Ik heb je verhaal een tijd terug in 'n ander topic (en in stukjes) ook gelezen... Het bezorgt me net als de vorige keer dat ik 't las kippenvel èn hoop voor de toekomst!
pff ja wat een verhaal. Gelukkig is jou vader inderdaad van het lieve soort!! En goed van je moeder dat ze het zo naar je heeft gebracht. Ik weet nog steeds niet wat ik moet doen. Misschien 1 keer per maand contact zodat hij niet helemaal vreemd van hem is.
Ik heb het verhaal al zo vaak verteld, dat ik er niet meer zo bij stil sta. Maar het heeft inderdaad wel een grote impact gehad op mijn leven, zeker in de periode toen ik hem net leerde kennen. Het heeft trouwens nog steeds een aardig grote impact op mijn leven. Ik zou bijvoorbeeld graag echt een vader-dochterband met hem willen, maar het is zo moeilijk om die op te bouwen. Het blijft toch een beetje gek voelen. We zijn allebei vrij introvert, praten moeilijk over gevoelens. Waardoor een hechte band moeilijk te creeeren is. Ik hoop dat het nog komt... In jouw geval ladyrast, zou ik het denk ik ook niet weten. Zo moeilijk om daarin de juiste beslissing te nemen... Je wilt het beste voor je kind, maar wat is dat dan precies?
Het is altijd moeilijk om nou precies te weten wat het beste voor je kind is. Ik denk zolang een moeder een keuze uit liefde neemt en niet uit wraak of boosheid de keuze altijd wel goed is. Ik heb zelf een zoon uit een eerdere relatie ik praat er zelf niet graag over maar begrijp best dat moeders hun kinderen bij de vandaan houden. De biologische vader van mijn zoon is een crimineel die regelmatig vastzit hij heeft nooit naar zijn zoon omgekeken. Daarnaast heeft hij mij ernstig mishandeld ,toen ik zwanger was had ik eindelijk de moed om bij hem weg te gaan. Mijn zoon weet niks van zijn bestaan af, ik kreeg toen ik zwanger was al een nieuwe relatie en die heeft altijd voor hem gezorgd. Het is ook onze zoon. En zo voelt het echt. Ooit komt er een dag om te vertellen dat iemand anders de verwekker is...maar papa zal altijd zijn echte papa zijn. Als zijn vader nu in de picture zou komen en contact zou willen dan zou ik er zeker een stokje voor steken...over mijn lijk dat hij bij mijn zoon in de buurt komt. Maar ik zou mijn zoon nooit vertellen dat zijn verwekker zijn moeder mishandeld heeft. Ik wil niet dat hij een slecht zelfbeeld krijgt omdat zijn vader een slechte man was. Of ik er goed aan doe weet ik niet...maar ik wil mijn zoon absoluut geen verdriet doen met het idee dat zijn verwekker zijn moeder zo heeft behandeld.
@ lovely: jee dat is ook heel moeilijk zeg... Zo'n man wil je niet als vader van je kind... Maar ben je niet bang voor de gevolgen door het je zoon niet te vertellen dat zijn vader zijn echte vader niet is? Mijn moeder had het me ook niet kunnen vertellen want ik zag mijn niet biologische vader als mijn echte vader. Toen mijn zusje werd geboren, ging ik echter vragen stellen als 'mam, waarom zijn er geen foto's van papa en mij toen ik een baby was?'. Ik was toen 6 jaar en toen is mijn moeder met mij naar een psycholoog gegaan. Die heeft mijn moeder toen geholpen om het mij uit te leggen. Dat ik dus een andere vader heb maar dat die geen rol speelt in mijn leven. Ik ging daar heel laconiek mee om. Oke, ik heb een andere vader, prima. En nog steeds zag ik mijn niet biologische vader als mijn vader, alleen had ik ergens een man rondlopen die dat biologisch ook was. Dat waren spannende verhalen voor vriendjes en vriendinnetjes, maar that's it Ik denk dat ik er psychisch veel meer onder had geleden als mijn moeder het mij toen niet had verteld... (tot op latere leeftijd) Heb je het er wel eens met een psycholoog over gehad? Ik wil niet beweren dat jij het in jouw geval ook zou moeten vertellen, maar ik wil je wel meegeven dat het voor je houden tot een latere leeftijd ook heel verkeerd kan uitpakken.
Nou we hebben hier wel te maken met een super geinterreseerde vader maar wij kunnen nu allemaal oplossingen oordelen etc gaan verzinnen maar het blijft dat we maar 1 kant van het verhaal lezen. Na aanleiding van wat jij allemaal geschreven hebt zou ik zeggen; laat het lekker zoals het nu is en hij krijgt vanzelf wel een gemis. Als je kleine papa dan weer wel en dan weer niet ziet is ook niet echt leuk eerder traumatisch. Misschien als je dochter wat ouder is en zelf tegen papa kan zeggen wat ze er van vind verandert hij wel?? Ik zou mezelf hier nu niet te druk om maken aangezien je al een stressvolle situatie achter de rug hebt. Denk nu aan je dochtertje geef haar alle liefde die jij haar kan geven!
@ merijn; ik zou het niet voor altijd verzwijgen hoor als hij 10 is willen we het hem zo langzamerhand vertellen. Het is wel een goed idee om dit met een psycholoog erbij te doen. Zijn papa was al bij mij toen ik zwanger was hij is bij de bevalling geweest en heeft ook altijd voor hem gezorgd alsof het zijn eigen kind is en nog steeds. Ik denk dat mijn zoon er nu nog niet aan toe is, emotioneel gezien dan.
Ik denk persoonlijk dat je zoiets nooit moet verzwijgen. Mijn dochter, die ook gewoon pappa zegt tegen mijn man en zelfs officieel zijn achternaam draagt, heeft áltijd geweten dat ze door een andere man 'gemaakt' is. Ze weet hoe hij heet, heeft foto's van 'm en mag altijd met vragen komen. Ik merk dat ze er heel relaxed op reageert, voor haar is het normaal. Pappa is pappa en E is E... Ik weet niet wat ik haar zou aandoen door d'r veilige wereld overhoop te gooien als ze een stuk ouder is, nu is 't namelijk gewoon een onderdeel van haar veilige wereld. Zoveel jaren gewoon liegen tegen je kind, hoe goed bedoeld ook, lijkt me afschuwelijk voor zowel jezelf als voor je kind... Ik denk dat je 't jezelf vreselijk moeilijk maakt door 't niet vanaf 't begin te vertellen... Maar goed, elke situatie is anders en je doet hoe dan ook altijd waarvan je denkt dat 't 't beste is voor je kind.
Ik zie het absoluut niet als liegen en zoals jij zegt iedere situatie is anders zijn vader heb ik nooit meer gezien vanaf het begin van de zwangerschap ik kwam met ongeveer 20 weken mijn huidige vriend tegen en ben met hem zwanger geweest en met hem bevallen en zo voelt het ook voor mij voelt het niet dat er nog een andere vader is en zo zien we het ook niet. Het zaadje komt slechts ergens anders vandaan that its.
Als 't toch 'een zaadje en that's it' is en meer niet, wat is dan 't probleem om 't ook op die manier gewoon met je kind te delen, zodat je kind vanaf jongs af aan ook van jullie meekrijgt dat het 'that's it' is en meer niet? Het zo lang verzwijgen lijkt 't me zo lastig maken allemaal. Hier wordt mijn ex ook gezien als de verwekker van mijn dochter en niet als haar vader. Mijn man is haar vader. Maar goed, 't is niet mijn leven; je moet doen wat je zelf goeddunkt...
Precies en dit doet mij en mijn kind goed ieder zijn manier ,denk niet dat je over elkaars situatie kan beoordelen. Ik handel niet zomaar op deze manier er is over nagedacht er zijn genoeg redenen waarom ik het zo doe. Ik zou het hem dolgraag willen vertellen, maar hij is er emotioneel niet aan toe. Er is de afgelopen 3 jaar veel gebeurd in zijn leven als dat niet zo was geweest was het misschien een heel ander verhaal geweest.
't Moge duidelijk zijn dat ik je mening absoluut niet deel, dus ik ga ook verder hierover niet in discussie.
lijkt me een prima idee...denk ook trouwens niet dat je echt een mening over elkaar leven kan hebben als je elkaars leven niet kent
Ben ik het wel mee eens. Ik denk dat het een mega klap is als je op een bepaalde leeftijd te horen krijgt dat je vader je biologische vader eigenlijk niet is, en dat kan een kindje haar/zijn ouders ook heel erg kwalijk gaan nemen, is dat niet op dat moment dan komt dat later vaak wel. Ook geestelijk, want ze voelen zichzelf als een grote leugen, haar/zijn hele leven tot dan voelt als een leugen. Als een kindje opgroeit in deze situatie wanneer er altijd openlijk over gesproken wordt dan is het voor een kindje een "normale" situatie. Ik had vroeger buren en zij hadden een geadopteerd kindje, daar zijn ze altijd open in geweest en kreeg ze niet op een bepaalde leeftijd een klap te verwerken. Maar je kent je kindje het beste en iedereen pakt een situatie anders aan wat voor HUN het beste lijkt
Ik denk dat Lovely zelf het beste haar zoontje kent, en dat zij voor hem de beste keuze zal maken. Het ene kind is de andere niet.....en zo ook de ene situatie de andere niet...
Nou ik heb me wat geinformeerd en het blijkt moeilijk om de omgang helemaal niet door te laten. Ik had een voorstel geschreven om de omgang terug te brengen naar 1 xper 2 weken misschien is dat wel haalbaar voor hem en dat een aantal maanden aan te houden en als hij vaker wilde komen dat hij dit schriftelijk een week vantevoren zou bevestigen. En voor de financiele kant had ik als voorstel dat hij de bijdrage voor de opvang zou betalen per maand 50 euro en per februari ook de bijdrage voor de peuterspeelzaal ook 50 euro. Verder als hij dan een vaste witte baan zou hebben 50 euro op haar spaarrekening vond dit zelf een heel redelijk voorstel. Nou ik zit daar bij de mediatior een kwartier te vroeg. Na het kwartier kwam de mediator me halen naar haar kantoor. Maar nog steeds geen vader, daar de hele situatie uitgelegd. ( komt afspraken niet na enz). Mediator kon gewoon niet geloven dat hij neit was gekomen, ze vroeg wat ik wilde, ik gezegd dat ik het niet meer zie zitten en alle medewerking heb verleend. Zij zei toen dat dit inderdaad waar was en dat ze me heel goed snapte. Ze zou hem een brief schrijven met wat hij nu eigenlijk wil en dat ik het niet meer zie zitten. verder zet ze erin dat we alimentatie gaan aanvragen bij de rechter. Voorlopig wil ik geen contact meer met vaders, wil eerst tot rust komen alles verwerken en als ik me weer goed en sterk voel dan kan hij over een half jaar weer eens proberen.
Qua financiën zit je zo te lezen wat aan de hoge kant. (Ik ga er van uit dat hij geen inkomen uit werk heeft, gezien 't feit dat je zegt dat hij geen 'witte' baan heeft en dus niet draagkrachtig is). Maar daar zijn de zgn. tremanormen voor. Ik wil alleen graag zeggen hiermee dat je niet teveel moet verwachten, anders is 't ook zo teleurstellend... Als jij overigens alimentatie krijgt later, dan is 't aan jou hoe je dat besteedt straks, je hoeft daar geen specificatie (dit voor de opvang, dit voor de psz etc) voor te geven. Wel netjes, zeker niet verplicht. Hij is bij 'n vastgestelde alimentatie ook niet verplicht bij andere zaken bij te springen, maar dat is weer 'n ander verhaal... Verder vind ik je voorstel heel billijk, zeker gezien 't feit dat hij 't nogal makkelijk af laat weten. Schriftelijk overleggen is overigens altijd 'n pré, ivm bewijzen in 'n rechtbank etc... Jij kunt, rust nodig of niet, trouwens niet bepalen of en wanneer hij wel of geen nieuwe pogingen mag doen. Dat mag hij, tenzij anders bepaald door 'n rechtbank, altijd... Maar hoe dan ook, be-la-che-lijk dat hij niet is op komen dagen!! Ik zou inderdaad die bal mooi nu bij hem laten liggen! Het lijkt mij dat je hoe dan ook nu even genoeg hebt gedaan en als ik 't zo lees, lijkt 't mij dat je ook niet écht bang hoeft te zijn dat hij je niet met rust laat... Dit klinkt echt als 'n man die 't allemaal snel teveel gedoe vindt! Ik hoop oprecht dat hij je met rust laat, zodat je ook verder kunt, want hier heb je idd niets aan...