Hier gisterenavond/vannacht ook zo'n bui dat ik niets hebben kon. Ons meisje had krampjes en ging daardoor niet slapen terwijl ik juis heel erg moe was/ben. Ik geniet dan wel dat ze op mijn buik ligt maar ik had haar liever in het bedje liggen. Bij mij kwamen toen de waterlanders wel ff. Even afgeven aan papa wou ik ook niet want die heeft nog constand moeten werken vanaf de geboorte van haar en is ook helemaal op 's avonds 's nachts. Ik kan overdag weer ff liggen als ik wil. Ook hier plaste ze 2 keer op een avond de hele boel onder bij het verschonen, werd ik ook niet vrolijker van. Dus zat er helemaal doorheen. Gelukkig heeft ze vannacht toch nog aardig geslapen en heb ik ook weer wat kunnen slapen. De hormonenspiegel in je lichaam is natuurlijk ook niet alles een paar wegen na de bevalling.
het hoort er helemaal bij, zulke buien. Bijna iedere newborn mama heeft die, alleen schijnt het een taboe te zijn. Er wordt niet over gepraat. Het MOET het leuk vinden zo'n baby.. Nou ik heb vaak zat tegen haar geschreeuwd en het was (na 4 weken) echt een ideale baby. Maar goed, ook die huilen wel eens als je net wilt poepen ofzo Het hoort erbij, ik moet zeggen dat ik die buien nu echt minder heb, dus het gaat ook weer over! Succes en je bent een hele goede moeder omdat je dit toe durft te geven!!
Voel me echt een stuk minder onzeker door jullie reacties. Ja, je moet inderdaad je draai vinden.... sommige dingen vind ik gewoon moeilijk. Zoals wanneer ze echt goed wakker is.... ze reageert nog niet duidelijk op dingen waardoor ik niet weet wat ze nu echt leuk vind. Sja het is duidelijk als ze gaat huilen. Soms lacht ze... maar weet ik niet waarom. En wanneer is ze nu echt moe? Soms denk ik, was je maar alvast wat groter dan was alles makkelijker/leuker (is niet waar natuurlijk, maarja). Ik vind het ook zwaar dat mijn man (die is 3 wkn vrij geweest na de geboorte) weer aan het werk is, en dat ik er nu overdag alleen voor sta. Je voelt je soms heel alleen, en die verantwoordelijkheid ai!!!
jee wat een herkenbaarheid! en idd je hoort er niemand over tot je er zelf over begint. ik ben ook van mezelf al snel geraakt maar een baby stelt je geduld toch wel het meest op de proef! zit je net ff lekker op de bank, kan je elke keer naar boven en je denkt alleen maar ga nou eens slapen! of toen met die krampjes, uuuuuuren in de nacht lopen krijsen dat ik echt dacht dat ik gek werd! ik heb ook echt weleens gedacht dat ik naar een postnatale depressie ging. omdat ik zelf ook elke dag aan het meejanken was en alles zo ontzettend zwaar vond/vind. en dat ik me echt afvroeg, wilde ik dit nou zo graag ik heb ook een keer rotkind gezegd, oei wat een spijt en schuldgevoel had ik toen zeg. en of ik wel geschikt ben als moeder heb ik me ook regelmatig afgevraagd. gelukkig zegt mijn vriend dan dat ik het fantastisch doe en als de kleine dan weer zn mooie smile laat zien of die heerlijke brabbelgeluidjes die hij nou steeds maakt als ie vrolijk is, smelt ik echt. maar het is echt niet altijd die roze wolk!
Niet schuldig voelen, het is helemaal normaal. Je kunt je niet voorbereiden op hoe je leven veranderd als je een kindje krijgt. Ik ben nu zwanger van nummer drie en merk ook wel eens dat ik snel geirreiteerd ben. Dan zijn ze de hele tijd lief aan het spelen, maar als ze dan maar even jengelen ben ik het zo zat! Vervolgens voel ik me dan ook schuldig. Ik ga dan maar even op de bank zitten en knuffel ze en vertel ze dat mama wel eens boos doet maar dat dat komt omdat ik zo moe ben, dat ik heel veel van ze hou. Dan krijg ik een dikke kus en ben weer helemaal happy. Pas als je vaker boos op je kind bent dan blij zou ik me zorgen gaan maken en met een psycholoog gaan praten. Maar wat jij hebt is gewoon het wennen aan een leven als ouder, en dat valt niet altijd mee.
Hier ook herkenbaar hoor!!! Ik ben eerlijk gezegd verbaasd over mijn geduld met de kleine terwijl ik dat normaal dus echt niet heb maar vorig week met het warme weer had ik het ook even helemaal gehad.... Huilen, huilen, huilen.... ze had gewoon last van de warmte natuurlijk. Ik was zelf doodmoe en had het liefst eindelijk eens een keertje lekker in het zonnetje in de tuin willen zitten. Op een gegeven moment wilde ik echt de deur dichtdoen en buiten gaan zitten. Heb ik natuurlijk niet gedaan, uiteindelijk met haar in de badkamer beland (was het maar 26 graden) en toen viel ze gelukkig in slaap. Wat heb ik een respect voor mama's met kindjes die heel veel huilen!
precies zo denk ik er ook over. Ook ik voel me weleens schuldig. Dan denk ik wat wil je nou nog? Dan heb ik ook alles al gedaan voeding luier en dan huilt ze door. Dan weet ik ook niet meer wat te doen. Ik ben achteraf ook verdrietig erom en leg emma alles uit. Ik heb het idee namelijk dat ze meer meekrijgen dan we denken. Maar ik denk dat veel moeders zo reageren op z'n tijd. Helemaal als je moe bent want dan heb ik er weleens last van.
Ik herken het ook hoor! Wanneer je voor je gevoel alles hebt gedaan voor je kindje of je bent moe, dan kan er vaak even geen gehuil meer bij. Ik heb ook weleens dingen gezegd tegen hem (in de trant van rotjoch ga nou eens slapen) waar ik achteraf erg veel spijt van had. Het werd na verloop van tijd steeds beter. Je leert elkaar meer kennen, het word allemaal wat makkelijker en je vind je ritme weer terug. Maar het is belachelijk dat je zoiets (nauwelijks) ter sprake kunt brengen of je word raar aangekeken. Ik heb het weleens tegen mijn schoonmoeder gezegd en toen kreeg ik als antwoord: tja, baby's huilen nou eenmaal En wat bij mij goed hielp, was even weglopen. Gewoon even de tuin in, even tot 10 tellen (of nog iets verder ) en dan weer terug. Dan was mijn boosheid wat afgezakt en kon ik er weer wat beter mee omgaan. En onthoud: je bent niet de enige en zeker geen slechte moeder
grappig, als ik dit allemaal lees, zie ik dat al onze babies min of meer de zelfde leeftijd hebben, allemaal jonger dan 3 maanden. Ik ben ook soms ook zo ongeduldig als ik mn kind in bed legt en het na 5 minuten weeeeer gaat jengelen, dan krijsen en maakt niet uit of ik hem opneem of niet, hij blijft doorhuilen, echt vermoeiend, terwijl hij na 15 minuten slaapt voor de volgende 3 uur, maar die eerste 15 minuten vreten me echt op...en vooral als mn andere kind van 2 dan net moetn eten of naar de creche of in bad, dan weet ik niet wat ik moet doen. Ik weet gelukkig dat het echt beter wordt, de eerste 3 maanden zijn heel zwaar, voor baby ook, die moet wennen aan alle nieuwe indrukken, alleen zijn, ander eten etc. Ik dacht dat ik bij nr 2 alles wel goed onder controle zou hebben, nou, het is weer net zo'n chaos en ik heb weer dagen gehad dat ik om 17 uur uitgeput en huilend op de bank plofte , ik denk dan ook maar vaak aan mn moeder die zei dat ze ons ook gewoon een half uurtje liet huilen en dat wij er echt geen psychologische schade van hebben gekregen (dat klopt ), maar ik hoor hem ook overal huilen, ook als ie niet huilt haha.
Misschien is dat ook wel de reden dat er met de oudere generatie niet goed te praten valt over dit 'probleem'. Wij zijn heel erg opgevoed met het idee dat je baby's niet mag laten huilen, wat natuurlijk heel goed is. Maar ik denk dat wij daardoor wel meer stress ervaren dan onze moeders en oma's, die hun kind gewoon een tijdje lieten huilen als ze even iets anders moesten doen. Onze generatie wil het zo graag 'goed' doen. Je bent als de dood dat je je kind iets tekort doet, of dat hij psychologische schade oploopt. Aan de ene kant goed, maar we zijn daardoor wel streng voor onszelf (en dus sneller gefrustreerd)...
@ Mikki: interessant, ik denk dat je gelijk hebt! Laatst vertelde mijn man tegen iemand dat als mijn zoontje de fles krijgt, 1 van ons hem vasthoudt om hem rustig de houden zodat de ander de fles kan maken. Toen vroeg een ander 'maar je kunt je kind toch ook wel even laten huilen?' en toen dacht ik wel 'ja ze heeft eigenlijk ook wel gelijk... wat zitten wij nou moeilijk te doen omdat we bang zijn dat hij even zou gaan jammeren om zijn fles'. Van de zotte natuurlijk. Een kind lijdt echt geen psychische schade als het even op zijn fles moet wachten.
@ Merijn: Zo doen we dat hier ook,haha! Nog een voorbeeld: vanmiddag kwam mijn man thuis met een vaatwasser, ik had net de fles warm, de kleine op de arm met slab aan en wou net op de bank gaan zitten om haar de fles te geven. Vraagt mijn man of ik even 2 tellen wil helpen tillen. Ik twijfelen, want ja de kleine verwacht de fles! Kan ik die nu wel even neerleggen en wordt dat niet brullen? Staan we daar samen een beetje over te denken,haha! Ik heb wel geholpen hoor, maar idd dat niet willen laten huilen. Hoe moeilijk kun je het jezelf af en toe maken
Er zijn dagen dat ik niet eens zonder paracetamol doorkom van de knallende koppijn. Dan wil ik gewoon slapen, maar als mijn dochtertje haar middagslaapje doet, wil mijn zoontje weer niet slapen en als je dan al 's nachts slecht hebt geslapen, werkt dat wel door. Van de week had hij een regeldag en wou de hele dag gevoed worden, maar bleef bleren. Op een gegeven moment zei ik 's middags tegen hem 'je bent vandaag een zeikerd' en toen trok hij een pruillip , alsof hij mij verstond. Toen voelde ik me ook weer schuldig. Tja, het is niet allemaal rozengeur en manenschijn, af en toe ben ik het spuugzat. Ik weet wel dat het over een paar weken beter zal gaan.
Oja, dat heb ik ook wel eens hoor! Heb ik enorm mijn best gedaan en slaapt ze eindelijk (denk je). Zit je net 5 minuten... "mieeeeehuuuuuuuwww" door de babyfoon... Aaarghhhh!!!
Mikki: ik denk ook dat je gelijk hebt. Met mijn schoonmoeder zou ik dit ook zeker niet bespreken. Mijn moeder begrijpt me gelukkig wel hierin (joepie). Toen ik erover begon, vertelde ze dat zij ook weleens de neiging had gehad mijn broer door elkaar te rammelen omdat ze niet wist wat ze met 'm aan moest. (heeft ze nooit gedaan hoor! 't is een sterke vent geworden hihi). Ik denk ook dat er niet over gesproken wordt door schaamte... je wil niet dat mensen denken, wat een slechte moeder ofzo.... Of dat mensen je in de gaten gaan houden omdat ze denken dat je je kind iets gaat aandoen ofzo....