Ik ben zelf enig kind en ik heb een superjeugd gehad. Raar om dit over jezelf te zeggen, maar ik ben niet verwend. Alleen verwend met veel liefde. Ik moest voor al mijn spullen, rijbewijs, etc. gewoon werken hoor en als ik iets kreeg dan was ik daar héél blij mee. Het ligt natuurlijk aan de opvoeding of je je kind verwend of niet. Wat betreft het sociale; ik moest vroeger wel op andere kinderen afstappen anders had ik niemand om mee te spelen. Dus vriendjes en vriendinnetjes had ik veel. Wij houden het ook bij 1 kind. Helaas heb ik ook niet de keuze hoor, vanwege mijn gezondheid moeten wij het bij één kind houden. Maar ik ga dit meisje al mijn liefde geven, die ik maar kan geven. En wat betreft het verwennen denk ik gewoon aan mijn eigen opvoeding. En natuurlijk is een tweede kind fantastisch! Maar dat zou ik niet doen om je dochter, maar omdat jullie dat zelf willen. Succes met de keuze! (Oja, mijn man heeft een zus. Hij ziet haar praktisch nooit. Vroeger ook niet met elkaar gespeeld etc. Het kan natuurlijk ook heel anders, maar even een voorbeeld dat het niet altijd super is tussen broers en zussen)
Verwennen met 2 kinderen kan ook hoor. Mijn broer is tot zijn 4e veel ziek geweest en ook veel in het ziekenhuis gelegen. Mijn moeder heeft hem tot in de treuren verwend (nu nog en hij is al 25). Ik ben zelf nooit verwend (wel heel goed gehad hoor). Ik riep toen ik klein was altijd al " *** is hier echt koning in huis" Heb er nu nog wel af en toe moeite mee, omdat mijn broer het ook weet en het echt ontzettend uitbuit. Daar irriteer ik me mateloos aan, omdat mij moeder het alleen maar goed bedoeld en er nu voor "gestraft" wordt door hem. Ik denk niet dat 1 kind egoistisch is hoor. Zelf wil ik dolgraag een tweede, maar mijn vriend wil het echt niet. Omdat het iedere keer naar boven komt hebben we nu afgesproken om het voorlopig even te laten rusten en te genieten van ons mannetje en over een jaartje nog 1x goed er over te praten en dan een beslissing te nemen. Gr. Marieke
wij wilden ook altijd 1 kindje maar nu ons meissie geboren is vinden we het zo leuk en zo'n mooi geschenk dat we wel wilden proberen voor een tweede over een jaar of zo, alleen nu blijkt dat het waarschijnlijk niet meer gaat lukken (vanwege mijn schildklier we hadden de 1e zwangerschap ook niet meer verwacht), ik had dat altijd wel in mijn achterhoofd maar omdat het nu toch gelukt was had ik weer hoop, helaas, het is voor ons besloten maar we zijn zo gelukkig nu met z'n 3tjes dat ik het absoluut niet zielig vind voor ons meisje, die komt niks tekort, en vrienden maakt ze wel, dat hoeft geen broertje of zusje te zijn, dat kan ook op het KDV of op school/sport straks. als ik jou was zou ik de overweging maken vanuit jullie (jij en je vriend) en niet vanuit Emma zielig vind ik het zeker niet en egoistisch al helemaal niet als ze enigst kind blijft.
ik zou geen beslissing nemen of on de toekomst emma alleen achter blijft of niet ik zelf heb een broer, 4 jaar ouder, goede jeugd gehad hoor, we woonde in de binnenstad dus geen kinderen om ons heen, we speelde altijd alleen dus hij en ik apart, op school hadden we vriendjes maar daar thuis spelen of bij ons was er niet bij. Ben niets te kort gekomen hoor.... nu woond hij in Frankrijk heb hem al 2 jaar niet meer gezien en bijna niet gesproken, Teun heeft hij maar 1x gezien toen die en half jaar was. maar nogmaals wat we ook zeggen og schrijven het blijft jou beslissing en jij moet er een goed gevoel bij hebben.
Ik heb altijd geweten dat ik moeder wilde worden. De keuze voor een eerste was dus ook absoluut niet moeilijk. Maar wel of geen tweede.. Pfff, dat vinden wij allebei een veel moeilijkere keuze. Er zijn een aantal goede redenen waarom niet. Maar ik kan me ook niet voorstellen dat ik nooit meer zwanger zal zijn, nooit meer zal bevallen, nooit meer een kindje van ons voor het eerst zal zien lachen enz.. Gelukkig hebben we nog tijd genoeg. Over een jaartje of 2 zullen we het er nog eens goed over hebben.. Succes met jullie keuze..!!
Wij willen graag een tweede over een jaar of 2, maar we willen eerst kijken hoe het financieel gaat. Nu wordt het al erg krap, dus moet je nagaan met 2 kinderen. Ik vind het niet egoïstisch als je er 1 wilt, maar ik heb ook zoiets voor onze zoon vind ik het wel leuk een broertje of zusje.
Nee, ik vind van niet.. Het kan ook egoistische zijn dat je 2 of 3 kinderen krijgt en je kunt de kinderen niet geven wat je zou willen. Of maak ik nu dingen los bij mensen ?? Het voelt voor ons goed zo.. met 1 kindje.. We kunnen haar alles bieden, materieel, maar ook liefde, aandacht enz.. Misschien kan dit met 2 kindjes ook wel maar het voelt voor ons nu goed! Esmee is een makkelijk kindje, maakt makkelijk contact met anderen. Deelt daarbij haar koekje en speelgoed. Hoezo doet een enigst kind dit niet?? Doen waar jij je en je vriend zich goed bij voelen. Voor een ander is het toch nooit goed!
Ik heb zelf geen broers of zussen. Enig kind dus. Ik heb een fijne jeugd gehad en heb nergers over te klagen, maar ik (wij, hihi) hebben hierdoor wel bewust gekozen voor twee kinderen. Het lijkt me gewoon leuker en gezelliger. De kindjes kunnen met elkaar spelen. En ook later hebben ze elkaar. Ik sta er nu (als er iets met mijn ouders is) alleen voor. Ik zou het zelf wel fijn vinden om toch eens met een broer of zus te kunnen overleggen. Maar ja, je hebt nooit de garantie dat het natuurlijk klikt tussen twee kindjes!!!
I.v.m. met mijn gezondheid ben ik op mijn 33e voor het eerst moeder geworden. Ik heb door een hyperemesis (extreme zwangerschapsmisselijkheid) verschillende malen in het ziekenhuis gelegen en daarbij ook sondevoeding gehad. De bevalling verliep vlot maar door een vastzittende placenta heb ik een fluxus (extreem bloedverlies) gehad en moest dus op de OK onder narcose en heb nieuw bloed gehad. Deze twee zaken hebben ertoe geleid dat we toch wel enige tijd over een tweede hebben nagedacht. Verder ook nog dat ik lichamelijk niet sterk ben en de leeftijd ook mee gaat spelen. De kans op hyperemesis en ook op een vastzittende placenta met fluxus zijn bij een volgende zwangerschap verhoogd, bij hyperemesis zelfs 95 %. De tweede zwangerschap dus weer hyperemesis gehad maar dan in veel ergere mate, sondevoeding tot 20 weken terwijl er een meisje van 3 in huis rondloopt. Ik heb deze weken dan ook elke dag iemand over de vloer gehad want ik kon alleen maar hele dagen op bed liggen en spugen. Ook voor de bevalling was ik weer de pineut. Ondanks allerlei infuzen enz. kwam de placenta weer niet los en kon ik weer onder volledige narcose de OK op. Ik heb nu nog meer bloed verloren (meer dan 3 liter) en heb ik een bloedtranfusie moeten ondergaan. Op advies van de gyn. maar ook zeker van ons zelf komt er geen kindje meer bij. De drie jaar dat mijn dochter alleen was is ze zeker niet verwend. Ze kan goed delen maar was als klein kind wel erg verlegen, maar dat heeft hier niets mee te maken. Ik denk wel dat je als enig kind meer de aandacht van je ouders hebt, je kunt als ouder sneller op hem/haar reageren en er zijn er niet meer om de aandacht op te vestigen. Ik vind de keuze voor 1 of meer kinderen moet je samen maken en heeft met zoveel omstandigheden te maken. Je relatie, wat je lichamelijk en/of psychisch aankunt, in zekere zin ook nog een stukje financieel (maar ik vind dat dat niet de belangrijkste motivatie moet zijn maar dat is mijn persoonlijke mening) maar het kan zeker wel meespelen in sommige situaties. En verder ook nog: voor sommige mensen is er geen keuze, zij krijgen geen, of maar 1 kind terwijl er wel een kinderwens is. Er is dus niks te plannen maar alleen te verwachten.
@Merijn: dat vind ik wel een mooie: met eentje heb je een kind, met twee een gezin @Mamavesmee: daar heb je helemaal gelijk in, dat de keuze voor meer kids ook heel egoistisch kan zijn. Ik kn situaties waarin het ene kind na het andere komt, omdat mama baby's zo ontzettend leuk vindt... maar de kids niet genoeg aandacht krijgen, omdat ze het veel te druk hebben met zoveel kids in huis. Denk dus dat het sowieso altijd handig is om af te wegen of je een volgend kindje kunt geven wat het nodig heeft. Tegelijk merk ik ook dat mensen er wel regelmatig echt moeilijk over doen en dat de eisen wat je je kind allemaal moet kunnen bieden, erg hoog zijn komen te liggen...
Ik vind het niet egoistisch. Ook zo'n keus maak je bewust. Ik zou heel graag tezijnertijd een tweede willen, vind het jammer voor onze dochter als ze geen broertjes of zusjes zou krijgen. Dus als de natuur het toelaat komt er hier nog wel een tweede bij. Maar zoals al meer gezegd is, het is jullie keus. Als jullie je prettig voelen bij 1 kindje dan is dat toch prima??
Het is geen waardeoordeel ofzo. Gevoelsmatig is het anders met 2 kinderen en zij omschreef dat zo. En ik kan me dat wel voorstellen. Ze is net bevallen van een tweede en ze ervaart het nu heel anders. Waar ze voorheen nog zo het huis uit liep, haar kind overal mee naar toe nam, is haar leven nu drastisch veranderd. De deur uit gaan is een organisatie, en wanneer kind 1 slaapt, is ze bezig met kind 2 en andersom. En ik moet zeggen dat ik mijn beeld van een gezin meer als het tweede omschrijf dan het eerste.
ik sluit me bij rozemarijke aan. En het lijkt me erg leuk voor onze kleine, om een broertje of zusje te krijgen, super! Ik zou ook nog wel weer een keer zo`n mooie buik willen hebben en alle leuke dingen opnieuw willen ervaren. We hebben helaas wel weer een nieuwe kans 15% op vroeggeboorte. Nu is het allemaal goed gekomen, maar wat als het volgende keer misgaat, of ik heel lang in het ziekenhuis moet liggen (10 weken ofzo) Toch kiezen we wel voor een tweede, over een tijdje. Succes met het maken van jullie keuze!
dat wilde ik dus ook zeggen.....ik heb 10 jaar lang maar een kind gehad en nu 2 en 1 kind voelde net zo goed als gezin als nu hoor....
Mijn ouders hadden een zeer slecht huwelijk, ze scheidden toen ik 13 was. Daarna overleed mijn vader toen ik 20 was en mijn moeder heeft een bar slechte conditie. Mijn thuisbasis is mijn man maar mijn anker is mijn zus. Zij is mijn familie, mijn wortels, mijn geschiedenis. Mijn man en zoontje zijn mijn toekomst (zus natuurlijk ook maar hopelijk snap je wat ik bedoel) Zowel mijn man als ik hebben een zus en dat vinden we (om heel verschillende redenen) zeer waardevol. Voordat we ons zoontje kregen wisten we niet of we meerdere kinderen wilden. We waren blij met hetgeen ons gegeven werd maar toen hij er eenmaal was wisten we al snel dat we graag nog een kindje wilde. Niet uit het oogpunt van (on)gemak of verwenning e.d. maar omdat een broertje of zusje heel waardevol vinden. Mijn zus heeft deze keuze nooit kunnen maken. Zij heeft één zoon en is daar ongelofelijk gelukkig mee. Een tweede was gewoon geen optie. Daar heeft ze lang mee gezeten en ik heb haar zien worstelen met de vraag... ben ik egoïstisch om mijn angst (zwangerschap en bevalling zeer groot trauma) of is het prima om één kindje te hebben. Ik zie aan mijn neefje dat het goed is om één kindje te hebben. Hij is gelukkig en een heel leuk, fijn ventje. Dat stelt mij gerust dat mocht een tweede kindje ons niet gegeven zijn dat ons zoontje niet tekort komt. Toch hopen wij op de 2e omdat we het wel zien als een verrijking van zijn leven EN het onze. Je maakt de keuzes die bij je passen en soms worden die keuzes voor je gemaakt. Het belangrijkste is dat je de kinderen die je krijgt alles geeft wat je in je hebt of je er nu 1 of 10 krijgt! Wat een gezin is bepaal je trouwens zelf... mijn man en ik waren voor het krijgen van ons zoontje naar ons gevoel al een gezin en nu ziet de rest van wereld ons ook zo.
Wij zijn er ook nog steeds niet uit of we ooit voor een 2e kindje willen gaan proberen maar als we er dan wel voor gaan, dan als Ryan rond de 2 jaar is. De reden waarom wij twijfelen is omdat ik het 1e jaar echt heel zwaar vond en bang ben om dit nog een keer mee te maken. De eerste weken gingen goed maar daarna begon het huilen en omdat ik al best wel een onzeker persoon ben, ging ik vooral bij mezelf zoeken wat IK fout deed. Ik werd heel zenuwachtig omdat ik maar niet wist waarom hij huilde en liep heel gestrest rond, wat natuurlijk ook weer een bepaalde uitwerking op Ryan had en de relatie met mijn vriend werd er ook niet beter op. Met andere worden ik ben gewoon bang dat ik het niet aan kan en blij ben als het straks allemaal weer wat makkelijker wordt. Alleende de gedachte nooit meer een test met 2 streepjes in mijn handen te houden, de eerste trapjes voelen, die mooie ronde buik. Ja, zelfs een bevalling niet meer mee maken en de eerste aanraking. Het eerste lachje en de kleine armpjes om je heen als hij wakker is geschrokken en overstuur is. Dat doet me heel veel pijn!!! Kortom, wij zijn er nog niet uit en de tijd zal het misschien dan wel leren.