Marieke, ik snap jouw vriendin wel. Ondanks dat jij precies weet hoe zij zich voelt, ben jij wel een zwangere voor je vriendin. En juist daar heeft ze moeite mee. Het doet haar denk ik gewoon veel verdriet om jou een buikje te zien krijgen, een kinderkamer te zien inrichten en ga zo maar door. Het gaat haar niet om jou persoonlijk. Ik vind wel dat je het gevoel en de wensen van je vriendin moet respecteren. Praat anders eens met haar hierover, ik weet van mijzelf dat ik goede en slechte dagen heb. Op de goede dagen heb ik er geen probleem mee om naar mijn zwangere vriendinnen te gaan, dan vind ik het zelfs wel leuk om even over de zwangerschap te praten. Maar op mijn slechte dagen doet het mij veel verdriet om zwangere vriendinnen te zien, dan ontwijk ik ze ook liever. Misschien ziet jouw vriendin het ook wel zo, dat je haar dus wel kan verwachten op goede dagen maar op slechte dagen hoor je waarschijnlijk niks van haar, ik weet het niet hoor.
Zonnetje, ik ben het met je eens. Tussen begrip hebben en begrip tonen zit een groot verschil. Mijn schoonouders, of althans mijn schoonmoeder zegt ook begrip te hebben, maar als ze dan op bezoek zijn gaat ze wel steeds zitten kletsen over mijn zwangere schoonzus, die een tweeling verwacht. Over hoe leuk de kinderkamer eruit ziet, en over wat een dikke buik ze al heeft, en dat ze samen naar een babyzaak zijn geweest voor meubeltjes, enz. Maar ja, ik heb ook het idee dat maar weinig mensen er echt rekening mee willen houden, het geluk van de zwangere gaat boven ons verdriet, en wij moeten ons niet zo aanstellen.
@Emma, dat is precies wat mijn schoonmoeder zegt. Het geluk gaat voor het verdriet. Maar ze is zelf vorige week uit het ziekenhuis gekomen na een operatie. En we hebben weinig van ons laten horen, wegens vakantie. En dat vond ze niet leuk. Want ja ze was wel geopereerd. Van mij hoeft ze op dit moment niet veel te verwachten om eerlijk te zijn. @Marieke: ik snap jou verhaal, maar ik snap je vriendin ook prima. Want jij bent inderdaad iemand die zwanger is. Merk aan mezelf ook dat ik er veel moeite mee heb. Want ja, voor ons is het nog de vraag of het weggelegd is. Snap dat je niet aan de kant gezet wil worden, blijft lastig allemaal. Ook al weet je allebei hoe het voelt, je weet nooit van tevoren hoe je gaat reageren op dingen. Dat heb ik afgelopen jaar wel gemerkt aan mezelf.
Meiden, ik moet het even kwijt hoor omdat ik me een beetje boos maak, misschien dat het van me afschrijven een beetje oplucht. Ik heb dus een vriendin die vandaag is uitgerekend, ik heb haar even een sms gestuurd om te vragen hoe het gaat en of de baby zich al aandiend. Ik dacht dus even geinteresseerd te zijn richting haar. Krijg ik een sms terug dat het afwachten is en hoe het met mij gaat. Omdat ik momenteel niet zo goed in mijn vel zit stuurde ik haar terug dat het mij veel verdriet doet dat het zwanger worden bij ons niet wil lukken (ze weet dat ik naar de gyn ga) ondanks dat alle uitslagen van onderzoeken goed zijn. Vervolgens krijg ik dus echt helemaal niks geen antwoord meer terug. Ik vind dat dus zo jammer, ik toon wel interesse in haar zwangerschap, maar als het onderwerp te moeilijk wordt dan hoor je niks meer van die vriendinnen. juist door mijn sms dacht ik wel wat van begrip terug te krijgen, maar gewoon helemaal niks, nada, noppes. Op zo'n moment voel ik me zo niet begrepen, en ik snap niks van haar. Ik word er dus gewoon een beetje kribbig van. Nou ja, misschien moet ik ook niet teveel van anderen verwachten Maar nog even, ik vind dat van een aantal vriendinnen wel erg jammer. We zijn namelijk een groepje van 5 meiden, we hebben samen dezelfde opleiding gedaan en spreken zo af en toe af en mailen vrij vaak met elkaar. Zij weten allemaal dat wij in de mmm zitten. Ze stellen wel allemaal vragen aan die zwangere vriendin maar mijn verdriet lijken ze wel te willen ontwijken. Ze stellen nooit aan mij de vraag 'meid, hoe gaat het nu met jou?', ik heb het daar best een beetje moeilijk mee, alsof ze mijn verdriet wegwuiven, alsof het te moeilijk voor ze is. Of misschien durven ze het me wel niet te vragen, vinden ze het te moeilijk, ik weet het niet. Aan de ene kant wil ik aangeven dat het mij steekt dat ze nooit naar me vragen maar aan de andere kant kan ik dat niet. Zo, ik ben het kwijt
@emma: mensen vragen moeilijker naar verdriet dan naar geluk ben ik al achter. Mensen vinden het soms ook lastig of ze het wel mogen vragen. Heb dat weleens van mijn collega begrepen. Die zat dan te twijfelen of ze moest vragen hoe het was toen ik er een keer zelf over begon. Nu ik zelf heel open erover ben vragen mensen het wel makkelijker. Maar is wel rot ja dat ze niet terug reageren. Vorige keer had mijn schoonzusje een mailtje gestuurd naar mij hoe het met ons ging. Erin gezet dat ik me niet zo geweldig voelde. Nu mailt ze vaak weer naar mijn man. (en die reageert geloof ik helemaal niet de laatste keer). Nu ze zelf net bevallen is mailt of smst ze ongeveer elke week. De andere 3 jaar helemaal niet. Maar er is veel onbegrip ja over het verdriet en mensen vragen het gewoon niet. Weet zelf wel dat ik het soms ook lastig vond bij mijn vriendin toen zij al in de mmm zat en wij nog lang niet (er zelf niet aan dachten dat het zover zou komen). Maar als ze er zelf over begon stond ik wel voor haar klaar. Er is voor ons een zware taak weggelegd in het leven lijkt het wel. En je leert meteen de mensen met wie je omgaat beter kennen. En aan wie je echt wat hebt.
Zonnetje, ik begrijp het van vrienden/familie ook wel hoor, ze zullen het vast moeilijk vinden ernaar te vragen. Net als jouw collega twijfelen ze misschien of ze er wel naar mogen vragen. Maar ik ben er juist heel open in en daarom vind ik het dan jammer dat mensen niet zelf eens vragen hoe het gaat. Zelfs bij die vriendin die dan niks meer laat horen, ik stuur haar zelf een bericht dat het niet goed met me gaat, ik geef haar dus een opening om het er even met me over te hebben, maar zelfs dan haken ze er niet op in. Ach ja, zo leer je inderdaad de mensen in je omgevind kennen.
Ik ken het probleem, bij mij vragen ze er ook niet naar hoor. Wel mijn eigen moeder. En een paar collega's wel. Van vriendin die nu wel zwanger is hoor ik heel weinig. Schoonouders vragen het alleen als we naar ziekenhuis zijn geweest hoe het er was. En toen schoonzusje net bevallen was ook nog een keer. Ik kies tegenwoordig ook veel meer voor mezelf daardoor. Maar is wel vervelend ja. Maar ik denk dat je het pas goed kan begrijpen hoe het voelt als je erzelf in zit. Mijn vriendin zat eerder in de mmm en ik nu ik erzelf in zit merk ik pas hoeveel het echt met je doet. Ook al vertel je het wel, mensen snappen het gewoon niet zo goed
Ja, dat ben ik met je eens. En omdat wij de enige in onze omgeving zijn die dit meemaken, voel vooral ik me vaak op een eiland zitten, gewoon only the lonely. Mijn vriend kan er veel makkelijker mee omgaan, hij vind het ook wel heel verdrietig allemaal, maar hij kan het een plekje geven en is niet zo bang voor de toekomst als ik dat ben. Hij verwacht ook minder van vrienden/familie.
@emma Volgens mij hebben de meeste mannen dat ze er makkelijker mee omgaan. Ook al is er wel ervaring mee in de omgeving, dat wil niet zeggen dat ze het snappen hoor. Ik ken ook genoeg mensen die het niet meegemaakt hebben die me volkomen begrijpen. Lucht je hart maar lekker hier. En steek de energie in de mensen waar je wel terecht kan. Is soms lastig, maar wel het beste. Mag ik vragen hoelang je al bezig bent en waar je zit in de mmm
Zonnetje, misschien mag ik nog niet klagen hoor met 1.5 jaar proberen . Wij zitten sinds mei 2009 in de mmm. Ik heb daarvoor 3 maanden een temp-lijstje bijgehouden en het zaad van mijn vriend was al onderzocht. Daarnaast hebben we nu een samenlevingstest, inwendige echo en hsg-onderzoek gehad. Alles is in orde. Fijn zou je zeggen, maar ik word er juist angstig van. Ik vraag me steeds af waarom het dan zo lang duurt...en hoe gaan we nu verder?
Hoi meiden, Bedankt voor de reacties. Ik begrijp heel goed dat mijn vriendin de confrontatie met "zwangeren" moeilijk vindt, maar ik ben niet zomaar een "zwangere". Ik ben een hele goede vriendin die ook ruim een jaar in de MMM heeft gezeten. Dat is hetgeen dat me een beetje tegen de borst stuit. Maargoed, het blijft inderdaad een hele lastige situatie omdat er natuurlijk heel veel gevoel en emotie bij komt kijken van beide kanten... We zullen zien hoe het in de toekomst gaat.... Ik wens jullie allemaal heel erg veel sterkte en succes de komende tijd!!!
@marieke: je bent ook niet zomaar een zwangere inderdaad, maar soms blijven dingen erg lastig op emotioneel gebied. Bij mij was de omgang met mijn vriendin al wat minder, maar merk wel dat ik er ook minder behoefte aan heb nu zij wel zwanger is en wij nogsteeds dobberen. Blijft lastig en hopen dat het allemaal weer goed komt voor jullie vriendschap. @emma: wij zijn nu ook pas 2 jaar bezig, waarvan bijna een jaar in de mmm. Bij ons is wel vastgesteld wat het probleem is, alleen het blijkt toch niet op te lossen te zijn. Nu alle onderzoeken voor mij. Waarschijnlijk horen jullie bij de groep onbegrepen vruchtbaarheid. Dat komt voor bij 1op de 10 mensen die vruchtbaarheidsproblemen hebben. bij 3 van de 10 ligt het aan de man 3 van de 10 bij de vrouw 3 van de 10 bij beide 1 van de 10 onbegrepen onvruchtbaar. Succes verder
Hier nog iemand die het heel lastig vind. Bij ons thuis ben ik de oudste en bijna 30. Nog geen kids (de anderen ook nog niet trouwens) Bij mijn schoonfamilie iedereen behalve wij. We zitten in de MMM en als alles tegenzit ben ik over 3 jaar pas zwanger. Ben je 33 met je eerste. Vind ik al oud. Maargoed. Niemand weet dat we in de MM zitten. Laatst feestje bij mijn schoonfamilie. Iedereen die er was had een kindje, dus baby praat alom. Zucht. Trek het wel even om leuk en spontaan te reageren op alle baby verhalen '' weet je wat ze laatst deed.. klapte ze lala in de handjes.. goed he? " " en weet je wat voor gezichtje hij erbij trekt - doet na- hele kamer lachen-". Wordt er ook wel eens moe van, komt voornamelijk door de energie die het mij kost om het aan te kunnen. Laatst moest ik toen we ook op visite waren er een paar keer bij weg. Tranen weg slikken. Alles draait om de baby's en wij voelen ons alsof we er niet bijhoren, er niet toe doen. Niemand vraagt ons wat, iedereen vraagt de kersverse papa's en mama's hoe het met de kindjes is etc. Alsof je niet bestaat als je geen kinderen hebt of niet zwanger bent. Misschien zou het anders zijn als ze ervan zouden weten, maar het is nu nog te vroeg. Misschien als we zeker weten welke richting we op gaan met onze behandelingen. fijn om te lezen dat ik me niet aanstel als ik jankend in de auto naar huis zit.. gelukkig kan ik heel goed met manlief praten. Samen kunnen we dit aan.
Tjonge, wat een hoop reacties op dit onderwerp; het is ook zo lastig allemaal! Ik heb wel een tip; het boekje "open zenuw" gaat vooral over het omgaan met je omgeving bij vruchtbaarheidsproblemen. Maar ja, in de praktijk is het allemaal nog niet zo makkelijk....... Even een voorbeeld van mij........ Kraambezoeken gaan me eigenlijk wel goed af en heb ik weinig moeite mee. Natuurlijk steekt t soms behoorlijk en denk je bij het zien van een babykamer "ik wou dat ik een babykamer kan inrichten". Maar over het algemeen gaat het vrij goed. Op een of andere manier heb ik veel meer moeite met zwangeren dan met baby's.... Ik heb er al wel eens over nagedacht hoe dat kan komen. Ik denk zelf dat het 'zwanger worden' op zich nu het eerste doel is. Daar ben je enorm druk mee bezig. Degene die zwanger worden in je omgeving hebben dat doel al bereikt, terwijl jij zelf daar hard voor moet knokken. Ik denk dat ik daarom meer moeite heb met zwangeren. Ook heb ik het erg moeilijk met gezellige momenten bij familie die dicht bij ons staat (eigen gezinnen zeg maar). Ik heb zelf alleen een broer en die heeft wel een kleine, maar als we met hun bij mijn ouders zijn heb ik er niet zoveel last van. Mijn man heeft alleen een broer en een zus en die hebben allebei al kinderen. Als we met hen wat doen dan is er natuurlijk vooral aandacht voor die 3 kids die rondlopen en dan voelt het zo leeg dat wij nog geen kindje hebben. Nou hadden we laatst een etentje met hun en ik zag er al ontzettend tegenop. Maar goed; ik dacht ' ik kan t niet maken om niet te gaan' dus je doet je best om er wat van te maken. Eerst even koffie drinken bij mijn schoonouders en daarna op naar het restaurant. Zitten we koud 5 minuten in het restaurant zegt mijn schoonzusje tussen neus en lippen door "ja, ik zal t maar zeggen, want anders zien jullie t toch omdat ik wijn ga drinken'; ik ben 8 weken zwanger". BAF! Het voelde als een klap in mijn gezicht. Ik heb met moeite mijn best gedaan om vrolijk te feliciteren, maar ik vond t zo vreselijk moeilijk. Er gaat van alles door me heen "straks is er een hele kinderschaar en wij hebben niets; straks moet ik naar die buik kijken terwijl wij in al die behandelingen zitten; straks zijn onze kinderen jaren jonger dan alle andere neefjes en nichtjes". Het deed gewoon echt pijn en ben dus maar even naar het toilet gelopen omdat ik niet wilde huilen. We hoorden wel dat zij het ook moeilijk vonden om t te vertellen en dat ze niet wisten wat een goed moment was. Maar om t nou in een restaurant tussen neus en lippen door te vertellen........ Ik voelde me zo onbegrepen! En tegelijkertijd ben ik dan weer pissig op mezelf omdat ik vind dat ik gewoon blij voor hen moet kunnen zijn.... Wat dubbel allemaal! xxx hypo
Ik heb het boekje open zenuw ook besteld en gelezen. En daarin worden wel tips aangereikt. Nog niet verder door andere laten lezen. Vraag me ook af of het zin zal hebben. Gezien wat ik zeg ook niet duidelijk genoeg over komt. Had je verhaal al gelezen hypo: vreselijk als ze het zo even tussendoor zeggen. Bij ons was er destijds een vermoeden, maar toen wist niemand dat we bezig waren. En dan moet je nog de hele avond. Ik had het laatst met mijn vriendin, die vertelde het even leuk tussendoor terwijl ze bij ons op verjaardagsvisite waren (gelukkig wel apart). Had het toen al beetje aangevoeld op een of andere manier. Ik heb voornamelijk moeite met mensen in mijn directe omgeving, en zeker als ik er lang mee geconfronteerd wordt. Wat jullie zeggen, alle aandacht gaat naar de kinderen en voor ons is er weinig aandacht.