Ja gek is dat he, onze kids zouden toch zo bij elkaar in een kleuterklas kunnen. Als je ze nu naasst elkaar zou zetten is het verschil ook wel weer groot hoor! Weten jullie trouwens dat Yara gisteren niet gehuild heeft tijdens de prikjes. Ze zei 3x mouah en dat was het toen kon er zelfs weer een lachje af naar de zuster. Stoer meiske he!
Oei Anna, dat was inderdaad even schrikken. Hier zijn de meisjes met name op de dag van de enting stiller en slaperiger dan anders. Yara is lekker gegroeid en wat goed dat ze niet heeft gehuild bij de prikjes. Dat gaat met Yelina heel anders. Die zet het al op een krijsen als de assistente, de arts of de wijkverpleegkundige alleen maar naar haar kijken. Alyssa was net zo stoer als Yara. Die huilde ook nooit. Zij is binnenkort weer aan de beurt voor een enting. Ik denk dat zij het deze keer wel op een brullen zal zetten. Ze is zich er nu van bewust wat er met haar gedaan wordt en ze hoort natuurlijk ook altijd haar zusje huilen.
Met Emma wordt het afwachten wanneer ze naar de kleuterschool gaat, ze is een zogenaamde vroege leerlinge. Aan de ene kant ben je natuurlijk trots als ouders wanneer je kind al op haar 5e in groep 3 zit, maar voor Jasmijn lijkt me dat minder leuk. Ben je bijna 2 jaar ouder dan je zusje, zit ze maar 1 klas lager... Ja, wat een stoere chick is Yara!
Daar zie ik eerlijk gezecht ook tegenop. Met een peuter op schoot die een prikje moet krijgen. Het eerste prikje zal nog wel gaan, dan weet ze nog van niks. Maar dan die tweede...
Hai jongens, ben ik weer even. Met m'n stiefvader gaat het redelijk, hij is inmiddels weer thuis. Maar hij blijft erg bang en down (begrijpelijk), hij krijgt nu gesprekken met een maatschappelijk werker. Danique heeft gelukkig weinig last meer van het schimmeltje, maar op doktersvoorschrift smeren we nog even door. Anna, welcome back! Fijn dat jullie het leuk hebben gehad op de boot. Wat een leuke foto van Yara heb je nu bij je naam staan. Wat een schatje zeg, ik had nog nooit een foto van haar gezien. Kon je voor het rollen Yara niet op de grond leggen in de kajuit, op een kleedje? In Turkije op de boot heeft Danique daar veel gekropen. Ik denk ook dat zeilen de komende jaren lastiger zal zijn met een peuter dan het nu was met een baby. We gaan het meemaken! Ik heb hier in de marina trouwens laatst voor het eerst een Sigma gezien, mooi!! Inez, wat goed dat je zo veel bent afgevallen! Lijkt me erg zwaar, zo'n streng dieet volgen. Wat een afschuwelijk verhaal zeg, van dat kindje met die hond. Brrrrrrr, moet er niet aan denken! Ja we houden het met Raisa zeker goed in de gaten, nog ietsje extra als met een hond die wat zekerder in haar velletje steekt als Raisa en geen angsthapper naar vreemden is. Wat een geluk heb je gehad met dat auto ongeluk vlak achter je!
Natas, fijn dat het met je stiefvader lichamelijk gezien de goede kant opgaat. Hopelijk helpt de maatschappelijk werker hem er ook geestelijk weer bovenop. En het schimmeltje van Danique is ook weer weg. Gelukkig maar. Lola, gelukkig duurt het voor Jasmijn nog wel eventjes voor ze die enting krijgt. Ze krijgen hem met ongeveer 3 jaar en 9 maanden. Ik stond met Alyssa voor volgende maand op de planning, maar dat werd op verzoek van de wijkverpleegkundige weer verzet, omdat ze dan nog geen 3 jaar en 9 maanden is maar wel 2 hele maanden jonger.
Hebben jullie ook zo'n hekel aan met name al die voor jou onbekende mensen die zo maar in de wandelwagen hangen om je spruit te bewonderen? Als ze nu alleen maar zouden kijken en hooguit alleen maar tegen de kleine zouden kletsen, daar heb ik geen moeite mee, maar ze moeten met hun tengels van MIJN kind afblijven. Weet ik veel waar ze net allemaal aan hebben gezeten? Ik ben dol op kinderen, vind het best leuk om even in iemand z'n wagen te kijken, maar geen haar op m'n hoofd die eraan denkt om het kind aan te raken. Dat deed ik al niet toen ik nog geen kinderen had en nu nog steeds niet. Gisteren in de supermarkt ook weer. Een oudere vrouw blijft bij de wagen van Yelina stilstaan, begint tegen haar te kletsen en ja hoor ... daar gaan die handen naar de kleine meid toe. Ik zei: 'Ze is niet om aan te komen'. 'Oh, vindt ze dat niet leuk?' vroeg die mevrouw. 'Nee, ik vind het niet leuk als mensen aan haar komen'. Die mevrouw was erg verbaasd, mompelde nog wat en ging weg bij Yelina.
Hallo allemaal, Ben ik ook weer. Even een weekje er tussen uit geweest en daarna een weekje een logeetje gehad, veel weg geweest en niet aan forummen toegekomen. Nu is vriendlief weer aan het werk en meissie ligt op bed, dus ik kan weer los . Ik heb even snel gekeken wat ik allemaal gemist heb, ben bang dat ik niet alles onthouden heb, maar dat moeten jullie me maar even vergeven . Allereerst natuurlijk hartelijk gefeliciteerd voor de nieuwe dreumesen. Gaat hard hè? Fijn dat Yelina en Danique allebei een fijne verjaardag hebben gehad. Inez, jammer van die kleertjes, maar wel fijn dat je dat dus wel kunt aangeven en dat je nu alsnog iets leuks kunt uitzoeken. En Natas, wat mooi, die kaart die je gemaakt had! Dan kun je goed zien hoe ze veranderd is in een jaar hè? Ik vond trouwens die andere foto ook erg mooi. Echt een mooi meisje hoor. En Lola, gefeliciteerd met je baan. Lekker zeg, dat het zo snel gelukt is, zeker in deze tijd! Oh, er komt iemand de oprit op: bezoek. Dus ik stop er even weer mee. Kom later terug, beloofd!
Haha...! Maar ik begrijp je hélemaal, hoor. Ik kan het ook niet goed hebben, heb er alleen nog nooit iets van gezegd. Die mensjes bedoelen het vaak zo goed...
Ben ik weer. Bezoek duurde langer dan verwacht. Wel gezellig hoor, daar niet van. Inez, moest erg lachen om je antwoord aan die mevrouw. Ik erger me er nog niet zo heel erg aan, maar sta soms wel met verbazing te kijken wat mensen zich allemaal permitteren. En soms laat ik ook wel blijken dat ik bepaalde dingen niet prettig vind. Mariëlle zat vorige week voor het eerst in een winkelwagentje en dat vond ze prachtig. Ze zat de hele tijd parmantig om zich heen te kijken, echt met zo'n blik van: kijk mij nou groot en stoer zijn! Zit met grote ogen te kijken naar een mevrouw met een enorme bos haar. Mevrouw knijpt in haar beentje en zegt: "ach popje, mag jij met mama mee boodschappen doen?" Mariëlle kijkt naar mevrouw, kijkt naar mij, kijkt weer naar mevrouw. "kan geen lachje af, hè?" zegt ze. Nee, meisje wil eerst wel eens weten wie er aan haar beentje zit en wat mama daarvan vindt. Dus ik zeg: "Zeg maar tegen die mevrouw: ik ben niet een popje, ik ben een echt meisje". Natuurlijk begreep ze er niets van, maar ik kreeg wel een brede grijns . Nu had ik vanmiddag alles gelezen en bedacht waar ik allemaal iets over wilde/moest zeggen, maar dat ben ik nu dus echt vergeten. Ik kijk later nog wel even en anders haak ik gewoon nu weer aan. Nu maar even een update over ons: Onze vakantie was fijn. Mariëlle heeft ervan genoten dat ze de hele dag zowel papa als mama om zich heen had en ze heeft heel hard geoefend op het grote kleed dat ik op de valreep voor haar gemaakt had (was al een tijdje geleden begonnen en toen was ineens m'n garen op en toen werd het mooi weer en toen bleef het liggen). Toen we na een week weer thuis kwamen, kon ze een beetje vooruit kruipen. Het ging nog wel wat wankel, maar ze kwam eindelijk vooruit. En die avond ging ze ineens zomaar zelf zitten! Ik schrok ervan en werd ineens overvallen door een heel groot gevoel van opluchting, waar ik behoorlijk van moest huilen. Gek is dat, ik ben eigenlijk niet zo bezig met of ze dingen wel of niet gaat doen, maar dit overviel me ineens zo. Ik had wel gezien dat ze ermee bezig was, maar ik dacht dat ze vooral leerde kruipen. En nu gaat ze zomaar zelf zitten! Zo fijn dat ze dat "gewoon" doet en dat ze dat dus "gewoon" kan! En terwijl bij mama de tranen over de wangen liepen, zat krummel bijna triomfantelijk om zich heen te kijken . Vervolgens heeft ze het een dag of vijf niet gedaan, maar intussen heeft ze de smaak weer goed te pakken. Ze gaat intussen de hele kamer door en gaat zitten waar ze maar wil. Maar dat is natuurlijk niet genoeg, ze wil nu nog verder omhoog. Aan mij optrekken lukt inmiddels aardig en dan staat ze ook vrij stevig. Gisteren zat ze voor het eerst weer in de box en op een gegeven moment zei ik: die bodem gaat NU naar beneden! Beetje gevaarlijk aan het worden, dacht ik . En jaja, iedereen zegt het hier steeds, dat het zo hard gaat en dat het allemaal vanzelf komt, maar als het je zelf overkomt, blijft het toch een wonder. En in mijn hoofd klonk die zaterdagavond de stem van de KA: "Of ze gaat kruipen of lopen weten we pas als ze daar aan toe is." Nou, ze is er dus aan toe en ze doet het "gewoon". Ben zo trots op d'r!
Weet je dat ze bij ons tegelijk prikken. Arts links en wijkverpleegkundige rechts. Tjakka, en klaar is Kees. Vorige keer had Yara trouwens wel last van de pleisters. Toen die eraf gingen was het wel flink bleren. Die hoever er nu dus niet meer op. Haar ene beentje was deze keer aardig gezwollen en blauw. Yara weegt nu inderdaad al 7,5 kilo met nog geen 5 maanden. Little Boeddha is nu haar bijnaam
Ja Inez, irri hè die mensen die aan je kind gaan zitten plukken zonder te vragen. Ik heb ook een keer tegen iemand nee gezegd, in het bos toen ik aan het wandelen was met Raisa. Een verbaasde blik, de vraag waarom...... omdat ze bijt heb ik geantwoord en de hond gaat huilen Hinke, fijn dat je een leuke vakantie hebt gehad. En helemaal super dat je meisje 'gewoon' de ontwikkelingen meemaakt in haar tempo. Ze doet het mooi wel!
Hinke, Lekker genoten ook van elkaar dus, deze vakantie. Is er een speciale reden waarom het bij jouw spruit niet "gewoon' zou gaan? Weet nog niet alle ins en outs. Maar ik snap wel dat je er blij van wordt. Ik ben ook blij dat we zo'n 'gemiddeld' kind hebben. (in lief en leuk is ze VER boven gemiddeld) Nog nooit hebben we iets gehad waar we ons echt zorgen over hoefden te maken (voor wat we zelf kunnen zien) en ook alles is altijd naar tevredenheid van het CB. Zo'n rijkdom!!! Ik vind het trouwens meestal wel leuk als ze mijn trots bewonderen. Het is wel een beetje afhankelijk van hoe het gaat. Die draagdoek is trouwens fantastisch, daarvoor. Mensen moeten ook een beetje dicht bij jou komen willen ze je kind zien, volgens mij schept dat afstand. Misschien dat ze hooguit sneller aan een voetje zitten. Maar dat is weer minder onhygienisch. Ik was vanadaag met haar in het ZH voor mijn vader. Dan sta ik er toch wel even bij stil dat er heel veel gepraat wordt over de mexicaanse griep. Natas, Rollen in de kajuit is in ons bootje niet echt handig. Er staat een zeer grote tafel in het midden. Ook daar is de ruimte net iets te beperkt om een lekkere rol te maken. (op de tafel zou wel kunnen die kan heel groot uitgeklapt worden, maar dat wil je nou net niet ) Ons bootje is een stuk smaller en lager dan die grote Bavaria's etc van tegenwoordig.
@Hinke: Wat fijn dat Mariëlle het 'gewoon' lekker doet! En ik vind haar een rappe dame hoor, kruipen met 8 maanden is toch vlotter dan de boekjes 'voorschrijven'. Ik moest erg lachen om het voorval in de supermarkt. Wat zal die mevrouw op haar neus hebben gekeken... Ik heb dat met Emma ook. Waar Jasmijn tegen werkelijk iedereen lachte (en ik dus altijd een schare bewonderaars om de wagen had staan...), moet je bij Emma het lachje wel eerst verdienen. Maar verdien je hem, dan krijg je dus ook een welgemene stralende lach van oor tot oor! Maar sommige mensen krijgen bij Emma dus wel eens nul op het rekest...
Eigenlijk heb ik een shit-weekend achter de rug, in letterlijke zin dan. Vanaf afgelopen donderdag had Emma de ene na de andere prutluier en zaterdag begon Jasmijn ook al. Maar omdat ze verder geen zieke indruk maakten (geen koorts, goed eten, vrolijk zijn en lekker spelen) schonk ik er niet zo'n aandacht aan. Maar sinds gistermiddag moet ik ook om de haverklap naar het toilet en het resultaat van die bezoekjes is niet bepaald normaal te noemen. Maar ook ik voel me verder niet ziek. Ik weet dat er buikgriep heerst op het kdv, dus waarschijnlijk hebben we er zijdelings iets van meegekregen. Ik begrijp dan alleen niet hoe het kan dat Emma niet écht ziek is geworden, zij heeft nog nooit buikgriep gehad...
Mariëlle heeft een hersenbloeding gehad vlak voor, tijdens of na de geboorte. Ze weten niet wat de oorzaak is en ook niet wanneer het precies gebeurd is. In eerste instantie waren wij vooral bezig met de vraag of ze het wel zou overleven, we hebben drie dagen gedacht dat we haar wel eens kwijt konden raken. Dat gebeurde gelukkig niet en achteraf hadden ze ons dat ook wel eerder kunnen vertellen. Maar het was wel erg spannend en het was vooral een heel rare, vervreemdende ervaring om dat kleine meisje dat schreeuwend uit me gekomken was daar zo bewegingsloos in de couveuse te zien liggen. Uiteindelijk ging het allemaal heel snel. Na dertien dagen mochten we haar mee naar huis nemen. Maar..... wat ze eraan over zou houden, wisten ze niet, dat was afwachten. Omdat het bloed in haar rechterhersenhelft zat, waren ze vooral "bang" dat er iets niet goed zou gaan met de motorische ontwikkeling. Mariëlle heeft ook een paar maanden fysiotherapie gehad. Vanwege haar voorkeurshouding, maar ook om haar te stimuleren haar linkerkant te gaan gebruiken. Als je er namelijk achterkomt dat ze iets niet doet (bijvoorbeeld grijpen met het handje), ben je eigenlijk al te laat. Gelukkig gaat het nu erg goed met haar en ontwikkelt ze zich vrij normaal. Wat sommige dingen betreft, loopt ze zelfs wat voor, waarschijnlijk doordat ze zo goed gestimuleerd is . In het begin hebben ze ook gezegd dat ze misschien problemen met taal zou kunnen krijgen. Dat vond ik raar, want het taalvermogen zit links in de hersenen en niet rechts (heb ik geleerd tijdens mijn studie). Maar de KA in Utrecht zei dat het dan meer ging om de spraakontwikkeling. Maar Mariëlle brabbelt en kraait en gilt erop los, dus volgens mij gaat dat ook wel goed komen. Eigenlijk ben ik na de eerste maanden niet echt bang meer geweest dat ze er iets aan over zou houden. Het heeft ook geen zin om je daar zorgen over te maken. En ik geniet van wat ze allemaal kan, ik kijk niet naar wat ze niet kan. Ik dacht dus dat ik er wel klaar mee was. Maar dat ze ging zitten, hakte er ineens toch heel erg in, alsof ik me toen ineens realiseerde dat het ook anders had kunnen zijn. En dan niet na wat ze de laatste tijd allemaal heeft laten zien, want het was wel duidelijk dat ze het aan het leren was, maar eigenlijk dat het heel anders had kunnen lopen. Sommige dingen komen bij mij net even wat heftiger aan, denk ik. Mensen zeggen bij bepaalde dingen die je vertelt vrij snel: "ja, dat hebben alle ouders" en op een gegeven moment ging me dat irriteren. Want natuurlijk is het zo dat alle ouders op een gegeven moment bij het bedje staan om te kijken of het kind nog wel ademt en natuurlijk zijn alle ouders bezorgd als hun kindje ziek is. Maar bij ons komt dan toch altijd even de gedachte voorbij dat het er iets mee te maken heeft en dat er meer aan de hand is. De meeste ouders zullen zich geen moment afvragen of hun kind een hersenbloeding zou kunnen krijgen en bij ons was er wel de angst dat het nog een keer zou kunnen gebeuren. Terwijl de kans dat ze weer een bloeding zou krijgen net zo groot is als bij een ander kind. Gelukkig kunnen we over het algemeen behoorlijk zorgeloos (voor zover dat kan bij je kind) van haar genieten. Het is ook niet meer iets waar we continu mee bezig zijn. En naarmate ze ouder wordt, leren we haar natuurlijk ook beter kennen en ontdekken we hoe ze is en dat bepaalde gekke dingen gewoon bij haar horen en dat het niet iets is om ons zorgen over te maken. Als ze nu 's nachts begint te brullen, denk ik niet meteen het ergste en ik sta niet meer in twee tellen naast haar bedje, maar ik strompel uit m'n bed naar haar kamertje en geef haar een aai over de bol en eventueel geef ik haar haar speentje terug en dan gaat ze weer lekker slapen en ik zelf meestal ook .
Ja, fijn hè? Wat dat rappe betreft: ze is al bijna negen maanden nu, dus kruipen ging met 8,5 maand. Maar ze was er al zoooooooooooo lang mee bezig! Toen ze drie maanden was, lag ze op het aankleedkussen al te trekken aan de rand omdat ze VOORUIT wilde. En toen we drie maanden geleden in het ZKH waren, trok ze de knietjes al onder haar gat, dus toen zei de fysio: dat duurt niet lang meer! Haha, duurde dus nog 2,5 maand! Meissie is ook zo eigenwijs. Ze wilde per se kruipen, tijgeren was haar blijkbaar te min? Of ze kreeg het niet voor elkaar, want ze ging alleen maar achteruit. Achteraf denk ik trouwens wel dat ik dat kleed toch eerder af had moeten hebben, want die boxkleden waar ze voor de vakantie op lag, die waren te klein en die gleden teveel mee. Mama's mooie kleed is veel groter en blijft beter liggen, zodat ze niet meer weggleed. Vervelend trouwens die halve buikgriep. Maar eigenlijk wel lekker dat je je verder niet ziek voelt! Ik hoop dat dat zo blijft. En dat je kindjes niet toch nog echt ziek worden. Had ik je trouwens al gefeliciteerd met je nieuwe baan? Leuk hoor! Wat is het voor baan?
Jeee Hinke, Wat een verhaal. Heel begrijpelijk, die extra zorgen! En blijdschap. Ik denk dat mensen die opmerkingen maken om jullie te beschermen of gerust te stellen, maar wanneer er iets gebeurd met je kindje draag je dat altijd met je mee. Wat moet dat een ellendig spannende tijd voor jullie geweest zijn. Maar vooral fijn te beseffen dat alles lekker 'normaal' gaat nu.
Natas, ik las iets over je stiefvader? Hoe gaat het nu met hem? Hij is weer thuis toch? Hopelijk knapt hij snel weer op. Ook voor je moeder, want ik kan me voorstellen dat die het allemaal niet kan bolwerken en dat ze ervan in de war geraakt is. Of valt dat mee? Inez, hoe is het met jou? Heb je nog weer onderzoeken gehad, of kon dat niet vanwege de vakantie? En ik las ergens dat jouw beide meisjes in de couveuse hebben gelegen. Dat had ik nog niet eerder meegekregen. Waarom was dat? Wel heftig zeg, dat je dat twee keer mee moet maken!