En dat is het, "gewoon" gaat bij ons niet op.... Je hebt geen keus... Vlak voordat mijn ex zei dat hij de kids niet meer wilde zien heeft mijn ex dreigende smsjes naar mijn man gestuurd. Ook dat is bekend bij de advocaat. Maar we moesten ons wel aan de omgangsregeling houden ondanks bedreigingen en niet te vergeten dat hij de eerste paar maanden geen alimentatie heeft betaald en niet naar ze heeft omgekeken. Ik heb de zaak gewonnen en krijg nu toch de alimentatie voor de 3 kids. Zelf heb ik nooit om partneralimentatie gevraagd omdat ik onafhankelijk van hem wilde zijn. Nu ben ik alweer 3 jaar samen met mijn huidige man en ben ik 5 jaar gescheiden, en we zitten er nog midden in, vandaar dat wij nadenken om de voogdij naar mijn man te laten gaan zodat mijn man en ik de gezamenlijke voogdij hebben over de kids, hij is er tenminste voor ze. Van mij hoeft hij dan ook geen alimentatie meer te betalen als mijn ex de voogdij aan mijn man geeft. Als het "gewoon" was, dan was het veel makkelijker geweest, maar denk er om dat die mannen ook wat zijn, uitzonderingen daar gelaten. Ik heb in ieder geval dus niets aan zo'n reactie die Mencintai geeft, wel goed bedoeld misschien maar als het zo makkelijk ging dan had ik een heel groot feest gegeven voor ieder forumlid wat op deze zwangerschapspagina discussie voert. Je hebt namelijk wel met kinderen te maken, en met kinderlijke gevoelens dien je heel voorzichtig mee om te gaan.....
Ik ben bang dat 'n gezagswijziging in jullie geval echt erg moeilijk gaat worden, zeker gezien de wetswijzigingen van dit jaar. Maar wie weet, wie niet waagt wie niet wint, toch? Het is inderdaad altijd heel moeilijk, omdat je wel met kinderen te maken hebt. En als je ze niet moet beschermen tegen gevaren als drank, drugs en/of geweld, dan is 't wel tegen alle emoties en onderliggende gevoelens die overal bij komen kijken... Continu alles af moeten wegen; wat is wel goed, wat is niet goed. En als je 't ene kiest, dan kies je misschien wel totaal tegen 't andere... Het is vaak zo makkelijk praten 'ik zou dit of ik zou dat'; als je er midden in zit en je wilt 't beste voor je kinderen, dan is 't soms gewoon één grote grijze brei, terwijl je 't liefste alle ellende uit wilt wissen... En je wordt er zélf ook nog eens zo moe van, maar het houdt maar niet op... Sterkte en in elk geval geven jij en je partner je kinderen iets heel belangrijks: ouders die van ze houden.
inderdaad! achter iedere beslissing zit wel een negatieve kant. Nou ja ik wacht het gesprek af volgende week, Hij heeft zelf aangegeven dat hij zijn leven op orde moet krijgen en naar een afkickkliniek wil voor zijn wiet verslaving. Misschien kan ik zeggen dat het dan voorlopig beter is geen contact tot dat hij alles op orde heeft(als dat ooit mag lukken) en dat hij dan kan denken aan contact, want nu maakt hij toch maar loze beloftes.
ow dus als de vader van jou kind dreigt om jou kind mee te nemen naar n ander land zodat jij je kind nooit meer kan zien breng jij je kind nog steeds netjes naar zijn voordeur?? of je weet dat het hem niet om het kind te doen is maar om jou dus je weet dat je kind als ze bij hem terecht komt 1 keer in de 2 weken bij hem en de oma die haar doodgewenst heeft ergens in n hoek wordt gezet en er wordt niet naar omgekeken zou je je kind dan nog erheen brengen? nou dat maakt je dan ook niet echt een goede moeder he als je kind er trauma's aan over houdt dat jij haar keer op keer naar haar vader brengt die haar eigenlijk niet eens wil maar het alleen doet om jou te kloten... goed hoor! dan mag je trots zijn op jezelf dat je het goede gedaan hebt
oja en daarbij nog 1 ding ik denk namelijk wel dat ik mijn dochter als zij de neiging krijgt hem te willen leren kennen ga vertellen wat hij allemaal gedaan heeft en de reden daarvan is dat ik niet wil dat zij voor verrassingen komt te staan als ze hem leert kennen..
Zozo, doe is rustig zeg. Wat een geoordeel! Je weet maar een deel van het verhaal maar je durft wel te zeggen dat ze haar kind trauma's geeft, geen goede moeder is en dat ze het niet goed doet... Tikkie minder mag ook wel. Snap overigens wel wat je bedoeld, als mijn ex inderdaad zo zou zijn dan zou ik verhuizen tot aan het einde van de wereld voor hij ze op zou kunnen komen zoeken. en hij zou geen minuut alleen met hem zijn. Rechterlijk bevel of niet.Het jammere aan dit alles is dat er denk ik geen 'goed' of 'fout' is. Meer de weg van de minste schade.
ten eerste denk ik niet dat je alles gelezen hebt of je hebt het niet goed gelezen want dat is mijn verhaal dus ik oordeel over mezelf als ik die dingen zou doen zou ik mijzelf geen goede moeder vinden nee als ik mijn kind op die manier aan gevaar blootstel. en zij zegt dat ze haar kind ongeacht welke situatie bij de vader zou laten... maar ik heb nooit gezegd dat zij haar kind n trauma bezorg of dat ze een slechte moeder is of zal zijn want ik denk dat 99% van de moeders in mijn situatie hetzelfde zal doen ook zij.. en ik weet geen deel van haar verhaal want dat heeft ze namelijk niet opgeschreven..
Fijn dat je het niet zo bedoelde zoals ik het opvatte. Maar als je je bericht leest kun je misschien wel begrijpen dat het zo overkomt? Als je je zin opschrijft als "nou dat maakt je dan ook niet echt een goede moeder he". Vond het nogal hard. Maar je hebt het duidelijk niet zo bedoeld.
nou ik sta wel achter mijn zin dat als jij je kind naar zo'n vader brengt zoals mijn ex is dat dat je niet echt een goede moeder maakt nee..
Mijn dochter weet ook heel goed wat mijn ex allemaal uitspookte, ik denk alleen dat je meer bereikt bij 'n kind, als je óók positieve dingen vertelt. Je krijgt samen een kind, je bent hoe dan ook samen ooit een relatie begonnen, dus ergens moet er iets in die persoon zitten wat je wél leuk, lief en aardig vond. Niet dat dat nou 't belangrijkste hoeft te zijn of dat je dan maar niet moet vertellen wat iemand voor negatieve dingen heeft gedaan, maar om een kind nou op te zadelen met 'voor de helft heb jij klootzakgenen' vind ik ook zowat...
nee dat zal ik ook niet zeggen ik zal wel altijd zeggen dat hij ook goeie kanten had voordat ik zwanger werd maar daarna was het gewoon bagger en dat mag ze best weten maar op zich had hij geen klote karakter voordat ik zwanger was en gelukkig heeft zij die genen georven
maar ja ik zeg er wel bij dat ik ook nog niet echt weet hoe ik het aan ga pakken tegen die tijd hoor ik heb bijvoorbeeld ook n brief geschreven waar ik eigenlijk alles van a tot z heb in geschreven en misschien geef ik haar die wel als de tijd rijp is ik weet het niet ze is pas n jaar dus ik heb nog tijd genoeg om na te denken hoe ik het aan ga pakken in ieder geval zal ik proberen het zo voorzichtig mogelijk te zeggen allemaal
Ik ben dan alleenstaand moeder en wat ik wel lastig vind is om mn negatieve gevoelens opzij te zetten. Heb zo de drang om hem te beschermen. Hoewel het geen slechte vader is heb je als partner toch een kant gezien die je niet bevalt en waarschijnlijk gaat je kindje die kant ook zien. Wat als het even goed gaat en hij gaat daarna weer zo lopen doen ten koste van je kind? Ik zou het niet aan kunnen zien als mijn kindje verdrietig zou zijn omdat papa niet verantwoordelijk genoeg is. Dan maar geen papa ben ik eerder geneigd te zeggen.
Mijn 3 kids waren alledrie overstuur toen hun vader zei dat ie ze niet meer wilde zien. Gelukkig was ik meegegaan en kon ik ze troosten. Zelfs mijn man liet zijn tranen de vrije loop, ik kan jullie zeggen dat dit heel weinig gebeurt. Dit was 5 sept jongstleden, de 11de was mijn oudste jarig..... Wat een verdriet bij ons, we waren totaal van slag. Nu de omgangsregeling voorlopig gestopt is, is het veel rustiger hier in huis.
ik snap wel dat female 24 zo heftig reageerde. Dat zijn gewoon de emoties die meespelen. Niemand weet hoe je ex is alleen jij meestal daarom is het moeilijk te begrijpen voor mensen dat je er bijvoorbeeld voor kiest om geen contact met de vader te laten hebben. gister was me ex me aan het beschuldigen dat hij haar niet mag zien morgen op haar verjaardag. Vandaag was eigenlijk zijn bezoekdag en.... niemand gezien niemand gehoord niks!! Hij komt niet eens een dag vantevoren helemaal niks!
Ik merk 't ook, dat de emoties meespelen. Het nadeel is, dat ik 't ook nog eens van verschillende kanten heb meegemaakt, dus dat ik me soms heel erg verscheurd voel. Wat ik ervan geleerd heb, is dat elke situatie uniek is en dat het heel moeilijk is een oordeel te vellen via 't internet.
ja is ook moeilijk! Dinsdag is het gesprek ben benieuwd hoe het loopt. Vandaag belde hij op om haar te feliciteren en zei dat hij haar miste en een kado voor haar had. Maar gister op zijnbezoekdag niks van hem gehoord ppfff
Ja, daar zou ik ook slecht tegenkunnen idd... Hij zal d'r heus wel missen, maar blijkbaar alleen als 't hem uitkomt. Zo komt zoiets wel op mij over iig...
Ik ben opgegroeid zonder mijn biologische vader. Mijn moeder raakte na een one night stand met een man die ze al een tijdje kende van het stappen zwanger en hij was nog niet toe aan kinderen. Mijn moeder wilde geen abortus en heeft hem gezegd het dan wel alleen te doen, maar ook echt geen contact met hem te willen. Hij is daar toen mee akkoord gegaan. Toen ik 3 was (vertelde hij me jaren later) had hij daar inmiddels heel erg veel spijt van. Hij heeft getwijfeld of hij toch niet alsnog contact moest zoeken. Heeft daarvoor een psycholoog benaderd die hem heeft geadviseerd om dit niet te doen. Mijn gezinssituatie was stabiel, mijn moeder had inmiddels een vaste vriend die ik nu als mijn vader zie, en dat zou voor mij beter zijn. Hij heeft zich daar toen bij neergelegd en dus geen contact meer gezocht. Mijn moeder heeft nog nooit een kwaad woord over hem gesproken. Ze heeft beschreven hoe hij was, hoe ze hem zag voordat ze zwanger raakte. Het zou een lange, knappe en intelligente man zijn. Heel ambitieus, heel vriendelijk. Ze was verliefd op hem maar hij niet op haar. Ik ben zo ontzettend blij dat ze niet verbitterd is geweest, dat ze hem niet naar beneden heeft gehaald naar mij toe. Ik ontwikkelde zo een normaal beeld van hem. Van een man die niet toe was aan kinderen, maar dat dit absoluut niet aan mij heeft gelegen en dat ik daarbij verder ook een normale vader heb en geen 1 of andere eikel. Als klein meisje was ik niet zo nieuwsgierig naar hem. Die nieuwsgierigheid kwam pas toen ik in de pubertijd raakte en werd versterkt toen mijn ouders op mijn 13e gingen scheiden. Ik heb toen een brief naar hem geschreven met daarin een aantal vragen over wie hij is als persoon en de boodschap dat ik niet op zoek was naar een andere vader. Hij stuurde mij 2 kaarten volgeschreven terug met alle informatie. Dat hij inmiddels 2 andere kinderen had, getrouwd was, dat hij het zijn vrouw had verteld zodra hij wist dat de relatie serieus was, dat zij daarvan schrok maar open staat voor mij, dat hij een eigen accountantskantoor had, wat hij heeft gestudeerd, etc. En als afsluiter dat ik hem nog eens mocht schrijven als ik nog meer vragen had. Ik hoorde later dat hij had gehoopt dat ik dat zou doen, dat er misschien contact zou komen. Maar ik heb hem toen niet meer terug geschreven. Toen ik ging studeren kwam het verlangen echter terug. Ik was toen 19 en was toen wel klaar om hem te ontmoeten. Weer schreef ik hem een brief en binnen 2 dagen had ik een reactie terug met daarin de boodschap dat hij ook op het punt had gestaan contact met mij te zoeken. Dat zijn vrouw hem daar ook heel erg in pushte omdat zij wist dat hij niet durfde. Hij schreef zijn telefoonnummer en het nummer van zijn vrouw in het geval ik hem niet zou durven bellen. De volgende dag hadden we al een afspraak... Dat was heel erg raar. Herkenning, maar ook vooral onwennig. Hij had erg veel vragen, voelde zich immens schuldig. Hij was bang dat ik hem dingen zou verwijten, verwachtte dat ook. Maar ik deed dat niet. Dat heeft wel een beetje tussen ons in gestaan omdat hij dat niet kon geloven. De eerste paar maanden spraken we zeker 2 keer per week af. Hij had inmiddels naast mij 4 kinderen, de jongste was toen nog geen 2. Ik werd bij ze geintroduceerd als oppas. Pas een jaar later durfde zijn vrouw het aan ze uit te leggen en de kinderen reageerden heel leuk. Ook de ouders van mijn biologische vader reageerden enthousiast. Hij had het ze nooit verteld, maar ze accepteerden mij meteen als hun kleindochter. Het contact met hem is heel waardevol voor mij. Ik heb nu 2 vaders, zo zie ik dat echt. Ik heb veel meer gemeen met mijn biologische vader. Ik lijk heel erg op mijn moeder, maar toch zie ik zoveel van mezelf in hem. Ik ben sindsdien mezelf beter leren kennen, mezelf meer gaan accepteren. Ik wist mijzelf eindelijk te plaatsen. Ik ben ook zelfverzekerder sindsdien. En voor mij is het heel erg belangrijk geweest dat mijn moeder mij hierin heeft gesteund. Beetje lang verhaal geworden. Ik wilde het gewoon kwijt Ik begrijp dat mijn biologische vader eentje is van het lievere soort. Het is geen misbruikende kwal die meer kwaad dan goed doet. Maar toch vind ik het erg dapper en goed van mijn moeder dat ze het zo heeft aangepakt. En ik wil hiermee ook zeggen dat een biologische ouder wel een enorme impact kan hebben. Ook al heeft hij me niet opgevoed, ik ben wel gebouwd uit zijn genen. We hebben overeenkomsten, we hebben een band.