Ik zat psychisch niet goed in elkaar na de geboorte (laten we het daar maar op houden) en het sloeg bij mij helemaal door. Wij zijn Sasha zowat kwijt geweest met de bevalling en dat is er behoorlijk ingehakt. Ze moest bij mij blijven, want stel ik zou dr alsnog verliezen. Ze ging wel eens bij andere (bekende) op schoot hoor, sporadisch. Maar leuk vond ik het niet en ik stond er ook als een leeuwin bij.
ik begrijp dit juist heel goed, ik zou het juist raar vinden als je niet beschermend zou zijn bij een prematuur geboren kindje met alle risico´s van dien.
@peetje.. dat snap ik al helemaal niet, dat mensen hun vingers in de mond van een baby doen. Dat doe ik al niet eens, laat staan vreemde. En al helemaal bij een kwetsbaar prematuur kindje.
Als je idd een prematuur kindje hebt, dat snel infecties kan oppikken of je hebt een bevalling gehad, waarbij je bijna je wondertje verloren bent.....dat begrijpt toch ieder mens. En ookal heb je een gezond kind en wil je het nog niet, dat is ook ieder zijn keus. Ik vroeg me alleen af wat voor ieder de keuze is, om het wel of niet te doen. Ik haal Kyra ook terug hoor, als ze zit te huilen bij iemand op schoot. Dat is voor haar toch de enige manier om te laten blijken dat ze het niet naar haar zin heeft. En toen ze echt nog een kleine uk was, kreeg de kraamvisite haar wel op schoot, maar wij doseerde de kraamvisite zo, dat er nooit veel mensen waren. 1 keer was het wel wat druk en dat heb ik geweten ook. Ze was helemaal over haar toeren en mijn schoonmoeder zou haar dan wel even troosten. Nou, ze begon nog harder te schreeuwen. Maar dan ook niet denken "laat ik haar dan maar aan haar moeder geven", nee, gewoon starrig vast blijven houden. Toen heb ik haar ook echt letterlijk uit de armen gerukt (was erg pissig) en toen werd ze ook gelijk rustig, toen ze tegen mij aan lag. Werd ik zelf ook weer helemaal rustig van.
Ik vind het heerlijk als mensen mijn zoontje even overnemen. Heb ik even rust want hij kan geen moment stil zitten op schoot. hahahahaha.
Dat is dus niet zo! Mijn schoonvader pakte haar gewoon van me af. Niet eens van mag ik haar even. Nee hoppa, hij kwam binnen en trok dr meteen uit mijn handen. Terwijl juist hij beter zou moeten weten, hij is zijn eerste zoontje met 3 dagen verloren.
Ik vond het vreselijk toen Isabella net geboren was. Althans, als mijn schoonmoeder haar vasthad. Daar is later ook dikke ruzie van gekomen en dat verhaal zal ik hier maar besparen haha. Maar ze pakte haar dus constant vast. Ook als ze lekker in haar reiswiegje lag te slapen. En waarom ik zo krampachtig was? Geen flauw idee. De nekharen stonden me dan in ieder geval recht overeind
Ik was in het begin heel krampachtig. Niet omdat ik anderen mijn baby niet toevertrouwde, maar omdat ik haar zelf wilde vasthouden de hele tijd Echt heel erg, maar ik wilde geen seconde van dat kleine wezentje missen en heb dan ook uren en uren met haar in mijn armen op de bank gelegen, alleen maar naar haar gekeken en me erover verwonderd dat ze ECHT helemaal van ons samen is... Dat ging na een maand of 2-3 steeds beter, toen ik meer en meer (moest) gaan werken in ons bedrijf, kon ik haar beter loslaten, misschien ook wel juist omdát ik haar zo vastgehouden had al die tijd? Nu ben ik helemaal niet meer krampachtig, iedereen mag haar vasthouden en vertroetelen, tenminste iedereen die wij ook kennen, geen vreemden natuurlijk. Ik kan me wel voorstellen dat, wanneer je een kindje hebt wat snel van slag is bij anderen, je erg terughoudend bent hierin. Dat hebben wij nooit gehad eigenlijk.
Bij mijn eerste zoon had ik er geen moeite mee als anderen hem vasthielden. Nu met de grieppandemie hou ik mijn jongste zoontje lekker bij me, wel kijken, niet aankomen dus! Ik verbaas me erover hoeveel mensen er toch nog verkouden op kraamvisite komen, dom dom dom, ik heb geen zin om straks met een ziek kind te zitten.
Oh ik heb dat ook in het begin. Niemand buiten mijn man mag de kleine vasthouden. En daar valt niet over te discussieren . Waarom? Geen idee. Misschien een raar instinct of zo?
ik kan mij wel nog 1 ding herrineren waar ik echt kwaad om geweest ben! werd er echt duivels van haha n kennisje van mij kwam op bezoek en ik had jayla nooit op haar mondje gekust en wou gewoon ook niet dat iemand dat deed toen ze net geboren was vond ik echt niet nodig en was bang voor ziektes en sowieso al heel erg beschermend tegenover mijn meisje! en zij kwam binnen en kuste haar vol op haar nog nooit aangeraakte mondje ik werd zó boos he!
@Female, bah, dat zou ik ook verschrikkelijk vinden als iemand dat zou doen. Ik doe het zelf niet eens bij de kleine. Je hebt er toch wel wat van gezegd hé?
In het begin wou ik ook niet dat iemand ze vast had, mijn jongens zijn ook prematuur geboren (12 weken te vroeg). In het ziekenhuis is het zowiezo al heel erg hygienisch dus de eerste 5 weken heeft niemand ze vast gehad, alleen wij omdat we mochten buidelen. Op een gegeven moment mochten de opa's en oma's ze wel vast houden. Op verjaardagen was ik wel heel duidelijk tegen iedereen dat ik niet wou dat ze van hand naar hand gingen. Kraambezoek hebben wij niet veel gehad, mede ook door het RS seizoen. Prematuurtjes zijn ind heel vatbaar. Meeste familie en een aantal goede vrienden zijn in het ziekenhuis op bezoek geweest. Doet me trouwens weer denken aan een goede vriend van ons, die kwam langs in het ziekenhuis. Hij stond voor de couveusse, en trok een vreemd gezicht. Ik zei wat doe je allemaal? Toen draaide hij zijn hoofd om, om adem te halen. Hij zei: ik durf niet uit te ademen straks krijgen ze bacterieen van mij binnen. Moest daar zo omlachen, vond het ook super lief dat hij zo bezorgd was.
Ik heb er nooit een probleem van gemaakt, iedereen binnen de familie die wilde mocht haar eventjes vasthouden toen ze net geboren was. Wel keek ik als een havik toe of ze haar goed vasthielden en of ze het niet te druk vond worden Ook flesjes geven, nadat ik met bv gestopt was, maakte ik geen probleem van, en nu nog niet. Ik ben dan ook gezegend met ouders en schoonouders die niet opdringerig zijn en mij laten aangeven of ze mijn meisje mogen (en mochten) vasthouden en/of eten geven.
Ik denk dat het ook aan de bevalling kan liggen. Ik herken het zelf nml ook. Bij mijn zoontje had ik een zware bevalling (uiteindelijk vacuum omdat hij muurvast zat ) en toen hij was geboren ademde hij niet, zag lijkbleek en had hoge koorts. Hij werd meteen van me af genomen en ik heb hem even gezien toen hij in de couveuse lag. Pas 's avonds (hij is 's morgen geboren) mocht ik hem voor het eerts vast houden. Hij heeft een paar dagen in de couveuse gelegen. Ik vond het vreselijk als iemand anders hem vast had...dan zat ik niet gerust en wilde hem zo snel mogelijk weer terug hebben Ik geloof niet dat iemand dat ooit gemerkt heeft haha, maar van binnen was ik heel onrustig totdat ik hem zelf weer vast had. Bij mijn dochtertje had ik dat helemaal niet. Had een super (snelle) bevalling zonder kleerscheuren thuis in eigen bed. Alles was zo relax. We hebben eerst heerlijk samen kunnen genieten van haar. Ik had er dan ook helemaal geen moeite mee als iemand haar vast had.
Ik ben ook best wel krampachtig, voorzichtig met uit handen geven, en flesjes door een ander laten geven doe ik ook maar zelden. En dat gevoel overkomt me soms weleens een beetje. Hormonen?? Moederinstinct?? Ik weet het niet, maar vaak blijkt toch wel dat ik 'goed zit' met mijn gevoel. Als ik haar toch teveel uit handen geef ook al voelt dat niet goed, dan is ze toch vaak te 'overprikkeld', helemaal over haar toeren. Toch merk ik dat ik er ook steeds makkelijker in wordt, het moet ook bij mij even groeien. Een vriendin zei laatst ook: we moeten het ook allemaal leren, om je kindje toe te vertrouwen aan een ander, dat komt niet vanzelf. En zo voel ik het ook.
nou in eerste instantie stond ik met me mond open te kijken zo van WATTTT?!!!! en toen heb ik er ook zeker wat van gezegd ja! want werd echt rood tot achter me oren van woede hahaha
ik gaf mn kleine ook met moeite aan een ander en zeker niet van hand tot hand. Hummel werd hier erg ongerust van plus dat ik het heel onnodig vind dat een baby door iedereen vastgehouden moet worden bij een verjaardag ofzo..al die verschillende geuren en gemompel boven je hoofdje..dus ik ben ook zon moeder