Goedendag allemaal, Wil me eerst even netjes voorstellen. Ik ben Lynda 31 jaar. En woon al samen 12 jaar lang met Lennart in Rotterdam. Samen hebben we 2 geweldige honden: softcoated wheaten terriers. Op 17 junie was ik 31 weken zwanger en op die dag werd ik met spoed opgenomen in het sofiakinderziekenhuis, omdat ik onzettend veel pijn kreeg in me buik. Na een inwendige echo kregen wij het verschrikkelijke nieuws dat onze dochter vol met vocht zat. Hersens, hart, longen..en haar huid van 2cm dik van het vocht. Haar toestand was heel slecht en haar hartje maken sprongen van 147 na 46. De kinderarts gaf ons nog geen 5% kans op overleven...ook kon hij ons niet vertellen hoe kwaliteit van leven zou zijn als ze haar gingen halen. We moesten een verschrikkelijke keuze maken. Om een lang verhaal kort te maken hebben wij besloten om Loise niet te gaan halen, maar in me buik te laten zitten. Nog geen 2 dagen later overleed zij in mij buik. Het verdriet en de pijn is ondraaglijk. Ik weet dat de tijd alle wonden heelt, maar het is verschrikkelijk zwaar. A.s maandag moeten we terug komen in het sofia voor controle en voor de uitslag van de obductie.
Hoi Lynda, Wat een heftig verhaal. Jullie hebben het niet makkelijk zo te horen. Het is goed dat je er hier (op deze site) over wilt praten. Ik wens jullie heel veel sterkte toe de komende maanden. Laat je weten wanneer je positief bericht hebt gekregen van de gynaecoloog? Groetjes Lies
Jeetje zeg, wat moet dit erg voor jullie zijn. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Hopelijk kun je hier je ei kwijt.
Jeetje, wat vreselijk zeg! Dit is de grootste nachtmerrie van iedere ouder en de pijn die je voelt is ondraaglijk. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe om dit verlies te dragen. Judith
Maandag naar het ziekenhuis geweest voor de uitslag van de obductie...zijn niet echt veel wijzer geworden..maar wel, dat ze een syndroom had alleen weten ze niet wat voor syndroom, omdat er tal van syndromen zijn. Waarschijnlijk had het iets met d'r stofwisseling te maken. Artsen hadden dit ook nog nooit meegemaakt. Wist al dat we toen de juiste beslissing gemaakt hadden, maar na het geprek in het ziekenhuis weet ik het zeker, want ze had het echt niet gered...ook niet als ik 3 weken eerder aan de bel getrokken had. De arts zei, dat als ze bv 3 weken eerder gehaald was, dat ze haar dan misschien hooguit dagen in leven konden houden, maar dat ze het dan ook niet gered had. Kans op herhaling is 1 op 100. Dus mocht ik ooit weer zwanger worden: hoop het wel en zo snel mogelijk: klinkt gek, maar het liefse ga ik verder als waar ik gebleven was. Maar dan sta ik onder strenge controle bij het sofia...en krijg ik een vruchtwater punctie. Krijgen binnenkort een brief van genetica waar de genen van Lennart en van mij nagekeken word. Afwachten maar weer.