Nou, ik zit hier nog uit te puffen achter de computer. Net lekker gesport, voel me weer helemaal fit!! Mijn vriend staat nu onder de douche, dus ik moet nog even wachten, kan ik mooi even een stukje typen. @OnsKleintje; Nee, ik kan me inderdaad niet meer voorstellen dat ze er zo uitzagen. En helemaal niet meer hoe klein ze waren toen ze net geboren waren. Hoewel ik toen vond dat het eigenlijk best meeviel. Vreemd dat jij zo snel ontslagen bent uit het ziekenhuis. Ik vond het zo vreselijk om weg te moeten toen. Gelukkig kon ik in het Ronald MacDonaldhuis blijven, anders had ik niet geweten waar ik het zoeken moest. Het ziekenhuis waar ze geboren zijn is bijna anderhalf uur van onze woonplaats. Niet te doen om heen en weer te rijden dus. Later, toen ze naar een ander ziekenhuis verhuisden was het nog minstens een uur reizen. Pff...ik vraag me nu af hoe we dat steeds gedaan hebben. Maarja, dus ook die 'oerkracht' en op de automatische piloot. Je doet het voor je kindje(s). Een van onze jongens heeft trouwens ook een liesbreuk gehad, maar dat is gelukkig vanzelf weggetrokken. Het heeft inderdaad met de onvolgroeidheid (is dat goed Nederlands?) te maken dat ze snel een liesbreuk krijgen. Maar omdat ze ook nog zo jong zijn is een operatie vaak niet eens nodig. Gelukkig... @MamavanMischa; Wat voor werk doe je dan nu thuis? (Ben niet nieuwsgierig hoor... ) Wel fijn dat dat kan nu met zo'n kleintje thuis en een dikke buik. Ik ben sinds september weer aan het werk. Ben een jaar thuis geweest. Dat was ik al van plan voordat ze veel te vroeg geboren werden en dat kwam nu dus geweldig uit. Ik sta voor de klas en na de zomervakantie ben ik weer begonnen. Pfff...even wennen hoor... Maar het gaat goed. En volgende week heb ik lekker vakantie. Dan kan ik weer even bijtanken. Ben jij van plan om weer 'gewoon' te gaan werken straks? @Brunette; Hoe reageerden jullie op de echo toen bleek dat het er 2 waren? Wij konden alleen nog maar heel dom lachen. Het was voor ons ook een complete verrassing. Zagen het ook pas bij de termijnecho van 12 weken. Maar het is geweldig hè? Ik zou het nu heel saai vinden met 1 kindje denk ik... Nou, ons verhaal verder zal ik later nog eens typen. Ga nu douchen en dan nog even een beetje tv kijken. Fijne avond allemaal!!
Hai Jipper, Ik ben grafisch ontwerper en had al een klant waarvoor ik regelmatig iets doe, maar momenteel werk ik gewoon zeker 10 uur per week aan opdrachten (voornamelijk brochures, maar er is nu ook net een tijdshrift naar de drukker gegaan dat ik gemaakt heb) voor hen, heel fijn! Sinds mijn contract op 1 sept. is afgelopen heb ik alleen nog maar meer verdiend dan wanneer ik gewoon gewerkt zou hebben. Heel fijn, want ik heb daarom ook geen uitkering aangevraagd, dan wordt het allemaal heel erg ingewikkeld en moet je aan het UWV opgeven wat je verdient en hoeveel uren je wel werkt en zo. had ik helemaal geen trek in dus dit is perfect. Het wordt nu even rustiger maar dat geeft niet. Goed inderdaad dat je al een jaar thuis in de planning had, dat kwam zeker goed uit! Ik heb maanden in de ziektewet gezeten (ben per 1 okt. beter gemeld) omdat ik nog lang niet de oude was door de zwangerschapsvergiftiging. Anders was ik al lang weer aan het werk geweest. Maar ik ben dus al sinds eind november vorig jaar thuis, onvoorstelbaar! Ik had nooit verwacht dat ik ooit zo "langdurig ziek" (ach ja zo heet dat nu eenmaal, voel me niet ziek) zou zijn. Kan me dus voorstellen dat het wennen is na een jaar. Wel erg leuk, voor de klas staan! Heel iets anders dan ik doe, maar op een andere manier ook heel creatief werk denk ik. Ik heb nog geen idee of ik weer ga werken straks. Ik wilde altijd thuis blijven als ik ooit kindjes zou krijgen, maar nu ik zo lang "gedwongen" thuis heb gezeten kom ik daar wel een beetje van terug. Gelukkig heb ik nu thuis werk want ik begon me vreselijk te vervelen toen Mischa een maand of 7 was en kreeg het idee dat je met mij alleen nog een "goed gesprek" over luiers en flesjes kon hebben. Aan de andere kant heb ik wel het gevoel dat het voor Mischa heel goed is geweest dat ik al die tijd bij hem thuis ben geweest. En als ik het voor elkaar krijg om meer opdrachtgevers en werk te krijgen kan ik misschien wel thuis blijven werken. Hoewel ik dan wel wat meer oppas nodig heb dan de 2 dagen die ik nu heb. Maar dat zien we dan wel weer. Aan de andere kant moeten we eigenlijk wel echt een ander huis kopen, we hebben geen kamer meer over voor de baby die onderweg is. En voor een hypotheek moet ik eigenlijk wel een baan hebben (al is het maar een halve dag in de week, dan kijken ze naar mijn inkomsten van de afgelopen 3 jaar). Mijn vriend is zelfstandig en krijgt dus niet veel hypotheek en mijn salaris zou dan het verschil maken. Maar ik heb niet zo veel zin om me om dit soort dinge druk te gaan maken en zie wel wat er op ons pad komt. Ik kan wel proberen wat te solliciteren, maar 17 wk zwangerschap is niet zo makkelijk te verbergen, zeker niet als alles nog slap is omdat de vorige zwangerschap zo kort geleden is. Jij ook een hele fijne avond, en de rest ook natuurlijk! Hier geen tv kijken voor mij, want er is voetbal...
Eindelijk wat tijd gevonden. Ik wist niet hoever ik zwanger was, omdat ik eigenlijk pas net gestopt was met de pil en nog geen menstruatie had gehad. Toen ik de test deed was deze knalpositief (zie album). Ik dacht dus dat ik al een aantal weken op weg was. De verloskundige wilde gelijk wel even een termijnecho doen om mijn zwangerschapsduur te bepalen. Voordat we naar de echo gingen, vroeg mijn vriend of ze nu al zouden kunnen zien of het een jongen of een meisje zou worden. Ik zei dat het daar nog veel te vroeg voor was, maar dat ze al wel konden zien hoeveel het er zouden zijn. Daar moest hij erg hard om lachen. Tijdens de echo bleek dat het allemaal nog heel pril was, ik was pas 5 weken en 1 dag zwanger, ze zag dus ook nog geen vruchtje maar al wel een vruchtzakje. TWEE vruchtzakjes om precies te zijn. Mijn vriend keek mij gelijk aan met een blik van "hoe heb je dat nu weer voor elkaar gekregen!" We vonden het fantastisch! De verloskundige vertelde ons wel dat het vaak gebeurt dat één vruchtje zich verder gaat ontwikkelen en de ander niet. Meestal merk je daar niks van en zie je op de 12-weken echo "gewoon" 1 kindje. Omdat wij er al zo vroeg bij waren, wisten wij dat deze zwangerschap als tweelingzwangerschap was begonnen, maar dat hoefde dus niet zo te blijven. Behoorlijk negatief dus. Wij zijn naar huis gegaan met ons hoofd in twee roze wolken, en hebben totaan de volgende echo (met 9w1d) gehoopt dat ze allebei zouden blijven zitten. Ik weet nog hoe zenuwachtig ik voor die echo was. Ik was bang dat we nog maar 1 kindje zouden zien en dat ik dan heel teleurgesteld zou zijn. En dan zou ik me daar weer schuldig over gaan voelen, want natuurlijk moet je ook met 1 kindje heel gelukkig zijn. Al deze zorgen waren voor niks, op de echo met 9w1d zagen we twee vrolijke mini-mensjes rondzwemmen. Dat zag er zó gezellig uit! We hebben het gelijk aan de hele wereld verteld. Het is grappig dat veel mensen reageerden met: een tweeling pas ook echt bij jullie. Want zo voelt dat voor ons ook. Ik heb echt een heerlijke zwangerschap gehad, alleen wel erg kort. Gelukkig wist ik al vroeg dat ik zwanger was (al bij 3w5d) en had ik ook als snel een flinke buik. Met 15 weken vroegen mensen al aan me hoelang ik nog moest. Als ik dan zei dat ik 15 weken was, dachten ze dat ik nog 15 weken moest. Iedereen sloeg stijl achterover als ik dan zei dat ik nog 25 weken moest. In dat opzicht heb ik er toch optimaal van kunnen genieten. Ook hebben we bij de 20-weken echo om het geslacht gevraagd. Toen hoorden we dat we een jongen en een meisje zouden krijgen. Helemaal gelukkig. Ik had zelf geen voorkeur, 2 jongens of 2 meiden leek mij ook heel erg leuk, maar mijn vriend had wel erg op deze uitkomst gehoopt. Het is ook wel praktisch, want ik wilde altijd al graag mijn ouders vernoemen en nu ben ik dus in één keer klaar. Jeetje, ik heb al een flink verhaal neergezet. Ik neem even pauze, dan volgt de rest van mijn verhaal later. @ Jipper: Dom lachen... ja wat moet je anders als je hoort dat het er 2 zijn? Om ons heen waren veel mensen ook zwanger, maar allemaal maar van één kindje. Stiekem vonden wij het maar saai en zielig voor ze. Ik dacht ook dat iedereen wel jaloers op mij zou zijn dat ik er 2 kreeg. Dit bleek helemaal niet zo te zijn, maar het geeft wel aan hoe geweldig ik het zelf vond haha. Mijn kindjes hebben gelukkig geen liesbreuk gehad. Ze werden hier wel altijd heel nauwlettend op gecontroleerd, juist omdat het zo vaak voorkomt bij prematuurtjes. Nu stop ik echt. Nog even een kop thee en dan ga ik onder de wol.
Dag dames, Ik was van plan om vanavond wat te komen schrijven, maar mijn kanjers dachten daar anders over . Ik probeer het morgen nog een keer... Wel alvast een vraagje aan Brunette: heten jouw kinderen echt Jip en Janneke of heb je ze alleen voor het forum zo genoemd? Zou het echt superstoer vinden als jullie ze echt zo genoemd hebben . Zijn echt leuke namen voor een j/m-tweeling. Slaap lekker allemaal! Liefs, Margit
Brunette, wat een leuk verhaal! Je hele verhaal, maar vooral bovenstaande! Als ik heel diep in mijn geheugen graaf herinner ik me dat ik bij de vorige zwangerschap stiekem ook een beetje gehoopt had op een tweeling. Maar ik denk dat mijn vriend wel even had moeten slikken, net zoals toen ik hem een paar maandjes geleden vertelde dat ik een zwangerschapstest gedaan had en dat die positief was. Hij wil ook echt maar twee kindjes. Ik had een hele maffe redenering, want wilde daarom liever maar een kindje tegelijk zodat ik tenminste twee keer zwanger zou kunnen zijn... Hoe dom klinkt dat achteraf, hahaha! Groot gelijk. Zou ik ook moeten doen! Mischa zal zo wel weer wakker worden voor een knuffel. De eerste van de nacht.... Pfff!
Ik ben fan van Jip en Janneke! Het zijn geweldige figuurtjes en ik vind het ook wel leuke namen. En moeders die het aandurven om hun tweeling zo te noemen zijn stoer. Maar ik ben niet zo stoer hoor! Mijn kindjes hebben hele mooie namen, maar dus niet Jip en Janneke. Misschien is het voor een tweeling ook best een beetje sneu om echt zo te heten, t is toch wel pesterij-materiaal denk ik Ik ben nog een beetje aan het uitzoeken hoe ik op dit forum om moet gaan met mijn privacy. Ik had bedacht om mijn eigen naam privé te houden, mijn woonplaats ook. En ik wilde zeker geen fotos van mijn kids plaatsen. Maar na het zien van al jullie mooie plaatjes, wilde ik toch niet achterblijven. En ik ben natuurlijk ook heel erg trots op mijn knappe kanjers. Toch maar fotos dus. Maar ik wil ze niet bij naam noemen. Waarom weet ik eigenlijk ook niet, het voelt gewoon niet fijn. Hun namen zijn allebei vrij uniek, en de combinatie daarvan komt denk ik maar één keer voor in Nederland. Dan weten mijn bekenden gelijk dat ik het ben. Voorlopig houd ik het dus maar bij Jip en Janneke. Maar als jullie heel nieuwsgierig zijn, wil ik hun namen best pb-en. Maar dan moet ik eerst even uitzoeken hoe dat werkt, heb ik namelijk nog niet eerder gedaan.
@MamavanMischa; Wel geweldig dat je het met je werk nu even zo hebt kunnen oplossen. Kun je niet helemaal 'officieel' voor jezelf beginnen? Ik neem aan dat je dan wel een hypotheek kunt krijgen. Of is het dan, zeker in deze tijd, te onzeker wat je inkomen zal zijn. Ik vind dat soort dingen altijd zo ingewikkeld. Ben blij dat ik gewoon voor een baas kan werken en een hypotheek heb kunnen afsluiten... Helaas heb ik alleen geen vast contract en dat ga ik ook niet krijgen zolang ik geen 2e-graads haal. Maar dat zie ik voorlopig écht niet zitten. Dus doen we het maar zo voorlopig. @Brunette; Ik ben wel heel benieuwd naar de namen van jullie kleintjes hoor! Je kunt het PB'en door op mijn naam (of die van een ander) te klikken en volgens mij staat daar dan al meteen de optie 'privébericht sturen'. Gebruik mij maar als proefpersoon. Hoe je moet omgaan met privacy op een forum is ook wel lastig. Ik probeer eigenlijk te voorkomen dat ik makkelijk gegoogled kan worden. Gebruik dus niet mijn eigen naam, niet de naam van mijn vriend en maar heel af en toe de namen van de jongens (maar wij hebben helemaal geen originele tweelingnamen, bleek achteraf, dus is dat niet de eerste hit die je krijgt als je het intypt op google). Foto's zet ik zoveel mogelijk in mijn album, want dat is niet openbaar. En verder schrijf ik geen gekke dingen geloof ik, dus als een bekende mij 'vindt' is dat niet zo erg. Grappig trouwens dat jij ook zo snel zwanger bent geraakt van jullie tweeling. Ik zat net in de 2e ronde toen het helemaal raak was. Maar weet je, eigenlijk zijn dit dingen om op het tweelingtopic te bespreken hè? Hier gaat het om de prematuurtjes. En eigenlijk ben ik dan al niet meer helemaal op de goede plaats. Want onze jongens zijn dan wel extreem prematuur geboren, maar er is eigenlijk niets meer van te merken. Heel in het kort: de boys zijn geboren na een zwangerschap van 26 weken. Er brak een vlies toen ik 25 weken zwanger was. Toen ben ik direct opgenomen in een academisch ziekenhuis. Daar heb ik een week gelegen voordat ze geboren werden. Net op het nippertje dus... Ze zijn geboren met een keizersnede, omdat bij kindje 1 de navelstreng meezakte en hij in een aangezichtsligging lag. Heb dus van hun geboorte niets meegekregen helaas. Ze hebben 7 weken op de NICU gelegen en daarna nog 6 weken in een ziekenhuis iets dichter bij huis, waar ze alleen een HC hebben. Eigenlijk ging alles meteen vrij goed. Een van de twee heeft nog wel een zware infectie gehad toen hij een paar dagen oud was, maar nadat de goede medicatie gestart was is hij gelukkig snel opgeknapt. Ze hebben respectievelijk 11 en 13 weken aan verschillende soorten beademing gelegen. Daaraan hebben ze helaas ook een lichte vorm van BPD overgehouden, maar dat is gelukkig bijna te verwaarlozen. Alleen als ze erg verkouden zijn moeten we puffen en ze zullen geen marathonlopers worden, maar er zijn ergere dingen hè? Hoe het komt dat ze te vroeg geboren zijn is niet bekend. Waarschijnlijk 'gewoon domme pech' en het risico van een tweelingzwangerschap. Kans op herhaling is er dus net zoveel als bij iedere andere zwangerschap.
ojee eigenlijk geen tijd maar ik wil wel reageren, ik ben een werkende moeder, ongeveer 20 uur per week werk ik, en een klein deel werk ik vanuit huis. Nou dat is dan echt plannen, omdat de kleine toch wel veel aandacht vraagt en het huishouden ook altijd @jipper, ja gek he? ik vond ook dat het wel meeviel, ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten en had echt een beeld dat hij totaal nog niet `af` zou zijn. en toen ik hem na de bevalling zag en hij meteen huilde wist ik eigenlijk meteen: Dit komt goed! Verder zeg jij dat je zoontjes het nu zo goed doen dat je eigenlijk niet meer vind dat je bij de prematuurtjes hoort oid, maar ik vind van wel hoor, omdat je toch je ervaring met je meedraagt. het is niet iets wat in je koude kleren gaat zitten. @Brunette Jipper en Mamavanmischa, ik zet eigenlijk ook nooit fotos op het forum en noem de naam van mijn zoontje ook amper, al is het wel leuk om hier samen met lotgenoten te kletsen en vergelijken over hem en onze ervaringen. Ik ken ook niemand die hetzelfde is overkomen en kan er dus wel over praten maar soms heb ik het idee dat niemand echt weet hoe het was. Ik merk dat het mij wel goed doet! jipper en brunette Aan de ene kant lijkt het me zwaar om een tweeling op te voeden, maar aan de andere kant ook erg gezellig als ik je fotos zie Brunette dan kan ik me voorstellen dat je denk: wat sneu want die is Maar alleen.. groetjes
Ik vind het een erg leuke oplossing om je kindjes dan gewoon Jip en Janneke te noemen. Denk trouwens dat het voor in het echt inderdaad wel een beetje pesterij-materiaal is ja... Jullie hebben groot gelijk dat je een beetje terughoudend bent met alles op internet te zetten. Ik heb daar zelf niet zo veel moeite mee, maar dat is gewoon iets heel persoonlijks. Als het niet fijn voelt gewoon niet doen. Zelf heb ik eigenlijk al een paar jaar een website, en Mischa tegenwoordig ook, en ik zet volgens mij geen gevoelige dingen online. Jipper, ik zou inderdaad het liefst helemaal voor mezelf beginnen, maar voor de bank ben ik dan helemaal een risico en krijgen we zeker geen hypotheek waar je een huis mee kunt kopen. Ik weet niet waar jullie wonen, maar hier heb je toch wel minstens 260.000 nodig om een beetje een huisje te kunnen kopen en daarvoor is mijn salaris nodig. Helaas! Maar als we eenmaal een huis hebben en het wil een beetje lekker gaan lopen is mijn ideaal zeker weten om niet meer voor een baas te werken! Mijn vader en broertje geven juist voorkeur aan een vaste baan omdat je dan zekerheid hebt. maar wat mij tegenstaat is dat mijn baas voor mijn werk 10x zo veel ontvangt van de klant als wat ik terugzie in mijn loonstrook. Wat ik per maand (32 uur per week) verdiende voor mijn contract afliep, zou ik nu theoretisch in een 40-urige werkweek kunnen verdienen. Daarvoor moet je wel werk hebben om 40 uur te vullen, maar het is het idee. Ik herken het gevoel wel dat je minder merkt dat je kindje een prematuurtje is, maar hoewel Mischa enorm vlot is met alles, merk ik toch wel degelijk verschil. Het meest nog wat Ons Kleintje ook zegt, het doet mij ook heel goed om er hier over te praten omdat mensen er toch geen biet van begrijpen hoe het is (geweest). Je hebt toch een gezond kind, dus moet je je niet druk maken, enz. Nou, we hebben anders heel wat meegemaakt en alle recht om ons druk te maken vind ik! Maar ja, wat wij in het ziekenhuis hebben meegemaakt (en jullie dus nog veel meer dan wij!) daar heeft niemand iets van meegekregen. Mensen wisten bijvoorbeeld niet eens dat ik ziek was! Daar kwamen ze een paar maanden later pas achter toen ik nog steeds nooit meeging naar dingen, toen gingen ze vragen hoe het eigenlijk met mij was en vertelde mijn vriend dat ik nog steeds de oude niet was. Ze wisten niet eens wat ik gehad had... Maar dat is ook wel begrijpelijk want ik was gewoon opeens aan het bevallen in het ziekenhuis en we waren totaal overdonderd. Dan ga je niet een heel rondje vrienden opbellen om het verhaal te vertellen. Aan de andere kant, vrienden van ons hebben een kindje gekregen waarbij al met de 20-weken echo bleek dat er iets niet in orde was met de hersentjes. Hun kindje is nu ruim een jaar en het is nog steeds niet duidelijk wat en of er nu mis is (kan zijn dat hij gewoon wat langzamer gaat ontwikkelen, maar kan ook dat hij bv nooit zal kunnen lopen, heel onzeker dus), maar hij is al wel een paar keer aan zijn hoofdje geopereerd. Als ik hun verhalen hoor denk ik ach, wat hebben wij nu helemaal meegemaakt. Maar het scheelt denk ik ook wel dat 7 weken niet zo veel te vroeg is als wat jullie kindjes te vroeg waren. Wel heb ik gekke gewoontes overgehouden, zoals 100 keer per dag mijn handen wassen. Herkennen jullie dat? Ik was ze altijd zodra ik thuis kom en zelfs als ik gewoon wat in de vuilnisbak gegooid heb, dat wordt wel wat vermoeiend af en toe. Vooral voor mijn vriend want ik was absoluut geen bemoeial en nu loop ik steeds te vragen of hij zijn handen wel gewassen heeft en te zeuren over zijn schoenen die in de kamer slingeren. Maar gelukkig kunnen we daar samen wel om lachen.
dat met handen wassen had ik eerst ook, maar in de zomer is dat over gegaan. Toen onze kleine pas thuis was moest iedereen van ons de handen wassen en soms werd daar wat laconiek op gereageerd. Ik ben hier een keer erg boos om geworden op mijn schoonmoeder. Zo was dit ook het geval in het ziekenhuis toen sommige bezoek (we hadden alleen familie) vergat de handen te ontsmetten en gewoon doorliep naar de afdeling. zo slordig. Wat het personeel mij wel op het hart gedrukt heeft is dat kinderen vaak niet van familie ziek worden, maar juist door de doktoren en zusters, die met veel kindjes op een dag aanraking komen. wat sneu voor je vriendin trouwens, dat ze geen zekerheid hebben en sowieso, iets met de hersenen, afschuwelijk! Ja dan is het fijn dat het maar voor even is geweest dat wat wij mee hebben gemaakt, tenminste voor de meesten van ons, ik heb nog niet gelezen dat een van onze kinderen een afwijking eraan heeft overgehouden. Mijn zus kwam ook op bezoek nadat onze kleine pas thuiskwam uit het ziekenhuis, samen met haar kindje dat vaak verkouden was en zij dacht ons wel even erdoorheen te sleuren (door de zogenaamde angst om ons kind ziek te maken) door met haar verkouden kindje met snottebellen om de neus aan onze kleine te zitten. Ik heb haar toen weggestuurd, terwijl ze 1,5 uur had moeten reizen. Hierop ben ik naar de huisarts gegaan om te vragen wat ik nu moest doen, en die gaf mij groot gelijk en het advies om snottebellende kinderen tot hoogzomer bij ons kleintje vandaan te houden. Ik vond die periode wel moeilijk, durfde niet zo goed samen met de kleine de winkel in enzo. en als er kindjes op straat even kwamen kijken bij de kleine die in de wandelwagen lag en aan hem wilden zitten, dan scheet ik 7 kleuren.. Gelukkig is hij nu zo sterk en gezond en ben ik eigenlijk nergens meer bang voor. Kleintje gaat ook gewoon naar het KDV vanaf de zomer al, en is al vaak verkouden geweest. hij kan nu wel tegen een stootje, heerlijk! groetjes
@ MamavanMischa: haha, heel herkenbaar! Dat doe ik ook. Heb echt onwijs schrale handen door al dat gewas . 't Wordt nu wel iets minder, toen de meiden net thuis waren waste ik mijn handen echt constant en dan nog een keer voordat ik ze oppakte. Dat doe ik nu wat minder, maar wel idd als ik thuiskom, als ik het aanrecht heb afgenomen, iets in de vuilnisbak heb gegooid, etc. En tussendoor maar vette creme smeren om je handen een beetje heel te houden... @ Brunette: ik denk idd dat je een hele stoere mama moet zijn als je je tweeling Jip en Janneke noemt. Toch zijn het allebei leuke namen . En ik ben benieuwd naar de 'echte' namen van je tweeling. @ Jipper: hoe kun je je album privé maken? Want als dat kan vind ik het ook niet erg dat mensen waar ik mee forum de foto's kunnen zien. Ik wil alleen niet dat Jan en alleman mijn meiden kunnen bekijken. Mijn verhaal in het kort: Wij kwamen er bij de 1e echo (met 9w) achter dat er niet één, maar twee kindjes in mijn buik zaten. (hier trouwens ook snel zwanger na het stoppen met de pil: in de 3e 'ronde'). Ik schrok er wel van, maar aan de andere kant voelde het ook wel logisch. Iemand had me ooit een keer een voorspelling gedaan dat ik een tweeling zou krijgen (heel lang geleden en was het eigenlijk vergeten, maar dat kwam toen weer boven). Daarnaast is mijn schoonmoeder van een 2-eiige tweeling (ik wist toen nog niet dat dat er helemaal niets mee te maken heeft), dus ik heb altijd in mijn achterhoofd gehad dat wij ook een tweeling zouden kunnen krijgen. Mijn vriend zei meteen: "dat kan ook, gezellig!". Ik moest er wel even van bijkomen. Nu voelt het inmiddels zo ontzettend normaal, dat ik mezelf bij zwangere vrouwen vaak hoor vragen hoe het met hun kindjes gaat . En dat ik als er een kindje geboren is zeg: "geniet ervan met z'n 4-tjes (terwijl het dan hun eerste kind is...). Kan me ook niet meer voorstellen dat je maar 1 kindje tegelijk zou krijgen of dat ik alleen de ene of de andere dochter zou hebben gekregen. Ik heb een geweldige zwangerschap gehad, niets aan de hand, niet misselijk, heb me nog nooit zo mooi gevoeld. Ben echt van de ene op de andere dag bevallen, zonder enige aanleiding (is ook geen reden gevonde, gewoon pure pech). Had de dagen voor de bevalling waarschijnlijk al wel weeen, maar die zag ik aan voor bandenpijn...wist ik veel, ik was nog maar 29w4dg zwanger, dan kunnen het toch geen weeen zijn . Had de dag van de bevalling 's-ochtends bloedverlies, we zijn naar het streekzkh gegaan waar ik onder controle was, daarna in razend tempo in de ambulance met sirenes aan naar het academisch zkh en daar eind van de middag bevallen (natuurlijke bevalling) van mijn meiden. Ik heb wel longrijpers gekregen, maar omdat de dames zo snel wilden komen hadden die niet genoeg tijd om in te werken. Ze hebben zo'n 1,5 week aan de volledige beademing gelegen, een week aan de infant flow (ongeveer, weet ik niet meer precies) en toen nog best lang aan de low-flow met extra zuurstof (ze moesten er geloof ik 6 weken na de geboorte vanaf zijn, anders zou er sprake kunnen zijn van BPD en na op de kop af 6 weken waren ze er vanaf). Hier verder niet heel veel gekke dingen gebeurt in de zkh-periode (uiteraard wel bloedtransfusies, onder de gele lamp, een kleine infectie bij beide dames en er was sprake van dat ze geopereerd moesten worden aan hun ductus, maar dat is gelukkig uiteindelijk op het nippertje niet doorgegaan), maar dat is achteraf natuurlijk makkelijk praten. Tijdens die weken in het zkh is de onzekerheid het allerergst. Je wil zo graag een kijkje in de toekomst nemen om te weten of het allemaal goed gaat komen, maar ja, dat gaat nou eenmaal niet, dus je moet er gewoon doorheen en maar hopen dat het allemaal goed komt. Wat bij ons nog wel heftig was, is dat we de meiden begin juli (na 10 weken zkh) mee naar huis mochten nemen en dat we ze toen na 4 uur weer terug hebben moeten brengen. Linde bleek in het zkh een virus te hebben opgelopen, maar dat uitte zich pas toen we twee uur thuis waren... slecht drinken, blauwe lipjes. KA gebeld, teruggegaan naar het zkh en ze daar toen allebei weer achtergelaten (want wat de 1 kreeg, kreeg de ander tot dan toe ook). 's-Nachts werden we gebeld door de dienstdoende KA dat ze antibiotica toe gingen dienen, omdat het slecht met Linde ging en de volgende ochtend lag ze weer in de couveuse met zuurstof en aan de low-flow. Dat was echt een hele grote klap. Achteraf denk ik: "hoe hebben we dat toen allemaal overleefd", maar ja, je moet wel en wat al eerder geschreven werd "je kinderen geven je vleugels". Toen heb ik ook een paar dagen bij ze in het zkh geslapen. Achteraf bleek dat ze een virale hersenvliesontsteking heeft gehad. Gelukkig wisten we dat op dat moment niet (we dachten dat het 'gewoon' een infectie was), maar toen ik het achteraf hoorde ben ik een paar dagen enorm van slag geweest, want hersenvliesontsteking is natuurlijk heel erg heftig (gelukkig was het de virale en niet de bacteriele, dat is veel erger). Ze hebben toen beiden nog een week in het zkh gelegen en op 10 juli zijn ze definitief thuisgekomen. En sindsdien gaat het heel erg goed. Zo, dat was bedoeld als kort verhaal, maar is helaas mislukt .
O, dat heb ik ook! Als ik aan het wandelen ben en er komen mensen in de kinderwagen kijken, dan voel ik mezelf gespannen worden: als ze ze maar niet aanraken... Verkouden mensen komen er bij ons ook niet in (ze krijgen wel Synagis iedere maand tegen het RS-virus, gelukkig, maar dan nog moet je voorzichtig zijn). Ook winkels in enzo vind ik moeilijk. Ben het wel langzaam aan het opbouwen, dus kleine winkels als de bakker etc. ga ik wel met ze in, maar niet als het heel erg druk is. Supermarkt en andere mensenmassa's zijn ons nog afgeraden door de kinderarts. Ook heeft ze afgeraden om ze nu naar een KDV te brengen, dus ik ben nu hard op zoek naar oppas aan huis. Vind het wel moeilijk hoor, want ik wil ze ook niet afschermen van de wereld, ze moeten toch langzaam maar zeker weerstand gaan opbouwen. Hoe hebben jullie dat gedaan? Ook las ik ergens dat kinderen de eerste 6 maanden nog weerstand van hun moeder hebben, maar dat dat daarna afneemt en dat ze dan vatbaarder worden voor vanalles. Hoe zit dat eigenlijk met premature kindjes? Geldt daar ook voor dat na 6 maanden de weerstand afneemt of is dat al eerder? Weten jullie dat? Mijn meiden zijn komende zondag 6 maanden, dus ik ben een beetje huiverig voor de periode erna...
@ Brunette: wat ontzettend heftig dat Jip zoveel langer in het zkh heeft moeten liggen dan Janneke, en dat hij gereanimeerd moest worden en weer in de couveuse. Dat voelt echt als terug bij af (hadden wij ook toen Linde weer in de couveuse moest door de hersenvliesontsteking en aan de low-flow en zuurstof, daar waren we net vanaf...). En dat jullie zelf ook een babyreanimatiecursus moesten volgen. Gelukkig hebben jullie er geen gebruik van hoeven maken! Volgens mij zijn jouw kanjers bijna even oud als die van mij trouwens (o, ik zie net dat het een maand scheelt). Ben jij trouwens gewoon met kalenderleeftijd 6 maanden overgestapt van flesvoeding nummer 1 naar flesvoeding nummer 2? En wanneer ben je begonnen met groentehapjes? Wij gaan volgende week (als ze 6 mnd zijn) beginnen. Ben zo benieuwd hoe ze het gaan vinden! Zo, nu weer even genoeg geforumd! Tot snel.
Mja, mensen begrijpen dat geloof ik ook niet helemaal, dat snottebellen niet zo handig zijn voor hele kleine kindjes... (wat ik dan weer totaal niet begrijp, je gaat toch ook niet aan een "gewone" jonge baby zitten met je snothanden???) Een vriend van ons gaf ons een hand om te feliciteren maar zoende niet omdat hij verkouden was...... Toen ben ik stiekem meteen mijn handen gaan wassen, hahaha! Ik moet wel zeggen, Mischa is wel eens snotterig geweest toen hij nog heel klein was, maar pakt verder geen enkele verkoudheid op! Hoe dat kan weet ik niet... Wel fijn Ons Kleintje, dat je merkt dat je kleine jongen nu gewoon verkouden kan worden en daar weer van opknapt, en dat het geen big deal meer is. Grappig trouwens dat iedereen hier zo snel zwanger was. Ik was ook de 1e ronde zwanger, meteen nadat ik met de pil was gestopt. Ben niet een keer ongesteld geworden. En nu weer, ik was wel twee maanden aan de pil, maar omdat ik sinds mijn bevaling nog niet ongesteld was geweest gebruikten we ook condooms, want de eerste twee strips zijn dan niet 100% betrouwbaar. Met het condoom is een keer iets misgegaan, hij was even kwijt... En blijkbaar was het toen meteen raak, hahaha! Vandaar dat mijn vriend dus als eerste vroeg hoe dat nou kon, want in principe hadden we het dubbel safe gedaan. Margit76, wat ontzettend grappig dat jij automatisch aan vrouwen vraagt hoe het met hun kindjes gaat, hahaha! Hebben jullie dat trouwens ook, dat je "kleine" kindjes als maatstaf neemt? Ik vind "gewone" babies maar "lelijk" groot. Dat zal wat worden als ik nu met 42 weken beval van een 10-ponder, hahaha! Margit76, wat schrikken dat je dochters thuis allebei opeens ziek werden! Volgens mij vraag je je dan echt even af wat je fout hebt gedaan... Inderdaad goed dat je op het moment zelf niet wist dat het een hersenvliesontsteking was, ik zou gek worden van de zorgen! Dat klinkt ZO eng! Mijn vriend heeft best vaak een koortslip en ik schiet dan nog steeds een beetje in de stress... Ik heb dat gelukkig niet zo, dat ik bang ben dat mensen Mischa aanraken. Waarschijnlijk doordat hij nog nooit ziek is geweest en dus zoals ik al zei niets oppikt. Wij zijn begonnen met fruit en groente toen Mischa gecorrigeerd bijna 4 maanden was. Ik moest beginnen met wortel en broccoli maar van broccoli spuugde hij 24 uur later nog groen spuug dus ben ik voorzichtig met peer en banaan begonnen en dat ging goed. verder houden wij dus wel echt de gecorrigeerde leeftijd aan. Niet omdat dat moet (ik heb gelezen dat een hoop van jullie dat allang niet meer doet), maar ik merk steeds dat hij overal gewoon wat later aan toe is. Inmiddels eet hij wel "met de pot mee", maar ik ben nu voor de tweede keer aan het proberen naar 3 flessen te gaan omdat de vorige keer te vroeg was. Hij werd toen opeens 's nachts wakker van de honger. terwijl hij voor zijn leeftijd en gewicht allang op 3 had mogen zitten. Wat dat betreft lopen we een beetje achter maar so what, ieder kindje is anders. Wel heel leuk om met hapjes te gaan beginnen trouwens! Het komt in het begin echt overal terecht en Mischa vond (en vindt, maar nu wil hij graag van ons bord mee-eten) het ZO leuk!
Even een klein vraagje tussendoor: hadden jullie ook dat jullie kindje(s) zoveel sliepen het eerste half jaar? Ik klaag niet hoor , maar ik vraag het me gewoon af. Zoals gisteren zag onze dag er zo uit: 7:15 uur wakker en 1e fles, lekker bij papa en mama in bed liggen 8:15 uur slapen 11:00 uur wakker en 2e fles, daarna wassen en spelen (of daarvoor wassen, beetje hoe het uitkomt) 13:00 uur slapen 15:00 uur wakker en 3e fles, daarna spelen 16:45 uur slapen 19:00 uur wakker en 4e fles Daarna waren ze de hele avond wakker en een beetje humeurig, willen alleen maar rondgelopen worden en verder niets. Om 22:30 uur geven we dan de 5e fles en dan vallen ze direct in slaap en slapen ze door tot ongeveer 7:15 uur de volgende ochtend. Ze zijn dus zo'n 7-8 uur per dag wakker en slapen de rest van de tijd. Is dat normaal??? Ik leg ze echt pas in bed als ze in hun oogjes gaan wrijven, gapen en gaan jengelen. En dan vallen ze eigenlijk altijd direct in slaap. Ze zijn dan dus ook gewoon moe. Nogmaals, ik vind het niet erg, maar het lijkt me zoveel slapen en zo weinig wakker zijn... Ben benieuwd hoe dat bij jullie ging/gaat. Edit: nu ik dit zo nog even teruglees: het gaat niet altijd zo hoor, zoals eergisteren was Linde na een half uurtje slapen om 13:00 uur alweer wakker tot de voeding erna, maar over het algemeen slapen ze wel veel vind ik.
Even een snelle reactie op het laatste berichtje van Margit: net als dat premature kindjes meer eten hebben ze ook veel slaap nodig. Alles voor de inhaalslag. Niets om je zorgen over te maken, lekker laten gaan. En vooral nog even van genieten...
Zoveel herkenning! Mijn duo krijgt ook Synagis, dus elke 4 weken een prik tegen het RS virus. Toen ze nog in het ziekenhuis lagen, waren prikken en nare handelingen zoals het inbrengen van de sonde aan de orde van de dag. Ik kon er toen heel goed tegen. Het was natuurlijk wel zielig, maar we waren al snel zoveel gewend dat ik het niet echt erg vond. Nu die hele medische toestand steeds meer achter ons komt te liggen, merk ik dat ik zoiets als een simpel prikje steeds erger ga vinden. Waar ik eerst mijn schouders voor ophaalde, daar zie ik nu echt zó tegenop! Grappig om te merken dat ik steeds meer een "normale" moeder wordt. Jip is nu ruim 3,5 maand thuis, Janneke nog een maand langer. Ik vind het heel bijzonder dat ze sinds hun thuiskomst nog niet één keer ziek zijn geweest. Wij zijn ook altijd heel strikt geweest in het handen wassen. Iedereen moest bij binnenkomst handen wassen en op tafel stond een fles handalcohol. langzaamaan is dat wat minder geworden. Nu was ik zelf mijn handen alleen nog een keer extra als ik de deur uit ben geweest, verder doe ik gewoon wat ik altijd deed (na toilet, voor 't eten etc.) Ik heb nog wel een groot probleem met vreemden die aan ze willen zitten. Mijn kinderen zijn toch geen publiek bezit! Ik ben al sinds hun thuiskomst gelijk met ze gaan wandelen. Het was toen heerlijk weer en ik geloof er heilig in dat iedereen er baat bij heeft om dagelijks een frisse neus te halen. Wat ik wel deed was een hydrofielluier voor de opening van de wagenbak hangen. In de eerste instantie tegen de zon (zo'n parasolletje geeft nooit genoeg schaduw voor 2) maar het werkte ook prima tegen nieuwsgierige ogen en handen! Toen ik dat een keer niet had gedaan ging het gelijk mis. Ik stond af te rekenen bij de drogist en had niet gezien dat er een dametje over de wagen was gaan hangen. Ze wilde er net met haar hand in gaan, toen ik deze er zo'n beetje uitgeslagen heb! Ze was heel verontwaardigd en ik voelde met er later ook heel rot bij maar het was gewoon een soort instinctieve reactie. @ Ons Kleintje: Ik beschouw mijn kindjes ook nog steeds als ex-prematuurtjes. Ik merk nu in het dagelijks leven niet zo veel meer van hun vroeggeboorte, maar het is toch voor ons alle 4 een hele tekenende gebeurtenis geweest. Ik corrigeer hun leeftijd ook altijd. Drie maanden is op deze jonge leeftijd toch een heel groot verschil. Als ik niet zou corrigeren dan lopen ze enorm achter. Nu gaan zo precies volgens het boekje. Iedereen blij! Het zal natuurlijk wel minder aan de orde zijn als ze ouder worden, dan hebben die drie maanden steeds minder betekenis. @ MamavanMischa: Ja, ik heb ook heel lang mini-babytjes als uitgangspunt gehad. De eerste weken op de NICU waren dat ook de enige baby's die we zagen. Allemaal miniatuur, die van ons waren daar heel normaal! Toen we naar een ander ziekenhuis gingen en op de High Care terechtkwamen, lag er een pasgeboren baby naast Janneke die erg groot was (5,2 kilo) en het daardoor een beetje moeilijk had gehad tijdens de bevalling. Hij lag er 1 nachtje ter observatie. Het eerste wat mijn vriend zei toen hij hem zag, was: WAT EEN MONSTER! Hij kon maar niet geloven dat onze kindjes er over een paar weken ook zo uit zouden zien... Nogsteeds zijn ze erg slank en ook volgens de gecorrigeerde groeicurve wat aan de lichte kant (ze zitten wel goed op lengte) maar ze laten wel een mooie constante groei zien. Met een papa die 1.98 meter is maak ik me voorlopig nog geen zorgen. @ Margit: Ik heb geen idee wanneer prematuurtjes over moeten van zuigelingenvoeding naar opvolgmelk. Op het consultatieburo kreeg ik ditzelfde antwoord: geen idee, doe maar wat je zelf denkt dat het beste is. We hebben besloten om de overgang rustig aan te doen. We zijn net begonnen, dus bij een leeftijd van +/- 7 maanden, gecorrigeert 4 maanden, om 1 schep opvolgmelk per fles te geven. We willen over een week of twee volledig opvolgmelk geven. We zijn ook pas sinds een week begonnen met groentehapjes. Een groot succes trouwens, vooral worteltjes. Da's ook erg leuk voor de foto, maar er zijn nu wel twee baby-outfits compleet geruïneerd! Dat spul gaat er zelfs met serieuze Oxi Action niet uit! Die waarschuwing mogen ze wel op het potje zetten! Misschien kan ik ze aanklagen? Ik neem voortaan rigoreuze maatregelen wanneer er gegeten gaat worden: Bekijk bijlage 22916
@ Brunette: wat een schatje zeg! En ze lijkt wel echt op haar broertje zeg! Ik heb dat idd ook. In het zkh ben je zo 'gewend' aan alle prikken en medische handelingen, dat je er op een gegeven moment wat immuun voor wordt. Maar als ze dan al een tijdje thuis zijn en ze moeten geprikt worden, dan is het weer 'gewoon' heftig. Gelukkig maar, dat we 'gewoon echte' mama's zijn! Ik ga niet lang reageren, want ga zo koken, maar wou even zeggen dat ik ook wat foto's heb geplaatst. Heb er een privé-album van gemaakt en aangegeven dat jullie de foto's mogen bekijken. Hoop dat het gelukt is. Heb wat recente foto's geplaatst. Zal morgen wat foto's plaatsen van net na de geboorte.