welkom nummer vier, gezellig nog iemand erbij, jammer he dat mensen je niet begrijpen als ze het gevoel niet kennen. Krijg je naast je medicatie ook hulp? Vind het wel knap hoor, drie dochters...ik ben al moe van eentje..ben wel heel gek op haar hoor. Dat je middelste het van jou heeft vraag ik me wel af want het komt steeds meer voor door de eisen van de maatschappij. Zal ook deel erfelijk zijn maar om het nu aan jezelf te wijten..Moeilijk hoor voor jezelf om het bij je dochter terug te zien. Maar omdat je het zelf hebt kun je haar misschien wel goed helpen. Je weet het voor een ander ( in mijn geval) vaak beter voor een ander dan voor jezelf. !!!
dank je wel meis,voor je lieve woorden ja ik heb al zoveel therapieen gehad,dus weet ondertussen wel hoe ik het onder controle kan houdenafleiding zoeken,praten blijven als ik erg nerveus wordt,,en zorgen dat ik altijd weet waar ik het eerst en snelst weg kan komen in drukke ruimtes ik weet dat het van mijn kant erfelijk is want mijn biologische moeder heeft had het ook en nogal in ernstige mate{weet ik sinds 2 maanden pas trouwens}ben geadopteerd dus heb het nooit geweten ja wat je zegt is waar,,ik herkende het vrij snel bij mijn dochter,,dus was er vlot bij!!heb het 100x liever zelf,als dat ik haar zo in paniek zie in bepaalde situaties{kunnen echt dingen zijn waar en ander van denkt"zo dom toch dat ze daar bang voor is}maar ik zie aan haar blik en reactie dat het om echte pure paniek gaat{ze heeft waarschijnlijk ook een autisisch aanverwante stoornis}dus past wel in het plaatje. fijn dat er een topic over is gestart,,geeft je een gevoel van begrip hoe gaat het bij jouw? en 1 of 3 kinderen maakt niet uit hoor,,,je aandoening is daardoor niet minder zwaar,,,1 is dan net zo vermoeiend als 3. xxx mij
ben wel blij hoor! een beetje, maar weet je, ik kijk alweer uit naar de volgende uitdaging...nou ja, uitkijken...stom hè!
Snap wat je bedoelt caterine. Het is toch altijd weer spannend. Ik had vanmorgen voor het eerst sinds tijden weer last van hyper in de winkel. Het zweet brak me uit en normaal was ik al weer naar buiten gelopen. Maar deze keer niet deze keer ben ik gewoon doorgelopen en ik merkte dat het gewoon ineens wegging. Dus ook ik was weer even n beetje trots op mezelf
super knap van je! Ik denk dat we ook heel trots mogen zijn als we het gevoel weer uitgedaagd hebben en gewonnen hebben! Want het is niet niks!!!! dikke duim dus voor je
Heb nog een vraagje, ik heb sinds zeven maanden een kleintje waar ik erg onzeker over ben...in combi met mijn angsten...lekker plaatje dus.. Aan de ene kant wil ik graag bij haar thuis zijn maar denk de hele dag, doe ik het wel goed. Aan de andere kant wil ik werken maar doordat mijn angst nu meer naar voren komen geeft ook dat veel spanning. Nu denk ik soms, laat ik maar stoppen met werken en me focussen op de kleine. Ik weet niet of het vermijdingsgedrag is of echt mijn gevoel...dat ben ik een beetje kwijt. Kunnen jullie hier iets zinnigs over zeggen? XX
caterine,Daar kan ik eigelijk geen antwoord op geven. Ik zou denk ik als het lukt in iedergeval lukt blijven werken. Al is het alleen maar om niet verder in angst te zitten. Tenminste dat vind ik altijd als je moet werken en je hebt last van angst en je moet gaan dan is dat ook weer n overwinning als je er toch ben. Snap je een beetje ingewikkeld zet ik t neer.
ik ben de trotse moeder van 3 kinderen en na de geboorte van me meisje (bijna 1 jaar geleden) kwam ik erachter dat ik hypochondrie heb. Ik denk steeds dat ik enge ziektes heb enz....dat is ook niet zo fijn om te leven want ik hoef maar wat te voelen en ik ben in paniek. Ook met de kids ben ik ineens enorm voorzichtig schiet zomaar in de stress. Gelukkig heb ik een man die me een beetje in toom houd anders had ik al bij elk wissewasje bij de dokter gezeten. Ik ben ook depressief (geconstanteerd door de HA allemaal) ik moet naar een maatschappelijk werkster om te praten. Aan de ene kant wil ik heel graag aan de andere kant is er zo stemmetje dat zegt ik los het zelf wel op. Het gaat gelukkig wel beter de laatste tijd maar 6 jaar geleden heb ik dus wel hetzelfde gehad als jullie. Ik heb toen hele zware hyperventilatie en angstaanvallen gehad, ik kon zomaar ineens op straat in angst schieten en dan werd ik helemaal onrustig en niet goed. Ik hoop niet weer die kant op te gaan! Ik ben dolgelukkig met me 3 prachtige kids, hoop er ooit nog een 4e bij te mogen krijgen, maar wel zonder angst! Elke dag zeg ik tegen mezelf en nu gaan we lekker genieten en laten ik me hoofd eens leeg, nergens meer over piekeren enz. Maar dan hoor je weer wat op tv of internet, dan is het bij mij zo weer omgeslagen. Zat er maar een reset knop op ons dan was het een stuk makkelijker geweest!
oja en dat we nog niet voor een 4e zijn gegaan, is dus door alle angst. Ik haal me nu ineens vanalles in me hoofd, bang voor zwangerschapsvergiftiging, de placenta die niet los gaat laten, dat het kindje wat mankeerd, dat ik zelf niet goed achter de bevalling weg komt, echt het klinkt zo stom want ik heb me er nooit druk om gemaakt en nu ineens wel. Hoop dat ik de knop eens kan omzetten want de wens voor een 4e is wel heel groot!
hoi Ano, Begrijp je wel hoor, je hebt ook gelijk...maar misschien wel ander werk dan...kijk nog wel, zit voorlopig goed hoor, maar zit er wel over te denken de laatste tijd. welkom jongmoedertje, Gezellig hoor drie kinderen! Ik ken ook iemand die heeft wat je beschrijft. Het is in principe hetzelfde als angst voor de angst, alleen dan angst voor een ziekte....Heel vervelend en zo jammer van onze tijd toch hè! Ik zat vandaag bij de tandarts en ging me heel angstig voelen, toen ineens dacht ik ( lukt me ook maar zelden...) wat een onzin....ik zit gewoon mijn tijd te verdoen door me zo te voelen....om niks! Als ik gewoon in die stoel blijf zitten is ze snel met me klaar en ben ik er vanaf. Niks om me rot over te voelen, kap ermee!!! En dat lukte. Het is wel goed dat je hulp krijgt van iemand die je begrijpt, want dat doen veel mensen niet. Want het is zo jammer dat een gevoel dat voor ons zo werkelijk is, eigenlijk onwerkelijk is en onze dromen in de weg staat. Een vierde kindje...en voor mij een tweede!!!
Mensen in mijn omgeving snappen het ook niet hoor, die denken allemaal dat ik gek ben, dat ik depressief ben en mezelf maar gek maak. Ze moesten maar eens voelen hoe wij ons voelden, dan begrepen ze het wel! Manlief houdt me alleen tegen als ik na de dokter wil met de kids, maar soms schopt ie mij wel naar de dokter haha..... Ja het is zoooooooooo jammer dat zoiets iets moois in de weg kan staan. Ik wou dat ik gewoon onbezonnen er voor kon gaan een 4e kindje. Jij wilt dus ook voor een 2e maar de angst is te sterk?? erg he! Het is bij mij zo erg geweest, dat het was dat ik kinderen had maar anders was ik hele dagen in bed blijven liggen. (want daar was ik veilig) Ik ben toen wat afgevallen wat lekkerder in me vel gaan zitten, dus me depressiviteit is al aan het minderen maar de angst word er niet minder om, vooral je nu steeds vanalles van die rotgriep hoort. Probeer me er voor af te sluiten maar ja dat werkt helaas niet, waar je ook bent mensen hebben het er altijd over. Pfff ik ben vaak wel jaloers op me mannetje hoor, die geniet echt van het leven, die maakt zich nergns druk om, doet gewoon wat ie wil, en ziet wel wat op hem af komt, kon ik dat maar!! dan was me leven al een stuk rustiger geweest!! Oh ik ga altijd naar een voetbalwedstrijd van me favo club. Even lekker afleiding, even lekker schreeuwen zingen, even iets anders aan me hoofd. En dan voel ik me ook echt heerlijk. Dan is het afgelopen en dan lopen we met zijn allen het stadion uit, dan is het ineens vet druk en opgepropt. Als ik daar dan bij nadenken breekt het zweet me al uit, en als ik dan echt niet me gedachten op iets anders zet word ik helemaal gek en raak ik in me paniek! Eerst kon ik ook niet eens van het voetbal genieten ik was zo druk bezig dat ik buiten adem raakte haha, dan dacht ik meteen oh jee ik heb het aan me hart ofzo. Klinkt belachelijk maar ja dat is mijn grootste angst dus! Tijdens de bevalling raakte in bijna in paniek, ik kon me weeen niet meer opvangen, en ineens trok ik in mezelf en dacht nog even meis nog even volhouden dan heb je je mooie meisje in de handen en dan is alles weer vergeten. En doordat ik dat dacht kwam ik weer op de rails en duurde het ook niet lang meer dat me meisje geboren werd! Soms moet je jezelf echt even toespreken klinkt raar maar het werkt meestal wel!
Allemaal zo herkenbaar. Vandaag ook, ik moet weer iets...aaaah. Voel me moe, eenzaam, bang, verdrietig, boos. Moe om het gevecht weer aan te moeten gaan, eenzaam omdat ik echt alleen ben met mijn gevoel, bang dat het nooit meer over gaat, verdrietig omdat ik vind dat ik ( en niemand) dit verdien en boos want het is nutteloze verspilde negatief energie. En daar wordt ik weer moe, eenzaam, bang en verdrietig om.... Zo weer een feestje, heel leuk maar gaan we weer.....:x weet dat jezelf toespreken kan helpen maar soms lijkt het gevoel op de loop te gaan, geen houden aan. En moe zijn is mijn werkwoord op het moment... Een kleintje en alles perfect willen doen, perfect willen zijn en niet weten hoe dat te minderen...Als ze huilt komt het door mij...schiet ik in een paniekgevoel, oh, kan ik het wel aan terwijl ik echt veel liefde heb te geven en zou zo graag het goed willen doen en me daar goed bij willen voelen! Patricia, waar ben je meid, hoe is het met je, je bent dit begonnen en hebt al veel mensen bereikt!!
Heyas Vanaf mijn 20e heb ik last van paniekaanvallen / hyperventilatie. In het begin was het heel extreem en had ik 24 uur per dag paniek. Ik sliep 1 a 2 uurtjes per nacht en dacht de hele dag dat ik dood zou gaan. Naar buiten durfde ik niet meer. Ik zat in het 2de jaar van mijn opleiding. En heb dit helaas moeten staken omdat ik niet meer naar school durfde. Na mijn behandeling is het iets beter geworden.. ik durf weer naar de winkel te gaan op visite gaan kost me nog steeds moeite.. omdat je hier moeilijk "weg kan". Mijn vriend wil heel graag een baby en ik eigenlijk ook wel maar heb heel lang nee gezegd omdat ik bang was dat het erger word als ik zwanger word. Uiteindelijk heb ik me erover heen gezet en heb ik besloten het toch maar te doen. Ik denk maar zo.. kan er alleen maar gelukkiger op worden. Ik heb vooral nog veel last van een pijnlijk gevoel op het midden van mijn borstkas.. En altijd extreem moe en benauwd.. Is het voor jullie beter geworden nadat je zwanger bleek te zijn? Of juist erger?
Hoi Dessi, Het is bij mij niet erger geworden tijdens en na mijn zwangerschap. Ben het me wel bewuster omdat ik nu de zorg heb over 'iemand anders'. Soms maakt me dat zwak en andere momenten juist weer heel sterk, want je doet er alles voor! Goed dat je je droom doorzet en je je angst niet de baas laat zijn in je besluit. Ik denk dat een kind voor bijna niemand makkelijk is, maar dat heeft niks met onze angststoornis te maken. Het is een extra handicap vind ik maar ik ben blij dat ik het besluit heb genomen (en dat het gelukt is) een kleintje te krijgen. Ondanks zware momenten zou ik haar niet gemist willen hebben. En weet je, je staat er nooit echt alleen voor. Succes met je besluit en ik kan je alleen mijn gevoel vertellen, hoe het voor jou zal zijn kan natuurlijk anders zijn. Op internet of bij je huisarts kun je wel info inwinnen. Er is zelfs speciale begeleiding voor zwangeren met angsten..!
pijnlijk gevoel op ht midden van de borstkas heb ik ook nog steeds vooral als ik me te druk maak om dingen. Ik kan zo ineens ergens in paniek raken en dan moet ik echt me koppie erbij houden anders ga ik zo tegen de vlakte.
Bij mij was het helemaal weg toen ik zwanger was. Heel raar. En toen ik hoorde dat het mis was nou toen had ik er ineens weer heel erg last van . Want dan dacht ik wat als ik in de auto zit en het bloeden begint en ik word dan niet lekker. Of wat als ik in de winkel loop. Gelukkig had mijn vriend vrij en die ging dan mee of bracht me als ik ergens naar toe wilde. Maar nu gaat het weer een stukkie beter
Hoi meiden, Een tijd geleden ik weet het maar er is veel gebeurd wat mijn angst op de proef stelde. Maar hoe gaat het met jullie? Hier inmiddels al weer wat beter. Ben weer druk met oefenen en ben zelfs al naar de peuterspeelzaal wezen kijken om te zien of ik haar daar straks als ze 2 is daarheen wil laten gaan. Gelukkig hadden we een goed gevoel en schrijven we haar daar in. Ze kan meteen terecht als ze 2 is. Van het weekend is ze helaas heel hard gevallen en moest dus met haar en mijn zwager en buurman naar het ziekenhuis. Mijn zwager voor het vervoer en mijn buurman voor mijn steun. Ja mijn man wou niet mee dus daar zat ik dan Gelukkig hebben ze haar snee boven haar neusbrug kunnen lijmen en op dat en wat blauwe plekken na is ze in orde en gaat het weer goed met haar. Zo maar voor mij wel een hele stap daar in het ziekenhuis heb ook een tijd met haar in de wachtkamer ALLEEN moeten wachten maar ben wel trots op mezelf dat ik het gedaan heb.(buurman was daar op zoek naar de wc voor zichzelf en zwager stond op parkeerplaats) Weet nu dat ik in staat ben dat als het echt nodig is dat ik alles voor mijn dochter over heb en dat doet me goed. Verder ben ik aanstaande woensdag jarig. Ja ja ik word alweer 30 hihihi. Zal vast een leuke dag worden. Liefs, Patricia
Ik meld me hier ook bij, Door een internet behandeling ben ik erachter gekomen dat, nergens geen zin in hebben, nergens alleen naartoe willen, gedeeltelijk door agorafobie komt, ik heb ook emetofobie (overgeef fobie) Dit alles ben ik onbewust gaan "ontwikkelen" na het overlijden van mijn vader en het is er in die 8 jaar niet beter op geworden. Het liefst ga ik samen met mijn man boodschappen doen, ik zal niet alleen de stad ingaan of naar evenementen. het is voor mij ook heel moeilijk ergens heen te gaan, als ik er ben dan voel ik me paniekerig, zweten, soms diaree, trillen. Echt geen pretje. Zoals ik al zei ben ik behandeling vie internet en we zijn nu aan het werken aan mijn depressie en daarna gaan we aan de slag met agorafobie.
Patricia...SUPER!!!!!!!!!!!!! Je mag terecht ontzettend trots op je zijn... Kreeg helemaal kippenvel toen ik het las...hoe is het nu met je kleine meid?? Enne alvast gefeliciteerd met je verjaardag... @ Noesje... jeetje mina meid...lijkt me ook niet niks om je vader te verliezen... hopelijk kun je snel met je behandeling grote stappen vooruit maken!! Veel liefs