Moet effe mijn verhaal kwijt.... Onze auto moest gekeurd worden en op maandag moest hij afgehaald worden bij de automonteur. Zondag ervoor was mijn moeder jarig en we hadden afgesproken dat we haar auto mochten lenen voor de onze op te halen. Ze vroeg nog zondag of we de auto al wilde meenemen maar ik vondt het niet nodig we kwamen m de dag erna wel gewoon oppikken. Maandagmorgen belde ik, merkte al meteen aan haar stem dat er iets was zoals altijd, "nee zegt ze ik moet weg vanmiddag" ik vroeg dus "waarheen dat dan?" wij mochten de auto toch lenen, "ja ik moet weg"! kreeg ik alleen als antwoord. Ik natuurlijk boos en vroeg wat er opeens aan de hand was. "niks" zegt ze. Mijn moeder doet wel eens vaker vreemd, moet ook altijd benzinegeld hebben wat ik stom vindt van je eigen kinderen en dat moets ook al toen ik 16 was belachelijk! Al helemaal nu je zelf kids hebt denk je toch weleens hoe stom het allemaal eigenlijk is. Maar nu komt het, op een zaterdag begon onze vakantie en we hadden een uitstapje van het werk van mijn vriend, we gingen ook stappen dus ons meisje moest bij oma blijven slapen, ze bleef bij de moeder van mijn vriend. Zondag`s had ik op hyves geschreven hoe goed het was gegaan, schrijft zij op hyves waar al je vrienden het kunnen lezen, "je eigen moeder was zeker niet goed genoeg"!:x waar slaat dat op!!! Aangezien onze vakantie begon had ik er schoon genoeg van die stomme acties van mijn moeder en heb niet meer gebeld. Ondertussen is het twee maanden geleden, wat natuurlijk belachelijk is ondertussen ziet ze haar kleinkind ook niet en ze belt niet. Had al ees gebeld, voor mijn dochtertje want wil niet dat ze net zoals mij zonder familie opgroeit(ook door stomme ruzies vroeger) neemt ze gewoon niet op, vandaag kreeg ik haar eens aan de telefoon. Vroeg wat het voor iets belachelijks was dat ze 2 maanden niks laat horen, en ja hoor zij was niks schuld ze ziet altijd dingen die er niet zijn kortom denkt alleen maar aan zichzelf... Ik vindt dat ze het had moeten uitpraten en niet aan zichzelf had moeten denken waardoor ze 2 maanden van haar kleinkind heeft gemist. Maar zo ziet ze het niet want het is haar allemaal aangedaan. Als ik niet gebeld had had het nog langer geduurd, dat kan toch niet! PPppfff wat moet ik hiermee!!!! Heb mijn hele leven al het gevoel dat ik de volwassene ben
jeetje meis wat heftig van je moeder moet je het hebben word er ook wel eens gezegt ik geef je wel echt helemaal gelijk dat je moeder het met jou had moeten uitpraten en het is zeker niet fijn dat ze al 2 maanden niks heeft laten horen en je dochter niet heeft gezien ik zou zelf op mijn moeder zijn afstapt en pas gegaan als alles uit gepraat zou zijn ik hoop dat het snel opgelost is hoor succes meis
Ik snap het eigenlijk niet zo goed. Heb je je moeder nu 2 maanden niet gezien? En dat van die auto en het uitstapje is dat dan 2 maanden geleden? Dat je de benzine moet betalen...tjsa dat vind ik raar als je b.v. 1 x de auto leent. Wat je moeder op je hyves zet is gewoon kinderachtig. Verder weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik ervan moet zeggen. Heb je je moeder hierover weleens verteld? Ik zou er gewoon naar toe gaan en het uitpraten. Ik heb ook wel eens knallende ruzie met mijn moeder gehad, maar ik vind dat je alles kan zeggen tegen je ouders (op een normale manier dan), dat zijn juist de mensen die je nooit laten vallen. Succes meid!
heb haar ook gebeld vandaag en het verteld en zij kwam natuurlijk weer met verwijtingen want zij is niks schuld... wilde eens zien wanneer ze zou bellen want mijn moeder doet altijd zo`n dingen en verwacht dat wij het goedmaken....
~cindy het is alsof ik mijn moeder hoor en lees. Die schrijft ook alls op de hyves, en mailt zelfs achter mijn rug om mijn vriendinnen om me zwart te maken. Deze laten mij dat natuurlijk gelijk weten en hadden ook zoiets wat is dit! Dit loopt ook bij ons alweer 4 jaar, heb hier ook al eens een topic over geopend onder mijn vorige naam. Mijn man heeft het nu helemaal gehad en zij weten ( ook mijn vader) niks af van onze icsi vooruitzichten. Ik kan je helaas geen raad geven, want ik weet het zelf bij mij thuis ook niet! veel sterkte liefs elif
Mijn vader is een beetje hetzelfde als jou moeder geloof ik. Altijd bezig met zijn eigen leven, kan niet echt van hem op aan want hij belt zomaar een verjaardag af als zijn vriendin hoofdpijn heeft of als hij zichzelf heeft laten vollopen en een kater heeft (was bij mijn zoontje zijn 1e verjaardag, vind ik helemaal te zot natuurlijk). Ik heb na de geboorte van mijn zoontje bij een psycholoog gelopen door een postnatale depressie en ook over mijn relatie met mijn vader gehad en zij vroeg of het zin heeft om hem te confronteren, in mijn geval niet want hij doet er misschien 1 maandje iets mee en valt dan weer in zijn oude patroon van denken. En of er iets zal veranderen in de toekomst? Nou nee in dit geval niet want mijn vader is al jaren zo. En toen gaf zij mij als advies dit te laten zoals het is en er vrede mee te nemen. Als ik contact wil zal het vanuit mij blijven komen en zal ik zijn nukken voor lief moeten nemen, of het gewoon lekker te laten en af en toe eens contact. En om eerlijk te zijn het heeft me rust gebracht, ik stoor me niet zoveel meer aan hem (ja alleen wanneer hij afbelt op mijn zoon zijn verjaardag). Hoop dat jij hier ook iets aan hebt?
Ik herken een beetje van jouw verhaal. Dat je het gevoel hebt dat jij de volwassene bent al je hele leven dat had ik ook met mijn moeder. Ik heb hier een tijd geleden ook mijn verhaal over mijn moeder en zat er aan te denken om het contact te verbreken. Inmiddels ben ik al weer on speaking terms met haar,nadat ik haar een brief had geschreven van een paar A4tjes. Ik heb hier in al mijn gevoelens van de afgelopen jaren geuit en wat voor gevoel zij mij gaf. Dat kwam hard aan maar dat moet soms wel. Misschien moet jij nu even rust nemen en goed over de dingen nadenken. Want volgens mij is dit niet het eerste incident, als ik het zo lees. Weet niet wat je er nou mee aan moet, dat is gewoon lastig bepalen vanaf een afstand. Maar probeer een oplossing te vinden die voor jou en je gezin werkt. Ik wilde mijn moeder haar kleinzoon niet ontnemen en mijn zoon zijn oma niet, dat vind ik erg belangrijk. Ik heb met mijn moeder iig afgesproken dat als het misgaat dat wij meteen weggaan en als het bij ons thuis weer ruzie wordt we haar wegsturen.
Ja het is geven en nemen. Ik heb vroeger veel stress gehad thuis en ik wil mijn zoon dat besparen. Ik wil hem zoveel mogelijk de jeugd geven die mijn vriend en ik niet gehad hebben. Het was allemaal heel moeilijk voor mij en het heeft heel lang geduurd voor ik deze stappen kon nemen. Maar uiteindelijk kom je op een punt in je leven waarin je bepaalde dingen los kunt laten en er anders naar kunt kijken.
Helaas loopt het bij ons ook al een hele tijd. En mijn man heeft er nu echt genoeg van! Zag ze wel haar fout in? of zei ze van ja maar jij???
Ja het is ook zo dat ze waarschijnlijk niet veranderd, daar leg ik me langzamerhand ook bij neer nu. En inderdaad dit is niet het eerste incident. Vroeger dacht ik altijd dat het aan mij lag, nu ben ik iets ouder en inmiddels mama en dan ga je anders nadenken he. Je hoeft niet alles te accepteren, maar je kunt er wel anders mee omgaan, ik twijfel altijd aan mezelf of ik wel eerlijk heb gehandeld daardoor schreef ik het ook hier op om te kijken wat anderen ervan zouden vinden. Vindt het zo`n zonde want ze zegt altijd dat het aan haar opvoeding lag en wat ze heeft meegemaakt ze overdrijft altijd, want mijn ouders zijn gescheiden mijn vader zei me gewoon letterlijk niks meer van de een op de andere dag maar zij is diegene die alles heeft meegemaakt , ik heb zoiets van inmiddels ben je volwassen geworden en kun je ook veranderen. Het is altijd dat andere dingen mensen het schuld zijn en soms ben je het gewoon beu dat JIJ je moet aanpassen omdat ZIJ zo is, snap je... het is zo vermoeiend. Ze ziet het niet in dat ze fout is geweest want ik laat haar geen band vormen met haar kleinkind. Kortom ze moet eens niet zoveel aan zichzelf denken, nu heeft ze gemist dat Selina kan staan, is toch jammer. Moet wel zeggen dat ik wel nu even rust heb gehad, mischien grof maar ik heb haar niet gemist, zegt al genoeg waarschijnlijk. Ik heb haar ook vandaag gebeld voor mjn dochtertje heb ik haar ook gezegd, tja en dan is het weer zie je JIJ dit en JIJ dat oooohhhhhhh..... lijkt wel alsof ik al een kind heb!!! Ben eens benieuwd hoe het nu verder gaat.... Thanks voor jullie verhalen en steun is fijn om erover te kunnen praten..
ooh echt precies cindy. Mijn moeder belt dan wel eens, maar altijd met verwijten erachteraan. Ik wil je veel sterkte wensen!
Thanks!!! ben al blij dat ik haar vandaag heb gebeld want je blijft ermee zitten he.... Ach ja als we dan zelf maar niet zo zijn he tegen onze kinderen
Iemand zei ooit eens tegen mij dat ik mijn moeder niet kon veranderen ,ik was toen 16. En nu begrijp ik ook dat dat niet gaat. Mijn moeder is al in de 60 en ze zal nooit veranderen, haar verleden heeft haar gemaakt tot wie ze nu is. Ze is haar hele leven al zo en dat veranderd niet. Ze probeert wel meer rekening te houden met mij en mijn gevoelens,want ze wist niet dat ik me zo rot voelde over hoe ze met mij omging. Nu na de brief weet ze het wel en kan ze er dus meer rekening mee houden. Ik heb leren accepteren dat mijn moeder is wie ze is, ook al is dat een bittere vrouw doordat zij nooit zelf kinderen heeft kunnen krijgen... Probeer voor jezelf een weg te vinden waarin jij je prettig voelt bij de omgang met je moeder.
Thanks dat wil ik nu ook, ik moet ook volwassen zijn he... is makkelijker gezegd dan gedaan maar ga het proberen voor mijn rust en al helemaal voor mijn dochter!!!
Ik vind dat je het heel goed hebt omschreven. Als mensen willen veranderen, dan lukt het alleen als ze het zelf willen. En dat betekend dat wij alleen hem/haar kunnen accepteren zoals hij/zij is. Daarin wel duidelijk onze eigen grenzen stellen en aangeven! En als ze die negeren, consequenties daaraan koppelen. Mijn strijd is gestreden met mijn moeder, we kunnen weer door een deur. Ze is nog steeds niet "perfect" maar ik zie dat ze op haar manier d'r best doet en ik doe water bij de wijn en accepteer dat ze ook een beetje is zoals ze is.. Advies? Hoe je het doet maakt niet uit, maar zorg dat ze weet hoe jij je voelt, wat jou grenzen zijn en je verwachtingen. Heel veel sterkte! Ik leef met je mee!
Heey meid, wat vervelend dat je moeder zo weinig inzicht toont! Lijkt me een erg lastige situatie, en blijkbaar is ook totaal niet met haar te praten. Ik ken het wel hoor, mijn opa is precies zo. De hele wereld heeft het volgens hem op hem gemunt, en hij is het heilige boontje. (terwijl hij de grootste herrieschopper van de hele familie is) Maargoed, nu is dat alleen mijn opa, bij jou is het ook nog je moeder... Ik denk eigenlijk ook dat je moeder niet meer zo 123 zal veranderen. Misschien kun je nog een proberen haar een brief te schrijven ofzo. En dan helemaal geen verwijten erin zetten, maar alles dat je het jammer vind dat de relatie tussen jullie op dit moment zo vreemd is. Als dat niet helpt, dan moet je waarschijnlijk gewoon voor jezelf maatregelen gaat treffen. Je moeder is nu eenmaal zo, dat weet je nu dus. Dan zou ik er voortaan niet meer op rekenen dat je moeder er is als je iets hebt afgesproken ofzo. Het is jammer, maar het is blijkbaar niet anders. Succes ermee!
Zo is mijn vader ook, hij verwijt altijd ons dat wij hem 'verwaarlozen', maar om eerlijk te zijn vind ik dit eerder andersom. Maar goed voor je eigen gemoedsrust is het denk ik beter om je erbij neer te leggen en zo af en toe even contact te zoeken voor je kindje en jezelf misschien ook maar verder er niet veel van te verwachten. Want als ik het zo hoor gaat zij ook niet in gedrag verbeteren en jij zit ermee, net zoals ik er altijd mee zat!