Ik vind dat stukje over aanstelleritus een beetje onnodig hoor.. Dat jij er geen moeite mee hebt is helemaal fijn voor je.maar om dit nu zo op uitgerekend dít forum te plaatsen, vind ik toch wel kwetsend en erg gevoelloos overkomen.
Jullie maken er zelf van dat ik gevoelloos ben.. Ik snap het wel hoor als mensen niet gaan maar ik MAG mijn mening geven! Iedereen moet zelf weten wat hij doet...En ik zei nog zo voel je aub niet aangesproken en wat doen mensen?? zich aangesproken voelen.. Is niet mijn bedoeling geweest sorry daarvoor...wilde niemand kwetsen.
Hoi Funky, Wilde nog even reageren op je laatste stukje, omdat ik het over gevoelloos had. Jij zei dat wij ons niet aangesproken mochten voelen, maar je vond het een soort van aanstelleritus als meiden het rot vonden om op kraamvisite enz te gaan. Dat was jouw mening. Toen zei ik: Dan vind ik vrouwen die daar geen moeite mee hebben gevoelloos. Dat was mijn mening. (zogenaamd) En nu voel jij je dus ook aangesproken. Eigenlijk komt dat precies op hetzelfde neer. Wij moeten ons niet aangesproken voelen door jouw stukje, maar jij voelt je wel aangesproken op mijn stukje. Dus kun je misschien begrijpen dat het best rot was om te lezen dat jij het aanstelleritus vindt. Want je kan niet voelen wat een ander voelt. Beetje lastig omschrijven, maar ik denk wel dat je weet wat ik bedoel. En sterker nog, ik vind je helemaal niet gevoelloos, ik vind dat juist sterk en het is hartstikke fijn voor je dat je daar geen moeite mee hebt. Maar het was eigenlijk een soort reactie om even te laten weten dat je daar ook mensen mee voor het hoofd kunt stoten, ook al bedoel je het niet zo. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en de één kan er op sommige vlakken beter mee omgaan dan de ander...dat is nu eenmaal zo! No hard feelings! Succes! Liefs Loesie
Laat ik mijn ervaring en mening eens plaatsen. Het steekt natuurlijk wel, elke keer als ik hoor dat er weer iemand zwanger is, dan wordt ik er extra mee geconfronteerd. Maar zodra de kleine geboren is, kan ik niet wachten deze te mogen ontmoeten. Zo bijzonder. En ik kan oprecht zeggen dat ik blij voor ze ben. Ik ben niet gevoelloos en negeer mijn eigen gevoel niet. Ik kan alleen maar hopen dat wij ook ooit het geluk van een wonder mogen ervaren. Maar ik begrijp dat de meesten hier moeite mee hebben. Dat is wel erg verdrietig, want hierdoor kun je verbittert raken. Dan heb je uiteindelijk alleen jezelf ermee. Ik hoop dat deze mensen er een weg in kunnen vinden er mee om te gaan. Want er is altijd de kans dat het nooit zal lukken. En dan... Ik hoop dat het leven dan ook door mag gaan. Heel veel sterkte allemaal. x M
Ik voel mij absoluut niet aangesproken over wat jij tikt naar mij...en dat aanstelleritus gebeuren was ook voro mezelf ik vind dan ook mezelf een aansteller om niet te gaan.. het komt gewoon verkeerd over.. zo bedoelde ik het niet.. nog maals sorry ps heb nogal een harde tong... maar daar hebben jullie niets aan natuurlijk
MenM ik ben het niet met je eens. Als ik voor mezelf spreek betekent het vermijden van kraambezoek zeker niet dat ik verbitterd zal raken. Dit komt op mij over alsof het niet bezoeken een 'slecht' iets zou zijn, want ik zou daar mezelf mee hebben? Voor jou geldt dat misschien zo, maar voor mij helemaal niet. Ik beschouw het meer als een tijdelijke ontlasting van mijn gevoelens die al genoeg te verduren hebben. Ik vergelijk het met een gewonde arm. Om deze te laten genezen moet ik de arm tijdelijk ontlasten en sparen. Nu heb ik een gewonde geest en deze wil ik juist de rust en ruimte geven om weer op krachten te komen en voor mij is de beste remedie op dit moment rust en geen confrontatie met zwangeren en kraambezoek. Ik luister naar mijn gevoel en wat ik zelf echt wil. Dat beschouw ik als iets positiefs en lijkt me geen negatieve gevolgen op de lange termijn te hebben zoals jij deze omschrijft.
Neem je niks kwalijk Funkie, maar had idd niet begrepen dat dat aanstellen meer over jezelf ging. En het is natuurlijk altijd lastig om de toon hierbij te zoeken, dus je kan het ook heel anders lezen natuurlijk. Ik vind het ook heel moeilijk hoor om zwangeren te zien en om op kraamvisite te gaan, maar ik laat het er niet voor. En ik heb altijd even tijd nodig om mezelf op de rit te krijgen, maar ben zeker blij voor ze! Je weet zelf hoe het is als het niet lukt, dus dat gun je niemand anders! Soms komt het ineens omhoog, de tranen, dan kan ik het niet stoppen en de andere keer dan kan ik juist heel geïnteresseerd vragen enz. Het is maar net waar ik sta in de behandeling en hoe ik mezelf voel! Liefs
Ik ben het ook met Trees eens. Jammer genoeg de omgeving alleen niet altijd. Ik ben heel weinig bij mijn schoonzusje geweest tijdens de zwagerschap. En na de bevalling 1 keer. Mijn man is nu 2 keer geweest. Straks weer verjaardagen waar ik wel heen zou moeten. Begin van het jaar ook niet naar een verjaardag geweest, omdat ik geen zin had om de hele avond verhalen aan te moeten horen over de echo die die dag ervoor was gemaakt. Dit werd mij erg kwalijk genomen. En ook dat ik er weinig naartoe ga. Zeker door mijn schoonouders. Schoonzusje heeft er geloof ik iets meer begrip voor. Contact met schoonzusje is nooit echt geweldig geweest, maar nu moet ik helemaal met haar meeleven vindt mijn schoonmoeder. Niet dus. Soms lijkt het of ik verbitterd raak misschien, maar ik ben teveel met mezelf bezig. En als ik op visite moet ben ik weer een week bezig om zelf weer op de rit te komen. Dat wil ik mezelf ook besparen. Vind het knap hoor dat mensen het wel kunnen, maar ik trek het niet. Ben erg gevoelig van mezelf.
Lieve allemaal, Het is heel belangrijk om je eigen gevoel hierin te volgen. En wanneer het emotioneel of geestelijk te zwaar is, kun je sommige situaties beter vermijden. En niets is slecht, zo heb ik het in elk geval niet bedoelt. Het spijt mij verschrikkelijk als ik met mijn woorden mensen zou kwetsen. Het is allemaal al pijnlijk genoeg. Het is alleen hoe ik het ervaar en zie. Dat komt ook uit ervaringen met vrouwen uit het verleden, toen ik nog kind was. Vriendinnen van mijn ouders. Ik heb mijzelf gezworen dat nooit zo ver te laten komen. Ik wil genieten van het leven. Ik houd van mijn man en alle dierbaren om ons heen. Het leven is te kort. Maar de mmm is te lang en precies in de periode dat er om ons heen veel anderen zijn die ook een kinderwens hebben. Het is moeilijk uit te leggen begrijp ik. Maar ook in mij brak er wat na de 1e IVF periode. Ik wil dit eigenlijk nooit meer voelen, maar kan natuurlijk niet voorspellen hoe het zal verlopen. En onze kinderwens is nog te sterk om al op te geven. Voor mij is het relativeren een methode voor zelfbescherming, net zo goed als het vermijden van bepaalde situaties kan helpen. Dat begrijp ik dus heel goed. Het is daarom geen verwijt en ik vind het niet iets slechts. En de ene keer kun je het ook beter hendelen dan de andere keer. Ik kan me voorstellen dat, wanneer je nèt in een zware periode zit (een miskraam, een negatieve behandeling of wat het dan ook mag zijn) dat je niet zit te wachten op een gelukkige situatie. Ik hoop echt dat jullie mij een beetje kunnen volgen en enigszins een beetje kunnen begrijpen. Nogmaals, niets van wat ik schrijf is verwijtend of kwetsend bedoelt. En ik voel met jullie mee. Het is slechts een mening, toevallig die van mij. Een andere kijk op deze situatie. Ik oordeel niet over gevoelens van anderen. Voor iedereen heel veel sterkte en vooral veel succes. Ik hoop dat we elkaar in een ander topic snel weer mogen ontmoeten, maar dat we dan iets geweldigs mogen melden. Lieve groetjes en dikke knuffels, M
Iedereen mag zijn eigen mening hebben vind ik. Als je de mening van een ander dan ook maar respecteert. En dat doe je. Ik wou dat ik mijn blijheid kon tonen. Ben in mijn hart wel blij voor ze, maar kan het gewoon niet tonen. En het wordt steeds lastiger, omdat ik heel hard heb moeten vechten tegen mijn schoonfamilie om beetje respect te krijgen voor mij gevoel. Waar zo weer overheen wordt gewalst. Dus ik kies nu voor mezelf, als mijn man voorstelt om erheen te gaan ga ik soms mee, soms niet. Maar ik stel niks zelf voor. Man is niet zo heel hardloperig naar zijn familie, dus dat scheelt. (is ook uur rijden)
@ Lief Zonnetje, Allereerst wil ik je even bedanken, ik vind het erg fijn dat je even laat weten dat je mijn reactie begrijpt. Het is toch best moeilijk om zulke gevoelige onderwerpen via geschreven tekst te bespreken. Woorden kunnen door iemand heel anders geïnterpreteerd worden dan dat je eigenlijk bedoelt. Dat weerhoud me soms wel eens ergens op te reageren. Het is ook allemaal niet zo zwart/wit. Daarmee bedoel ik dat iedereen in een andere situatie zit en een ander gevulde "rugzak" heeft. Dit bepaald ook heel erg hoe een reactie is of zal zijn. Voel je dan ook niet schuldig over jouw gevoelens, het is goed dat je aan jezelf denkt. Je hebt al genoeg moeten doorstaan. (Ik heb gewoon heel veel geluk gehad dat ik een hele lieve schoonfamilie heb, ook al wil dat niet zeggen dat er nooit "iets" is hoor). Veel sterkte in elk geval. Ik duim voor jullie (en alle andere dames) dat er een wondertje mag komen. Dikke kus M
MenM ik vatte jouw reactie zeker niet kwetsend of verkeerd op. Ik reageerde meer op het feit dat je schreef dat je hoopte dat deze mensen hun weg zouden vinden. Ik probeerde aan te geven dat ik ook mijn weg heb gevonden, maar dan op een andere manier zoals jij dat doet. Mijn manier voelt voor mij erg goed en jouw manier voor jou en dat is denk ik alleen maar positief. We zijn allemaal verschillend en het is denk heel normaal dat we op onze eigen manieren met ons verdriet om gaan. Jij in ieder geval ook heel veel sterkte, want hoe dan ook de weg zal voor iedereen moeilijk zijn. Liefs Trees
@ Lieve Trees, Bedankt. Ik begreep je 1e reactie . En ik vind het knap van je dat je ondanks alles wat je al hebt meegemaakt een weg hebt gevonden er mee om te gaan. Tijd heelt bijna alle wonden, maar de littekens blijven. En ook jij hebt er nogal wat. Dikke knuffel voor jou. Ik vond alleen dat mijn 1e bericht meer toelichting nodig had. Nog een kleine toelichting, want het volgende was namelijk ook naar niemand persoonlijk bedoeld: Het zou kunnen dat iemand hierdoor verbitterd raakt. Daarmee bedoel ik niemand specifiek. En ik ben blij wanneer mensen hier juist een weg in kunnen vinden. Dat hoop ik ook zo voor iedereen. En inderdaad, de weg is voor iedereen moeilijk. Iedereen draagt zijn eigen pijn en niemand (zelfs lotgenoten) zou deze pijn kunnen verzachten. Het is iets wat je zelf moet doorstaan en verwerken. Al is het natuulijk wel fijn als mensen je begrijpen. Hier ben ik misschien ook wel wat in bevoordeeld, de meeste mensen in mijn directe omgeving begrijpen me. En diegenen die het niet begrijpen, daar steek ik gewoonweg geen energie in. Die energie kan ik veel beter besteden. Ik las mijn 1e berichtje nog even terug. En hier lijkt het of ik bij iedereen die ik ken en bevallen is, meteen op de stoep sta. Nou, dat is niet het geval hoor . Dat geldt ook alleen maar voor onze liefste vrienden en familie. Alleen heb ik er geen verdrietig gevoel bij als ik weer een mooi geboorte kaartje ontvang. Dikke knuffel, M
Dan moet ik er wel even bij zeggen dat er begrip voor hebben en het begrip echt tonen wel verschillende dingen zijn. Mijn schoonouders zeggen begrip te hebben, maar als ik zeg dat ik geen zin heb in de foto van ons neefje (ze waren een maand later op visite voor onze trouwdag) en ze gaat daarna vertellen hoe geweldig het is om mijn schoonvader met zijn kleinzoon te zien en dat het allemaal zo schattig is. Dan vraag ik me af hoeveel begrip er echt is. Heb het al zo vaak gezegd dat ik het moeilijk vind allemaal. Woorden lees je zoals je ze wilt opvatten. Dat is het nadeel van schrijven en lezen. Je ziet er geen uitdrukking bij of hoort geen emotie. Hoe je met dingen omgaat is denk ik inderdaad afhankelijk van je bagage en hoe je zelf bent. De een is gevoeliger dan de ander. Succes allemaal en hopen dat we allemaal snel een wondertje krijgen
Hihi M eigenlijk is het best grappig, want we doen hetzelfde. Ook al leek het in eerste instantie niet zo. Ik dacht dat jij alle kraamvisites afliep , maar net zoals ik ga je alleen naar de lieve mensen en hun lieve beebs. Anderen krijgen een kaartje en ga ik dus niet heen. Wel ben ik na afloop van een kraambezoek altijd erg verdrietig. Het is heel verwarrend want als ik er ben dan voel ik trots, blijdschap, maar ook intens verdriet. Verdriet omdat ik op zulke momenten des te harder besef waarvoor we vechten en hoe ongelooflijk mooi het is om een kindje te krijgen. Toch ook zoveel blijdschap dat er zomaar een extra wonder op deze wereld is ontstaan van mensen die ik ook lief heb. Zonnetje wat moeilijk van je schoonouders. Ik weet uit ervaring dat sommige mensen het niet lijkt te lukken om het begrip op te brengen. Vooral als je meerdere malen hebt aangegeven het erg confronterend te vinden. Ze snappen het duidelijk niet. Mijn moeder heeft hetzelfde. Ze raakt niet uitgepraat over het kleinkind van een goede vriendin van haar, waarbij ze altijd moet vermelden dat het kind even oud is als ons eerste kindje zou zijn geweest als ik geen miskraam had gehad. Ze begrijpt het gewoonweg niet. Ik heb wel ontzettende lieve vriendinnen die het goed begrijpen. Ik hoop dat jij ook mensen hebt in je omgeving die wel het begrip tonen en af en toe een troostende arm om je heen slaat als je het nodig hebt. Anders bij deze een grote troostende arm van mij!
Zonnetje, bij ons zijn mijn ouders exact hetzelfde. Volgens mij snappen ze er echt helemaal niks van. hoe gek ik ook ben van mijn neefje, er wordt totaal geen rekening mee gehouden..........
Dat lijkt me nog lastiger als het je eigen ouders zijn die zo reageren. Ik kan bij mijn eigen moeder goed terecht. Vriendinnen heb ik jammer genoeg niet zo heel veel. De goede vriendin die ik had is ondertussen niet zo hele goed vriendin meer. De laatste jaren/ maanden was het al minder. Maar nu heb ik er even geen behoefte aan. Ze hebben zelf jaren in de mmm gezeten en nu ze zwanger is hoor ik minimaal van haar. Laatste keer kwam ik haar tegen ergens en vroeg ze erg weinig. Was dat haar moeder ernaar vroeg. Dus ik heb het nu even op een heel laag pitje gezet. En gelukkig wel paar goede collega's waar ik ook terecht kan. Maar wil dat niet te vaak doen. Gelukkig wel een kennisje waar ik ook mee kan praten. Dus kan mijn ei wel kwijt. En omdat ik weinig vriendinnen heb, heb ik ook minder last van zwangerschappen. Soms wel jammer hoor weinig vriendinnen. Periode veel mensen gehad waar ik veel mee omging en ineens is het dan over. Vriendschap sluiten is niet altijd makkelijk. En heb te vaak gemerkt dat het tijdelijk is. Heb er ook niet altijd behoefte aan, de paar mensen met wie ik om ga is prima. Dank je Trees voor je arm, doet altijd goed. Als er iemand troost mag krijgen ben jij het wel. Lijkt me helemaal erg als ik je onderschrift lees. @loe: ook jij succes
Wat vinden jullie van de volgende situatie: Ik en mijn man hebben er ruim 2 jaar over gedaan om zwanger te worden ( waarvan een jaar in de MMM ) en zijn nu eindelijk zwanger. Geweldig natuurlijk. Een hele goede vriendin van me zit ook al een tijdje in de MMM en is dus ook al een tijd bezig. We weten dus heel goed van elkaar hoe het voelt wanneer het niet lukt om zwanger te worden. Op een gegeven moment heb ik haar natuurlijk verteld dat ik zwanger ben, wat ik echt ontzettend moeilijk vond. Natuurlijk was ze blij voor me, maar ongeveer 1 a 2 weken later kreeg ik van haar een mail waarin stond dat ik er rekening mee moest houden dat het contact tussen ons minder zou worden omdat ze het moeilijk vindt om met zwangeren geconfronteerd te worden. Hoe goed ik ook begrijp dat het voor haar confronterend en moeilijk is ( ik heb tenslotte in hetzelfde schuitje gezeten ), voelde ik me daar best gekwetst door. Juist omdat ik in precies hetzelfde schuitje gezeten heb en omdat we hele goede vriendinnen zijn. Ze gaf ook te kennen dat wanneer ze zelf zwanger zou zijn, het contact wel weer beter zou worden. Ik vind het eigenlijk een beetje gek om mezelf "aan de kant te laten zetten" totdat zij zelf zwanger is. Het voelt een beetje alsof ik geen recht meer van spreken heb omdat ik tenslotte zwanger ben. M.a.w. ik mag niet zeuren want ik ben zwanger Dit heb ik ook tegen haar gezegd en zij begreep het niet. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik ooit zo zou reageren omdat ik echt veel te blij voor haar zou zijn. Bij haar zou ik het niet moeilijk vinden dat ze zwanger was aangezien ik weet hoeveel moeite het gekost heeft. Een andere hele goede vriendin van me is bij beide zwangerschappen in één keer zwanger geraakt. Dat was voor mij ook heel confronterend en daar heb ik thuis bij mijn man ook een flink potje om gejankt en gescholden, maar ik heb haar daar verder nooit mee geconfronteerd omdat zij er tenslotte ook helemaal niets aan kan doen dat het haar wel lukt en mij toendertijd nog niet. Wat vinden jullie? Liefs!
Hoi Marieke, Allereerst van harte gefeliciteerd met jullie zwangerschap. Gaat alles goed? Hopelijk wel en hopelijk kun je er ook van genieten. Het is verschrikkelijk jammer dat je vriendin je zo op zij zet. Natuurlijk is het niet gemakkelijk om geconfronteerd te worden met datgene wat je zelf niet hebt, maar zo ontzettend graag wilt. Dat weet jij nèt zo goed en zou ze beter moeten weten, als jullie zo goed bevriend zijn. Ik kan het niet volledig begrijpen, maar dat betekend niet dat ik haar verdriet baggitaliseer. Zo moet het niet gelezen worden. Een hele lieve vriendin van mij, heeft van de 2e IVF een gezonde tweeling (wel veel te vroeg geboren, dus een zware start) en nu ook een kleine via een spontane zwangerschap, terwijl wij al in de mmm zaten. Helemaal geweldig! Ik ben zo trots op het gezin. Ik zou hun vriendschap niet willen missen. Ook al zou het voor ons niet weggelegd zijn. Ik vind niet dat je jezelf zo op zij hoeft te schuiven. Misschien kun je toch nog met haar praten als de vriendschap het je waard is. Maar het lijkt me een zware taak. Je kunt je energie beter gebruiken voor de kleine in je buik. Deze zwangerschap is je gegund, geniet ervan. x Mel