Ik ben 7 maanden geleden bevallen, en ik ben inmiddels weer voor 2 dagen per week aan het werk. Ik heb best verantwoordelijk werk, waarbij ik vaak geconcentreerd bezig moet zijn met dossiers. Het probleem is dat ik me dus totaal niet meer kan concentreren. Zaken die ik vroeger in een uur afhandelde, daar zit ik nu een halve middag op te ploeteren. Mijn gedachten dwalen steeds af, ik snap dingen ineens niet meer (die ik vroeger zo uit mijn mouw schudde), etc. etc. Het lijkt over het algemeen wel of ik 'dommer' ben geworden Ik vind het ook moeilijk om steeds die omschakeling te maken: de hele dag ben je met 'moederdingen' bezig, en ineens moet je weer 'collega' zijn en totaal andere dingen doen. Op mijn werk ben ik met mijn hoofd ook steeds thuis... bedenken welke boodschappen ik moet halen, wat ik volgende week allemaal moet regelen, dat ik nog luiers moet halen, etc. etc. Echt irritant dat ik het niet kan loslaten. Ik weet niet zo goed of dit nou nog steeds bij ontzwangeren hoort, of dat dit nu gewoon altijd zo zal blijven. Ik vind het wel enorm vervelend, want ik merk dat ik steeds meer moeite heb om mijn werk normaal te kunnen blijven doen. Ik deed mijn werk altijd graag, maar nu... Ik zit gewoon de uren af te tellen tot ik weer naar huis kan (ik mis mijn zoontje ook natuurlijk). Ik word er wel een beetje down van eigenlijk... Iemand hier ook ervaring mee? En gaat het ooit over?
Nou heb ik op het moment geen werk.(soms ben ik daar wel blij mee) Maar die concentratieproblemen herken ik wel. Ben nog met een studie bezig(loi, medisch secretaresse) maar kan me er niet toe zetten. Ook met autorijden ben is sneller met m'n hoofd er niet bij, vorige week langs paaltje gereden en geen idee hoe ik dat heb gehad).
Heel herkenbaar. Ik heb wel werk maar ben na het bevallingsverlof de ziektewet ingegaan. Heb ondertussen 2 operaties ondergaan en een 3e (de laatste) zal binnenkort volgen. Eigenlijk hoef ik mijn hoofd alleen maar bij de huishouding en de baby te houden, maar soms is dat zelfs teveel moeite. Wil je de was buiten ophangen, blijkt dat je de wasmachine niet aan hebt gedaan. Of de fles warm maken in de magnetron en dan gewoon zitten staren naar de cijfertjes, totdat het belletje gaat en je de melk veel te warm hebt. Ik vraag me af of het ook te maken heeft met de narcose, want na de 2e operatie is het nog erger geworden.
Ja hoor, zeer herkenbaar! Ik heb het zowel thuis als op mijn werk. Inderdaad: de was op willen hangen, maar merken dat ik die nog niet gedraaid heb. Maar ook op mijn werk vergeet ik steeds vaker dingen. En dat is (was) echt helemaal niets voor mij. Moet eerlijk zeggen dat ik werk nu ook echt even minder leuk vind. Heb ook best een verantwoordelijke baan en "vroeger" waren werk en prive bij niet gescheiden: in de avond even bellen of mailen moest kunnen, net als in de weekenden doorhalen. Naast mijn 3 werkdagen doe ik ook nog een studie in de avond en heb zo'n spijt dat ik daar aan begonnen ben (al voor de zwangerschap). Dat gaat nu ook gewoon minder snel dan eerst. Ik word er ook allemaal wel een beetje depri van. Liefst zou ik even stoppen met werken, maar dat gaat nu eenmaal niet. Ik denk dat het wel weer overgaat als de kleintjes straks wat zelfstandiger worden, maar wanneer dat precies is...
Herkenbaar! Ik heb het bijv. ook met autorijden, ik voel me af en toe echt een gevaar op de weg. Ook mijn werk kan me niet helemaal meer boeien. Ik heb dan ook voor mezelf besloten tijdelijk te gaan stoppen met werken.
Ik heb het ook wel een beetje, maar niet zo extreem als jij beschrijft. Ik merk dat ik wat minder alert ben. Voorheen onthield ik ALLES, maar nu kan ik gerust vergeten dat mijn oma jarig was, terwijl het me 10 keer is verteld. Of dat ik die en die nog terug moet bellen. Hoogst irritant, volgens mij kom ik heel ongeinteresseerd over. Toen ik net 2 maanden was bevallen had ik een tentamen en dat ging echt voor geen meter. Inmiddels gaat het studeren gelukkig wel weer goed, al maak ik minder lange dagen dan voorheen. Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik haal erg veel voldoening uit mijn studietijd. Ik lees van andere dames hierboven dat ze juist liever zouden willen stoppen met werken. Ik denk dat dat wel heel erg mee kan spelen. Als je er toch al niet zo tevreden over bent, waarom zou je je er dan volledig op focussen? Dan lijkt me motivatie ook een grote rol spelen. Ben jij nog tevreden met je baan? Of zou je ook liever stoppen met werken?
@ Merijn, daar heb je helemaal gelijk in. In mijn geval werkt het idd zo. Ik was eigenlijk al een beetje 'klaar' met mn baan en dat gevoel is na de bevalling alleen maar versterkt. Ik denk dat ik wellicht uit een nieuwe baan wel weer voldoening kan halen en me dan ook meer kan gaan focussen.
@Merijn: ik zou absoluut niet willen stoppen met werken, al lijkt de gedachte soms wel verleidelijk. Me lekker alleen nog op mijn kind focussen...heerlijk lijkt me dat ook. Maar nee... ik heb niet voor niks een opleiding gedaan, en een gat van 5 jaar op mijn cv is niet zo handig in mijn vakgebied. Ik vind mijn werk ook nog steeds erg leuk, maar ik merk gewoon dat mijn prioriteiten enorm verschoven zijn. Vroeger bestond mijn leven voor een groot deel uit werken, en nu zie ik mijn baan als 'iets om handen hebben', en 'er even uit zijn'. Dat is wel wennen hoor... Ik hoop maar dat deze problemen allemaal nog te maken hebben met het vinden van een nieuwe balans en met ontzwangeren. En dat het over een jaartje of zo weer wat meer als vanouds is. Ik moet ook steeds denken aan moeders die 4 of 5 dagen per week werken... ik vind dat echt knap, lijkt me retezwaar....
ik had er ook last van, steeds met `to do lijstjes ` in de weer. Gelukkig werk ik samen met meer moeders en die snappen het wel. Nu werk ik inmiddels weer een tijdje en het is dus echt inkomen! Nu gaat het weer bijna als daarvoor, dus ja het verdwijnt! al houdt ik mijn to do lijstjes wel, maar dat is geen probleem.
@Merijn Heb er eens over nagedacht, maar denk dat het willen stoppen met werk niet alleen te maken heeft met tevreden zijn over het werk. Ik vond mijn werk altijd hartstikke leuk en haalde er ook veel voldoening uit. Ook nu zijn er echt nog wel dagen dat ik er energie van krijg en dat ik het gevoel heb dat ik weer helemaal de touwtjes in handen heb. Maar over het algemeen voel ik me nu wel erg "gespleten". Het is net alsof mijn werk een beetje op gespannen voet staat met het leven dat ik nu leid, met een baby en een gezinnetje. Dat heeft denk ik ook te maken met het feit dat ik steeds weer aan het grenzen stellen ben tussen werk en prive. Als ik niet oppas, gaat het werk alles domineren. Daarom vind ik het ook minder leuk en voel ik me soms inderdaad ook wel wat minder goed in mijn werk. Maar daarvoor was ik er zeker erg tevreden over en als ik het "objectief" bekijk vind ik mijn baan nog steeds een van de leukste die er is. In praktijk voelt het echter vaak niet zo. Beetje moeilijk uit te leggen misschien... Ik vind het wel lastig, vooral omdat ik inderdaad ook van veel werkende moeders hoor dat ze erg veel voldoening uit hun werk halen. Ik herken dat niet meer . Misschien is het inderdaad een fase. Dat is ook waar ik me nu een beetje op richt: straks gaat ons kindje (ik hoop kindjes ) naar school, gaat steeds meer een eigen leven leiden. En ik vind het belangrijk dat ik dan ook nog een 'eigen' leven heb. Maar nu voelt het soms wel heel rot om me niet helemaal op ons kuikentje te kunnen richten.
Heel erg herkenbaar! Ben blij dat je er een toppic over hebt geopend! Ik voel me ook soms super "dom". Net wat je zegt het niet meer kunnen concentreren, dingen vergeten.... het lijkt idd net of je soms heel ongeinteresseerd bent terwijl dat echt niet de bedoeling is. Zelf heb ik ook het gevoel dat het van de narcose komt maar de huisarts zei dat dat niet kon... (dan ben je uitgepraat....). Ik begin binnenkort met een nieuwe baan en hoop echt dat het dan beter gaat maar ik ben er toch een beetje bang voor... Laten we maar hopen dat het met de tijd weer beter gaat...
Ik heb het ook en heb geen narcose gehad. Ik weet dat de hormonen van zwangerschap & ontzwangeren zo'n effect kunnen hebben, maar die zijn na bijna 14 maanden toch wel uit m'n lichaam zou je denken. Ik geloof ook wel dat je hersens zich anders gaan oriënteren als je een kindje hebt. Als ik voor m'n dochtertje zorg, is een deel van mijn hersens altijd alert op wat zij aan het doen is, ook als ik tegelijkertijd met iets anders bezig ben. Misschien dat ik op mijn werk daarom ook sneller afgeleid ben door dingen die om me heen gebeuren: dat ik me minder goed kan afsluiten. En bovendien: het is zo léúk om aan haar te denken! Als iemand naar haar vraagt, dan hang ik met liefde een heel verhaal over haar op. En er zijn vaak zoveel praktische dingen (over thuis / huishouden) die me tijdens m'n werk te binnen schieten, dat ik daar ook door uit mijn concentratie gehaald word. En als ik dan eenmaal aan m'n moppie denk, dan heb ik helemaal geen zin om weer terug op m'n werk te focussen Mijn interesse voor werk begint wel steeds meer terug te komen. Het scheelt erg als ik een klus doe die ik boeiend vind. Dan heb ik wél gewoon de concentratie van vroeger. Soms, als ik er met mijn aandacht helemaal bij ben, ben ik ook weer gewoon goed in m'n werk, zoals vroeger. Maar als iets me niet boeit, dan dwaal ik liever met mijn gedachten af naar leukere dingen Ik denk dat het een beetje een sneeuwbaleffect is: omdat ik er niet helemaal bij ben nog, presteer ik minder goed, heb ik minder dingen om trots op te zijn en dus ook weer minder zin om me op m'n werk te focussen. Ik probeer nu dus wel mezelf te dwingen me meer in m'n werk te verdiepen, zodat ik weer meer betrokken raak, minder vergeet en met m'n mond vol tanden sta tegenover collega's, en ik weer lekker in de flow raak. En dan maar hopen dat ik er vooral alleen maar vaardigheden bij heb gekregen (multitasken ) en geen hersenkracht verloren heb...
Heel herkenbaar! Wel een narcose gehad. Maar net als Chantico zegt, je zou denken dat na 14 maanden dat en de hormonen wel een keer uitgewerkt zouden moeten zijn. Ons zoontje slaapt 's nachts ook nog slecht, dus ik geef het ook de gebroken nachten wel de schuld. Gewoon niet goed uitgerust genoeg voor de dag. Maar hier dus ook een slecht geheugen en ook slecht kunnen concentreren op het werk. Ik moet zeggen dat het inmiddels wel wat begint te wennen, maar het is wel vaak lastig en onhandig.
Oh heel herkenbaar. Heb ook best wel verantwoordelijk werk. maar mijn concentratie is zo slecht! Ook idd met autorijden of fietsen. Nee echt heel gevaarlijk! Ik merk wel dat het steeds beter gaat. Ik ben ondertussen op mijn werk intern naar een ander team gegaan met (nog) meer uitdaging en dat helpt me wel om mijn concentratievermogen weer terug te krijgen.