Nu ik op het laatst loop kan ik eigenlijk wel zeggen dat ik van het eerste tot aan misschien wel het laatste moment niet echt van mijn zwangerschap genoten heb. Van de meeste om mij heen hoorde ik dat ze de zwangerschapstijd heerlijk vonden en zo weer over wilde doen, vooral de verlofperiode. Nou ik voel het dus niet zo en zal blij zijn als ik bevallen ben. Ik ben in mijn eerste periode ontzettend ziek en misselijk geweest en had de hoop dat dit over zou gaan. Maar helaas, nu nog hang ik af en toe boven de toilet omdat mijn eten eruit komt. Ik heb de eerste 15 weken ook totaal geen energie gehad, kreeg dat op een gegeven moment wel gelukkig weer wat terug maar bij 32 weken begonnen de ellende weer omdat ik de nachten niet meer door kon komen. Nu ik op het laatst loop en al vanaf week 38 flinke weeen heb, die niet doorzetten begin ik het echt zat te worden. Gelukkig gaat het nu ik iedere nacht een slaappil mag slikken wat beter met mijn humeur om het voel te houden. Maar wat zou ik graag weer mijn oude activiteiten weer terug willen doen. Alleen al het stofzuigen kost me de grootste moeite. Ik zou zo graag weer eens even wat willen gaan winkelen, bij mij paarden langs willen gaan om te kijken hoe ze het maken, op visite bij iemand willen gaan, op mijn werk willen kijken. Maar helaas voor al deze dingen heb ik ook tijdens mijn verlof de energie niet kunnen op brengen . Zijn er meer die dit hebben of hebben gehad tijdens hun zwangerschap? Ik hoop maar dat ik straks weer snel me oude ik ben.
Klinkt voor een heel groot deel wel herkenbaar hoor! Ik moet eerlijk zeggen dat ik weinig klachten heb, dus daar 'gewoon' geen last van heb, maar ook ik kan best al wel verlangen naar de tijd na de bevalling: mijn eigen lichaam voor een deel weer terug (vastzitten in zo'n draaihekje bij de ikea is toch bijzonder weinig charmant...), weer inderdaad zelf een de stofzuiger kunnen pakken op een moment dat ik het nodig vind (in plaats van 3 keer moeten vragen aan vriendlief), lekker weer in een fors tempo door kunnen fietsen of lopen en noem het allemaal maar op! Tuurlijk ben ik heel gelukkig met ons kleine draakje en is het heel bijzonder om zwanger te zijn en je kindje voelen bewegen is gewoon heel gaaf, maar nee hoor! Die echte dieproze wolk heb ik ook niet gehad!
Hier nog een.. vond zwanger zijn verschrikkelijk. Al die veranderingen aan mijn lichaam, die mensen die vanalles vragen de hele tijd. Gelukkig niet eens klachten gehad. Maar ons zoontje is nu drie maanden.. en moet zeggen dat het alweer begint te kriebelen. Ook als ik andere zwangere dames zie. Van te voren had ik niet in kunnen denken wat voor moois je krijgt!! Maar goed, niet op een roze wolk is niet op een roze wolk. Helemaal niet erg toch? En het heeft als voordeel dat je er ook niet af kunt vallen !
Ik denk dat zwanger zijn echt romantischer gemaakt word dan dat het is (voor de meesten), de klachten die erbij komen hoor je meestal pas als je er zelf over begint, dat zij het ook hadden, maar ach het hoort erbij... Natuurlijk geniet je van de schopjes in het begin (later gaan ze zeer doen ) en natuurlijk ben je blij bij de gedachten dat je straks 50% je man en 50% jou in je armen houdt en het helemaal kan knuffelen en kusjes geven. Maar de klachten die erbij komen zijn niet altijd fijn, maar zeuren mag niet want het hoort erbij en zwanger zijn is een gezonde ziekte...
Even offtopic een reactie: Nou, ik heb dus een andere ervaring... Het lijkt erop alsof mensen vinden dat je raar bent als je nergens last van hebt. Ik vind nl ook dat je zwanger bent en niet ziek, maar mensen die mij nu zien lopen (heb een lekkere forse buik) kunnen gewoon niet geloven dat ik er geen last van heb... Moest gisteren bloed laten prikken en had gewoon een discussie met de verpleegster die niet wilde geloven dat ik er geen last van had (en dat dus ook gewoon letterlijk zei.....) Zoooo bizar!!!
Zwanger zijn is heel hard werken, althans, zo heb ik het ervaren. Vanaf de positieve streep tot het moment dat je kind daadwerkelijk is geboren was het elke dag aanpoten. Eerst de misselijkheid en overweldigende onzekerheid, met zweet in de handen alle onderzoeken en echo's afwachten, met de AngelSound speuren naar hartactiviteit en dan nog het razendsnelle tempo waarin je lichaam verandert... Ik was echt toe aan verlof maar ik heb er desondanks nauwelijks van genoten; heerlijk met een boekje op de bank genieten van de laatste loodjes? Niets ervan; ik werd gek van de jeuk en de samengeperste organen en moest van mezelf elke dag, buik of geen buik, onder alle banken, kasten, bedden en andere onbereikbare plaatsen stofzuigen en dweilen. Ik leef met je mee en ik hoop dat je zwangerschapsverlof heel gauw plaats maakt voor bevallingsverlof; is ook niet altijd een roze wolk en ooit kijk je nog weleens met weemoed terug op je zwangerschap, maar je harde werken wordt echt beloond als je eenmaal bent bevallen. Het allerbeste met de aller-allerlaatste loodjes.
Ja dat is weer het andere uiterste Lijkt me ook irritant trouwens als mensen zo doen! Ik klaag trouwens ook niet hoor, maar laatst sprak ik mijn verontrusting uit rondom de geboorte omdat ik bij mijn laatste een flinke complicatie heb gehad en dan zegt me schoonmoeder doodleuk dat ik niet zo moet zeuren Ik zeurde niet eens, ik zei alleen dat ik er een beetje bang voor was (nadat ze er zelf over begon!)! En ook toen ze voorstelden (ik was 16 weken zwanger) dat ze even van Amsterdam naar Almere wilden fietsen en weer terug (ik ben wielrenster geweest maar door knieblessure gestopt en nu conditie van 0,1) en ik zei dat ze gek waren zeiden ze alle 3 dat zwanger zijn een gezonde ziekte was hoor Nou daar ging het mij niet eens om, het ging om mijn knie en conditie! Vond het ook niet zo leuk dat ze dat zo zeiden...
Ik herken het heel erg. Dit keer heb ik weinig te klagen, mijn vorige zwangerschap was ik alleen maar beroerd. Maar een roze wolk, nee. De babytijd daarentegen, vond ik heeeeeeerlijk, dus ik kijk daar nu echt weer naar uit!
Nou dit is mijn eerste zwangerschap en vind er eigenlijk ook niet zo heel veel aan. Natuurlijk heerlijk dat je zo'n bijzonder iets in je buik kan voelen enzo. Maar toch mijn lichaam is heeeel erg veranderd, mijn hormonen spelen best vaak op waardoor mensen op hun tenen langs me af moeten lopen. Altijd maar die ongerustheid en maar moeten poetsen.Snachts niet kunnen slapen vaak plassen. In een woord verschrikkelijk. Waar sommige vrouwen het vandaan halen dat ze altijd wel zwanger zouden willen zijn...... nee dat herken ik echt helemaal niet. Ik heb eigenlijk altijd maar 1 kindje gewild, maar man lief wil er strakjes toch echt twee. Kijk er nu al een beetje tegenop hoor. Daartegen kijk ik wel heel erg uit om strakjes mijn kleine ventje vast te houden en lekker te kunnen knuffelen. Dan kan ik ook eens terug porren hhihihihihh
Nou hier nog 1. Ik vind het hele zwanger zijn niks aan ben ook echt blij als ze eruit is zeg.. ik was heel moe in het begin en beroerd en nu weer hetzelfde verhaal. zit dagenlang met me pyama thuis omdat ik nergens zin in heb. En met zo een .....weer als vandaag wil ik niks anders dan alleen maar slapen
Ben wel blij dat er dus nog meer zijn die het niet echt leuk vinden om zwanger te zijn. Natuurlijk vind ik het wel leuk om de kleine te zien op de echo, het hartje te horen kloppen en te voelen bewegen. Maar omdat onze kleine nogal bewegelijk is, ben ik dat op een gegeven moment ook even zat. Voel me alleen te schuldig om er over te klagen omdat ik weet dat er ook tijdens zwangerschappen dingen mis kunnen gaan en ik dus blij moet zijn dat zowel ik als de kleine gezond zijn. Ik zal dus ook niet in mijn omgeving er over klagen. Zeg ook standaard bij de vraag hoe het gaat, dat het goed met me gaat terwijl ik me op dat moment eigenlijk niet echt lekker voel.
Ik had gedacht dat ik reuze emotioneel zou worden als ik onze kleine jongen op de echo zou zien, als ik zijn hartje zou horen en als ik hem voor het eerst zou voelen trappen. Ik had gedacht dat ik een warm gevoel zou voelen als ik de leesproef van zijn geboortekaartje zou zien met zijn naam en onze namen erop, en ik had zeker niet verwacht dat ik me heel de dag zo lamlendig zou voelen. Ik tel echt de dagen af, ik sleep me iedere dag weer uit bed, doe mn ding, ga naar mn werk, probeer niet teveel te zeuren en niet te chagerijnig te reageren op alle goedbedoelde adviezen en vreemde handen die aan mn buik zitten maar heel eerlijk.. soms denk ik wel: ik wil mn eigen lijf en leven weer terug! En dan voel ik me meteen schuldig dat ik dat zo voel. Ik zal het dan ook niet zo snel tegen iemand anders zeggen, alleen soms tegen mn man. En waar ik pas echt heel erg moe van word, is om telkens te horen: 'goh wat zie jij er moe uit!' of 'jeetje wat word jij dik'. Ik doe het dan maar af met een grapje maar leuk is anders.. op mn werk heb ik veel klantcontact en er is geen enkel gesprek waarin mn zwangerschap niet ter sprake komt.. alsof ik niet méér ben dan 'een zwangere vrouw'. Eh ja hoop gezeur, maar hier dus ook geen roze wolk. En ik dacht dat ik de enige was en voelde me er reuze schuldig om! Fijn om te lezen dat meer mensen hier (elk op hun eigen manier) zich (soms) zo voelen.. Ik moet wel zeggen dat ik het nu met bijna 28 weken al heel wat leuker begin te vinden dan aan het begin.. nu kan ik echt contact met onze zoon maken; hij reageert op geluiden en bewegingen en dat is toch ook wel leuk!
Fijn om te weten dat er meer meiden zijn die dit voelen. Ik had het bij mijn vorige zwangerschap en heb het nu weer. Vind het hele zwanger zijn niks. (sorry). Ik kan er ook gewoon niet echt van genieten. Als het zwanger zijn niet zo lang zou duren dan had ik graag nog wel 10 kinderen gewilt ...... Heb nog een paar weken te gaan hoop dat die snel voor bij zullen gaan en ik eindelijk de klein meid kan vast houden.
Hier ook niet echt een hele roze wolk hoor! Heb gelukkig geen last gehad van misselijkheid aan het begin, maar al wel heel erg snel last van maagzuur en van mijn rug doordat mijn borsten al heel snel flink gingen groeien. Ik geniet natuurlijk wel van alle momenten dat ik de kleine zie op de echo, maar kijk meer uit naar het moment dat ze bij mij in mijn armen ligt. Ook de schopjes vind ik nou niet echt aangenaam om te voelen ofzo. Vooral niet omdat ze steeds in mijn ribben loopt te schoppen of helemaal onderin waardoor het net lijkt dat ze er al uit komt. Ook het schaambot is vaak helemaal bont en blauw geslagen (tenminste zo voelt het). Kan niet wachten tot het moment dat ik weer normaal mijn schoenen kan aandoen, kan stofzuigen, niet zo vaak meer hoef te plassen, me gewoon om kan draaien in bed zonder dat ik steeds last van maagzuur heb en geen last meer heb van ineens opkomende hevige woedeaanvallen! Zo ken ik mezelf helemaal niet. Al met al is het voor mij ook niet allemaal zo roze als dat ik in 1e instantie had verwacht. Moet zeggen dat mijn vriend daar nog wel eens moeite mee heeft.
Fijn om te lezen dat meer vrouwen de zwangerschap niet als supergeweldig ervaren! Merkte ook wel aan mezelf dat ik me schuldig voelde, maar het niet bijzonder prettig vinden van de zwangerschap maakt gelukkig niet dat ons kindje minder welkom is. Maar alle verhalen doen je dat wel geloven soms! Ik vind het ook wel lastig om dat soort dingen uit te spreken in mijn omgeving, ik merk wel echt dat mensen het vreemd vinden dat ik er niet helemaal lyrisch om ben. Maar goed, nog eventjes en dan hebben we ons kindje echt bij ons en dan kijk ik misschien met veel plezier terug op de zwangerschap....
Hier ook erg herkenbaar hoor! Ik heb ook totaal níét van mijn zwangerschap genoten. kwam er met 13 weken achter, en heb heel veel meegemaakt, en ben heel veel kwijtgeraakt deze zwangerschap. Kwaaltjes had ik op zich niet, wel last van mijn rug, en veel moe maar verder niks. Heb super veel stress gehad, en veel "problemen", mijn ex en ik woonden samen, toen ik erachter kwam dat ik zwanger was moest ik dus kiezen tussen heb of het kind. En moest ik dus het huis uit. Heb daar super veel verdriet en stress van gehad.. En nu heb ik het er nog vaak moeilijk mee hoor, als ik naar mijn zoontje kijk, en dan ben ik super trots, wordt ik heel verdrietig en boos waarom we dat niet samen konden doen, waarom hij niet trots op zijn zoontje kan zijn.. Gek word ik soms van mezelf dat ik er nog zo verdrietig om kan zijn, en nog zo veel om hem geef.. De tijd zal het wel slijten denk (hoop) ik, en als die hormonen een beetje zijn afgezakt, is het misschien ook wel wat verdraagzamer! Succes nog de laatste loodjes.