Hoi meiden, Als ik ergens mee zit en iemand daarmee wil confronteren begin ik altijd te huilen. :x Ik vind dat zo irritant want dit zorgt ervoor dat ik nu ergens mee zit en er niet over wil praten omdat ik dan weer begin te janken en het dan dramatischer wordt dan het eigenlijk is. Ik probeer me op zo'n moment altijd voor te nemen om niet in tranen uit te barsten maar er is gewoon geen houden meer aan en ik kom niet meer uit mijn woorden. In familiaire kring is dat nog niet zo'n grote ramp. Maar daarbuiten vind ik het zo labiel en dom overkomen !! Wie herkent dit? Heeft er iemand tips om hiermee om te gaan. Nu ik zwanger ben is het nog 10 x zo erg. Liefs Luna
Ja! Ik! (En met mij vele anderen denk ik...) Ik ben ook iemand die heel snel huilt... Helaas heb ik er geen oplossing voor gevonden, ik heb 't uiteindelijk maar gewoon geaccepteerd...
Ik kan me er echt niet bij neerleggen en erger me er iedere keer weer kapot aan. Voel me dan net zo'n verwend nest dat nergens tegen kan.
Hihi, ja, zo'n zeurkous die altijd geaaid moet worden... Ik ken 't gevoel! Ik sta er ook niet om te juichen dat ik 't heb natuurlijk en ik probeer 't ook wel in te houden, maar uiteindelijk lúkt 't gewoon niet...
Ik moest vandaag huilen omdat m'n man me aan 't plagen was.......... Midden in de Albert Heijn... Maar goed, vooralsnog schuif ik 't nu dan maar op de zwangerschapshormonen...
haha ja ook als mensen lief voor me zijn dan moet ik ook huilen. Als mijn vriend zegt dat hij van me houd moet ik ook huilen. Dat is toch ziek? Ik heb dan echt zin om mezelf te slaan hoor.
Misschien dat het een beetje helpt als je wat minder streng voor jezelf bent. Ik merk zelf dat ik eerder moet huilen als ik erg gespannen ben. Als dat bij jou ook zo is dan helpt het natuurlijk niet al jij je bij voorbaat heel druk gaat maken over het feit dat je misschien eens zou kunnen gaan huilen
Dat klopt denk ik wel Mime. Maar als ik eenmaal boos, verdrietig of gevleid ben dan kan ik het gewoon niet tegenhouden. In sommige situaties is dat erg vervelend omdat je jezelf niet meer in de hand hebt. Ik kom dan niet meer uit mijn woorden. Zo kun je toch nooit een normaal volwassen gesprek voeren?
Ik heb hier ook zo'n last van. Ik heb eens aan een persoon waar ik in gesprek was voor mijn postnatale depressie. Hij heeft er immers voor geleerd. Hij zei dat het gewoon komt omdat ik een gevoelig persoon ben. Probeer er niet teveel over na te denken. Gebeurd het toch maak dan snel een grapje erover. bv: Ja, sorry, maar daar ga ik weer. Waait zo wel weer over! De mensen om je heen weten vast wel dat je zo bent. Hoe luchtiger jij er mee omgaat des te sneller is de huilbui over. Werkt bij mij wel. Al begin ik vaak nog wel te huilen, maar is het ook snel weer over en kan ik weer normaal praten. Erg lastig vind ik het wel, maarja zo ben ik nu eenmaal denk ik maar. SUCCES!
Ik heb het als iemand boos op me is. En ik vind het ZO ontzettend irritant. Zucht. Ik wil er ook echt heel graag vanaf want het is in de werksfeer niet zo professioneel. Ik wil me echt niet laten kennen, maar het is niet te stoppen. Zouden er cursussen voor bestaan? Vast wel... Ik had het laatst toen de studieadviseur boos op me was vanwege het feit dat ik me had laten inschrijven voor een extra vak (wat niet mag bij mijn opleiding). Ze zei dingen als 'van jou had ik het al helemaal niet verwacht' en ik begon prompt te huilen. Daar schrok zij ook weer van en toen werd ze opeens weer poeslief... Ok dat was wel handig Maar toch baalde ik hiervan. Ik wil straks niet voor mijn baas in janken uitbarsten Zo blijft dat stomme glazen plafond natuurlijk bestaan *rolleyes*
@blink, dat is precies wat ik ook altijd doe. Zo van "o jee, daar ga ik weer". @Merijn, precies op het werk is het ook zo vervelend. Ik wil straks ook verder komen dan mijn huidige baan als management assistent. Maar als ik nergens tegen kan en al ga janken zit een management functie er voor mij niet in denk ik
Hier nog zo'n emo mens Ik kan zelfs al janken als ik alleen maar DENK dat ik met iemand ga praten over iets wat me dwars zit
@Shadixx, In zo'n situatie zat ik vandaag dus. Moet met mijn moeder gaan praten over iets maar ik moet al huilen bij het idee. bah
Ik ben dan altijd zo bang dat diegene het zich heel erg aan gaat trekken, en dat die zich er rot door gaat voelen, en dat vind ik dan zoooo zielig Meestal laat ik het er dan maar bij zitten -_-
Ik kan gewoon niet tegen kritiek. Ik ben dus ook bang dat als ik een slecht gesprek moet voeren met iemand, die gene terug gaat kaatsen met kritiek en om die reden hou ik niet van dit soort gesprekken... Dat heb ik echt moeten leren en nog steeds zie ik er als een berg tegenop. En om die reden ga ik dus ook huilen als iemand boos is...
Ik huil niet zo vaak alleen als er iets gebeurt waar ik het niet mee eens mee ben in mijn relatie of met mijn schoonouders. Maar na een aantal van zo'n huilbuien begin ik mezelf wel beter te begrijpen het verloopt in een patroon. Bij mij barst de bom om wat voor reden dan ook. Dan ga ik huilen en nadenken waarom huil ik. Ik kan het dan op dat moment ook totaal niet uitpraten omdat ik nog na aan het denken ben waarom de bom is gebarsten. En pas als ik eruit ben ben ik nog wel zeer emotioneel maar kan er wel rustig over praten.
@Chillin die zou nog wel eens kunnen helpen, Vanmorgen toch het gesprek met mijn moeder aangegaan en ja hoor. Daar kwamen de waterlanders. Ik kan mijnboodschap dan niet duidelijk overbrengen en mijn moeder denkt meteen dat er iets anders aan de hand is en vertrouwt de situatie niet meer....pffffff Wordt zo moe van mezelf nu