Wil toch eens even peilen bij jullie. Als ons kleine meisje (2jr en 3 maanden) ziek is, of niet lekker of hangerig dan krijg ik het altijd op mijn heupen. We hebben twee keer met haar in het ziekenhuis gelegen. Een keer toen ze net een half jaar was, toen had ze een buikvirus en was aan het uitdrogen en een keer met een jaar, toen kreeg ze een koortsstuip. We hebben toen 112 gebeld en zijn in het ziekenhuis beland. Ik weet dat die koortsstuip niet schadelijk is en als het weer gebeurt, dan weet ik wat het is en wat ik moet doen. Maar.. sindsdien, als ze niet lekker is, ziek is, bekruipt mij altijd zo'n ongelofelijk onrustig gevoel. Soms slaap ik daar dan bijna niet van, houd haar steeds (wellicht té goed) in de gaten en als ik bijvoorbeeld moet werken, dan loop ik heel de dag met een steen in mijn maag. Het is een angstig gevoel wat ik niet goed kan plaatsen. Rationeel weet ik, kinderen zijn nou eenmaal ziek, afweersysteem, het hoort erbij...bladibladibla...maar gevoelsmatig..pffff. Ben dan zo blij dat ze weer opgeknapt is, maar tegelijkertijd alweer bang (soms) voor het volgende. Vorige week had ze een middenoorontsteking met hoge koorts, antibiotica gekregen, koorts was de dag erna weg, maar nu zit ze bijvoorbeeld weer onder de rode vlekken. Waarschijnlijk een reactie op de AB. Nou dat weer!!!! Ik belde de huisartsenpost, zegt die vrouw: 'ja, uw dochter is goed bekend bij ons". Ze heeft ook steeds iets in het weekend, dus dan bel ik hen...maar wel met het gevolg dat we een keer niet langs mochten komen, terwijl ze een dubbele oorontsteking had. (ben toen rechtstreeks naar het ziekenhuis gereden en daar kwamen we toen achter) Maar wat een gedoe elke keer. Ik durf nu bijna niet meer te bellen naar de Huisartsenpost. Ben ik nou zo overbezorgd?? Elke keer als ik dacht dat er iets was, was er ook iets. Ik neem geen risico als ze koorts heeft en bel eigenlijk altijd de dokter, maar dat komt een beetje door het eerste jaar waarin ze twee keer behoorlijk ziek is geweest. Nouja, heel verhaal. Wie herkent dit een beetje? Groetjes Mirjam
Nee naar mijn mening kun je niet voorzichtig genoeg zijn met die kleintjes. Echt een belachelijke opmerking van die telefoniste at je dochter goed bekend is. Erg raar. Niks van aantrekken. Jullie kennen jullie kindje het beste
Heel herkenbaar! Als kleintje ziek is dan heb ik diaree van de spanning en kan ik niet goed eten. Als ze ziek is dan is het van het 1 op het andere moment.. dus als ze een beetje hangerig is dan slaat mijn lijf meteen alarm
Ik snap het niet zo goed, je schrijft dat je vaak bij de hp bent geweest en dat er dan ook steeds iets is. Hoe kan zo'n assistente dan beslissen dat je niet langs hoeft te komen. Wat heeft zij er mee te maken dat je dochter daar bekent is? Net alsof jij haar expres ziek maakt zodat je daar weer naar toe kan.. Zou het eens aankaarten als je bij je eigen huisarts bent.
Ik denk dat veel mama's dat wel hebben. En zeker als er in het verleden al heftige dingen gebeurt zijn, ben je extra alert! Mss een beetje lastig voor jou, maar voor je kindje alleen maar fijn! groetjes Lisette
O jee ja! Hier ook een (over)bezorgde moeder hoor. Eigenlijk heeft Merel 1 keer bijna in het ziekenhuis gelegen voor bijna uitdroging en heeft ze verder nooit iets, maar toch, bij een beetje verhoging diarree of zo, bekruipt mij ook een onbehagelijk gevoel. Nu constateerde vrijdag de cb arts scheve heupjes bij Anouschka....nou mijn hart sloeg over, mijn maag draaide om en ik zag haar meteen al liggen in een spreidbroek enz. Het bezorgde is geboren samen met je baby om volgens mij nooit meer weg te gaan, al zijn je kinderen al 40 bv. Je blijft het houden.
Hier nog eentje hoor! Ons zoontje heeft twee keer in het ziekenhuis gelegen. Een keer was hij net geboren en had meteen een infectie, lag hij daar aan allerlei slangetjes e.d. Ik was meteen mn kindje weer kwijt. Vreselijk. En de tweede keer was zo'n 2 maanden geleden. Toen had hij een aanval van pseudokroep. Nou dat is ook heel beangstigend. En inderdaad, ik ben heel snel bezorgd en ongerust. Ik lag net in bad en dacht dat ik er maar eens een topic over moest starten. Mn zoontje heeft nl. een beetje last van zn oogjes en viel eigenlijk meteen in slaap toen ik hem in bed legde. En dan denk ik dus meteen weer 'ojee, toch niet weer...'. Erg vermoeiend, voor mezelf maar ook voor mn man. Als ons zoontje dan ziek is, kan ik ook niet goed slapen. Mijn radars staan dan echt op scherp zeg maar. Dan ben ik met mn gedachten ook steeds bij mn zoontje, kan er mn hoofd ook niet bijhouden, ben dan continu met hem bezig. Ik heb al zo vaak te horen gekregen van mn directe omgeving dat ik te snel te overbezorgd ben. Misschien is het waar. Maar eigenlijk heb ik het wel steeds bij het juiste eind gehad. Dan zat hij bijv. ineens te bibberen en te klappertanden en dan zei ik 'er is iets mis, hij is ziek aan het worden' en dan zei mn man 'welnee, hij is gewoon moe, het was een drukken dag'. Een uur later had hij hoge koorts en was behoorlijk ziek. Laatst nog bij mn schoonouders, hij was wat hangerig, en ik zei 'als ie maar niet ziek wordt' en mn schoonouders 'welnee, hij is gewoon moe', 's middags was hij ziek en die week is hij heel ziek geweest, zware griep.
Als hij ziek is, heb ik ook altijd de babyfoon aan staan naast mn bed 's nachts. Mn zoontje slaapt eigenlijk nooit meteen. Dus toen hij daarnet meteen in slaap was, ben ik al weer een beetje bezorgd....lastig hoor.
Zooo herkenbaar al die verhalen! Ik denk dat alle moeders erg (misschien over) bezorgd zijn, denk dat het gewoon bij het moederinstinct hoort, zodat je je kindje beschermt!
Ik heb alleen nog maar je 1e alinea gelezen toen ik je verhaal al herkende (moet je nagaan, ik moet de rest nog lezen!!). Het eerste jaar was niet echt geweldig hier, onze dochter heeft twee keer een koortsstuip gehad, de tweede kreeg ze toen ze net de waterpokken had gehad met als gevolg dat ze naar het zkh moest. De eerste keer dat ze de stuip kreeg dacht ik dat ons kind doodging, wat een hel, verschrikkelijk... natuurlijk zijn er 100 ergere dingen maar op dat moment dacht ik echt dat ik haar kwijt raakte... de angst.... Zodra ze nu koorts heeft krijgt ze ook gelijk een paracetamol omdat ik bang ben dat ze weer een stuip krijgt (ook op aanraden van de KA), als ze een beetje ziek is ben ik net een mamatijger die continue bovenop haar kind zit. Als ze heel erg huilt in bed en ineens stil is ga ik gelijk kijken... Die angst gaat hier denk ik nooit meer over, ik denk dat iedere moeder dit tot een bepaalde hoogte wel heeft, maar na het meemaken van dit soort dingen ben ik misschien wel angstiger dan de 'gemiddelde' moeder.... . Na de 2e koortsstuip heb ik ook al een paar keer weer bij de HAP gezeten hoor, ik vertrouw gewoon op mijn gevoel en dan kan iemand aan de andere kant van de lijn mij alles vertellen, maar als mijn gevoel zegt dat er iets niet goed is dan wil ik ook echt langs komen.... Misschien overdreven, maar zo voel ik het nu eenmaal. Kortweg; Ja, ik snap je heel goed. vertrouw op je mama-gevoel. Zo voelde ik die eerste stuip ook aankomen... (hoe gek dat ook mag klinken). ok, nu stop ik anders wordt het erg lang . Liefs, Fem
Ik was het nooit, maar de laatste tijd wel. Nu in anderhalve maand derde ziekenhuisopname met maar twee kinderen. Ik word er gek van!
Bij mij wordt mn man er ook een beetje gek van.. Dan ben ik bezorgd omdat ze 2 dagen niet gepoept heeft.. In mijn hoofd gaat het dan zo. Oh ze heeft niet gepoept..ikhoop dat ze voor ze naar bed gaat nog poept. Wat moet ik doen zodat ze gaat poepen? mandrijntjes, lacto limonade. gaat het wel goed? heeft ze geen buikpijn? straks houdt ze het heel lang op dan krijgt ze buikpijn en dan doet dr kontje zeer, en dan durft ze niet meer te poepen en dan houdt ze het nog langer op en dan huilt ze de hele dag. En dan ontwikkeld ze een angst voor poepen en dan durft ze dat nooit meer. En dan hebben we vanaf nu altijd problemen daarmee. Vervolgens beheerst het mn hele dag! En zegt mn man :laat het toch los ze poept gewoon morgen geen probleem blabla. En dat is dan ook zo... zucht. Maar goed. Zo ook met koorts of wat dan ook.. Kunnen jullie dit soort dingen los laten in het dagelijks leven? Mijn man en i kgaan regelmatig een nachtje weg samen, dan is zij logeren en goede handen. Dan ben ik ook gerust en kan ik lekker ontspannen.
Ik heb er zelf niet zo veel last van!Ik vind het wel naar dat ze ziek is maar het houd me niet de hele dag bezig!Nu moet ik ook zeggen dat mijn dochter nog nooit echt ziek is geweest! En gezien jullie geschiedenis kan ik me voorstellen dat je dan wat minder lekker zit!... En dat je niet langs mag komen op zo'n ha post vind ik echt te erg voor woorden!....
Ja gek he, dat had ik nou ook. Ze had al twee dagen hoge koorts en ik kwam van alles tegen op internet over koortsstuipen. Ik voelde of wist dat dat ging gebeuren en jawel, na twee dagen koorts kreeg ze er inderdaad één. Gek he?! Ik herkende het wel(van info op internet), maar raakte toch wel enigszins in paniek. Vervolgens hebben we stesolid meegekregen, maar ik denk niet dat ik in staat ben om dit te geven als het weer zou gebeuren. Nouja, je weet niet van te voren hoe je reageert. Maarre...ik ben wel blij dat ik dus niet de enige ben..hahaha. De reacties zijn wel van moeders die al iets hebben meegemaakt met ziekenhuizen etc...die angst zit er dan toch een beetje in inderdaad. En ze zijn ook zo hulpeloos he, die kleintjes, als ze ziek zijn. Groetjes Mirjam
Wij hebben een medicijn gekregen waarbij haar hele lichaam gelijk ontspant als ze weer een stuip krijgt, dit heb ik haar de laatste keer wel gegeven, vond het echt verschrikkelijk, maar het hielp wel (weet niet meer hoe het heet), gelukkig ligt het nu al een tijdje werkeloos in de kast... Mijn man raakte beide keren heel erg in paniek terwijl ik juist heel alert reageerde, ik stond te trillen op mijn benen en ging zitten zingen voor dr terwijl ik allemaal commando's riep naar mijn man (haha) die met 112 aan de telefoon stond... *ahum*. Gelukkig is er niks aan de hand met haar, maar de angst blijft er hier goed inzitten hoor... Wat doen jullie als jullie uk koorts heeft?? Als dat hier het geval is krijgt ze GELIJK een zetpil, ik denk er al niet meer over na. Merk wel dat als ze ziek is, ik gelijk weer sta te trillen zoals toen met de stuip....
Hmm, ben eerder onzeker over dat ik nooit zo onzeker ben als de oudste ziek is (de jongste is nu twee maanden en nog nooit echt ziek geweest). Tuurlijk, ik vind het rot voor hem en als hij zoals eergisterennacht aan het spugen is en alle spaghetti er weer uit komt, dan hoop ik echt wel voor hem dat het gauw voorbij is... Maar nee, ik ben niet bezorgd dat het misschien nooit over gaat ofzo. Dat aspect van mijn moederinstinct heeft zich niet zo goed ontwikkelt, ben ik bang... Ik bel ook altijd pas een dokter als mijn man er op hamert en dan maak ik een afspraak en word altijd weggestuurd met 'het gaat wel weer over'. Net of ik de 'jankerd' ben, vorige keer zei de vervangend huiarts tegen mijn zoontje (toen net twee) 'nou, dan kun je weer gaan'. Op een toon van: 'die moeder van jou, ze moet toch weten dat dit gewoon een verkoudheid is...' Hij zei echter steeds dat hij oorpijn had, dus wilde toch even laten checken. Gevaarlijk wordt dat gebrek van mij natuurlijk wel als ik dingen over het hoofd ga zien. Zo waren we vorig jaar zomer op vakantie en was het veel te benauwd voor mijn zoontje, die al bekend was met longklachten. Mijn man wilde direct een dokter erbij en wilde naar de ehbo, die zat daar in het ziekenhuis en dus gingen we daarnaartoe. Ik had echt iets van: 'djeez, overdrijf niet zó...t kind hoest een beetje' In het ziekenhuis was het verschrikkelijk druk en we werden doorverwezen naar de kinderafdeling, waar het ook druk was. Toen de zusters onze jongen zagen, moest alles en iedereen wijken om hem voorrang te verlenen en zijn ze best een tijd met hem bezig geweest, met een stoomapparaat enzo (weet even niet meer hoe dat heette). Tja... dan schrik je toch even, dat ik de situatie zo verkeerd had ingeschat. Sindsdien bel ik wel sneller een dokter, maar tot nu toe is het steeds voor niets geweest, gelukkig. Ik hoop niet dat ik met dit verhaal erg dom overkom (heb een hbo-diploma, dus t valt mee met me)... Ik wijt dit gebrek aan onzekerheid maar aan een rotsvast vertrouwen in de gezondheid van onze kanjer. Hopende dat dat vertrouwen gegrond is...
Heeft misschien ook wel met een deel nuchterheid te maken of niet. Ik ben van mezelf niet zo'n nuchter persoon. Kan dingen behoorlijk erger 'maken' dan het is, in mn hoofd dan. Als mn zoontje ziek is, denk ik ook altijd aan al die verhalen die ik ooit gelezen of gehoord heb waarbij het dus echt mis was. En dan denk ik dus 'als het maar niet...', of 'stel je voor dat het dat is' of dat ik iets over het hoofd zie. En zo ben ik dus best bang als hij ziek is. Ik ben ook zo'n persoon die denkt 'het kan ons overkomen'. Meeste mensen denken juist 'zoiets overkomt ons niet' en ik denk dan 'waarom zou het ons niet overkomen en een ander wel'. Dat soort dingen dus. Heel vermoeiend...