bedankt voor de reacties. knap hoor. weet niet of ik dat zelf zou iunnen (ja klinkt heel raar uit mijn mond) ik heb een vriendenstel dat homo is. mij hebben ze een tijd geleden gevraagd om draagmoeder voor hun te zijn. hoe erg ik het ook vond en hoe zeer ik het ze oko gun. dat kan ik echt niet. ik zou echt geen kindje kunnen dragen om het vervolgens 'weg te geven'
Susan, ik denk dat draagmoeder zijn ook wel anders is dan donor. Mijn ex-man is ook donor geweest voor een lesbisch stel en een 'BAM-moeder', in de tijd dat ik met hem getrouwd was. Ik denk toch dat het wel anders is als je echt 9 maanden met een kindje in je buik hebt rondgelopen. Daar krijg je dan toch een band mee denk ik, ik geloof ook niet dat ik dat zou kunnen. Wel heel fijn dat er mensen zijn die sperma of eiceldonor of draagmoeder willen zijn, want je maakt iemand zo gelukkig. Ik heb het nu van beide kanten meegemaakt en het is geweldig dat er mensen zijn die dit voor elkaar willen doen op wat voor manier dan ook.
hallo dames, hier ook iemand die komt `zeuren`. Ik ben niet lesbisch maar ben het wel absoluut eens met jullie keuze. Ik vind het echt supercool van jullie dat jullie er gewoon voor gaan, en waarom ook niet. Het zou niet raar moeten zijn om als homoseksueel stel te trouwen of aan kinderen te beginnen. Mijn steun hebben jullie voor de volle 100% GA ERVOOR DAMES / HEREN
Hoi allemaal, Leuk, een topic over twee vrouwen met kinder(wens)en! Mijn vriendin en ik zijn sinds augustus 2009 bezig om zwanger te worden. We hebben een bekende donor die heeft gedoneerd en ik heb vorige week voor de 4e keer IUI gehad. Op 3 december is mijn NOD, ik merk dat ik het met iedere poging spannender begin te vinden. We wachten af, Groetjes Stella
stella; dus jullie zijn druk bezig. het is ook een heel spannend proces. tis onvoorstelbaar als je ineens zwanger blijkt te zijn! waarom is bij juliie de keus op het ziekenhuis gevallen en niet thuis?
Nou , de club breidt zich toch nog aardig uit, leuk! Spannend hoor Stella. Wij zijn in februari 2009 begonnen en de 1e 3 pogingen, dat ging nog wel (hoewel, we hadden ons wel een beetje verkeken hoe spannend het sowieso is, als je er zo mee bezig bent, naar het ziekenhuis moet enz.) Daarna begonnen we enigzins te wanhopen. Zo goed getimed, Pregnyl precies op tijd en dan nog niet raak..... Na keer 4 zei de arts in het ziekenhuis gelukkig: wat jullie doen is helemaal niet gek hoor, mensen die gewoon proberen zwanger te raken doen daar ook een half jaar over gemiddeld en het bewerkte sperma geeft iets minder kans. Een beetje gerust gesteld begonnen we aan poging 5. Maar ja, toen die ook weer mislukte en we nog één poging hadden voor we een gesprek en help, wat al niet meer (enge onderzoeken??), zouden hebben met de arts, hadden we eigenlijk de hoop al een beetje opgegeven. Mijn vrouw was al een keer bij de 1e poging tot dag 19 gekomen na de IUI en wij steeds testen, maar ging het toch weer mis. We konden het dus haast niet geloven, toen na (zeker voor ons gevoel) ál die keren, de test eindelijk het lang verwachte plusje gaf. Uiteindelijk zijn we helemaal niet zo lang bezig geweest, want we zijn ook achter elkaar doorgegaan en redde het toen net voor de vakantiestop in juli, dus 5 maanden eigenlijk maar. In welk ziekenhuis zijn jullie Stella? Wij zijn in Zwolle geweest, super aardig daar allemaal. Nou Stella, ik duim voor jullie hoor, die laatste wachtweek is echt killing, sterkte hoor!
Hoi meiden, Susan; we zijn in het ziekenhuis in Leiderdorp, de donor is vaak weg van huis, dus thuis insemineren ging niet, vandaar. Ook fijn dat alles dan getest wordt enzo. Towser; wat gaaf dat je vrouw al 26 weken zwanger is, wat super. Dus bij poging 5 was het raak, dat geeft me moed hoor, ik hoor zoveel verhalen van 12x IUI. Bij ons willen ze al na 6x IUI een kijkoperatie doen om te checken of alles in orde is. Ik vind dat noga snel, heterostellen gaan ook niet voor een kijkoperatie naar het ziekenhuis als ze het nog maar een halfjaar proberen dus ik zie dat niet zo zitten. Maa rhet is ook nog niet aan de orde. Eerst volgende week donderdag maar weer afwachten, ik ben erg benieuwd. Vorige keer werd ik op de dag van mijn NOD nog ongesteld, dus ik reken me niet zo snel rijk. Dag meiden!
Nee, poging 6, we zijn gewoon heel erg snel door die 6 keer gegaan. Wij hadden ook helemaal geen zin in kijkoperaties en baarmoederfoto's en overwogen zelfs al om toch zelf een donor te zoeken. Gelukkig precies niet meer nodig, de afspraak bij de arts stond al... Nou, duimen voor jullie dat het ook heel snel gaat lukken, houd ons op de hoogte hoor!
Wauw, dat zou bij ons ook precies op de rand zijn, de 6e poging, jullie hebben vast ook in spanning gezeten en dan zwanger, het lijkt me zooo gaaf. Nou we wachten af ik houd julie zeker op de hoogte. Weten jullie al of het een jongetje of meisje wordt? Leuk om te lezen dat jullie er ook zo in stonden, geen foto's en onderzoeken. Dat steunt me weer in mijn ideeen erover. Ga nu maar even niet op ' eerste zwangerschapstekenen' googlen, ik maak mezelf helemaal gek
Ja, errrug... bij elk dingetje dachten ja...of toch niet? Door de Pregnyl krijg je dan ook alweer van alles, dus de laatste keer dachten we echt dat het niet gelukt was. Het was ook niet echt heel erg anders, behalve dan misschien dat er ineens een reiger op het dak ging zitten op de testdag.. (nieuwbouwwijk er zitten hier normaal niet eens mussen en we hebben de reiger ook nier meer gezien daarna). In alles zagen we ineens een teken trouwens. We moesten met pasen voor een echo, dus we zeiden, we gaan op zoek naar het gouden ei. Kinderen mee, want ja die waren vrij, dus we gingen op de terug nog maar even naar Ecodrome. Staat daar aan de overkant een beeld van vrouwenbenen met een levensgroot: gouden ei. Helaas is het die keer niet gelukt.... Kortom zenuwslopend, als we nou van te voren hadden geweten dat het bij keer 6 zou gaan lukken, maar elke keer dat het weer niet lukt, zakt de moed toch weer wat.. Die positieve test hebben we trouwens wel drie weken laten liggen of zo, we konden het echt niet geloven.
Ow wat herkenbaar; de voorlaatste keer dat wij naar de kliniek reden vloog er een ooievaar over! Nou ja, wij dachten natuurlijk; dit word m! Maar niet dus. En ook deze keer ben ik bang dat het hem niet wordt, ik voel nog helemaal niets. Nou ja, we wachten af, Groetjes
Oh als ik jullie verhalen lees ben ik toch blij dat we het gewoon thuis gedaan hebben hoor. Maar die spanning elke maand hou je toch!
wat een gedoe dat ziekenhuis. ons adviseerden ze het oo hoor en als het thuis nie was gelukt hadden we t ook via het ziekenhuis gedaan. maar ik prijs mezelf nu nog gelukkiger dat t bij ons dus zo voorspoedig ging. moet er wel ff bij vermelden dat bij de vorige donor we 2 jaar zijn beziggeweest met zwanger worden dus weet wel wat t is om elke maand maar te hopen en in de zenuwen te zitten.
Ik vond het heel vervelend dat je in het ziekenhuis zo door die malle molen heen moest. Wij hadden ook de beredenering dat we het eerst thuis gingen proberen en dan verder zouden kijken. Plus je weet wie de 'vader' is. Dat vond ik persoonlijk heel prettig. Hoe ervaren jullie dat?
We weten helemaal niks van de donor, dus het is nu wel even afwachten hoe de andere 50% van de genen gaan uitpakken. We hadden het wel goed gevonden om gewooon te kunnen zeggen, die en die is het. Helaas kenden we niemand die we geschikt vonden en/of het zou willen, dus viel die mogelijkheid een beetje af. We hebben nog wel overwogen om iemand te zoeken via internet, maar dan ken je iemand echt niet en is het wel een gok hoe het gaat lopen. Als we nog geen kinderen hadden gehad, hadden we ook nog wel een co-ouderschap met bv. een homostel ofzo willen overwegen. We hebben dat nu niet gedaan, omdat ik met de vader van mijn dochters ook al een 'soort' co-ouderschap heb (ze zijn wel vaker bij ons, mar het is toch wel een hoop afstemmen en overleggen), met drie gezinnen leek het ons wel erg ingewikkeld worden. Daarbij lijkt het nu echt wel heel erg moeilijk om een piepklein baby'tje achter te moeten laten bij wie dan ook, ik liet mijn dochters nog niet eens bij oma toen ze baby waren. Al met al is het toen toch het ziekenhuis geworden, wel met een ooit traceerbare donor, helemaal anoniem leek ons ook weer niet goed voor het kind, wat misschien ooit wel wil weten wie er achter de helft van haar genen zit. Op zich viel de mallemolen nog wel mee. Voor ons was het handig dat het nu op de echo getimed kon worden, omdat de ovulatietesten echt heel raar deden. Gelukkig hadden ze in Zwolle ook geen 'keuring' vooraf (behalve een beperkte medische), wat je van andere ziekenhuizen wel eens hoort.
Nou jongens onze vierde poging is helaas mislukt, vandaag ongesteld geworden. Verdrietig.... In de kliniek stellen ze bij ons ook voor om via de echo te timen, maar ze konden ons niet echt het voordeel uitleggen ten opzichte van ovulatietests, maar ik lees dat het bij jullie wel werkte, misschien moeten wij dat dan ook maar overwegen, kun je er iets meer over vertellen?
Jeetje Stella, wat balen nou weer, had zo leuk kunnen zijn, zo voor de feestdagen....na keer 4 begon ik (achteraf gezien dus geheel onterecht!) te wanhopen en zei gelukkig de arts in het ziekenhuis: wat jullie doen is helemaal niet gek.... Wij hadden die echo's trouwens al vanaf de allereerste keer, dus garantie dat het dan lukt is er ook niet, maar ze kunnen daarmee wel beter timen. Je gaat dan op een bepaalde dag (afhankelijk van de lengte van je cyclus, is ons geval dag 6, maar meestal later) naar het ziekenhuis en ze meten de follikel (eiblaasje). Het is per ziekenhuis een beetje verschillend (iets wat ons ook ernstig zorgen baarde, maar kwam toch goed...), maar als de follikel dan 18mm is (maar soms dus ook eerder/later) moet je pregnyl spuiten, zodat ze precies kunnen weten wanneer de follikel springt en daarmee dus ook precies de iui kunnen timen. In ons geval moesten we precies 39 uur na de pregnyl voor de iui komen (Ook hier zit verschil in per ziekenhuis, ook hier raakten we weer van in de stress, maar ook weer ten onrechte.....) Kortom; het is vooral om te voorkomen dat ze de iui niet op het goede moment doen. Ze deden alleen nooit een echo om achteraf te kijken of ze het goed hadden, want, zo zeiden ze, dan was het toch te laat en het kon van maand tot maand verschillen of alle factoren mee zitten. Ze deden het gewoon zo en alles bij elkaar opgeteld, bleek dit de beste manier te zijn, omdat er zo toch de meeste vrouwen zwanger werden. Gelukkig hoorden wij daar snel bij en hopelijk jullie ook! Sterkte weer met het verwerken van de teleurstelling en succes alvast bij de volgende poging. O, ja dat was dan nog wel een voordeel: als het dan weer eens niet was gelukt, was dat al wel weer dag 1. Op dag 6 moesten we dan al naar het ziekenhuis, dus dan ben je wel vlug weer in je volgende poging.
Dankje Towser, ik merk dat bij mij nu ook een omslag is van vrij zorgeloos de 1e vier pogingen naar nu toch een beetje zorgelijk; hoeveel pogingen zouden we nodig hebben? En ja, ik had ook zo gehoopt op een extra blije Kerstvakantie, maar goed. Probeer het vooral los te laten en niet te veel er op te focussen, ken te veel verhalen van mensen die achteraf zeggen dat ze een halfjaar/jaar kwijt zijn door van inseminatie naar NOD naar inseminatie te leven. Beetje in het hier en nu blijven, dus ga zo lekker met mijn meisje uit eten! Groetjes!
sneu voor je stella! zeg mara en towser hoe noemen jullie kinderen jullie? hoe gaan jullie er mee om als ze je papa noemt? mijn dochter zit in haar papa fase ofzo en noemt ons regelmatig papa (ws hoort ze dat ergens) ik wil graag mama genoemt worden en mijn partner mama en haar voornaam er achter. hoe lossen jullie dat op? mij noemt ze tegenwoordig ook vaak bij de voornaam en mijn partner noemt ze ook mama dus ze heeft nog neit echt een eigen naam voor ons zeg maar