Wanneer 'stop' zeggen?

Hai Annerie,

Indd he meid....je krijgt echter maar 3 ivf/icsi behandelingen vergoed.
Maar heb een volgende vraag aan jou, misschien dat jij het weet... Hoe duur is zo'n behandeling???

Want ik heb er ook wel eens over nagedacht, mocht bij ons geen enkele behandeling aanslaan...en wat uiteraard niet te hopen is, dan moeten wij helaas een dikke streep eronder zetten!

Want er is mij ooit verteld, dat zo'n behandeling aardig in de centjes kan lopen.

Liefs

 

Hoi Duivinnetje,

Bij een ICSI/IVF behandeling moet je ongeveer denken aan tussen de 3000 en 4000 euro inclusief medicijnen....

groetjes, Annerie

 

HOEVEEL????? mijn mond valt open van verbazing...ik wist wel dat het erg duur zou zijn, maar zo veel....Mocht het dan lukken wordt het een hele goedkope kinderkamer. Even zonder gekheid, vind het echt heel erg veel geld.

Maar ff terug on-topic.
Ik denk dat de grens vooral heel persoonlijk is. Ik reed vanmorgen in de auto, terug naar de gyn, en vroeg mezelf toen af hoe ver ik zou gaan. Heel ver. Ik ben 2 keer zwanger geweest ( één gezonde dochter en één late miskraam) dus het moet kunnen. De kinderwens zit bij mij zo diep dat ik echt wel tot het gaatje zou willen . Mijn man is er allemaal wat nuchterder onder. Hij wil heel graag een kindje, maar niet ten koste van alles. Zijn vakantiegeld wil hij er nog wel voor inwisselen maar zo veel behandelingen en onzekerheden leggen ook een druk op je relatie (om van de stemmingswisselingen tijdens de hormoonkuren nog maar te zwijgen) dus echt gezelliger wordt het er ook niet altijd op

 

Je meent het, pfff....
Dat is een beste rib uit je lijf zeg maar.

Of ik mag nu wel alvast heelll hard gaan sparen, of ik mag zeker na die 3 behandelingen een dikke streep eronder zetten.
Ik denk haast het laatste wel, want helaas is dit finacieel niet voor ons mogelijk!

Maar goed, zover wil ik echter totaal nog NIET vooruit kijken....laat ik 1st al die iui behandelingen maar afwachten, en kijken wat dat straks verder gaat doen, en hoe het uitpakt.

Het is voor ons duimen, hopen en afwachten!

Liefs

 

Annerie in belgië / jette betaal je zelfs 5400 voor de icsi en dan nog 1400 euro voor de medicatie.
Viel achterover toen ik het hoorde!

 

Dit is wel voor een volledige behandeling, bij bijv tp van embryo's is het weer anders/ minder.
Ik heb ook een vriendin die ivf doet en geef haar alle medicijnen die ik over heb, om de kosten te drukken, het is ong 1750,= voor medicatie en ook zoveel voor de behandeling ongeveer.....

 

Ik zit in dusseldorf en daar kost ivf 1300,- en icsi 2300,-.
En dan moeten de kosten van de hormonsters er nog bijkomen.
Dus je komt denk ik wel op zo'n 4000,- á 5000,- uit (afhankelijk of je ivf of icsi gaat doen)
Zijn er cryo's betaal je daar natuurlijk ook weer extra voor.

 

Over het wanneer 'stop'zeggen gesproken:
Wij gaan door zolang het financieel haalbaar is en we ons er goed bij voelen.
Ik merk aan mezelf dat het steeds zwaarder wordt, niet alleen psychisch maar ook lichamelijk.Door de jarenlange stress is mijn weerstand lager geworden en ik ben vaker ziek.
Ik denk echt dat dat komt door die malle molen en alles wat er bij komt kijken.

Die opmerking van je moeder vind ik een beetje raar.
Je kunt nl nooit van te voren zeggen tot hoe ver je zult gaan, onbewust groei je in die molen en verleg je je grenzen.
Ik had bv nooit van mezelf gedacht dat ik helemaal naar Dusseldorf zou rijden voor een simpele echo..

 

Saz zo stonden wij ook hoor, geen donor 2 jaar geleden.
En kijk er is geen andere optie meer.
Zoals al iemand schreef je grenzen gaan steeds verder
veel succes iig

 

Ja, ik denk ook dat je er pas over kunt beslissen zodra het zich voordoet. Mijn gevoel zegt nu ook dat ik geen donor zou willen en dat ik zou stoppen zodra het met 'eigen materiaal' niet meer zou lukken. Maar ja, als de kinderwens zo groot is vraag ik mij af hoe ik zal reageren op dat moment.
En als ik dan nu weer die gigantische bedragen lees voor IVF of ICSI vraag ik mij af tot hoever wij zullen gaan. Ik denk dat dat ook zeker afhangt van hoe groot de kans is op succes

 

Wanneer stop je? Goede vraag, die ik mezelf ook wel eens stel.
Mijn vriend en ik zitten in het voortraject, we hebben net alle onderzoeken afgerond en hebben volgende week een afspraak bij de gyn voor de uitslagen.
Ik dacht altijd...als het niet natuurlijk komt, dan maar niet. Inmiddels denk ik wel dat we al een stap verder willen gaan. Die wens...die zet je niet even aan de kant. Die word bij elke teleurstelling eigenlijk alleen maar groter.
Ik hoop nog steeds dat het ons "spontaan" gaat lukken, dat hebben we per slot van rekening eerder laten zien. (Helaas werd dat een MA)
En gezien mijn leeftijd (ik ben 38, niet stokoud, maar ik voel wel al enige druk...) wil ik ook niet al te lang wachten.

 

Het is heel erg persoonlijk natuurlijk, maar ik denk dat als je een bepaald traject ingaat je daar uiteindelijk alles uit wil halen. Ik had op een gegeven moment ook een bepaalde grens in gedachten, voor mij was dat een leeftijdgrens. Maar gaandeweg heb ik die grens steeds bijgesteld.
Onze kinderwens bestaat sinds 2005. 1x spontaan zwanger geweest en 4x middels IUI, maar helaas allen geëindigd in een MA / MK. Nu vanwege leeftijd medisch uitbehandeld. Ik dacht toen eerst, nou dat was het dan, droom voorbij, het is nu klaar, maar dat is makkelijker gedacht dan gedaan.
Ik ben nu 43 en vind dat we niet nog heel lang kunnen doorgaan, maar ik heb wel gezegd dat ik geen specifiek tijdstip meer in gedachten neem. De enige echte grens is dat mocht ik toch weer zwanger worden en het eindigd dan weer in een MA of MA, dan is voor mij de grens bereikt, maar uiteindelijk dan ook omdat mijn leeftijd helaas niet stil blijft staan. Dus uiteindelijk is de grens dan toch de leeftijd voor mij. Zucht .... waarom ben ik niet jonger dan ik nu ben of waarom zijn we niet eerder begonnen, maar ja dat is achteraf. Als ik jonger zou zijn, dan zou ik heel ver doorgaan denk ik.

Iedereen veel succes met de MMM en hopelijk snel goede berichten. Voor de zwangeren: Geniet ervan!

 

Bij de 2e mk heb ik gezegd....ik leg nu de grens bij of 42 jaar of weer een mk.Mk 3 is ondertussen al achter de rug en we zijn nog niet gestopt,dus tot zover het stellen van grenzen.Wat onderzoeken betreft heb ik ondertussen wel een grens....ik krijg nog een inwendige echo,maar echt nare onderzoeken doe ik niet meer.Wat dat betreft ben ik er wel een beetje klaar mee.Ik heb een HSG gehad en bloed is onderzocht op van alles en nogwat.Daar doen ze het maar mee in het zkh.Maar ik merk wel,dat ik steeds dichter tegen mijn grens aanzit.Een kindje krijgen hoort leuk te zijn en wat ik het afgelopen jaar heb mee gemaakt,valt niet meer onder de noemer "leuk" Ik wil nu wel weer eens blije dingen meemaken in mijn leven.

 

Hier iemand die bewust geen behandelingen heeft ondergaan en bewust gestopt is......

Allereerst mijn achtergrond; ik ben 30 jaar, vriendlief 37 en we zijn sinds drie jaar heel gelukkig met elkaar. Nu twee jaar geleden bleek ik voor het eerst zwanger te zijn. Volkomen onverwacht, volkomen ongepland maar na de eerste schok meer dan gewenst! Ik zat op een roze wolk, wist wel van miskramen maar had nooit verwacht dat dit ons zou overkomen. Na twee miskramen mochten we een chromosomenonderzoek doen, er zou immers volgens de gynaecoloog toch niks uitkomen, tenminste dat verwachtte ze. Helaas bleek het anders; mijn vriend heeft een translocatie. Dat maakt dat de kans op een miskraam enorm vergroot was en de kans op een zwaar gehandicapt kindje zeer wel aanwezig.

Ik heb ook altijd gezegd; ik ga niet tot het gaatje, ik wil geen ivf of andere behandelingen en nu stond ik voor een voldwongen feit; óf doorproberen óf ivf-pgd, óf KID. Toen we alle uitslagen kregen had ik inmiddels vier miskramen achter de rug en we waren op. Het was genoeg geweest. We wilden het risico van een kindje met een zware handicap niet aan én we wilden geen behandelingen. Het enige wat we wilden is onze blik breed houden en alle opties die we hadden werden naast elkaar neergelegd: samen verder, ivf-pgd, kid, adoptie en pleegzorg. Het is het laatste geworden...

Nu zou ik best willen uitleggen waarom we geen behandelingen hebben gekozen maar ik ben heel bang om iemand hier tegen de schenen te schoppen die dit momenteel ondergaat. Laten we het erop houden dat ik het te zwaar vind om te ondergaan en dat ik vanuit principiele overwegingen dit niet wil.

Toen we dus duidelijk hadden dat we geen ivf gingen doen, hebben we allebei onze definitie van een kinderwens op papier opgeschreven. Hieruit kwam redelijk kort gezegd dat we graag voor een kindje willen zorgen en dat we het graag om ons heen wilden hebben en groot willen brengen. Eigenlijk helemaal niet dat het van ons móest zijn. Dus toen was de optie KID, Adoptie, pleegzorg. Toen kozen we voor KID. Maar door blunders van het ziekenhuis werd daar een rem op gezet en moesten we wachten op bepaalde onderzoeken. Inmiddels werden de wachtlijsten zoveel langer en dat maakte dat we nogmaals gingen kijken naar andere opties. Het werd toen heel duidelijk dat er geen kindje van onszelf zou komen. Toen hebben we ook weer heel goed gekeken naar wat er nog kan. We hebben alle opties die we konden verzinnen opgeschreven; vrijwilligerswerk in een kindertehuis in een ver land, foster parents (of hoe dat nu ook heet) en dan een kindje ooit opzoeken, vrijwilligerswerk op een school, oppasmoeder, suikertante, adoptie of pleegzorg. Bij alles hebben we gekeken wat het beste bij ons pastte en eigenlijk was het heel snel gezien; pleegzorg en niks anders.
We hebben in maart de bijeenkomst bijgewoond en lopen sindsdien in dit traject. Vervolg kun je indien gewenst lezen onder het adoptiestukje op dit forum.

In mei had ik nog een enorme verassing; ik bleek wéér zwanger te zijn. We waren bezig met het juiste voorbehoedsmiddel te vinden en toen is er iets niet goed gegaan. Deze zwangerschap is heel verdrietig in griekenland geeindigd en het was de zwaarste miskraam die ik had meegemaakt. Toen was me heel duidelijk; dit wil ik nooit maar ook nooit weer! Toen we 's nachts van vakantie terugkwamen, heb ik direct de volgende ochtend een spiraaltje laten plaatsen. Niet gewacht op een menstruatie, maar direct. Het moest afgelopen zijn want dit trokken we niet meer!

De reden dat ik dit zo uitgebreid heb beschreven is dat ik jullie op het hart wil drukken dat je je blik ruim moet houden. Focus niet alleen op de behandelingen en op wat je wilt! Houd je blik breed en denk aan alle mogelijkheden die er nog wel overblijven!! Echt waar, zo kun je ook gelukkig zijn en sterker nog ik denk dat ik nu veel gelukkiger ben dan anderhalf jaar geleden!

Mijn verdriet heeft een plekje in mijn hart gekregen. Het mag er zijn, dat geeft niet, ergens vind ik het juist een fijne gedachte. Maar het overheerst mijn leven niet meer. Het is goed zo, het is fijn zo.....

 

Nicoletta, fijn dat je jullie verhaal hebt opgeschreven. Het is ook goed om allerlei mogelijkheden te bekijken ..... maarrrr het is toch heel persoonlijk en je moet er wel aan toe zijn. En ook bij andere mogelijkheden blijft voor sommige mensen de leeftijd ook een belangrijke rol spelen.

Wij hebben alle mogelijke onderzoeken ondergaan. En het beheerst inderdaad je leven. Ik zit nu ook in een enorm diep dal. Na alle MA's en MKen was ik (we) altijd vrij sterk, want ik moest door vanwege mijn leeftijd. Wij zijn sinds febr. 2007 (volcontinu) in de MMM terecht gekomen. Wegens instellen schildkliermedicatie en nog iets anders hebben wij van okt. 2008 t/m jan. 2009 even geen IUI's gehad. Toen wij in febr. 2009 weer begonnen, voelde dit zo vertrouwd en normaal ..... belachelijk natuurlijk, maar zo beheerst het je leven.

Op een bepaald punt hebben wij het ook wel eens over adoptie gehad. Maar dit is ook weer een heel traject die je ingaat. Als je daaraan begint, dan heb je niet een week later een kindje. En ook hier speelt leeftijd een rol. En buiten leeftijd is er ook het financiële aspect. Iemand heeft wel eens gezegd: 'Ja een kind is duur.' Dat vond ik zo'n onzinnige opmerking. Wij weten ook wel dat een kind veel geld kost, maar als je al voordat je een kindje hebt, zoveel geld moet hebben, dat is helaas niet voor iedereen weggelegd.

Pleegkinderen heb ik ook over nagedacht, maar mijn vriend kan daar nu niet over nadenken. Ik weet ook niet of voor pleegouders een leeftijdsgrens geldt. Wij zijn beide emotioneel niet veel waard en moeten nu proberen alles een plekje te geven. We blijven toch nog - misschien tegen beter weten in - hopen op een wondertje, maar de tijd is nog maar kort.

Al met al is en blijft het heel erg persoonlijk. Niemand is gelijk. Het is wel fijn om op ZP verhalen te lezen die wellicht je ogen kunnen openen voor andere dingen.

 

Hi I S, je verhaal is denk ik een prachtige aanvulling op dit alles maar één ding is me niet duidelijk.

Wat is er voor jou anders aan of je 23, 30 of 36 bent? Dat heeft toch geen gevolgen voor je keuze om door te gaan of te stoppen met behandelingen? Genoeg kan toch zijn op je 23e, op je 30e of je 36e? Of lees ik het anders dan dat jij het bedoelt?

Voor wat betreft je vraag over een leeftijdsgrens bij pleegzorg kan ik je zeggen dat die er inderdaad is. Er mag maximaal 44 jaar zitten tussen een pleegouder en een pleegkind bij langdurige opvang.

Ik wens jou en je partner enorm veel sterkte!

 

Leeftijd speelt voor ons ook een rol ja. Wij zijn allebei halverwege de dertig en als je nu aan adoptie begint duurt het minimaal nog 5 jaar voor je uberhaupt een voorstel krijgt. Ik weet dat dit ook een slopend en allerminst gegarandeerd succesvol traject is en als ik dan kijk naar onze afgelopen jaren (slopend!) dan zie ik nog 5 van dat soort slopende jaren echt niet zitten.

Daarnaast is het wel iets waar je aan toe moet zijn Nicoletta, omdat jij zegt 'je moet je blik ruim houden'. Ik denk dat dit niet voor iedereen geldt. Niet iedereen heeft gevoel bij pleeg- of adoptiezorg of ziet het lange traject zitten bij met name adoptiezorg.

Zelf hebben wij inmiddels een infoavond bijgewoond van Pleegzorg, maar ik vind het erg heftig allemaal. Daarnaast moet je je vruchtbaarheidsbehandelingen hebben afgesloten en ik heb het gevoel nog niet dat dit afgesloten is. Het is dus wel iets heel persoonlijks. Een biologisch kind kun je echt niet vergelijken met het hebben van een pleegkind, hoewel ik natuurlijk geloof dat je al je zorg en liefde in een pleegkindje kunt leggen, begrijp me goed.

 

Ik denk dat je het dan niet helemaal precies begrijpt hoe ik het bedoel Annerie. Ik bedoel met je blik openhouden dat je juist trajecten mag en kan afwijzen als ze niet bij je (en bij je partner) passen. Dat kan pleegzorg of adoptie zijn, in volle overgaaf storten op behandelingen, of ervoor kiezen om samen verder te gaan. Juist alles mag en kan, maar je moet je niet laten beperken door je mee te slepen met een bepaald traject. Soms is het goed om even (en ook ieder voor zich bepaald weer hoe lang, wanneer en waar) pas op de plaats te maken en even de voors en tegens af te wegen.

Zo zouden iedere gekozen trajecten eigen bewuste keuzes moeten zijn, al zijn die keuzes nog zo zwaar om te volbrengen.
Het is in mijn ogen niet juist om je een traject op te laten leggen omdat je dit eist van jezelf, je partner het zo graag wil, je ouders zo graag opa en oma willen worden of dat het een verwachtingspatroon in je omgeving is.

Houd je blik open voor alles, blijf eerlijk naar vooral je zelf! Kijk wat haalbaar is voor je eigen ik, je gezondheid, evt wetgeving en andere externe factoren. Want laten we wel wezen, niemand heeft er wat aan om halverwege een traject in te storten, jezelf of je relatie te verliezen of anderzins ongelukkig te worden.

Mijn betoog is zeer zeker niet bedoeld om pleegzorg te verheerlijken, als oplossing voor alle problemen aan te dragen of wat dan ook. In de verste verte niet. Want ook ik realiseer me dat het zeker geen rozengeur en manenschijn zal zijn.
Mijn betoog is wel bedoeld als eye-opener dat wanneer je met oogkleppen op een bepaald traject in rent, je alle andere mooie kansen in het leven kan laten liggen.

Mijn persoonlijke keuze was geen behandelingen te ondergaan, maar dat wil niet zeggen dat het voor iedereen de juiste weg is! Het was voor ons de beste keus om te maken...

 

Oke, zo is je verhaal al stukken helderder, mooi gezegd !