik. net was ze de fles aan het drinken en mijn man hoestte, ze spuugde de melk gewoon uit van de schrik, echt zo sneu, gelijk verslikken natuurlijk......
marin schrikt ook echt van alles! Niezen , hoesten of soms al als iemand tegen dr begint te praten. Alleen huilt ze er niet bij! Maar ze vliegt soms zo wat een halve meter uit de wipstoel . Maar huilen doet ze wel bij andere mensen. Vooral als kinderen te dicht bij haar komen. Ikz ouook niet weten wat je er aan moet doen! Ik troost haar elke keer en zodra ze weer stil is geef ik haar weer terug aan degene bij wie ze zat., Hopen dat het zo wat ove rgaat
thnxx ik zal eens bellen met een osteopaat, en lekker veel knuffelen doe ik sowieso, mama kan ook niet zonder
haha, ik vat het niet verkeerd op hoor, ik denk alleen wel dat ik haar het gevoel moet geven dat ik haar bescherm maar niet dat ik moet bevestigen dat dingen eng zijn, ergens in het midden van die 2 moet ik zijn.
Toevallig zag ik gisteren in de WIJ jonge ouders een artikel over gevoelige kinderen. Zou je daaraan kunnen komen? Ik weet nog dat het heel interessant was om te lezen hoe je met zulke kindjes om moet gaan. Succes!!!! Liefs Ellenore
ik heb de Wij Jonge Ouders ook en alle tips die erin staan daar houden we ons al aan, het is alleen niet echt mogelijk om (zoals hun het stellen) de visite en bezoekjes te beperken want ik vind dan echt dat ze nergens aan went, ik wil wel de situaties opzoeken met haar om haar eraan te laten wennen, het enige moeilijke is, de manier waarop, omdat ze het "enge" niet bevestigd moet hebben maar zich wel veilig moet voelen bij me.
Hoi Hoi, Heb je weleens geprobeerd om als ze een pruilipje trekt haar aan het lachen te maken??? Tim trekt soms ook een pruillipje als hij ergens van schrikt of opa ziet soms zet hij het wel op het krijzen maar dat ligt ook deels aan mijn reactie. Soms stoot hij zich ergens aan en dan schrik ik daarvan en dan hoef ik hem maar aan te kijken en ah...te zeggen en het is huilen geblazen terwijl als ik niets zeg en het een beetje "negeer" door gewoon gezellig verder te kletsen is er niets aan de hand. Ik ben het deels toch wel met de kat methode eens (klinkt een beetje raar) maar ik denk dat je het wel kan verergeren door te gaan troosten. Maar ik weet natuurlijk helemaal niet hoe ik zou reageren als mijn kind bij alles zou gaan huilen. Maar misschien kan je het eens proberen... Hoop dat je iets vind dat ze niet meer zo schrikt! Groetjes Lysanne
nu je het zo zegt.....als ik haar aan het lachen maak als ze een pruillipje trekt dan werkt het vaak wel, maar alleen bij harde geluiden, in een vreemde omgeving is ze zo overstuur dat niks helpt helaas, wandelen naar buiten is vaak het enige waar ze rustig van wordt maar zodra je dan weer naar binnen gaat....oei...
Lijkt me best moeilijk voor je en zo zielig voor je meisje. Ik zou denk ik ook de neiging hebben om haar heel erg veel te beschermen. Maar ik zou er denk ik ook eens over hebben met het consultatiebureau, ik weet niet of jullie een beetje een fijne arts(verpleegkundigen) hebben maar ze zullen hier vast wel raad mee weten. Succes Groetjes, Maartje