Hoi allemaal. Ik wil dit topic graag openen voor vrouwen die net als ik een geplande keizersnede moeten ondergaan en daar vreselijk tegen op zien en er veel moeite mee hebben. Ik ben nu 34 weken zwanger van ons eerste kindje. Een paar weken geleden ben ik opgenomen in het ziekenhuis vanwege een flinke bloeding. Ze zijn er toen achter gekomen dat de placenta voor ligt en er een flapje voor de uitgang ligt. Er werd toen gezegd dat het mogelijk wanneer de placenta niet optrekt een keizersnede noodzakelijk is. Maar dat een normale bevalling niet uitgesloten is. Vanmiddag zijn we voor controle geweest en nu blijkt die placenta niet te zijn opgeschoven. Maargoed, mijn gyn denkt nu dat het verstandig is om voor een keizersnede te gaan. Ik zit nu de hele tijd te janken. Ik had het me zo anders voorgesteld. Afgezien van het feit dat ik ontzettend bang ben voor een operatie, wat het in feite is, voel ik me onbegrepen, teleurgesteld enzv. Onbegrepen omdat iedereen maar heel makkelijk zegt dat ik me er over heen moet zetten, dat het niks voorsteld en dat het niet anders is. Daar heb ik helemaal geen behoefte aan. Wie oh wie maakt op dit moment het zelfde door of heeft met de zelfde gevoelens geworsteld. Hopelijk kunnen we elkaar er een beetje door heen helpen, en als we ons K voelen we hier lekker ons ei kwijt kunnen. Tamara
Hey Tamara, Ik ben vorige week maandag (07/09/2009) bevallen met een spoedkeizersnede van mijn eerste zoontje Lucas! Normaal had ik een geplande keizersnede op 16/09/2009. Ik was nog voor de laatste week aan het genieten aan de kust van mijn zwangerschap toen ik van zondag op maandag mijn slijmprop verloor. Ik ben daarop op controle gegaan naar het ziekenhuis. De gyn van wacht zei me dat ik het niet tot 16/09/2009 zou volhouden en raadde me aan op dinsdag contact op te nemen met mijn eigen gyn (zij was tot dinsdag met verlof). Ik mocht terug naar huis. We waren echter nog geen half uur thuis of mijn water brak. Opnieuw contact opgenomen met het ziekenhuis en ik moest onmiddellijk binnen (ons kindje lag in stuit met de navelstreng rond de hals en ik heb een te smal bekken). Ik ben om 17u00 binnengekomen en om 18u24 is Lucas geboren. Aanvankelijk had ik dus ook een geplande keizersnede. In het begin een shock maar ik heb er mij bij kunnen neerleggen aangezien dit het beste was voor ons zoontje. Liever een bevalling met zo min mogelijk risico's voor de baby. De operatie op zich valt best wel mee! Je voelt niets enkel wat getrek en geduw aan je buik. Ik was enorm nerveus hiervoor maar van zodra je je kleintje te zien krijgt is alles vergeten. Ik heb het eerlijk gezegd mentaal zwaarder gehad achteraf. Zeven dagen in het ziekenhuis liggen put iemand echt wel uit. En ik had het gevoel geen afscheid te hebben genomen van mijn buikje en mijn zwanger-zijn. Echt raar. Laat je zoveel mogelijk helpen door de vroedvrouwen en eventueel familie. Nu een week later heb ik nog weinig pijn, enkel een beetje vermoeid. Het gaat je echt wel lukken hoor! Succes! xxx
Hoi Tamara, Ik heb niet hetzelfde mee gemaakt als jij. Geen geplande ks maar wel een ongeplande ks. Misschien begrijp ik een beetje hoe je je voelt. Ik vond het ook verschrikkelijk dat het moest en had het me ook zo anders voorgesteld. Vond het echt een teleurstelling dat het zo moest en voelde me machteloos dat ik er niets over te zeggen had. Ik vond de operatie ook heel eng (is nergens voor nodig, wil je niet bang maken, alles is goed gegaan). En ik vond het ook heel vervelend dat iedereen deed alsof het niets voorstelde. Zo van wat maakt het nou uit, je hebt/krijgt toch een gezond kind. Het geeft toch niets. Maar ik zat ermee en vond het moeilijk te verkroppen. Vond het ook erg dat ik ermee zat. Had het ook graag anders gezien, een gewone geboorte leek mij zo veel mooier. Was er echt verdrietig over. Maar ik kon er niets aan doen. Vervelend hoor als dat zo boven je hoofd hangt. Het is al niet leuk om opgenomen te zijn in een ziekenhuis. Misschien kun je, als het toch gepland is afspraken maken met je gyn. Dat je de baby op de verkoever mag. Dat als alles goed is je vlot naarhuis mag. Wie foto's maakt/ filmt. ect. Zelf de navelstreng doorknippen. Of je de placenta wil zien. Noem maar op. Dat je het zo prettig mogelijk maakt voor jezelf. En iedereen die zegt dat je je niet moet aanstellen. Niet van aantrekken. Is toch anders bij iedereen. Neem lekker je tijd. Is heel normaal. Ik denk dat de meeste vrouwen teleurgesteld zijn als ze een keizersnee moeten. Verder is er een boekje "hoe bevalt een keizersnee" is wel aardig. Als je er iets over wil lezen. Is geen must hoor. Veel groetjes en sterkte, liefs Elba
Ik heb wel eens begrepen dat het herstel na een geplande keizersnee beter gaat dan wanneer je eerst weeën hebt gehad. Je hoort natuurlijk over keizersnedes beroerde verhalen, maar toen ik kort na mijn keizersnede een folder over vrouwen in Afghanistan in handen kreeg (Waar veel vrouwen niet eens deze medische zorg krijgen! In mijn geval waren zowel mijn kind als ik er niet meer geweest) heb ik ook wel even staan janken. Maar dan van dankbaarheid (oké... én van de hormonen die door mijn lijf gierden. Leuk is inderdaad anders, maar misschien dat dit je een beetje de andere kant van de medaille laat zien. Heel veel succes in elk geval! Het gaat vast goed komen!
Ohh Marlett bij mij was de spoedkeizersnede herstel beter dan de geplande! Tja meid, ik herken je gevoel. Bij mijn eerste was ik blij dat ik keizersnede kreeg (ze lag in stuit) ik was zo bang voor de bevalling. Maar bij de 2e wilde ik echt een natuurlijke bevalling maar eindigde in een spoed, waar ik achteraf blij om was. Nu zwanger van de 3e en ik baal dat ik nu weer een keizersnede moet, medisch gezien is het voor mij beter, maar ik baal dat ik nooit zal weten hoe het is om een natuurlijke bevalling te hebben! Meid het is iets wat jij zelf een plekje moet geven, en natuurlijk deel je je verhaal met je omgeving maar ik heb ook gemerkt dat mensen het gewoon niet begrijpen (op mijn moeder na dan), meeste mensen denken te makkelijk over een KS (tegen mij zeiden ze dat het lekker makkelijk is, je hoeft er niks voor te doen), en nu zeggen ze dat ik niet moet zeuren dat ik weer moet en ik angstig ben voor alles wat de laatste weken gaat gebeuren. Gelukkig ben je nu 34 weken waardoor je even de tijd hebt om aan de komende gebeurtenis te wennen, nu ben je nog boos en angstig (wat logisch is) maar straks zal je het waarschijnlijk beter een plekje kunnen geven. Laat je goed informeren wat er gaat gebeuren, dat is wel mijn tip! Heel veel succes!
Meiden, Bedankt voor jullie reacties. Allereerst Eveline, van harte gefeliciteerd met jullie zoontje. Wat vervelend dat het bij jou zo is gegaan en dat je zo plots geopereerd moest worden. Het is voor jou nog maar kort geleden, maar fijn om te lezen dat je nog zo weinig pijn hebt. Ik zie trouwens ook erg op tegen dat getrek en geduw. Marlett, Dat jij schrijft over die vrouwen in Afganistan, die niet de kansen hebben die wij hebben en dat daar vaak complicaties zijn, is wel toevallig. Ik worstel namelijk een beetje met het gevoel dat ik niet zo moet zeuren. Ik ben zwanger geraakt via IVF, nadat ik jaaaaaren met het gevoel heb rond gelopen dat ik misschien wel nooit zou voelen hoe het is om je eigen kind te dragen en op de wereld te zetten. Een jaar geleden had ik hier voor "getekend" laat maar zeggen. Daarom voelt dit alles ook zo dubbel. Ook besef ik dat er mensen zijn die veel minder geluk hebben, en ook voor ergere dingen in het ziekenhuis liggen. Het besef is er wel, ik kan het alleen allemaal op dit moment niet zo goed relativeren. Troeltje, Jeetje, 3 keer een keizersnede. Ik kan me heel goed indenken dat dat pijn doet. Ik vind het heel knap dat je dit alles weer doorstaat. Dat geeft eigenlijk ook wel weer aan dat als het echt zo erg zou zijn vrouwen dit niet voor een tweede of derde keer zouden doen. Het scheelt wel dat je weet wat je te wachten staat lijkt me, maar ik kan me ook voorstellen dat het heel erg vind dat je niet zult weten hoe het is om natuurlijk te bevallen. Das een beetje het zelfde gevoel wat ik had toen ik maar niet zwanger werd. Elba, Ik herken het zo erg wat je schrijft. Dat mensen zeggen dat de gezondheid en veilig van je kind voorop staat. Alsof ik dat niet weet. Mensen doen het zo makkelijk af, je moet gewoon niet zeuren en het gewoon accepteren zoals het is. Waar ik heel erg tegen op zie is dat ze direct nadat de baby er uit is met je baby weg gaan en je man ook. Dat wil ik niet. Ik wil ook niet naar de verkoever. Ik zie er zo tegen op dat ik het gevoel heb dat ik gillend gek word. Dit heb ik besprorken met mijn gyn. Hij geeft aan dat ze er wel rekening mee kunnen houden met mijn angsten. Ik heb ooit een kijkoperatie gehad in mijn buik. Mijn man mocht mee tot aan de ok. Ook hebben ze mij al voor de ok een roes gegeven omdat ik de ok niet wilde zien. Ik hoop niet dat ik jullie tot last ben met mijn depri gezeur. Ik moet het gewoon even van me afschrijven. Groetjes Tamara
Hoi Tamara, Ik kan me goed voorstellen dat je het heel eng vind. Het voelt ook raar. Maar de verkoeverkamer is niet eng. En zorg maar dat je hier kort ligt. Ze doen alleen bloed onderzoek. Als dat goed is kun je gaan. Je zou ook een ander ziekenhuis kunnen overwegen. Waar je de baby mag op de verkoever of waar je niet op de verkoever hoeft omdat ze het onderzoek gewoon op de kraamafdeling doen. Vervelend hoor dat je weet wat je boven het hoofd hangt. Raar he. Je lichaam kan het waarschijnlijk goed aan, maar wat het verder met je doet dat is een heel ander verhaal en ook belangrijk. Trouwens dat je ivf hebt gehad heeft niets te maken met dat je nu niet mag zeuren of zo. Dat je zo zwanger bent geworden is al moeilijk genoeg. Zou dit toch wel op een prettige manier hebben gemogen. Zit je niet mee. Maar ga er maar vanuit dat je er eens wel vrede mee zult hebben. Het is goed dat je erover praat. Ik hoop dat je gynaecoloog echt rekening met je houdt. En vrouwen in afganistan dat is echt wat anders hoor. Je kan niet het leed van de hele wereld dragen. Heel veel sterkte, het is niet gek wat je vind, laat je door niemand wat aanpraten. groetjes Elba
Hey Tamara, Dat getrek en geduw vergeet je snel hoor als je je kleintje in je armen hebt! Mijn vriend mocht ook nog gedurende de gehele operatie met ons zoontje naast mij zitten (wat normaal niet mag) EN ik heb hem in het operatiekwartier nog mogen vasthouden! Zooooooooooooo'n leuk moment! Ik heb ook de artsen en verpleegkundigen in het ok genoeg verwittigd dat ik bang was flauw te vallen en dat ik enorm schrik had voor de ingreep. Kvond ze één voor één superlief reageren! De sfeer is ook veel gemoedelijker dan bij een gewone operatie! Probeer voldoende uit te rusten! groetjes!
Het had mijn verhaal kunnen zijn. Ook 2x een ks gehad zowel gepland als een spoed ks. En nu de 3e ook weer een ks. Ergens zie ik er enorm tegenop omdat ik weet hoeveel napijn je kan hebben. Ik krijg ook opmerkingen naar mijn hoofd, joh..een sneetje en klaar is kees of je voelt toch niets tijdens de ks, zo gepiept. EN het gekke is dat het vooral vrouwen zijn die zo reageren. Het is wel 'fijn' om te weten dat ik niet de enige ben die er niet echt naar uitkijkt. Succes allemaal.
He meid, ik heb precies hetzelfde, over 4 weken is mijn keizersnee gepland en om heel eerlijk te zijn ben ik als de dood, het is toch echt een grote buikoperatie die we moeten ondergaan, ze snijden alle lagen van je buik door en ook nog eens je baarmoeder, dat is niet niks, dus het is echt niet gek dat jij angst voelt, ik heb dat ook. En de mensen die zeggen dat het allemaal niks voorstelt en dat wij blij mogen zijn dat we een gezond kindje kunnen krijgen die halen al helemaal het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik bedoel, het is wel een buikoperatie, mogen wij dan even angst voelen? Of moeten wij nou onze bek dichthouden en "ons niet zo aanstellen"? Wij zijn ook mensen en hebben ook gevoel. Trouwens, ik weet hoe he tis om een teleustellende zwangerschap te hebben, vorig jaar verloor ik mijn prachtige tweeling bij een zwangerschap van 24 weken maar toch voel ik op dit moment naast opluchting dat alles goed gaat met mijn kleine ook angst vanwege de keizersnede. Dat is niet meer dan logisch! En trouwens, mensen die zo makkelijk zeggen dat we het niks voorstelt en dat we ons er over heen moeten zetten, die hebben makkelijk praten omdat het niet henzelf betreft, als het henzelf betrof dan hoorde je hen ook piepen hoor Sorry lieverd, maar zoals je hierboven kunt lezen moest ik ook echt nodig mijn hart luchten K heb namelijk ook dat soort mensen om me heen, vandaar
Hoihoi, ben zelf vaginaal bevallen maar ik kan me de angst heel erg voorstellen. (ik was doodsbang voor een epidurale en moest die uiteindelijk ook) Toen mijn ontsluiting niet vorderde was ik zooo bang dat ze me gingen vertellen dat ik een ks moest... Ja, er zijn mensen die voor ergere dingen in het ziekenhuis liggen, maar dat maakt jouw pijn en angst niet minder! Heel veel sterkte en ik hoop dat het zal meevallen. Liefs, DeeLighT
Erg spannend allemaal he. Mijn dochtertje is ook geboren via een keizersnee, omdat ze in stuit lag. In eerste instantie was de KS gepland voor 7 januari, maar op 5 januari braken mijn vliezen en is ze 6 januari geboren mbv een ks. Iedereen beleeft dit op haar eigen manier en ik kan je niet zeggen of het je wel of niet tegen gaat vallen. Je maakt je van te voren heel erg druk over hoe het allemaal zal gaan, ik heb hier van alles over gevraagd bij de gyn en kreeg gelukkig geruststellende antwoorden. Het had één voordeel, je zou nooit overtijd lopen, ik was het zwanger zijn heel erg beu op het eind en was blij dat het eind snel in zicht was. Het kon altijd eerder dan die datum, maar nooit later. Ik deed er redelijk luchtig over van te voren, maar achteraf gezien was ik toch blij dat ik mee kan praten over gebroken vliezen en hoe hele lichte weeën aanvoelen en dat we toch nog onverwacht in het donker en hartstikke gladde wegen naar het ziekenhuis moesten rijden. Dus ik kan me je gevoel achteraf goed voorstellen. Je wilt het liefst de natuur zijn werk laten doen, maar helaas heeft de natuur besloten dat dat niet het geval is. Erg jammer en erg spannend voor je. Ik hoop heel erg dat je achteraf kan zeggen dat het eigenlijk allemaal mee is gevallen. Sterkte.