Ik ben al orgaandonor sinds ik voor het eerst het rode briefje bij de dokter zag liggen. Al heel jong was ik me bewust van wat het betekende. Heb mn mooie rode donorcodicil ook nog altijd in mn porto zitten. (heb me natuurlijk ook aangemeld bij het nieuwe systeem) Van mij mogen ze na mijn dood alle bruikbare, niet zichtbare organen hebben. Ik wil dat de mensen nog waardig afscheid van mij kunnen nemen, dus mn gezicht en huid vanaf de middel wil ik houden. Voor de rest mogen ze me netjes opvullen zodat het niet te zien is. Mijn man is geen donor en heeft er een compleet andere mening over. Ik respecteer zijn mening hierin en zal hem dus ook niet als donor opgeven wanneer hij dood zou gaan *klopperdeklop* Want ook al heb je nee doorgegeven, ze vragen het altijd aan je nabestaanden.
Ben ook donor, nog niet zo lang. Maar doordat wij in de familie binnen een korte tijd 2 familieleden hebben gehad die een donor nodig hadden, heeft het me heel erg aan het denken gezet. Helaas hebben wij 1 familielid verloren doordat er niet op tijd een nieuwe long beschikbaar was, maar gelukkig heeft het andere familielid kortgeleden een nieuwe lever gekregen.
Ik vind het een beladen onderwerp. Aan de ene kant heel mooi omdat je een leven kan redden, en een moeilijk (en sorry onsmakelijk) onderwerp omdat ze dan wel in mijn lichaam gaan snijden. Mijn lichaam heb ik niet meer nodig, maar het voelt voor mij nog als eigen als ik overleden ben. Het idee van orgaandonatie is voor mij een beetje (met nadruk op een beetje) als je huis in de fik steken als je gaat verhuizen. De plek waar je lief en leed hebt gedeeld wordt (ten dele) vernietigd. Toch zou ik er wel gedeeltelijk voor kiezen. Niet alles stel ik ter beschikking maar de gedachte dat ik een leven zou kunnen helpen redden is voor mij belangrijker dan mijn gevoelens van ongemak. En laten we wel wezen, ik zal er hoogstwaarschijnlijk toch niets van voelen. Bij Kyra is het een ander gevoel. De gedachte alleen al dat ze zou komen te overlijden is al te moeilijk om te kunnen behappen, laat staan dat ze niet 'compleet' begraven zou worden. Toch denk ik dat ik het er eens een keer met mijn man over heb. Het is geen garantie dat we het er nog hetzelfde over denken mocht er iets gebeuren, maar ik denk dat het niet slecht is om van tevoren op één lijn te zitten.
Ik ben donor zodra het kon, en sta er nog steeds achter. Ik ben van dichtbij meegemaakt dat er iemand is blijven leven door een donatie, dit schudt je zo wakker, dat je echt niks meer mee wilt nemen je graf in Mn man is er overigens op tegen, om zelf donor te zijn, en dat ik het ben. Maar dat is zijn eigen probleem, niet die van mij
Voor de mensen die denken dat 'wanneer je tijd is' het ook echt over is.. beeld je in dat je op het randje van het dak staat, en dreigt om te vallen. Je zal hoe dan ook proberen jezelf te redden.. Maar wat nu als het 'je tijd is'? Het zit niet in de mens om zich neer te leggen bij de dood, we zullen hoe dan ook vechten om er onderuit te komen. Dus waarom geen mensen helpen om HUN gevecht te winnen? Overigens blijken maar een klein deel van de aangeboden organen bruikbaar te zijn. Je hebt meer kans dat ze geen donatie van je nemen dan wel
Voor alle dames hier die overtuigd donor zijn.. Denk hier eens over na: Donor Kost je 1 x in het kwartaal een uurtje ofzo. (ben zelf ook bloeddonor)
Ik ben doodsbang voor bloedprikken (piercings geen probleem, bloed ook niet, maar bloedprikken, BRRR!), maar dit zou ik dan wél weer doen Kan je dat eigenlijk ook met A-? En doen ze zoiets gewoon op de poli of moet je ervoor naar een ziekenhuis?
Je mag je mening hebben, maar om iemand af te schilderen die toch al opgegeven is en zijn leven wil verlengen gaat niet voor iedereen op. Dat vies voelen na je bloedtransfusie kan ik helemaal volgen, heel ver zelfs maar om iedereen over een kam te scheren als zijnde opgegeven lijkt op een oogkleppentheorie. Ik ben niet 'gered' en vind dat ook niet. Sterker nog, het zijn jouw woorden die jij me in de mond wilt leggen. Ik heb een aangenamer leven gekregen, that's all. Zonder hartklep had ik best nog wel flink wat jaartjes kunnen leven al was mijn kwaliteit van leven steeds verder afgenomen. Daar ben ik heel blij om al had ik enorm veel moeite vooraf om de donatie te kunnen en willen accepteren. Dat jouw mening niet in mijn straatje valt, is dus nu ook uit de wereld want ik denk dat ik een van de weinige het woord 'vies' of 'onaangenaam' kan begrijpen en dat je soms dingen doet/overkomt die je vriend of arts besluiten. Waar ik me wel enorm aan stoor is dat je denkt dat iedereen die een donatie ontvangt een kwestie van leven of dood is.
Ik zou het best willen zijn maar mijn moeder vindt het een vreselijk idee dat er dingen uit mijn lijf gehaald worden als ik er niet meer ben, dus ik laat de keus maar aan hun over als het zover is.. Het is een heel mooi gebaar als je het wilt doen, maar je moet ook aan je dierbaren denken.
Ik woon in Zweden waar ze een aparte bloedbankafdeling hebben maar in NL is het volgens mij bij ziekenhuizen, je kunt hier zoeken voor een locatie bij jou in de buurt: Waar en wanneer bloed geven? Met jouw bloedgroep zou dat ook gewoon kunnen, het is een vrij weinig voorkomende bloedgroep (de meeste mensen hebben 0+) dus misschien zijn ze wel superblij met jouw bijdrage. Ik weet niet precies hoe de regels in NL zijn, in Zweden moet je geloof ik 6 maanden na de bevalling wachten met bloedgeven enzo en je moet nog een hele vragenlijst invullen om te kijken of je bloed mag geven maar daar kun je heel veel over vinden op de sanquin website en je kunt natuurlijk altijd contact met een bloedbank opnemen. Aanmelden als donor Enne... ik vind bloedprikken ook eng hoor. Viel vroeger altijd flauw bij bloed testen. Maar ik ben in het ziekenhuis voor en bij de bevalling van mijn zoontje zo lek geprikt (ik was ziek dus heb heeeeeeel veel bloedtesten gehad) dat ik daar over heen gekomen ben.. En nu laat ik me vrijwillig prikken En dat iemand het misschien vies vindt om mijn bloed te krijgen.. Tja... Kan me er iets bij voorstellen dat het niet fijn voelt om bloed van een ander in je lijf te hebben.. maar.. als het je leven redt? Of helpt te redden?
Ook ik heb me een paar jaar geleden opgegeven als donor. Ik heb er dan toch niets meer aan en als ik er een ander mee kan redden is die keus snel gemaakt. Ik heb ook gekozen voor alles behalve mijn hoorn/net vlies en huid.
Wat grappig dat er meer zijn die hebben opgegeven alles behalve hoornvliezen en huid. Heb ik dus ook gedaan toen ik 18 was. En iedereen vond dat raar. Waarom niet gewoon alles? Tja... kweet niet. Misschien omdat die dingen niet direct levensreddend zijn ofzo? Of omdat ik dat dan weer een eng idee vond. Verder vind ik overigens dat de regering de regels zou moeten aanpassen. Vind het belachelijk dat je moet opgeven WEL donor te willen zijn. Ik ben helemaal voor omdraaien. Als je GEEN donor wilt zijn moet je de moeite nemen dat door te geven, anders ben je het automatisch wel. Denk dat er dan heeeeel veel meer levens gered kunnen worden. Maar that's me.
Ik had m'n hele zwangerschap een te hoge bloeddruk, dus ik had de laatste 10 weken elke week minstens 1 keer een test om te kijken of ik geen zwangerschapsvergiftiging had Na m'n bevalling mocht ik ook nog een paar keer, dus ik zou er in principe aan gewend moeten zijn, maar ik vind het echt verschrikkelijk.. Ik zou het ook geen fijn gevoel vinden om bloed van een ander in m'n lichaam te hebben, maar ik denk dat je daar op zo'n moment echt niet over nadenkt.. Als ik moet kiezen tussen voor m'n zoontje te kunnen zorgen door een keer bloed van iemand anders te krijgen, of geen bloed van iemand anders krijgen en heel erg ziek worden / dood gaan, dan zou ik 't wel weten hoor Ik heb even gekeken op de site, maar het moet inderdaad 6 maanden geleden zijn dat je zwanger was. Het moet ook 12 maanden geleden zijn dat je je laatste piercing hebt laten zetten, en mijn laatste zijn op 22 mei gezet, dus dat duurt nog wel even Daarnaast moet ik er ook voor naar het ziekenhuis, en daar kom ik alleen met de trein en bus, dus dan zou ik per keer zo'n 12 euro kwijt zijn..
Ik ben ook al van heel jongs af aan donor, ik liep al met zo'n coducil in mijn zak, ver voor het digitale systeem van nu. Ik zag hier de discussie staan over wanneer je kind overlijd...ik zou dit nu ook denken te doen, maar veel mensen weten niet dat je pas donor kunt zijn als je 'hersendood' bent. Veel mensen vinden dit een naar idee omdat je wellicht dan misschien toch nog wel kans op leven hebt of dingen voelt. Je kunt dus geen donor worden als je op slag dood bent. Ik heb namelijk voor mijn studie ooit een onderzoek naar orgaandonatie gedaan. ik kan me dus goed voorstellen dat de keus veel moeilijker is wanneer je kindje dus hersendood is, het ligt dan gewoon aan de beademing en lijkt in je ogen nog t eleven. Ik hoop maar dat niemand van ons ooit voor deze keuze komt te staan!