Sinds een paar dagen als ik Isa-Beau naar bed breng is het brullen geblazen.... Overdag gaat het prima, maar in de avond dus niet. We hebben een vast ritueel en leg haar daarna in haar ledikant. Zodra ik al vooroverbuig om haar neer te leggen begint ze te huilen, dan draait ze razendsnel, gaat zitten en dan staan. Nog voordat ik de deur uit ben, staat ze al te krijsen in bed.Pff Eerder was het wat makkelijker om haar te laten huilen omdat ze toch bleef liggen en dan in slaap viel. De eerste paar dagen zijn we echt heel lang bezig geweest. Om de 10 min troosten totdat ze stil was, weer neerleggen een aai en weer weggaan. Dat werkte dus niet, ze was zo overstuur Gister hebben we haar na een half uur proberen dus naar beneden gehaald en in de wipper op de bank. Daar viel ze binnnen een half uur in slaap zonder te huilen. Toen haar weer op bed gelegd en om half 1 weer staan en huilen. Bij mij in bed genomen en ze sliep direct Ik voel geen kiesjes, zou het verlatingsangst kunnen zijn? En hoe ga ik ermee om? Moet ik haar juist bij me nemen of laten huilen?? Ik weet het even niet meer...
Ow vermoeiend he! Hier ook, een paar weken gehad. Wat hier werkte klinkt heel gek, maar ik bracht Mischa altijd naar bed. Nu deed zijn papa het, want bij papa krijste hij niet! (???) 's Nachts zelfde liedje. Het begon hier twee maanden geleden met tandjes, hij was dan een beetje zielig 's nachts. Een paar weken later begon hij steeds harder te krijsen en wilde gewoon zijn zin, aandacht, ook midden in de nacht. We hebben hem een week tekeer laten gaan. Net als jij iedere 10 minuten kijken, maar toch gewoon laten krijsen en af en toe terug leggen. Nu gaat het een stuk beter, hij krijst niet meer, maar nu is hij grieperig en wil hij gewoon heel graag met mama knuffelen... Hoop dat het snel ophoudt en ik hoop dat jij nuttige tips krijgt, dan lees ik even mee!
Pffffffffff, Hier hetzelfde verhaal, meneer kreeg oorontsteking, heb hem 1 nachtje bij me in bed genomen en toen was het raak. Meneer wil absoluut niet terug in zijn eigen bed. Ook overdag niet. Dan slaapt hij op mijn arm en snachts tussen ons in. Dit duurt nu al 4 weken. Zucht..............
Herkenbaar!!!! Ze wilde 's avonds en 's nachts niet meer in haar eigen bedje slapen. Ze ging voor 19u gewoon normaal slapen, werd dan na een uur wakker en wilde dan niet meer. Zodra ik haar in bed legde begon ze keihard te gillen. Ze zat daarom de hele avond beneden, soms kon ik haar voor een uurtje nog ff in slaap voeden en 's nachts sliep ze tussen ons in. Werd wel 2x per nacht wakker voor een slokje . Ik heb t aangekaard bij t CB en de arts concludeerde dat t ws verlatingsangst was, wat ik zelf ook dacht. Ze raadde me aan om te bepalen wat wij wilden en ons daaraan te houden. Dus als wij wilden dat ze in haar eigen bedje bleef dat moesten we daar heel strikt in zijn en haar steeds blijven terugleggen. Desnoods de hele nacht naast haar blijven zitten... Dit heb ik heel letterlijk opgepakt, want als ik wegliep bleef ze maar overstuur huilen. Zelfs als ik haar oppakte als ze overstuur was, duurde t soms nog een paar minuten voor ze weer rustig was (niet meer snikte, hikte, kokhalsde ). De eerste avond heb ik haar dus als ze overstuur was opgepakt en getroost tot ze weer rustig was, dan weer terug in bed, proberen rustig te krijgen. Lukt dat niet, weer oppakken. Zo doorgaan tot ze rustig was in haar bedje en dan ernaast blijven zitten. De eerste avond heb ik van 20-23u naast haar gezeten. Toen haar laatste voeding, wakker in bed gelegd en ze ging zomaar slapen!! De hele nacht door! De volgende avond tot half 10 ernaast gezeten. Toen bedacht ik me dat ze misschien doordat ik ernaast zat, niet kon slapen. Ik ben weggegaan (ze was rustig op dat moment), even huilen en ze sliep, hele nacht weer doorgeslapen. Sindsdien slaapt ze weer als een roosje!! Best een vermoeiende methode, maar hij werkte wel snel en ik heb haar niet hoeven laten huilen!! Het is dus een beetje zelfbedachte methode icm de Wilson methode. De Wilson methode is dat je op de kamer blijft totdat ze slaapt, niet oppakken, alleen troosten. Het idee erachter is dat ze t gevoel moeten krijgen dat hun kamertje een veilige plaats is. Heel veel succes, hopelijk vinden jullie ook een goede oplossing. En anders, TISUNFASE-TISUNFASE-TISUNFASE!!!
Ik zou haar niet zo heel snel weer mee naar beneden nemen want voordat je het weet heeft je kindje door dat als het maar hard genoeg huilt ze weer lekker gezellig mee naa beneden mag. net als Maka zou ik op haar kamertje blijven zonder al te veel te zeggen en dan maar doorbijten
Inderdaad krijgen ze het door, zucht... Het is hier al (durfde het niet te zeggen om ts niet te ontmoedigen...) meer dan twee maanden zo! Het begon met 's nachts soms wakker worden, even oppakken en troosten, en dan weer slapen. Na een week hielp dat niet meer en gaf ik hem snel even een heel klein flesje en dan ging hij meteen weer slapen. Toen vond hij na een week het flesje niet genoeg en ging hij na het flesje alsnog brullen... Ik dacht ook dat het verlatingsangst of zo was en omdat de buren op de verwarmingsbuizen begonnen te bonken en ik daar zenuwachtig van werd, ben ik hem mee naar de kamer gaan nemen. Dat was natuurlijk feest! Nu inmiddels neemt hij bijna altijd genoegen met een (waterige) fles, maar soms wordt hij daarna gewoon boos omdat hij niet wil slapen en laten we hem dus huilen... Alleen om de 10 minuten even opnieuw instoppen en laten zien dat weer nog wel zijn. Heel fijn 's nachts... Het is een fase maar wel een lange en heeeeeel vervelende!
Alsof ik mijn eigen verhaal schrijf! Mijn manneke heeft Maandag en Dinsdag tussen ons in gelegen de hele nacht. Ik heb geen oog dicht gedaan en hij lag prinsheerlijk te slapen met benen wijd en armen wijd,'s morgens om een uur of 6 werd ik wakker omdat ik een vingertje in mijn neus had Ik heb hem nu zover dat hij in zijn eigen bed slaapt weer! (overdags lukt nog niet,gaan we in mijn bed) Ik breng hem naar boven(gillend)en laat hem 5 minuten huilen. Daarna haal ik hem naar beneden,laat hem gewoon in slaapzakje en ga op de bank zitten met hem,binnen een paar minuten kan hij zijn ogen niet meer open houden en dan breng ik hem naar boven,soms huilen,soms niet.......gelukkig werkt dat hier....
hoi hoi ik heb alleen maar stukje ts gelezen, maar mijnz oon heeft PRECIES hetzelfde gehad, ik heb er niet moeilijk over gedaan en ik ben met hem op zolder gaan liggen in logeer bed (wij hebben waterbed en daargaat ie echt niet op)...en opeens sliep hij zomaar de nacht weer door....en dit was ook rond de 9 maanden!
Ik heb een kleine kruimel van bijna 6 weekjes oud, gaat goed in zijn eigen bedje slapen, maar soms savonds huilt hij, als ik hem laat huilen word hij echt overstuur. Ik probeer het meestal keer of 4 naar boven te gaan, speentje en wat troost, zonder op te pakken. Als dit niet helpt omdat ie dan echt overstuur is, dan pak ik hem op en troost hem tot die slaapt en leg hem er dan in, dit duurt dan maar iets van 5 tot 10 min, hij slaapt dan wel snel, en dan is het ook goed. Is dit in deze leeftijd al uittesten?? Het is onze eerste dus we hebben er nog geen ervaring mee. Ben benieuwd naar jullie reacties!! Groetjes Helma
Nee hoor Gabber, zo'n kleine baby wil gewoon heel graag bij zijn mama zijn. Toen Mischa zo klein was hield ik hem gewoon lekker bij me en voedde hem lekker in slaap. Na een paar maandjes moet je hem gaan leren lekker zelf in slaap te vallen door hem wakker weg te leggen, maar 6 weekjes is echt nog heel jong dan kunnen ze dat (meestal) nog niet. En 's avonds huilen is sowieso normaal, waarschijnlijk is je kindje de dag gewoon aan het verwerken en dat gaat het beste als hij lekker bij mama mag liggen.
Dank jullie wel voor de reacties! In ieder geval fijn om te weten dat ik niet de enige ben(sorry!) Ik hoop dat het een fase is, en ga vanavond zeker proberen te troosten zonder haar mee naar beneden te nemen. Ik hoop dat het dan beter wordt...
Hahaha, ja zo ging dat hier ook!! Ze is ook wel eens overdwars tussen ons in gaan liggen, zodat wij allebei op t randje moesten gaan liggen. Tja, ik wilde haar niet wakker maken, want dan moest ik weer voeden!!! Haha Kleine rebel!! Hier werkte t overigens toen t net begon ook nog door haar even een half uurtje beneden in de box te leggen en vervolgens weer terug in bed. Maar uiteindelijk lukte dat ook niet meer en zat ze soms echt de hele avond beneden. Terwijl ze echt wel moe was. Dus op een gegeven moment vond ik echt dat er iets moest gebeuren!!! Ik denk overigens niet dat t echt uittesten is, maar meer een combinatie van verlatingsangst en gewenning...
Mijn zoontje is wat jonger, maar zodra hij in bed ligt huilt hij al. Normaal is het een makkelijke slaper, maar nu pffffff. Overdag slaapt hij nauwelijks. Hij wil echt op me zitten, maar is hartstikke moe. 's Nachts veel huilen. Normaal gaf ik hem een speen en was het goed. Nu moet ik echt bij hem blijven en hem over zijn gezicht aaien. Als ik me omdraai moet hij huilen. Het is een heel gedoe om cm voor cm de kamer uit te komen. Hopelijk is het snel voorbij. Zelf heb ik het idee dat het bij verlatingsangst hoort, alhoewel een sprongetje ook zou kunnen.
Hier de meiden er altijd uit als ze overstuur zijn voor ze in bed gelegd worden, of doordat ze in bed gelegd worden. Het klinkt heel erg als sprongetje wat ik hier allemaal lees...... Wij gingen/gaan dus wel altijd naar beneden, tot ze weer rustig genoeg waren/zijn om wél te gaan slapen. Alle andere dingen werkten/werken absoluut niet. Wiegen is het enige wat ze hier in slaap kan krijgen tijdens sprongen. Ze zijn er nooit aan gewend, want zelf wilden ze ook het liefst gewoon slapen, maar ja het lukte dus soms periodes niet alleen. Daar zijn wij dan ouders voor, om ze er even bij te helpen. "Men" is veel te snel bang dat de kleine eraan went vind ik persoonlijk.
Hier zou ik het een paar maanden geleden helemaal mee eens zijn geweest... Ik was niet bang dat Mischa ergens aan wende want als de fase voorbij was, had hij de flesjes en knuffels die hij die periode gehad had van de ene op de andere dag niet meer nodig en sliep hij weer makkelijk in en door. Maar nu ben ik ipv een week al twee maanden verder en zijn we er eigenlijk toch van overtuigd dat hier wel gewenning in het spel is... Sprongetje zou kunnen, maar die duurt toch geen twee maanden? Ik ben bang dat we gewoon pech hebben. Mischa heeft deze twee maanden last gehad van een groeispurt (dan heeft hij een paar dagen 's nachts een extra flesje nodig), daarna zijn eerste doorkomende tandjes en tegelijkertijd verlatingsangst (dit wordt nu eindelijk wat minder gelukkig) en nu was hij weer een beetje ziekjes. Wanneer houdt het op, iemand daar een antwoord op? (geintje hoor)
Die term komt uit de Oei ik groei boeken. Heel simpel gezegd komt het er op neer dat een kindje in een fase komt dat hij een nieuwe vaardigheid gaat leren. Vlak voordat hij dat kan wordt hij huilerig, hangerig en een beetje lastig (en slaapt en eet vaak slecht). Dan is alles over en blijkt je kindje opeens iets nieuws geleerd te hebben. En dit gaat volgens de schrijver in een soort sprongetjes die eens in de zoveel weken plaatsvinden.
En ik heb het gister geprobeerd...Nou drama,haha! Het wou echt niet, ze was me toch overstuur. Dus de methode van om de 10 min wordt hier maar even afgeschaft. Ik ben met haar op bed gaan liggen en ze viel binnen 20 min in slaap en kon haar toen zo over leggen. Dan maar even zo, dan gaat ze sneller slapen en hoeft ze niet te huilen. Ook fijn voor mijn oren
Wij hebben wel dezelfde ervaring als Merel69. En hier is echt geen sprake van gewenning. Als de fase voorbij is, gaat ze gewoon weer lekker zelf slapen . Wij nemen haar trouwens niet mee naar beneden, maar nemen haar op schoot in de stoel die op haar kamertje staat. Mee naar beneden zou er volgens mij toe leiden dat ze niet gaat slapen, want dan ziet ze teveel interessante dingen. Hier hoort in de stoel nog even zitten knuffen bij het bedritueel. Ze krijgt eerst pyjama en slaapzak aan, dan krijgt ze nog een flesje melk, dan tandjes poetsen en dan voorlezen (sinds een tijdje mogen we dat absoluut niet overslaan, dan wordt madammeke boos). Dan nog even zitten en dan naar bedje. Op het moment gaat ze dan lekker slapen. Even een plekje zoeken (haha, net een hondje) en dan slaapt ze binnen een paar minuten). Maar..... ze heeft ook periodes waarin het anders gaat en dat lijkt erg op wat hierboven beschreven wordt. Als we haar dan laten liggen, is ze binnen de kortste keren helemaal overstuur. En dus doen we dat niet.... Wat we wel doen: met haar in de stoel zitten tot ze lekker tegen je aankruipt en haar oogjes bijna dichtvallen. Af en toe zit er niets anders op dan haar op de arm in slaap te laten vallen, want anders wordt het echt drama. En als ze eenmaal slaapt, slaapt ze ook. En dan wordt ze pas de volgende dag weer wakker. Tja, ik doe dat dus liever dan de hele avond op en neer lopen of, nog erger, haar zo overstuur te laten worden dat ze bijna niet te kalmeren is. En bij haar werkt het dus goed en ik zie geen uitproberen of gewenning. Ik denk dat je moet doen wat jij denkt dat het beste is voor jou en je kind. Sprongen waren hier trouwens duidelijk te merken tot 8,5 maand, maar sindsdien is er geen peil meer op te trekken. Tegenwoordig houdt ze zich niet meer zo strikt aan het boek . Wat ik wel zie, is dat ze na zo'n periode waarin ze wat moeilijker zelf in slaap komt wel "gegroeid" is. Dan kan ze ineens iets of dan durft ze meer. Achteraf denk ik dan vaak: oh, dus dáár was ze mee bezig! Maar ja, achteraf kun je alles verklaren