Of meer gaan werken! Bijstand aanvragen is me iets te makkelijk . Dat is alleen bedoeld voor als er echt geen andere opties meer zijn.
Ik heb een loopbaanonderbreking aangevraagd om zelf voor mijn zoontje te zorgen, is dat een schande dan? ik zorg er liever zelf voor hoor!
Ik denk dat je of samen moet werken aan je relatie of bij hem weg moet gaan. Je zult dan meer moeten gaan werken (denk ik om meer inkomen te krijgen). Mijn man was ook niet zo schoon op zichzelf en ik heb hem gewoon gedwongen om elke avond te douchen voor het slapen gaan (zo heb ik altijd een schone kerel in bed ) Verder moet hij van mij elke dag schone sokken aan, schone boxer en schoon t-shirt. Inmiddels zit het volgens mij ingeprogrammeerd en doet hij het uit zichzelf. 'k Moet nog wel eens wat zeggen maar hij doet nu ook weer het huishouden uit zichzelf en stuurt mij op bed om nog even te kunnen slapen. Ik denk dat je hem voor 't blok moet zetten. Of in therapie als je nog wilt vechten voor je relatie en anders bij hem weggaan. 'k Zou dan wel even van tevoren informeren waar je recht op hebt zodat je niet voor onverwachtse verrassingen komt te staan.
Een gevoelig onderwerp, maar veel vrouwen die met een partner zijn kunnen het zich ook niet permiteren om helemaal niet te werken. Hoe graag ze het misschien ook zouden willen. Persoonlijk vind ik het in situatie van TS niet raar om bijv. parttime te gaan werken. Mochten er vanwege bepaalde omstandigheden redenen zijn waarom dit niet zou kunnen is bijstand een laatste optie. Zo denk ik erover. Iedereen zijn eigen mening uiteraard en dat moet ook kunnen.
Ten eerste zou ik graag willen zeggen dat je redelijk aanvallend over komt nu? Terwijl we toch gewoon met je mee proberen te denken Tuurlijk is het geen schande om zelf voor je kind te willen zorgen maar je wilt ook niet meer bij je man blijven en dan zul je toch echt moeten gaan kiezen wat voor jou belangrijker is? Het komt op mij over alsof je en en wilt en vaak gaat dat gewoon niet. Er zijn zat alleenstaande moeders (was ik ook een tijdje) en ik geloof dat ze allemaal wel liever zelf voor hun kind zouden willen zorgen! Maar er moet ook brood op de plank komen? Soms zijn er gewoon geen andere opties en moet je ergens maar bij neerleggen, ook al zou dat dus betekenen dat je wat meer zou moeten gaan werken.
Ik moet even reageren! Mijn hubbie is een slordig persoon,als ik zijn handje niet vasthoud dan komt er helemaal niks uit zijn mouwen Hygienisch was hij echt goor,en als ik er niks van zeg dan douched hij zich niet Eerder 1x per 4 dagen,en nu 2x per dag (1x douchen met zeep enz en 1x in de zomer zijn zweet afspoelen) Hij krijg geen sex zonder gedouched te hebben Het huishouden is nog steeds een probleem als hij zich verstopt in world of warcraft en helemaal niks doet voor mij Al dat manipuleren en beloftes verbreken was ik zat! Heel toevallig een week geleden heb ik hem uitgelegd dat ik snap hoe hij werkt en dat ik niet onnozel ben! Nu kan hij niks anders dan normaal en volwassen doen Ohh wat ik dus merk is dat dit soort mannen echt op zoek zijn naar moedervrouwen Die hun sokjes zelfs klaar leggen Toen ik nog niet zwanger was deed ik alles met liefde en nu MOET hij MIJ helpen haha Hij is een schat hoor (als het hem uitkomt!) Word tijd dat jou man volwassen word!:x
idd, hij moet volwassen worden, ik moet alles beslissen, alles over onze zoon, het eten, het huishouden, waar we heen gaan, noem maar op.
Pfftt ik ken het meid... Ik zeg je wel,als er nog liefde zit in je hart voor hem en je het kan opbrengen om een hoog hartig gesprek met hem aan te gaan zou ik het echt gaan doen Ze kunnen wel anders,ze zijn onze struisvogel gedrag gewent Ze weten dat ze het kunnen flikken,als je dat kan veranderen voor jezelf en harder optreed zal hij moeten veranderen Zo NIET dan moet hij oprotten! Jij moet niet weg gaan met je zoon,hij moet leaven!
Als je echt bij hem weg wilt dan zal je dat toch echt zelf moeten regelen, je niet verschuilen achter uitspraken als 'ik heb te weinig inkomen' of 'ik kan nergens terecht'. Gooi er een beetje girl power in, schrijf je in voor een huis en ga meer werken dus meer verdienen, dan kan je prima voor jezelf zorgen. Je bent je man helemaal beu, maar hij is nog wel goed genoeg om voor je onderdak en levensonderhoud te zorgen........ Als je iets wilt veranderen in je leven, dan zal je dat toch echt zelf moeten aanpakken. Als je nog twijfelt... dan raad ik je aan om in relatietherapie te gaan.
Helemaal mee eens, ik vind ook dat je zelf voor je kinderen moet zorgen, maar je kindje eten en onderdak kunnen geven zijn wel 2 van je belangrijkste taken als het om zorg gaat! En tja, voor die 2 dingen heb je toch geld nodig, en zul je toch moeten werken! Ik weet niet hoe het in Belgie zit, maar ik kan meedoen aan een reintegratie project. Dan mag ik studeren en cursussen volgen tot m'n kindje 5 jaar is. Nu hoop ik sowieso wel eerder te kunnen gaan werken, want ik haat het om geld aan te nemen van anderen, en helemaal van de gemeente. Daarnaast is een uitkering ook echt minimaal, en het is echt niet makkelijk om elke maand weer uit te komen en ook nog wat te kunnen sparen Ik weet niet of je in jouw situatie ook aan zoiets mee kunt doen, want in principe kies je zelf voor de situatie waarin je terecht komt, maar als je dat project ook zou kunnen volgen zou je voor een beroep kunnen kiezen waarbij je er voor je kindje kunt zijn (baan in de kinderopvang, of een beroep wat je thuis kunt doen). Als je echt wilt en denkt dat dat de beste optie is kom je er heus wel!
mmm vies hoor dat je man 3 dagen met de zelfde onderbroek loopt ook erg jammer dat hij niet wil inzien wat hij kapot aan het maken is geef je ook gelijk dat je het ook echt zat bent dat alles van jou kant moet afkomen ik zou hem denk een flinke schop onder zijn vieze onderbroek geven en zeggen dat hij 2 keuzes heeft of moeite doen of koffer pakken en gaan... dit heb ik ook gedaan met mijn vriend en hij heeft voor het eerste gekozen en doet nu echt veel en veel meer moeite met alles hij luisterd naar me en hij heeft eindelijk na dik 6 jaar echt respect voor me... heeft even moeten duren maar eindelijk is het zo ver ik wens je echt super veel sterkte toe en ik hoop dat hij snel inziet wat hij nu aan het doen is...
Maar zijn dit dan de redenen dat je bij hem weg wilt? Plus het feit dat hij niet geinteresseerd is in sex? Of speelt er meer mee? Misschien heeft hij potentie problemen? Of iets anders waar je niets vanaf weet en waar hij zich voor schaamt? Ik vind het nogal wat om meteen bij hem weg te willen. Vooral omdat jullie ook een zoontje hebben. Ik denk dat jullie met beter communiceren al heel veel opschieten. Maar dan zou ik idd in relatietherapie gaan. Dan kun je tenminste zeggen dat je er alles aan gedaan hebt, alles geprobeerd, voordat je uit elkaar besluit te gaan. En waar ik benieuwd naar ben, wat is zijn mening hierover? Weet hij dat jij je zo ergert aan hem dat het bijna te veel voor je is?
Zeker geen schande, maar soms gaat dat nou eenmaal niet. En nu al helemaal niet in jouw situatie. Je hebt overal een weerwoord op. Als je echt weg wil bij je vriend, dan kan dat. Je hoeft niet perse terug naar je ouders. Schrijf je in bij de woningbouwvereniging, ga langs de sociale dienst (misschien krijg je een aanvullende uitkering), en probeer meer te gaan werken. Je zult niet binnen twee weken het huis uit zijn, maar zo ben je in ieder geval minder afhankelijk. Heb je al met je vriend hierover gesproken? Misschien dat hij een tijdje ergens anders kan gaan wonen tot alles wat beter is geregeld? Succes!
als je echt bij hem weg wil vind je daar altijd wel iets voor, óók met jouw inkomen en óók als je niet bij je ouders terecht kunt. desnoods in de noodopvang. nu schiet je een beetje in de slachtofferrol lijkt het. maar goed, mijn vriend was ook dat hij alle besluiten aan mij overliet. daar werd ik helemaal gek van. maar op de een of andere manier is dat bijgetrokken, nu stelt hij net zo hard zijn grenzen als ik, geen flauw idee hoe dat ineens komt maar ben er wel blij mee over dat geen interesse in je tonen, heb je dat al keihard aangegeven? of misschien hoeft hij geen moeite te doen, omdat jij toch wel naar hem toekomt. misschien voelt hij zich overdonderd en neemt ie daarom juist die afstand waardoor jij weer harder gaat trekken enzo. ik opper maar wat hoor, lijkt me erg lastig. ik zou eerst eens bepalen of je bij hem wilt blijven of niet, en dan een stappenplan bedenken over hoe je actie gaat ondernemen.
Dat speelt al van voor mijn zwangerschap, dus het is geen overhaaste beslissing, wees maar zeker dat ik er goed over nagedacht heb en ja hij weet dat ik me erger en ja hij weet dat ik het er moeilijk mee heb, het enige wat meneer doet is een keer zuchten en weg is ie.
Hier moest mijn beste vriendin minimaal 3 jaar wachten op een woning bij de woningbouw! Gaat het bij jullie sneller dan? Zij was toch echt een tijd afhankelijk van onderdak bij familie o.i.d. Iets particulier huren is vaak veel te duur. Ik ga ook eens opletten hoe vaak mijn man een schone onderbroek aantrekt. Nooit op gelet eigenlijk.... Af en toe kan ik wel zijn sokken bijna rechtop zetten maar dat is als hij heel hard gewerkt heeft....
Waar een wil is,is een weg... Klopt idd wel dat via een woningbouw heeeel lang kan duren, soms wel 4 jaar. Want voor scheiden etc. krijg je tegenwoordig geen urgentie meer.