Hallo dames, misschien een beetje een rare titel... Maar ik merk dat ik gedurende dit jaar steeds minder kan verdragen van mensen... Ik was altijd een makkelijk persoon en had nooit zoveel commentaar op anderen, erg meegaand eigenlijk. Maar merk dat ik de laatste tijd flink van mezelf aan het afbijten ben. Ik kan merken dat een aantal mensen om mij heen dit niet van me gewend zijn en dat er soms strubbelingen onstaan met vriendinnen. Ik kan dan zo van mezelf balen, maar kan het ook niet zo goed verbergen. Ik heb momenteel heel erg het gevoel dat alles me tegenwerkt... Wie herkent deze veranderingen ook bij zichzelf? X
ik herken het wel kies de laatste maanden meer voor mezelf wil niet zeggen dat ik feller word, maar assertiever liet ook vaak dingen gewoon maar gebeuren, deed dingen die anders niet zouden gebeuren enzo, maar zeg nu vaker 'nee' (soms ook 'NEEEEJ!' hihi), ook op werk enzo, zijn ze niet van me gewend hihi maar weet niet waardoor het komt eigenlijk, misschien zijn die hormonen van de pil eindelijk uitgewerkt ofzo
Hier ook iemand die het herkent. Vooral bij de bekende opmerkingen 'wanneer willen jullie kinderen' of 'dit wordt zeker de babykamer' of ik was binnen een maand zwanger'.... GGGRRR dan word ik een beetje fel hoor. En daar heb ik vooral last van als ik net weer ongesteld ben geworden, dan ben ik dubbel niet te genieten. De eerste keer nadat je gestopt bent met de pil is ht nog spannend en zo maar na een jaar is de lol er wel van af vind ik... Ik heb by the way geen enkel verschil gemerkt toen ik met de pil stopte qua hormoonschommeling of zo. Sommige mensen voelen zich opgelucht nadat ze de pil niet meer slikken maar merk echt totaal geen verschil. Voel me nog steeds hetzelfde, alleen soms sneller geiriteerd....
Ik merk ook dat ik opgefokter word. Maar dit komt omdat ik het niet altijd uit. Ik ben wel een enorme flapuit, ik zeg vaak wat ik denk en dit kan soms erg bot overkomen. Maar ik merk dus dat als mensen beginnen over kinderen dat ik dan dichtsla. Ik uit het niet, maar krop het op. Ik ben 1 keer uitgevallen tegen een collega omdat ik er klaar mee was dat hij iedere keer vroeg of ik al zwanger was. Zo erg dat ik heb gezegd dat hij een flinke draai om z´n oren kon krijgen als hij het nog een keer vroeg Gister kwam een collega tegenover me zitten en keek me voor de zoveelste keer vragend aan. Wat zie je er moe uit..blabla. Ik weet dan niet hoe ik moet reageren. Ik wil haar eens even flink de waarheid zeggen, maar ik wil niet dat ze iets weet. En dan krop ik de woede op en die komt er dan op een ander moment uit. Mijn lontje is dus wat korter dan normaal
Als ze over kinderen beginnen dan loop ik meestal wel weg, geen zin in, toen een tijdje terug iemand begon over dat ik vast zwanger was en bleef doorzeiken, heb ik gewoon gezegd dat ie moest ophouden, want dat soort opmerkingen kunnen misschien wel heel kwetsend zijn, aangezien diegene niet wist of het misschien niet lukt/ kan, of dat het misschien is misgegaan. Toen wist diegene ook even niet waar ie kijken moest. En met een oudbuurmeisje ook zoiets, zij waren nog niet getrouwd, maar zij was al wel zwanger, en wij waren net getrouwd. Dus zij wrijvend over dr buik, 'die van jullie komt nu toch ook wel snel?'. Dus ik zei 'Ja hoor, als jullie gaan trouwen' (niet zo aardig aangezien wij wisten dat dr vent niet wilde trouwen, maar ja...). Dus die vroeg een tijd niets meer, tot nr 2 van haar dr aan kwam. Toen kwam de opmerking 'wordt toch wel tijd voor jullie nu hoor', maar wij hadden toen net een huis gekocht en de oude wijk was huur, dus wij toen weer 'nee hoor, wij hebben een huis gekocht en gaan lekker verhuizen'. (ze liepen altijd te pronken met de duurste en nieuwste spullen, dus nu konden wij even lekker pronken met ons koophuis )
Jaaa, hier nog een! Vooral tegen de mensen waar ik het meest van hou, das het ergste. Soms ben ik echt een trut tegen mijn man en soms ook tegen mijn moeder. Tegen collega's en vriendinnen kan ik me nog aardig inhouden. Maar manlief heeft het soms zwaar te verduren en mijn moeder heeft het altijd erg zwaar in mijn wachtweek, omdat ze net zo is als ik en dus net zo baalt als ik als het bruinverlies weer begint. En de dingen die ik dan denk en niet wil horen, zegt zij dan!!! "Jaaaaaaaaa mam, dat wéét ik, wil het alleen niet horen. Laat me gewoon met rust." Oooo, ik ben echt een kreng de laatste tijd, BAH!
HIer ook zo eentje hoor.. Ik kan me GIGA ergeren aan domme opmerkingen wanneer het nu aan ons is enz enz... Men lontje wordt hoe langer hoe kleiner, vooral vlak nadat men ms zijn doorgebroken. Ik weet nog dat ik de eerste maanden echt met een grote smile keek en luisterde naar zwangere vrouwen, mama verhalen gewoon omdat ik dacht 'joepie, daar zit ik binnenkort ook' maar na een half jaar begon het wat zuurder te worden en nu kan ik het heel slecht verdragen. Wat helpt is dat ik het best al tegen veel vriendinnen heb verteld en nu ook tegen enkele directe collegaatjes, daar dus al geen vervelende opmerkingen meer. Nu ik een mk heb gehad is de familie ook op de hoogte . Ik ben er nog ni uit wat ik erger vind, hun medelijden of vroegere vervelende opmerkingen.. Zondag moet ik naar babyborrel...pfffffff :-5 Uit beleefdheid maild ik naar die vriendin hoe het was met haar zoontje(ze is van men mk op de hoogte en laat heel weinig weten bewust omdat ze me er niet te veel mee wil lastig vallen) .Ze probeert dan kort te zijn in haar antwoord "hij eet goed en slaapt goed want wenst een mama nog meer " ja en dan vind ik die laatste woordjes er weer NET iets over gezien mijn toestand nu...marja niet iedereen voelt de dingen blijkbaar zo... BEn het ook zoooooo beu om me altijd zo opgefokt te voelen rond dit onderwerp. Been heel dat zwanger worden zoooo beu..... xx
Ik herken het ook wij zijn inmiddels al 2,5 jaar bezig en de moed begint me aardig in de schoenen te zakken. Mijn moeder wil dus ook iedere maand weten of ik al ongesteld ben geworden en als ik dus weer eens een positieve test heb is ze ook helemaal blij maar dan gaat het weer eens een keer mis en dan roep ze oh meisje hou je er wel rekening mee dat het weleens nooit zal gaan lukken en dan roep ik :x natuurlijk hou ik daar rekening mee maar dat wil ik helemaal niet horen. En dan tot overmaat van ramp is de halve fam zwanger en als het dan over zwanger zijn gaat loop ik weg want dan ligt het op het puntje van mijn tong om te roepen ja het gaat niet bij iedereen zo makkelijk na die berichten heeft mijn vriend het dan ook super zwaar.
Ik vind het zwanger worden ook allang niet meer leuk. Pfff wat een gezeur is dat zeg! Op de een of andere manier kan ik me niet voorstellen ooit een positieve test te hebben. Toch houd ik de moed er ook wel weer in, maar schommel heel erg met mn emoties. Bij ons weten alle familie het niet, maar wel bijna alle vrienden. Vind het erg fijn dat ze op de hoogte zijn, maar kreeg dus wel de opmerking: ik vond je al zo veranderd de afgelopen tijd en af een toe een beetje bitchy. Nou op zo'n moment baal ik weer gigantisch van mezelf.
Nonja, ik heb dat ook dat heen en weer geslinger tussen emoties. Meestal heb ik wel goede hoop, maar als ik dan verder ga denken kan ik me niet voorstellen ooit een positieve test in handen te hebben. We vertellen het steeds meer tegen de mensen om ons heen. Dat vind ik een stuk fijner, niet al die domme opmerkingen en dan kan ik af en toe mijn hart eens luchten. Goede vrienden en de meeste familieleden weten het nu en 1 collega waar ik het heel goed mee kan vinden. Ik wilde het tegen collega's niet vertellen maar zij kwam wel met een opmerking en toen flapte ik het eruit en dat luchtte eigenlijk best wel op. Zij is ook de verantwoordelijke van ons kantoor en nu we de mmm ingaan is het ook wel fijn dat ze het weet. Wat een ellende dat zwanger worden en in het begin was het allemaal nog zoooo leuk. Pfff, nu niet meer. Ik word er alleen maar verdrietig van. Zo, dat lucht weer even op
lieve meiden, Ik had dit ook allemaal kunnen schrijven... Heel herkenbaar... Inderdaad kik, eerste half jaar luisterde ik graag naar allerlei verhalen. Nu hoor ik liever niks meer. Vind zwanger worden helemaal niet zo leuk meer. Heb een kort lontje en kan soms erg uit mijn slof schieten. Zoals nonja schrijft het gaat allemaal wel goed maar schommel erg met mijn emoties. Heb regelamtig gewoon een erg verdrietig momentje, zoals nu. Dan moet ik gewoon even huilen. Ben ook wat minder sociaal, ga minder graag naar feestjes (wel dingen met vriendinnen) omdat ik regelmatig vervelende zwanger vragen krijg. Ben laatst dertig gworden, had een leuke verrassingsdag met mij nman, aan het eind van de avond langs de verjaardag van een goede vriendin die ook jarig was die dag. Een vriend vn ons feliciteerde mij ook en zei 'en ben je al zwanger'ik klapte dicht en stamelde maar wat. Die arme jongen schrok van mijn reactie en zei'ik bedoelde er niets mee, was gewoon maar een geintje hoor, dat vragen ze toch altijd als je dertig wordt... Ben meteen uit het veld geslagen door dit soort dingen. Vorige maand een mooie normale cyclus gehad ook met tempen, deze maand snap ik niet s van mij ncyclus en dat maakt mij nog onzekerder. HEt moederschap lijkt een verre droom... Op dit moment lopen een anatal dingen nit zoals ik het zou willen, moet heel hard werken en nu werkt ook mijn lijf niet echt mee. Dit alles bij elkaar maakt mij heel onzeker en erg kwetsbaar voor alles. Heb deze maand een hele rare cyclus, misschien wel geen ei gehad (zie mijntopic in het zwanger worden forum)duurt lang etc.etc. weet nu ook nog eens niet waar ik in mijn cyclus zit en kan mij niet eens op gaan maken voor nieuwe ronde en weer positief worden. sorry voormjn negatieve gedoe, is morgen wel weer over, zit er vanmiddag er doorheen. mijn man begint beetje onrustig te worden maar praat ern eit veel over, hij doet altijd gelukkig heel positief. heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeele dikke knuff voor jullie allemaal! X helena
Helena, mijn man heeft hetzelfde. Ik zie aan hem dat het hem ook erg raakt maar hij blijft nog enigszins positief. De laatste maand zegt hij wat vaker dat het niet meezit en dat de mmm ineens dichtbij komt en dat hij niet denkt dat het zonder hulp gaat lukken. Hier schrik ik wel een beetje van, want hij heeft altijd volgehouden dat het vanzelf wel komt. Nu is hij daar niet meer zo zeker van. Hij houdt zich groot, maar ik zie dat hij er ook verdriet van heeft. Hij zou echt een superpapa zijn, dat weet ik zeker! Vanmorgen dacht ik ineens: stel dat het nooit gaat lukken, dan weet ik helemaal niet hoe ons kindje er uit zou zien. En ik ben zo nieuwsgierig hoe een combi van ons eruit zou zien Misschien wat voorbarig, maar zo voel ik me soms. Ik kan er niks aan doen.
Tja soms kan ik ook niet tegen zwangere meiden in mijn omgeving. Degene die er nuchter over doen vind ik dan nog ok, maar er is er een die totaal onverwacht zwanger is geworden en weet dat ik wel moeite er mee heb om zwanger te worden, maar die loopt constant te roepen dat ze maar hoopt dat het een meisje wordt. Terwijl ik dan denk, ik hoop dat ik uberhaupt eens een kindje mag krijgen en dat het gezond is...
lieve Saskia, Dit had ik over mijn man kunnen schrijven. Eerst was hij nogal sceptisch en vond dat i ker teveel mee bezig was. Na een x dat ik 10 dagen over tijd was, misschien wel kleine vmk, was hij zichtbaar teleurgesteld en sindsdien erg begripvol en meelevend. Al moet i niet teveel in detail treden, blijft natuurlijk een man Ik heb hem gister gezegd dat als het over een maand niet raaki s, dat ik graag zou willen dat hij zijn sperma laat testen. Vind ie nietzo leuk maar gaat ie wel doen. Merk dat hij laatste tijdbeetje aangeslagen is. Hij probeert mij wel altijd op te beuren. min man kiktenorm uit naar het vaderschap, iedereen om ons heen heeft/krijgt kinderen. ik vind hetfijn dat dit forum er is. kus
Heb een vriendin die heeft er 2 achterelkaar gekregen maar die is heel nuchter, lief en begrivol. Een ander daarentegen , ik schaam me om te zeggen dat ik soms een hekel aan dr heb, was binnen 2 manden zwang, inmiddels bevallen. Zij heeft een paar dingen gezegd die er zo in hebben gehakt bij mij. terwijl e het waarschijnlijk niet eens zo bedoelde. 'het zal wel eenobsessie worden voor je, ik vond 2 maanden al lang duren..."/ toen ik 10 dagen overtijd, na licht pos test alsnog ongi werd vroeg ze ernaar, ik moest huilen. Stond ze beetjeoh wat erg te stamelen met baby op de arm en kon neit eens armpje om mij heebn slaan..vervolgens kreeg ik nog 2 succesverhalen over zwangerin een wip vriendinnen te horen. Het is niet eerlijk dat ik zo doe, maar merk dat ik een beetje ene hekel ontwikkel tegen mensen die zulke dingen zeggen. Ik zou alles wat ik wil in het leven opgeven om moeder te mogen worden. klap daar gewoon van dicht.
Ik ontwikkel ook een soort weerstand tegen dat soort mensen, helaas. Zou natuurlijk veel stoerder zijn om erboven te staan, maar dat vind ik echt moeilijk. Laatst nog met een bekende.. ze zat ronduit te vertellen dat je er niet te veel mee bezig moet zijn en blablabla, met een 3 maanden oude baby op haar schoot!!! Ze weet niet van onze kinderwens, dus ik mag haar niks kwalijk nemen, maar op zo'n moment begin ik echt te koken van binnen! Zij was binnen 3 mnd zwanger, heeft er dus niet eens echt mee bezig kunnen zijn, voordat ze het wist was ze zwanger! Ik zeg altijd tegen mn vriend: nu is het wel een mooie tijd om zwanger te worden, we hebben het niet kado gekregen, hard op moeten hopen, weten dat het niet uit de lucht komt vallen en zien het ook echt als een wonder!!! Maar dan moet het nu niet te lang meer duren!! @Helena en Sas mijn mannetje was de eerste 9 maanden ook de rust zelve, ik moest me er niet druk om maken etc. Merk nu ook aan hem dat hij er steeds meer moeite mee heeft. Hij vindt wel dat ik niet steeds van het ergste uit moet gaan en dat het altijd nog zo kan lukken, maar ik heb dat vertrouwen niet meer. We hebben nu de eerste stappen gezet in de MMM, hij had ook nog wel even willen wachten, maar ik wil echt duidelijkheid. Gelukkig vondt hij dat ook oke, want om hier nou ruzie om te maken dat wil ik ook niet! Hij moet nu zn zwemmers in gaan leveren en dat is toch een hele stap voor een man merk ik. @BEG tegen zulke meiden zou ik ook echt niet kunnen hoor! Wees gewoon eens blij met wat je hebt! @Sas fijn dat je leidinggevende het weet. Dan kan je wat makkelijker vrije dagen etc op nemen straks, want volgens mij zijn dat er genoeg! Bij mij op werk weten ze nog van niks. Ik ga 1 nov ook starten met een nieuwe functie en moet weer erg veel gaan leren. Voel me best een beetje lullig dat ik weet van mn zwanger worden plannen en zij niet. Maarja! Enne meis niet schrikken van je mannetje he!!!Is juist wel een soort van lief dat hij er ook enorm mee zit. En voor de mannen blijft het gewoon ook moeilijk! XX @all dikke knuffel voor jullie!
Schuldig aan (bijna) alles wat hierboven beschreven werd door jullie! Het is ook allemaal niet makkelijk hé... Daarom: dikke knuffel voor jullie allemaal!
@ Nonja, ik zeg ook altijd tegen mijn man dat het nu wel een mooie tijd is omdat we het dan ook echt waarderen en het echt als een wonder zien Alleen mag ons wondertje dan nu wel lekker in mijn buik komen(hopelijk al blijven) zitten hoor Vind het nu wel lang duren. Net nog even mijn hart uitgestort bij manlief. Heb vandaag een baaldag. Ik vind die wachtweek altijd zo erg, gewoon omdat ik er al vanuit ga dat ik ongi word en daardoor dus ook ontzettend verdrietig word Ik geef ook een dikke knuffel aan jullie allemaal! We hebben allemaal lang genoeg gewacht, dus ooievaar kom maar op met de juni/juli beebs! Lijkt me heerlijk om in één van deze maanden te mogen bevallen, kunnen we meteen onze baby gaan showen buiten én hebben we een heerlijk zomers zwangerschapsverlof. Wat denken jullie ervan meiden?
Heel herkenbaar dit meiden!! Ik kan ook veel minder tegen bepaalde opmerkingen van mensen. Een paar maanden terug praatte ik er nog wel overheen, maar nu kan ik dat niet meer. We waren dan uiteindelijk na een aantal ziekenhuis bezoeken en een HSG voor mij eindelijk in ronde 14 zwanger.. Maar helaas is het misgegaan en wachten nog steeds op een nieuwe en blijvende zwangerschap. Ik wil zo graag soms eruit schreeuwen dat ze hun koppen dicht moeten houden en niet zo moeten zeiken!! Maar dat durf ik niet... Ik ben ook bang om mensen te kwetsen.. Al kwetsen zij mij natuurlijk ook (alleen weten ze niet dat ze dat doen..)