Misschien zeg ik nu iets heel raars hoor, maar het gaat hier iedere keer ook over het besluit bij elkaar te blijven of uit elkaar te gaan. Is de relatie dan niet al helemaal verkeerd? Gewenst zwanger of niet gewenst zwanger, hij houdt niet genoeg van je om je niet voor deze rare keuzes te zetten en hij ziet niet in dat het krijgen van dit kind jou gelukkig zou maken. Dat zou voor hem voldoende moeten zijn. Ik denk dat wat je ook doet, de relatie het sowieso niet gaat redden, want wat je nu ook doet, het zal altijd tussen jullie in blijven staan. Jij hebt volgens mij al besloten het te houden, wat ik goed begrijp, en hij heeft al besloten daar niet achter te staan. Dan houdt het verhaal dus op. Jullie hadden op dat moment (geil of niet geil) je kop moeten gebruiken. Nu zitten niet jullie met de grootste sores, maar kindje 1, en kindje 2 straks ook. Vind het erg ondoordacht en onvolwassen allemaal, maar daar heb je nu weinig meer aan. Heel veel succes nogmaals maar volgens mij heb jij je keuze al wel gemaakt..!
Ik ben het met je eens! Als mijn man het uberhaubt zou overwegen om mij voor zo'n keuze te stellen, zou ik al helemaal klaar zijn met 'm en onze relatie voorbij.
Het gaat er allemaal niet om wat wij vinden, willen denken etc. Nee jij en je partner, en als dat niet gaat jij alleen zal een keuze moeten maken. Je partner is duidelijk: geen tweede!! Jij twijfelt, dus jij moet gaan bedenken wat voor JOU de beste keuze is. Kindje houden en samen met je andere kindje een nieuw gezin gaan vormen waar in mogelijk papa nog een rol kan gaan spelen of niet. Kiezen voor een abortus/overtijdbehandeling. Je partner, zegt dan te blijven en jullie gaan vrolijk verder op de oude voet. Of dat kan, IK zou het niet kunnen maar jullie mss wel. Wat ook kan gebeuren is dat ondanks de abortus je partner alsnog weg gaat. Niemand kan je voorspellen hoe het gaat lopen. Jij kent je partner het beste, jij hebt al jaren een relatie met hem. De keuze is dus werkelijk aan jou. Ik persoonlijk had gisteren al mijn spullen gepakt en was weg gegaan, ja ook met drie kids. Je bent samen in een relatie dus moet ook samen voorde consequentie's opdraven. Wil mijn partner dat niet, prima ben ik weg!!
Nynke, je hebt gelijk maar hij kan er niet mee leven dus moet hij gaan. Sterkte hoor, ik ben benieuwd hoe het gaat.
Als ik moest kiezen tussen mijn man en mijn kinderen, dan wist ik het wel... Dan kon mijn man dus echt wel de deur uitgaan... En niet ik met mijn dochter maar HIJ..... Hij kiest er wel voor om met je naar bed te gaan maar nu je zwanger bent moet je het laten weghalen???? Hij kon mij het GAS op!!! Hij kiest er toch voor om zijn verantwoordelijkheid niet te nemen??? wel de lusten maar niet de lasten???? Belachelijk.... en dat wil zeggen dat hij van je houd??? iemand die van je houd zet zijn vrouw/vriendin niet voor zon keuze vind ik!!! Sorry dit soort dingen kan ik me echt boos om maken!! Alicia
Hier ben ik het helemaal mee eens. Je kan niet zomaar sex hebben en geen consequenties verwachten. Hij had er zelf aan moeten denken, hij wou beslist geen kinderen. En ik denk dat je relatie toch wel op de klippen gaat lopen.. Either way, je gaat het hem NOOIT vergeven. Iemand die je voor deze keuze zet is een egoistische lul. Tuurlijk heeft hij hier wel een zegje in, maar niet voor rede vatbaar zijn vind ik zó kinderachtig.
ja wij hebben altijd over gehad dat ook al zouden we geen kids meer willen als het per ongeluk toch zo zou zijn dan zorgen we ervoor... als je echt geen kids wilt dan doe je daar wat aan (sterrilisatie e.d.) en anders moet je niet zeiken, waar 1 vrijen hebben 2 schuld. Ik ben helemaal met bovenstaande mensen eens, mijn kids voor mijn man en dat hoort ook zo volgens mijn man....
de situatie hier is ongewijzigd. althans, in mijn hoofd. manlief is momenteel op pad om huizen te gaan kijken waar hij kan gaan wonen. ik heb gezegd dat als hij de relatie niet meer ziet zitten omdat er een tweede bijkomt, hij dan maar het initiatief moet nemen. en hoppa, hij is op stap. hij laat er geen gras over groeien. ondertussen is het voor mij ongeveer 80-20. 80% voor houden en 20% voor een overtijdbehandeling. Op dit moment zit ik in een sluier gewikkeld van die 20%. Maar net toen ik wakker werd was k ervan overtuigd dat ik het zou houden. Ik zag me al liggen met een minibaby in bed... Ivm een gecompliceerd rouwproces (mijn vader is in november op 52 jarige leeftijd zeer plotseling overleden) loop ik nu bij een psychosociaal therapeut. Gisteravond was ik bij haar en heb dit verteld. zij vroeg zich af of ik een abortus nog wel aankon. Vandaag was ik bij de dokter en hij heeft veel geluisterd. Maar het gekke is, het helpt me niet bij de overtuiging waar ik zo naarstig naar op zoek ben! Dat ik gevoelsmatig achter een keuze kan gaan staan. Ik loop iedere keer vast. Elke keer als ik denk: dit is het! dan is het het 5 minuten later toch niet. Dan nog iets: tijdens de zwangerschap van mijn dochtertje voelde ik me super. Nu wil ik rijst eten: denk ik aan eitjes. Wil ik macaroni eten: denk ik aan larven Wil ik druiven eten: denk ik aan eieren (moest hiervan ook overgeven) Dus tja, het gaat nog niet zo lekker allemaal
je klinkt gewoon zwanger en in de war, ik zou een abortus niet kunnen (alleen als er echt een goede reden was zoals je eigen gezondheid, of mocht er iets zijn met het kindje (maar dat heet dan geen abortus) maar zo te zien heeft je partner zijn beslissing al gemaakt en is daar niet echt rouwig om bewijst je dat niet dat ie niet genoeg van je houd? Dat ie zo snel verder gaat, je zou elke dag moeten praten met elkaar op dit moment, hij is ontzettend egoistisch en kinderachtig. Je moet je eigen hartje volgen want JIJ moet er de rest van je leven mee moeten leven maar geloof me ik zou het niet VOOR hem doen want je relatie (wat ik er hiervan lees) stelt niet zo heel veel meer voor als je dat mij vraagt) klinkt hard maar je moet een keuze maken, jezelf en je KINDEREN! of jezelf wegcijferen en een onschuldig kindje weg laten halen omdat je partner dat wil en dan toch over een half jaar weg is..
Ik vind het heel vervelend voor je dat je niet beter met je vriend kan praten. Ik weet natuurlijk helemaal niet of dit zo is, maar het feit dat hij zo star reageerd en meteen naar huizen gaat kijken, komt op mij over als een soort bluf om je onder druk te zetten, dat dit zijn manier is om 'zijn zin' te krijgen. Het ironische is dat als jullie uit elkaar zouden gaan, hij nog steeds een tweede kind krijgt en jou raakt ie kwijt. Dat is vast niet wat ie wil. Hij gedraagt zich erg kinderachtig en hij is 40 zeg je phoe Voor mij zou het denk ik onmogelijk zijn om voor mijn man te kiezen (lees kind weg te laten halen) als hij niet echt de moeite zou nemen om naar me te luisteren en voor meer dan alleen zijn optie open te staan. Ik zou hem dat dan ook vriendelijk doch zeer duidelijk laten weten. Of je voor of tegen abortus bent, of je dit voor jezelf in deze situatie acceptable vind, dat zijn allemaal dingen die je voor jezelf moet beslissen. Feit blijft dat het hoe dan ook heel moelijk zal zijn. Je zult begrip liefde en steun van je partner nodig hebben, hij zal zich moeten realiseren wat het betekent dat je dit gedaan hebt en aan je kunnen laten zien dat hij heel veel van je houdt en verder onvoorwaardelijk voor jou kiest. (net als jij dan gedaan hebt). En voor mij (maar wie ben ik) begint dit alles nu vóór je een beslissing gemaakt hebt. Hoe kan jij voor hem kiezen als hij niet voor jou kiest. Laat hem weten dat je serieus bent, dat je van hem houdt maar dat hij je weinig keuze laat. En meis natuurlijk kan je je niet goed voelen in deze zwangerschap zolang je overweegt hem te beeindigen.. Heel veel sterkte
Hier ben ik het volledig mee eens. Ik ben echt compleet kneteergek op mijn mannetje, maar als hij mij voor deze keuze zou zetten zou ik hem de deur wijzen en mocht hij mijn dochters niet meer zien. Want het kindje wat je draagt is net zo goed een wonder net als je dochtertje. Heel veel sterkte met je besluit.
ik heb een beetje het gevoel dat je man al gepland had om weg te gaan en dat dit een mooie (voor hem dan) aanleiding is.. Ik denk ook niet dat ie bij je terug komt als je besluit de zwangerschap te beëindigen (hij weet nu al niet hoe hard hij weg moet rennen..) En wat heb je dan? Maar, ik heb echt geen goed woord voor hem over, wat een onvolwassen figuur zeg. Ik weet zeker dat je het in je eentje ook wel gaat redden!!
nou we hebben net een beetje gepraat. ik heb hem gezegd dat ik er nog niet helemaal over uit ben. maar ook dat ik niet weet wat er nu nog moet gebeuren om mij van een beslissing te overtuigen. jullie zeggen in feite allemaal hetzelfde. dat begrijp ik ook wel. en ik zou hetzelfde zeggen. maar nu ik in deze situatie zit, doet het gewoon zeer. het idee dat we straks niet meer samen zijn. volgens mij val ik in herhaling?
Meis wat zit jij in een rotsituatie. Ik heb dit topic vluchtig doorgelezen (vooral jouw posts aandachtiger) en ik vind dat je man wel heel makkelijk uit de relatie stapt. Laat hij wel iets van emoties zien, of dat hij het moeilijk zou vinden om weg te gaan? Of laat hij zowiezo zijn emoties niet zien? (zulke mannen/mensen zijn er ook natuurlijk). Veel sterkte en ik hoop dat je gauw tot een beslissing komt waar je met je hoofd en je hart achter kan staan! Liefs Annemica
Jeetje, meid, wat een narigheid Zoals ik dit topic lees doet je man mij qua karakter erg denken aan mijn ex. Op basis daarvan zou ik zeggen dat je ws beter af bent als je hem laat gaan... Ook het feit dat je zo enorm blijft twijfelen over wat te doen met de zwangerschap vind ik veelzeggend. Als je deze had willen beëindigen had je dat volgens mij inmiddels wel geweten nu. Heel veel sterkte met deze moeilijke situatie! Zorg dat je een keuze maakt waar je mee kunt leven. Even heel hard gezegd: over een verbroken relatie kom je heus wel heen, maar een zwangerschap afbreken als je daar niet 100% achter staat....?
Je kunt je afvragen of je relatie nog toekomst heeft als je wèl zou doen wat hij van je verlangt. Je zult het hem altijd kwalijk blijven nemen (zij het bewust, zij het onbewust) dat hij je voor deze keuze heeft gesteld. Bij elke aanvaring, elk meningsverschil, elke ruzie zal dìt dan tussen jullie instaan...Het is onmenselijk om je partner op deze manier te chanteren, jullie hebben totaal geen gelijkwaardige relatie en dat is toch echt de basis voor een solide toekomst samen.... Maar ik begrijp jou twijfels volkomen, je wilt hem ook niet kwijt. Buiten dit hebben jullie het vast goed samen... Maar denk er goed overna..Zal jullie relatie überhaubt nog een kans van slagen hebben als je nu zijn wens vervult of zullen jullie na verloop van tijd evengòed nog uit elkaar gaan, omdat er totaal geen vertrouwen meer over is? Dan zou je echt alles kwijt zijn. Je kindje èn je man......
het is echt enorm moeilijk dit. ik ben er net 2 dagen van overtuigd geweest dat ik het kindje wil houden. enorm overtuigd. ik vroeg mij zelfs af, hoe ik had kunnen twijfelen. vanmorgen werd ik wakker met twijfel. En waar dat vandaan komt? Ik weet het niet. Maar nu sinds 12.00 uur krijg ik die overtuiging weer terug. Ik probeer er ondertussen wel achter te komen hoe iemand zo aan zichzelf kan denken. Afgelopen week kreeg ik het verwijt dat ik het leven van iemand die ik niet ken, voor laat gaan voor dat van hem. Een ding is zeker: als het kindje komt is mijn dochtertje 2 jaar en 8 maanden. Ze is nu een enorm handenbindertje. Ik krijg het dan echt mega zwaar! Heel beangstigend. Ik heb verder ook niet echt mensen waar ik echt op terug kan vallen. De tijd begint nu wel te dringen....
Mijn situatie is een klein beetje vergelijkbaar, al had ik pas een relatie van 2 jaar. Ik werd zwanger door de pil heen en mijn partner die mij mij woonde wilde geen kinderen en hij is 2 weken later al bij zijn moeder gaan wonen. Ik wist dat ik het kindje zou laten komen en als ik het weg zou laten halen dat we ook uit elkaar zouden gaan. Maar uiteindelijk werd het bij mij een miskraam. Voor hem dus mazzel, maar onze relatie hebben we nooit meer opgepakt. Zijn wel goede vrienden gebleven (hoe raar dat misschien ook klinkt) Ik snapte hem namelijk ook erg goed. Als zijn drang naar GEEN kinderen net zo groot was als mijn drang naar WEL kinderen, kon ik prima begrijpen dat hij het niet wilde. Al vonden we het beide moeilijk om uit elkaar te gaan. Maar ik wilde voor mijn kindje gaan zorgen. Wat is er nou mooier als 2 kindjes opvoeden. Je krijgt zoveel liefde van ze. En je bent echt dan neit de 1e alleen staande moeder. En of hij nou wil of niet, hij zal toch allimentatie moeten betalen voor beide kinderen. (als jullie neit getrouwt zijn, is het volgensmij wel wat anders met erkennen en dergelijke, maar dat terzijde) Hoop dat je de juiste beslissing neemt. Omdat je zegt 80 % wil je er voor gaan, moet je er eigenlijk ook echt voor gaan. Je zal er nooit spijt van krijgen dat je je kindje leven hebt geschonken maar misschien wel spijt dat je hem/haar weg hebt laten halen. Sterkte.