Eigenlijk weet ik niet hoe beginnen, maarja, ik zal gewoon eens bij het begin starten Mijn zoontje Justin werd geboren in 2000, ik was destijds met mijn vriend reeds 6 jaar samen. Toen Justin 3 was verliet hij ons. Door een One-Night -stand raakte ik opnieuw zwanger, en aangezien ik absoluut tegen abortus was en me eigenlijk best verheugde toen ik het nieuws vernam, besloot ik om mijn dochtertje te houden. 2003 kwam Denise dan ook in mijn leven. Ik was ongeveer nog een jaartje alleen, alles lukte prima, met sommige ups en downs natuurlijk, maar ik voelde mij heel gelukkig. Nu, ik had een "sex-vriendje" met die ik regelmatig naar bed ging, van relatie was er geen sprake, aangezien we dat allebei niet wilden. Toen ontmoete ik mijn man (ondertussen ex) en nadat wij ongeveer 2 weken samen waren, stelde ik vast dat ik zwanger was. Ik verzweeg het eerst, wetend dat het kindje niet van hem was, maar van mijn "sex-vriendje"... het zal bij de laatste keer gebeurd zijn... Enfin...enkele weken verder kon ik het gewoon niet meer verzwijgen. Je kon het immers zien. Wel was ik zo eerlijk om hem te zeggen, dat het hoogstwaarschijnlijk niet zijn kindje was... Hij vroeg mij.. nee, eigenlijk dwong hij mij abortus te plegen, aangezien hij niet 3 kindjes van iemand anders wou optrekken, twee waren er al genoeg. Ik wou het eigenlijk echt niet, maar liet me toch overhalen. Ondertussen was ik al bijna 4 maanden zwanger en moest dus een afspraak in Nederland maken... Ik reed daar met mijn toenmalige huisarts (die dus een goede vriend van me was) daar naartoe. Ik werd niet verdoofd, kreeg enkel een adrenalineprikje in mijn baarmoederhals... ik zal nu niet de gehele procedure vertellen, aangezien het waarschijnlijk voor heel veel mensen heel erg afschrikkend is (wat het best mag zijn, als ik eraan terug denk). Soit, ik weet alleen dat ik de hele tijd lag te huilen en dat die stomme verpleegster of arts of wat dan ook me nog toeblafte dat ik het zelf maar moest weten... Zij had me niet gedwongen om hier te zitten... ik keek haar alleen aan en zei zachtjes... denkt u echt dat ik hier wou zitten... toen werd ze iets vriendelijker... Enfin, op een gegeven moment deed het enorme pijn en ik weet dat ik nog een halve meter met mijn kont naar achter gleed ( nouja, bijna sprong), omdat het bijna niet uit te houden was. Beetje later was het ook gedaan. De Arts vroeg nog doodleuk, of ik het eens wou zien, dus echt te gek voor woorden... ik draaide me gewoon om en keek haar niet meer aan. Ik moest dan nog in de rustkamer liggen bij nog andere vrouwen (het is ongelooflijk, hoeveel vrouwen er daar binnen en buiten gingen). Nu, daarna gingen we dus naar huis. Ik was heel erg depressief, enkele weken lang... ik was ook enorm kwaad op mijn vriend, dat hij mij tot die beslissing gedwongen had. Een drietal maanden later ondernam ik een zelfmoordpoging... het was gewoon niet meer uit te houden. Ik haalde mijn polsen over, maar kon op het laatste nippertje nog gered worden... Ik had de keuze... met mijn kindjes terug naar mijn ouders, zodat zij een oogje in het zeil konden houden, of opgesloten in de psychiatrie. Ik verhuisde dus naar mijn vader. Mijn vriend kwam ons regelmatig opzoeken en een half jaar later voelde ik me al stukken beter. Mijn vriend en ik trouwden en gingen samenwonen in zwitserland. 1 jaar later was ik weer in verwachting. Oh man, hoe zeer verheugde ik me erop, mijn man was totaal kwaad, hij weigerde te geloven dat het zijn kindje is, wou weer dat ik abortus pleegde, maar ik stond sterk en zei tegen hem, dat als hij dat echt wil, ik liever voor mijn kindje kies, dan voor hem... Hij bedaarde... ik was echt gelukkig.... en nog meer toen er na 6 weken vastgesteld werd dat ik tweelingen verwacht. Ik moet nu even aanhalen, dat mijn man enorm geweldadig was. (het begon eigenlijk toen we in Zwitserland woonden, na onze huwelijksvoltrekking) Hij sloeg me vaak helemaal verrot en ik deed niets anders dan me uitsloven voor hem. Ik had geen sociaal leven, ging alleen naar mijn werk en dan onmiddellijk naar huis... omdat ik bang was dat ik hem kwaad zou maken als ik te laat was, hij weigerde ook voor Justin en Denise te zorgen... in feite leefde ik met mijn kindjes, alsof er helemaal geen man was. Tja, nu op een nacht, ik was ondertussen al 18 weken ver, werd ik wakker doordat hij heel hard in mijn buik sloeg. Ik opende mijn ogen en zag hem over mij staan, zag alleen zijn vuist waarmee hij me trakteerde en zijn voeten die me in mijn buik en rug raakten. Ik verloor het bewustzijn... Ik werd wakker door helse pijnen...en belde de 100. Deze kwamen me onmiddellijk ophalen en bij de echografie in het ziekenhuis bleek, dat er 1 kindje niet meer leefde. Ik had de keus... ik kon het tweede kindje uitdragen, maar had wel maar een nihile kans (ik denk iets van 4%) dat het gezond en levend ter wereld zou komen. De dokter adviseerde me om het kindje weg te halen. Na lang twijfelen stemde ik in en de operatie werd onder verdoving gedaan, na de operatie zei de dokter me, dat er ook schade aan mijn rechter eierstok veroorzaakt was, en dat deze waarschijnlijk verkleefd zal blijven, dus niet meer goed zal werken..(heb ook reeds enkele cysten gehad) Hij raadde me aan om zo gauw mogelijk weer zwanger te worden, maar ik bedankte... sindsdien heb ik implanon... verhuisde terug naar België en verliet mijn man. Ondertussen heb ik een schat van een vriend, die het niet erg vind, dat ik reeds twee kindjes heb en we besloten nu een maand of twee geleden voor ons derde te gaan Ik vraag me soms enkel af, of dit, wat met mijn tweelingen gebeurde mijn straf was, omdat ik het andere kindje liet weghalen... Ik voel nog steeds enorm veel verdriet over beide gevallen, maar ondertussen kan ik weer normaal verder leven. Mijn kinderen groeien in een gelukkig en hecht gezinnetje op en we genieten allemaal van elke dag... En het belangrijkste is, dat ik mn drie vlindertjes hun plaatsje heb kunnen geven Ik weet nu niet echt waarom ik dit alles schreef... ik moest het gewoon eens van mijn ziel krijgen... Ik hoop dat ik jullie niet verveeld heb, met zooooo een lang bericht...mijn excuses in het geval van wel tot volgende keer! Groetjes, Cindy
o meid je hebt echt veel meegemaakt en wat een lul! En wat fijn dat je nu een man hebt gevonden die je echt als een vrouw behandeld en niet als een voetenveeg.. Bah ik word er echt boos van! en dan ook nog eens in de buik trappen??? in welke wereld leeft die gast! Ik denk dat je nog heel vaak er moeite mee hebt zo te lezen en wil je heel veel sterkte wensen met het verwerken...*knuffel* En hopenlijk snel een derde wondertje voor jou en je nieuwe partner! en wat heb ik respect voor je vriend dat hij zo goed is met je andere kindjes.. en echt knap dat je hier je verhaal wilt delen!
heftig verhaal, ik hoop dat je aangifte tegen die l*l hebt gedaan, ik vind het vreselijk! Gelukkig hebben jullie nu een gelukkig gezinnetje!
Ik heb hier geen woorden voor..... Sterkte meid.. en hopelijk mag je op nieuw zwanger worden en een gezond kindje krijgen....
Jeetje meid! Wat ben ik blij dat het verhaal een happy ending heeft en jullie nu een gelukkig gezinnetje zijn! Wat heb jij een hoop ellende (zacht uitgedrukt) meegemaakt!
bedankt vr jullie lieve woorden! het voordeel van al die dingen is, dat ik veel sterker erdoor ben geworden
Euh..zit die ex van je dan niet in de gevangenis voor moord? Ik kan niet geloven dat iemand die zulks een misdaad begaat niet gestraft wordt. Ben je naar de politie gegaan toen? Dat MOET toch op zijn strafblad komen. Wat een klootzak! Ik moet zeggen dat ik zelf ook zo een klootzak heb gehad, die me bijna langs mijn haren naar de abortus kliniek heeft gesleurd. En hoe hard ik ook tegen abortus ben, ik ben blij dat ik met die klootzak geen band meer heb. Gelukkig heb jij nog 2 kindjes, maakt uiteindelijk niet uit wie de vader is. Het zijn jouw kindjes. En wat fijn dat je een vriend hebt die je neemt met alle bagage die erbij hoort. Dat is echte liefde! Hebben je kindjes nog contact met hun papa's?
pff wat een verhaal ! echt het geluk is je 1000x toegewenst ! en wat fijn dat je nu gelukkig bent en wel n lieve vriend hebt het is je echt zoo gegunt ! x lydia
Tjeetje heb er geen woorden voor. Hoop dat je het een goed plekje kan geven. Het verlies van jouw kindjes is NIET jouw schuld, maar van een grote kl##tzak en waar geen gevoel in zit. Ik wens veel kracht toe.
Ik heb hem niet aangegeven, wil niets meer met hem te maken hebben... ondertussen is hij terug naar Afrika... ook goed voor mij Zijn papieren heeft hij ook niet gekregen, daar heb ik voor gezorgd Mijn zoontje heeft ng contact met zijn papa, hij gaat er vaak heen... Denise haar papa weet niet dat ze bestaat Zij zegt ook altijd met trots: " mijn mama is mijn mama EN papa, veel leuker, krijgt ze moeder en vaderdagscadeau en moet ik voor kerstmis maar 1 cadeautje maken" ondertussen geeft ze Steven, die ze nu ook vaak al papa noemt, de vaderdagscadeautjes Ze wisselt zo een beetje af, soms is het papa, soms is het Steven... maar allebei de kindjes zeggen meme en pepe tegen de ouders van Steven En die zien mn twee schatten ook graag Dus al in al ben ik er eindelijk geraakt ik voel me echt prima, vooral omdat we allemaal gelukkig zijn @ all, bedankt voor de lieve woorden
Wat een heftig verhaal.. Ik ben er gewoon stil van.. Wat ben jij een enorme sterke vrouw . Ik heb bewondering voor je omdat je al zoveel hebt meegemaakt . Wat fijn dat je nu gelukkig bent , je verdient het na alle ellende die je hebt moeten doorstaan ! Ik wens je heel veel geluk in de verdere toekomst ....
goh wat n verhaal zeg... Ik had niet kunnen trouwen met iemand die mij zoiets aangedaan heeft.. maarja dat is makkelijk gezegt misschien als je er buiten staat.. fijn dat je nu weer gelukkig bent meis.. maar wat ik me afvraag, je hebt dus eingelijk 3 vlindertjes toch? Omdat in je onderschrift staat 2... knuff
Ik zit helemaal te trillen van dit verhaal. Wat een foute mannen ben jij tegengekomen zeg!! Wat een angst moet jij hebben gehad, ik kan me er niks bij voorstellen hoe jij je gevoeld moet hebben. Fijn dat het nu zo goed met jullie gaat en ik hoop dat je het steeds meer een plekje kan geven. Super dat je nu zo'n lieve vriend hebt!!! Veel succes en ik hoop dat jullie snel weer een wondertje in de armen mogen sluiten! Het zijn toch 3 vlindertjes ipv 2? Liefs Lara
ja, het zijn idd drie vlindertjes... maar ik weet niet meer wanneer ik die abortus moest doen... ik heb dat datum zo naar achter gestoken... ik kan me er echt niet meer aan herinneren...
Jeetje nachtzon, wat herken ik hier zelf veel dingen uit van mn vorige relatie Ik ben blij dat je over die tijd heen bent gestapt en nu eindelijk het gelukkige gezinnetje kan vormen wat je altijd al wilde hebben. Veel liefs
Ik vind het heel erg voor je. Niemand verdient het om zo behandeld te worden. Vreselijk voor je ongeboren kindjes. Ik vraag me alleen af waarom je geen voorbehoedsmiddelen gebruikt bij een sexrelatie en sjeetje 4 maanden en dan abortus? Waarom heb je zolang gewacht? Als je het echt niet wilde en je zegt dat je heel erg tegen abortus bent, dan gooi je toch die vent naar buiten die je nog maar 3maanden en 2 weken kent.. Sorry ik begrijp het niet helemaal. Ik bedoel het niet vervelend maar ik begrijp het gewoon echt niet. Je praat over de abortuskliniek alsof het een slachthuis was en of je het nog wilde zien? Ik weet dat je de echo niet eens mag bekijken!! Ik weet niet waar je bent geweest? En geen aangifte gedaan... Ik zou doodsbang voor die man zijn. Hopelijk heb je nu echt je leven op orde.