Wanneer wisten jullie dat je er aan toe was?

Hoi Jasmijn,

Hmm.. wat bij ons de doorslag heeft gegeven? M'n vriend en ik waren bijna 2 maanden bij elkaar toen we zijn gaan samenwonen (ik bij hem ingetrokken in een studentenhuis) en zijn gestopt met de pil (waren beide nog 22). Het was liefde op het eerste gezicht en het voelde vanaf het begin alsof we elkaar al jaren kenden. Na een paar dagen hadden we het over samenwonen, na een week over een gezinnetje starten.

Ik ben zelf ook bijna 24, m'n vriend is het net een week. Ik studeer nog, hij heeft vaste baan. Hebben een huisje (nu met z'n 2en), 2 katten en een hond, en het enige wat mist is een kleintje van ons zelf.

Er is niet echt iets wat doorslaggevend was, het was meer een natuurlijk verloop van dingen, alleen een beetje snel (volgens sommige mensen). Maar nu, een jaar later, is het nog niet raak, dus al veel tijd gehad om na te denken en voor te bereiden.

Liefs!

 

Goede vraag, ik twijfel nog steeds wel eens, vooral als hij weer eens bot, koppig, lui of eigenwijs is....maar de realiteit is dat ik ook niet zonder hem wil.

Maar goed, we willen graag aan ons eerste kindje beginnen en hopen we heel erg dat het ons ook gegund is.
Waarom? Vanwege de mollige armpjes, de eerste stapjes, de voorleesuurtjes, de streepjesmaillots, het kindje dat jou vertrouwt om alles goed te maken in de wereld.

Waarom nu? Omdat het nu klopt. Ik kan het aan, hij lijkt me een erg goede vader (misschien nog wel een betere vader dan dat ik moeder word). Ik denk dat wij het wel redden met zijn tweetjes, ik zou niet bewust een kindje in een onstabiele relatie willen brengen. We hebben allebei een baan, net een huis gekocht met extra kamers, minder reistijd, proefschrift bijna klaar.

Maar dat zijn allemaal uiterlijke dingen... feitjes rondom een kinderwens die er niet wezenlijk toe doen. Uiteindelijk is er in mijn lijf/hoofd gewoon een knop omgegaan. Ik zag allemaal zwangere vrouwen om me heen en kon me helemaal niet meer concentreren. Niks voor mij! Ik wilde ook, en wel NU. Het is geen rationele beslissing. Waar ik vroeger veel te bang was voor een bevalling, is dat nu helemaal naar de achtergrond gedrongen. Het kan me niet schelen dat ik straks misschien minder zal kunnen werken, ik ben niet meer boos over een glazen plafond, ik ben niet bang om een kindje te laten opgroeien bij ons. Mijn latente kinderwens (als in ooit wil ik kinderen) is ineens actief aanwezig.

Met alle twijfels die ik heb, over zwanger zijn, mijn figuur kwijtraken, relatiestressjes, werkstressjes (geen idee hoe we het gaan regelen) enz., blijft er maar een ding overeind. Ik wil heel graag een kind. Nu.

(Gekke natuur, nu heeft ze mij ook te pakken....)

 

Uhm...mn mannetje is er helemaal aan toe, ik wil ook graag...maar kan niet zeggen dat t van binnenuit erom schreeuwt ofzo. Maar het begint steeds meer te komen......ik wil het gewoon heel graag, een mensje van ons tweeen om het leven door te geven.
xxxxxxxx

 

Ik raakte erg gefascineerd door meiden in mijn omgeving die zwanger waren en een baby hadden.

Mijn persoonljke 'foefje': ik deed een keer een test omdat ie niet op tijd ongesteld werd en die was negatief. Ik zwaar teleurgesteld. Dus toen ging er een belletje rinkelen.

 

Ik wist het ook even niet of ik er aan toe was. Maar ik ging mezelf toch wat verdiepen in het hoe en wat, en dan merk je dat je steeds zekerder wordt. Mijn vriend is ook erg enthousiast. Als het aan hem ligt... En daarnaast zonder condoom vrijen is toch ook heerlijk Ik zou er lekker van genieten. Het schijnt niet heel makkelijk te zijn om in de eerste poging meteeen raak te schieten hihi

Succes ! (leuk he?)

 

Ik denk dat je altijd wel redenen kan verzinnen om het uit te stellen. Als je zwanger bent heb je 9 maandne om ernaar toe te groeien.
En 24 jong? t Ligt er maar aan waarmee je het vergelijkt. Lichamelijk is het uitstekend om jong moeder te worden, dan ben je op je vruchtbaarst, dat zal ook wel niet voor niets zijn lijkt mij.
Groetjes

 

Hoi,

Ik ben ook 24! gezellig! Mijn man en ik praatten al een hele tijd over kinderen krijgen en in het begin dacht ik er weleens aan en leek het me leuk. Sinds een paar maanden kan ik echt nergens anders meer aan denken. IK sta er mee op en ga ermee slapen. Helaas is mijn man nog een beetje aan het uitstellen. Hij wilt het heel graag maar hij vind het volgens mij een beetje dichtbij komen. We hadden afgesproken dat ik na de laatste strip zou stoppen. Helaas gaat hier toch nog een strip achteraan volgen..

Ook ik heb af en toe nog wel mijn twijfels hoor, denk dat dit heel normaal is. Kan ik het allemaal wel, zou het allemaal wel goed gaan, gaat het financieel tegenvallen? We hebben een mooi koophuis, goede vaste banen e.d. dus dat zit wel goed. Waar ik soms aan denk is: wat nou als het niet helemaal gaat zoals verwacht. Wat nou als een kindje hulpbehoevend is en ik helemaal niet meer kan werken, of dat ik dat emotioneel wel aankan. Aan de andere kant denk ik dat je je nooit helemaal kan voorbereiden op zoiets. Blijft toch altijd een beetje een sprong in het diepe...

Aan de andere kant overtreffen mijn rammelende eierstokken al het bovenstaande...

 

bij mij was t echt heeeeel sterk aanwezig en bij mijn vriend wat minder. ik voelde t echt aan alle kanten dat ik een kindje wilde en hij wist ook wel dat hij kinderen wilde, maar pas later. we hebben er wel veel over gepraat en soms deed t mij echt verdriet dat hij nog niet wilde, alleen dat liet ik niet echt merken, want iedereen heeft t recht om zich anders te voelen natuurlijk.
toen we dit jaar op vakantie waren hadden we t er weer over , maar gewoon leuk een beetje fantaseren. s'avonds zei hij ineens tegen me dat hij eind van t jaar toch wel wilde beginnen. ik was dolblij!
eenmaal thuis ging t gewone leventje weer door en ineens na een paar weken zei hij s'avonds tijdens t eten tegen me dat hij t ook NU wilde. nou en nog even over gepraat en t was gewoon echt zo...hij wilde net als ik NU. ach ach ach wat was ik blij! en nu dus al eventjes trouw aan de klus

 

hier was het een proces, eerst met de pil gestopt, toen seks met condooms, toen "vergaten" we het condoom eens een keer, wel buiten de vruchtbare dagen om, enz.

zo gingen we steeds een stapje verder. uiteindelijk wilden we voor het "echie" gaan en toen was ik al zwanger

 

Ik zei altijd: als we eenmaal verhuisd zijn naar ons nieuw huis, dan wil ik een kindje. Maar eenmaal verhuisd kreeg ik zo'n beklemmend gevoel: het zat niet juist, ik wilde nog niet... Hebben we een goed gesprek gehad en we gingen nog even wachten.

Ondertussen is mijn schoonzus bevallen en is mijn vriend peter geworden. En sinds kriebelt het bij mij wel Ik ben nu gestopt met mijn pil, maar we gaan er pas volgend jaar voor. En inderdaad, als je zwanger bent, heb je nog 9 maanden de tijd om eraan te wennen! 't Is enorm spannend, want je weet niet hoe het gaat worden he.

Ik zie een kindje ook meer als een volgende stap in onze relatie. Een erkenning van onze liefde voor elkaar.

 

Vanaf jongs af aan heb ik gezegd dat ik geen kinderen wilde.
Toen ik mijn man 8 jaar geleden leerde kennen veranderde dat gevoel.

Langzaam aan begon het me meer aan te trekken.
Daarna begon het meer te kriebelen, maar ik vond de gedachte van al die verantwoordelijkheid nog best eng. Kan ik het wel, ben ik er geestelijk echt klaar voor? Wat als je kind ziek is?

Toen ik na mijn afstuderen 3 jaar geleden mijn eigen klas met kleuters kreeg (ben leerkracht in het basisonderwijs) wist ik het zeker: als ik een hele klas kan runnen, dan hoef ik ook niet bang te zijn voor de verantwoordelijkheden van een kindje van onszelf.
En het besef dat iedereen maar een mens is en dat dat niet iets is waar je bang voor moet zijn.

Toen ging de natuur zijn werk doen: kon aan niks anders meer denken! Ik hing over elke kinderwagen heen. Inmiddels druk aan de klus voor een eigen beebje. Ik ben panisch voor naalden en ziekenhuizen maar zelfs de angst voor een bevalling neem ik op de koop toe.

Heel mooi hoe de natuur dat doet, je langzaam naar een kindje laten verlangen

Hoewel we er nu pas voor gaan was ik eerder op dat punt dan mijn man. Uiteindelijk zijn we in juli getrouwd en nu pas begonnen. 2 jaar geleden was het voor mij wel al duidelijk dat ik ready 2 be mum was.

Ik ben overigens nu net 28.

 

Ik ben nu 20 weken zwanger en ik vraag het me nog wel eens af, haha! En ik ben 30.
Mijn vriend is 35 en die wilde jaren geleden al aan kinderen beginnen. Ik ben nogal op mijn vrijheid en 'eigen dingen' gesteld en vandaar dat ik degene was die het uistelde met de uitspraak 'ik ben er nog niet aan toe'. Vorig jaar trokken we in ons eigen koophuis en tja, ik ben 30.... Mijn vriend wilde direct stoppen met de pil. Heb het nog een half jaar gerekt, en toen zei een vriendin tegen mij (die ook is zoals ik):
"Weet je, ik denk dat er voor ons nooit een moment komt waarop wij zeggen: nu ben ik er aan toe. Bij ons is dat een heel proces en daarom ben je ook eerst 9 maanden zwanger. Ik denk dat als ons eerste kind wordt geboren, wij dan ook pas als moeder worden geboren."

In januari gestopt met de pil, maar ik was doodsbenauwd. Toch ging het om de een of andere reden meer en meer groeien naarmate ik er meer over las (o.a. op dit forum) en over sprak met mijn vriend. We hebben eens duidelijk gezegd waaróm we een kind zouden willen.
In april ben ik zwanger geraakt en heb na die positieve test eerst 24 uur in (positieve) shock verkeerd en daarna was ik direct bang dat er iets mis zou gaan. Dat verbaasde mezelf, want eigenlijk had ik het idee dat ik er niet aan toe was, maar nu bleek ik ook niet meer te willen dat het mis zou gaan.
Ik ben nu precies 20 weken zwanger en het is nu alleen maar leuk.

Kijk je hebt meiden die al vanaf dat ze kunnen praten weten dat ze moeder willen worden, en je hebt er die pas aan het idee wennen als het eenmaal zo ver is. Ik behoor tot die laatste categorie, misschien jij ook wel.
Klus nog een paar maandjes met condoom en kijk of het gevoel, zoals bij mij, wel gaat groeien. Zo niet, dan wacht nog een jaar af en bekijk het dan opnieuw. Een jaar wachten gaat ook veel gemakkelijker als je 24 bent in plaats van 30.

Succes!!

 

Ik herken het bovenstaande verhaal wel.
Ik ben bijna 31 weken nu en heb soms nog weleens twijfels. Wij hebben natuurlijk enorm veel geluk gehad v.w. mijn situatie maar toch heb ik de eerste tijd ook niet echt op een roze wolk gezeten hoor. Pas sinds een paar weken kan ik echt genieten en denk ik ook wel dat het wel goed komt allemaal. Hier en daar een twijfel lijkt mij ook niet meer dan normaal, het is ook niet niks. Je bent 9 maanden zwanger en hebt die 9 maanden ook wel echt nodig vind ik persoonlijk.

 

ik wilde vanaf mijn 20e kinderen omdat ik het geweldig vind en graag een kleine liefde wilde geven, voor wilde zorgen en wat van mezelf wilde. maar ik wilde eerst trouwen en een goede basis. ik had wel vriendjes maar wilde geen kinderen van een lolletje of iemand waarbij ik het toch niet zeker wist. ik ben kraamverzorgende geweest en dan zie je ook veel nadelen en mindere dingen maar toch is het toen nog veel meer gaan kriebelen. al die bevallingen die je ziet, mooie momenten, lieve babies.........kreeg een neefje en toen had ik het nog 10 keer erger die kriebels.maar ik besloot te wachten op een goede basis: trouwen, huis en geld. na het trouwen zijn we er direct mee begonnen. nu maar afwachten.........

 

suzanne78 mooie zin! als je kind wordt geboren dat je dan als moeder wordt geboren! Volgens mij is dit idd helemaal zo!

 

Ik ben 24, mijn vriend is 29. Ik heb eigenlijk altijd gezegd; ik wil dolgraag jong moeder worden.
Toen ik en mijn vriend gingen samenwonen wilde ik alles eerst goed op de rails hebben, qua financiën enz.
Op een gegeven moment hebben we het er eens over gehad, en zei hij dat hij ook graag een kindje wilde nu alles zo goed ging en alles goed was geregeld.
Ik merkte aan mezelf dat ik steeds meer site's ging bezoeken over zwangerschap, me er echt in ging verdiepen.. ook merkte ik dat ik ''jaloers'' werd op meiden om me heen die zwanger waren.
Ook kon ik het niet laten om even te koekeloeren in kinderwagens die voorbij kwamen..
Als ik eraan dacht, een kindje van ons samen kreeg ik een warm gevoel van binnen en werd ik heel blij bij die gedachten.
Toen wist ik het!! Ik ben er aan toe, ik wil het super graag! En toen hebben we besloten ervoor te gaan..

 

Wij wilde graag, hadden een huis gekocht en allebei een goede baan en na 4 maanden een positieve test. Jeetje wat schrok ik dat het raak was. Nu is het echt wat moeten we nu? Wil ik het eigenlijk wel echt zo graag enz. Na een paar uur was de eerste schrik over en kwam alleen nog maar het gevoel van geluk. Ik was toen 21 dus nog een stuk jonger. Inmiddels ben ik 28 en heb 3 kindjes maar bij elke test was het vooraf hopen dat het raak is maar bij een positieve test schrikken dat het raak was. Bij mij bleef dat gevoel dus bij elke zwangerschap. Ik denk dat het nooit DE tijd is om er mee te beginnen. Er is altijd wel een reden om het uit te stellen. Maar ik ben blij dat ik jong moeder geworden ben en geniet nu volop van mijn meiden en zoon!

 

Ik wist het gelijk al toen ik op me 18e door me pil zwanger raakte. Helaas een MK, maar daarna kietelden me eierstokken heel erg.

Toch wilden we eerst alles op orde hebben! En dat hebben we gedaan. Nu ben ik 21 (januari 22) en zijn 4 maanden geleden in de MMM beland.