Hallo, Een maand geleden ben ik bevallen van ons tweede kind, een prachtig gezond dochtertje. Het zwanger worden en zijn is bij ons niet vanzelfsprekend geweest. We hebben meerdere miskramen in korte tijd achter elkaar gehad en door alle lichamelijke problemen die dat met zich meebracht, was deze laatste zwangerschap ook fysiek zwaar. Het vroeg niet alleen veel van mij, maar ook van mijn man, die ons gezin draaiende moest houden toen ik in het ziekenhuis lag. We zijn erg blij met twee gezonde kinderen, dat was altijd onze diepe wens. Tegelijk beseffen we nu pas wat een ellende we hebben moeten doorstaan, en hoe moe (fysiek en emotioneel) we eigenlijk al waren voordat ons dochtertje vorige maand werd geboren. De mensen om ons heen hebben zoiets van: je hebt nu toch wat je wilde, alles is uiteindelijk goed gekomen? Maar ik merk dat ik emotioneel word als ik op tv zo'n stralende, zwangere vrouw zie. Je maakt deze bijzondere gebeurtenis maar een paar keer mee in je leven. Ik vind het moeilijk om te accepteren dat het bij ons dan zo ellendig is verlopen, zeker omdat we weten dat we het bij twee kinderen willen laten en dit dus de laatste keer was (we willen het lot niet verder tarten). Is het raar dat we nu pas aan het verwerken toekomen van alles wat we hebben meegemaakt? Zouden we nu, in onze kraamweken, niet alleen maar moeten genieten? Jeleu p.s. Ik heb zitten twijfelen bij welk forum ik dit moest zetten. Misschien is dit niet de juiste plek, maar om dit bij het miskramen-forum te zetten terwijl ik net ben bevallen voelde ook niet helemaal juist naar die mensen toe.
Hoi meid, heel herkenbaar hoor! Bij mij is het een iets ander verhaal, maar het gevoel dat je omschrijft (en de reacties van mensen) is hetzelfde. Ik ben 7 weken te vroeg bevallen (waarschijnlijk) door pre-eclampsie. Mischa heeft dus 3 weken in het ziekenhuis gelegen en ik heb ongeveer een half jaar moeten herstellen (denk ik, toen was ik alweer zwanger en schreef ik mijn klachten daar aan toe). Roze wolk heb ik niet gezien, ik heb me vooral bezig gehouden met Mischa uiteraard, maar ook continue met de vraag hoe dit had kunnen gebeuren. Ik liep namelijk al weken met klachten die door niemand serieus genomen werden en opeens bleek ik dus wel degelijk ziek en voor ik het wist had ik opeens een kind! En bovendien treurde ik om de verloren weken en net als jij, dat de zwangerschap niet was verlopen zoals ik had gehoopt. Voor mij is dat inmiddels anders omdat ik alweer zwanger ben, maar ik kan me voorstellen dat het voor jou extra moeilijk is omdat dit waarschijnlijk de laatste keer is. Mensen zullen het wel goed bedoelen als ze zeggen dat je toch een gezond kind hebt, dat heb ik ook zo vaak moeten aanhoren dat ik er moe van werd... Natuurlijk heb je alle recht van de wereld om te treuren dat het niet zo gegaan is zoals je gehoopt had! Een zwangerschap is al niet niets en dat na een paar miskramen achter elkaar... Als ik je verhaal zo lees heb je de miskramen nog helemaal niet kunnen verwerken en kwam het heftige van de zwangerschap en het krijgen van een kindje er nog eens bij. Dan is het toch logisch dat je nu moet gaan verwerken, niets mis mee hoor, gewoon goed je tijd voor nemen! Succes en probeer natuurlijk ook zo veel mogelijk te genieten van je kindjes! (weer zo'n dooddoener, maar wel gemeend!)
Ik heb geen miskramen gehad en ook geen vroege bevalling ofzo alleen wel een "lastige" zwangerschap.. Bij 13 weken bleek de nekplooi niet helemaal positief te zijn en een grote kans op een kindje met een afwijking (de nekplooi zelf was goed alleen mijn bloedwaarden niet) dus afwachten tot de 16e week voor een vruchtwaterpunctie, die laten doen, in ware hel zitten dagen lang voordat je de uitslag kreeg, die was gelukkig goed! Toen een complicatie gehad waarbij ik vruchtwater verloor en dus weer heel rustig aan moest doen, na meerdere echo's voor controle en rustig aan doen stond ik eindelijk weer lekker in mijn zwangerschap en toen kreeg ik het CMV virus GELUKKIG voor de tweede keer want als het de eerste keer was geweest had ons kindje het hoogstwaarschijnlijk niet overleefd nu moest ik wel weer extra controles en de kans bestond dat ons kindje doof geboren zou worden (kortom weer een lekker gevoel) Op den duur had ik zoiets, nou dan maar doof hoor vind het allang prima (vergeleken bij alle andere enge opties) en heb ik het losgelaten MAAR toen was ik zeker alsweer 26 weken en hierdoor heb ik dus in totaal 13 weken van mijn zwangerschap in angst gezeten! het begin was ook niet makkelijk bleef steeds een beetje bloed verliezen maar dat was hoogstwaarschijnlijk omdat het er EIGENLIJK 2 waren bij de 11 weken was dat eindelijk gestopt (dus tel die ook nog even erbij die periode) Ik had een enorme buik en bij 32 weken begonnen de voorweeen zowat elke nacht zat ik in mijn badkuipie totdat ik doodop ben ingeleid door de gyn (de VK vond het onzin maar de gyn gaf me helemaal gelijk) kortom maar weinig weken echt onbezorgd zwanger kunnen zijn. We hadden hier afgesproken om het bij 2 te houden en mijn man zou zich zelfs laten sterriliseren maar juist door dit willen we allebei nog de optie openlaten als ik er nu aan moet denken dat ik nooit meer zwanger mag zijn word ik echt effe heel emotioneel en kan ik niet hebben, we hebben nu afgesproken om over 3-4 jaar eens verder te kijken hoe we erover denken, maar dat de optie nog open is (en ik het ooit nog zou kunnen meemaken om "heerlijk" zwanger te zijn is voorlopig even genoeg!) Ik ben wel het type wat verder gaat en in de toekomst kijk maar mis wel dat ik niet echt een fijne zwangerschap heb gehad, zoals de eerste, die was wel fijn maar heel zwaar, maar qua gevoel zo heerlijk) Ik denk dat je het juist in je kraamweken een plekje moet geven, je zit vol met emoties, hormonen, en dit was jullie laatste zwangerschap e.d. dus kan me voorstellen dat je dit moet verwerken, geef het wat tijd, niet alles hoeft in 1 dag opgelost te wezen...
Goed om te horen dat ik niet de enige ben die niet volledig op een roze wolk zit. Soms heb ik het idee dat veel mensen denken dat zwanger worden / zwanger zijn iets vanzelfsprekends is. Terwijl de kans net zo goed aanwezig is dat het niet loopt zoals je had gehoopt, dat zie je ook maar aan jullie verhalen en de zorgen die jullie hebben gehad. Zo'n kindje is je toch heel kostbaar. Anyway, het is niet zo dat ik nu in zak en as zit. Maar wij zijn wel moe door alles wat we de afgelopen drie jaar hebben meegemaakt en hebben niet zo veel reserves meer. Ook nu zouden wij graag op wat extra begrip en steun willen kunnen rekenen. Maar dat is moeilijk uit te leggen met een gezond kindje in je armen. Wel goed van jullie dat jullie het aan hebben gedurfd om weer zwanger te worden of in ieder geval de optie om ooit nog zwanger te worden open te laten. Misschien is het iets om met mijn man te bepraten, om het niet nu al te hebben over dat dit de laatste keer voor ons was. Ik kan me voorstellen dat dat in je hoofd veel ruimte geeft, los van het feit of we werkelijk ooit nog voor een derde kindje gaan. Groetjes Jeleu
Je gevoel is heel herkenbaar. Wij hebben er 2 jaar over gedaan om zwanger te worden. uiteindelijk zwanger geworden via hormonen van een tweeling. Helemaal in de wolken, eindelijk zwanger. Maar na 12 weken was alles alleen maar onzeker in de zwangerschap. Heel veel bloedingen gehad. Met 22 weken zwangerschap had ik al ontsluiting en ben ik geopereerd ( bandje om de baarmoedermond). Heb toen 5 dagen in het ziekenhuis gelegen. uiteindelijk met 26 weken weer opgenomen en 12 weken te vroeg bevallen. Mijn kereltjes hebben 3.5 week op de neonatologie gelegen in een ziekenhuis wat 180 km verder op was. En daarna nog 5 weken in het ziekenhuis waar wij wonen. Al met al erg heftig geweest. Je leeft die periode zo in angst, je word compleet geleefd. Ik heb een dik jaar in de ziektewet gezeten en maar voor de helft gewerkt. Ik moest het echt verwerken wat er allemaal gebeurd is. Het is echt niet vreemd dat je zo zo voelt. Voor jullie is er ook veel gebeurd. Ik heb veel gehad aan maatschappelijk hulp ( word geregelt voor couveuse ouders). En al die domme opmerkingen probeer die zo snel mogelijk te vergeten. Ik kreeg zelfs de opmerking dat ik nu wel goed kon herstellen van mijn keizersnee omdat ik nu de nachten door kon slapen omdat mijn mannetjes nog in het ziekenhuis lagen. Had echt zoiets van: Lekker doorslapen om te herstellen??? We lagen wakker van de zorgen of onze kereltjes het wel zouden halen. s'nachts bellen met de neonatologie om te horen hoe het met de jongens ging. Nee wat hebben wij heerlijk rustige nachtjes gehad... Woedend kan ik er op worden. Maar goed houd in je achterhoofd dat mensen dingen zeggen zonder dat ze door hebben dat ze je kwetsen. Neem je tijd met dingen verwerken. En doe het op jullie eigen manier. Het is toch niet gek dat je nu verdrietig bent ondanks dat je meissie het goed doet?? Succes met alles. Liefs Jada
Jaaaa, die kreeg ik ook! Dat ik zeker wel lekker uitgeslapen was, zo lekker zonder gebroken nachten.... Pardon?? Ach, na een tijdje kun je er om lachen en mensen hebben gewoon geen idee wat ze zeggen.
[QUOTE Jada] Ik kreeg zelfs de opmerking dat ik nu wel goed kon herstellen van mijn keizersnee omdat ik nu de nachten door kon slapen omdat mijn mannetjes nog in het ziekenhuis lagen. Kan me voorstellen dat dit kwetsend is, al is het waarschijnlijk niet zo bedoeld. Dat moet bijna wel komen van iemand die zelf geen kinderen heeft of die volledig fluitend door de zwangerschap en bevalling is heen gegaan. Elke ouder wil zijn kind het liefst gezond thuis hebben in plaats van in het ziekenhuis. Bovendien (weet ik uit eigen ervaring) is niets zo vermoeiend als het telkens heen en weer pendelen tussen ziekenhuis en thuis, zeker als je zelf nog herstellende bent. Dat slurpt al je energie op, naast alle zorgen die je hebt. Soms zeggen mensen rare dingen om je op te peppen....
Ik denk dat mensen ook vaak niet weten wat ze moeten zeggen.. Bij ons is alles ook net goed gegaan.. Scheuring van de placenta.. Esmee is gehaald met een spoedks.. Heel heftig allemaal.. Hebben zelfs psychologische hulp aangeboden gekregen.. En mensen doen alsof er niets is gebeurd.. Jij ervaart alles niet als zelfsprekend en fijn dat alles goed is..Dat is jou gevoel en dat is er en daar moet naar geluisterd worden! Kun je er over praten met je man? En anders eens een gesprek met de vk? Succes de komende tijd!
Hier ook...alleen ook anders. Mijn zwangerschap is super verlopen en opzich ook redelijk snel zwanger geraakt. Alleen bij 36 wk braken spontaan mijn vliezen en toen ik (s'nachts) het licht aan deed...zag ik alleen maar bloed. Het spoot gewoon eruit tegen de muren enz.Ik was helemaal in schok en mijn man ook. We dachten dat we de kleine kwijt waren...in het ziekenhuis bleek alles goed te zijn en ben ik 3 dgn later bevallen van een kerngezonde zoon. Alleen moet ik er nu nog steeds heel vaak aan denken en voel ik me super slecht. Iedereen zegt maar je moet er niet meer aan denken hij is er nu toch en is gezond...maar was het maar zo makkelijk. Zal het ook nooit vergeten...wordt er vaak snachts wakker van en dan breekt me het zweet weer uit.
DEbke.. id.. Mensen zeggen dan, alles is toch goed gegaan en je kindje is gezond.. maar die angst die je hebt gehad die is zo groot en "vergeet" je niet zo maar....
Ik denk dat mensen zich niet kunnen inleven en dat eigenlijk ook niet willen. Voor buitenstaanders is het simpel, ze zien jou en je gezonde kindje. Dat jij dan vertelt dat het nog niet alleen maar goed gaat is dan vaak een beetje lastig... En natuurlijk ben je misschien extra blij met je gezonde kindje, maar toch heb je alle recht om je rot te voelen om wat er gebeurd is. Dat moet ook, want je zult het toch moeten verwerken en dat gaat niet vanzelf.
Ik denk dat iedereen zijn eigen zwangerschap en bevalling op zijn eigen manier moet verwerken. En ja, de ene heeft meer geluk in zijn zwangerschap en bevalling dan de ander. Ik heb twee keer hyperemesis gehad waarvoor ziekenhuis opnames en sondevoeding, dan geniet je echt niet van een zwangerschap, je bent alleen maar bezig met "overleven". Ook voor je omgeving en eventueel andere kinderen is dit heel erg zwaar. Daarnaast heb ik twee keer een vastzittende placenta bij de bevalling gehad. Twee keer naar de OK onder narcose met een bloedtransfusie. Ik heb best een tijd nodig gehad om dit allemaal op een rijtje te krijgen. Gelukkig is alles goed gekomen, maar ik heb ook tijd nodig gehad om dit te verwerken.
Hoi, fijn te lezen dat ik niet de enige ben die niet echt op een "roze wolk" heb gezeten. Natuurlijk ben ik hartstikke blij met een mooie en lieve meid van nu 2 jaar maar toch het einde van de zwangerschap en de "slechte start" van mijn dochter breken mij nog steeds op. Mijn zwangerschap kwam onverwachts, 39 weken onbezorgd maar toen begon het allemaal. Hoge bloeddruk en wekenlang in het ziekenhuis. Heren doktoren wilde mij door laten lopen tot 42 weken omdat mijn dochter het naar haar zin had in mijn buik. Dat ik mij helemaal niet goed voelde deed niet ter zake. Met 42 weken ( en een hoop gedram van mijn kant) gelukkig gestart met de inleiding. Helaas mislukt, ontsluiting bleef heel de dag op 3 cm staan. Ruggenprik in combinatie met maximale stand oxitocyne gaven geen resultaat en dus uiteindelijk keizersnede. Eind goed al goed, dochter geboren (4410 gram) en herstellen maar. 3 dagen later naar huis en genieten (dachten we) . 3 dagen later, herstel van mij ging zeer moeizaam en veel pijn, kreeg mijn dochter last van stuipjes (convulsies). Naar het ziekenhuis en we moesten haar meteen achterlaten. Uiteindelijk moest mijn dochter 2 maanden in het ziekenhuis blijven (twee verschillende : een algemene en een universitaire) Gelukkig is alles nu goed nu met haar. Ze waren bang voor een stofwisselingsziekte en dat bracht een hoop zorgen met zich mee. Allemaal nare dingen mee moeten maken. Ik ben door mijn energie en mijn herstel van de keizersnede gelopen om bij mijn dochter te kunnen zijn. Logisch daar denk je helemaal niet over na, je vergeet jezelf als je je baby in het ziekenhuis achter moet laten. Maar nu het laatste, ik heb aan de keizersnede zenuwpijn overgehouden. Heren doktoren weten niet waar het vandaan komt. Deze heftige zenuwpijn had ik direct na de keizersnede (toen mijn gevoel in de benen/ buik weer terug was) De rijdende trein van emoties (en nu dus ook nog last van heftige zenuwpijn) lijkt niet te stoppen. Begrijp me niet verkeerd, zou het zo weer over willen doen. Maar het was (en nog een beetje is) een heftige tijd. Fijn om een keertje van mij af te schrijven, lucht toch wel op! Groetjes Jopa1000
Oja, Wij hebben ook van die opmerkingen gehad, je kunt nu lekker doorslapen snachts. Iedere ochtend was ik bang om naar de afdeling te bellen. Bang voor het onbekende, bang voor nog heftigere aanvalletjes. Je voelt je bijna een vreemde voor je eigen kind. (die af en toe langskomt om vervolgens weer naar huis te gaan) Heftig hoor om je kind achter te laten in een ziekenhuis! Groetjes Jopa1000
hey hoi, ik zelf heb een "normale"bevalling gehad. maar wil jullie heel veel sterkte met alles wensen .. mensen zien alleen de buitenkant wat er binnen allemaal afspeelt hebben ze geen benul van!! heel veel sterkte..
wow ben zo blij dit te lezen klinkt raar heh van het eerste ziekenhuis bezoek met de wens om zwanger te raken tot aan de bevalling is precies 5 jaar overheen gegaan jaren moeten knokken vorig jaar juli/aug een drieling verloren waarvan 1 buitenbaarmoederlijk zat vorig jaar nov wederom een buitebaarmoederlijke zwangerschap naast alle hormonen die we nodig hadden om tot een eisprong te komen bleek mn rechtereileider verkleeft. in jan 09 onder t mes en daarna meteen zwanger (wel met clomid gebruik) De zwangerschap was alles behalve een roze wolk De bevalling was een hel....... (spoedinleiding ivm epileptie) en nu We zijn zo gelukkig met onze meid Maar er komt ook zoveel stress uit en moeiheid van al die tijd en vooral veel tranen en voor anderen komt het over alsof je niet blij bent / ondankbaar bent
Ja, en dat vind ik dus zo gek. Gelukkig zijn met je baby en verwerken wat er allemaal met jezelf en je kindje gebeurd is zijn toch twee totaal verschillende dingen die los staan van elkaar? Natuurlijk ben je blij, maar dat neemt je nare herinneringen en de stress die je gehad hebt niet zomaar weg.
Debke, kan me voorstellen dat jullie vreselijk geschrokken zijn en dat je dat niet zomaar kwijt raakt. Al dat bloed zal wel een behoorlijke indruk hebben gemaakt. Je kindje is ook pas een half jaar oud, dat is nog niet zo lang geleden. Onze oudste, nu 2 jaar, moest na de bevalling in het ziekenhuis blijven omdat de kinderarts dacht dat ons dochtertje hartproblemen had. Uiteindelijk hebben ze niets kunnen vinden, maar wij gaan nu nog steeds elke avond bij haar kijken voordat we gaan slapen, en mijn man gaat 's ochtends niet werken voordat hij weet dat het goed gaat met haar. Toen onze tweede geboren was, werd zij ook nagekeken door de kinderarts voordat we ontslagen werden uit het ziekenhuis. Ik heb mijn man nog nooit zo nerveus gezien, zelfs niet tijdens de bevalling. Dus die angst zit er nog steeds in, al zijn we nu 2 jaar later. Zwangerschap en bevalling zijn toch een soort life-events. Sterkte ermee! Jeleu