@ Belliebel ik had het ook hoor na de geboorte. Zodra me dochter smak geluidjes maakte begon het bij mij te lopen. En soms tijdens het voeden begon de andere ook. Nu heb ik ook af en toe een plekje, maar niet erg ofzo...
Lieverd, je kan alleen maar iemand bijstaan en zo te horen is dat precies wat je doet. als zij weten dat ze altijd bij je terecht kunnen...en verder moeten ze het helaas toch echt zelf doen. Vraag allebei je broertjes als peetoom
Ik lees.. kijk.. denk.. en heb nog steeds mijn hoofd vol met mijn schoonheks. Ik heb besloten een brief te gaan sturen.. Dus, jullie hebben nu even niets aan mij, het slokt me al dagen op! Sorry
@ Kaartjes, tuurlijk de duurste.... Zou echt iets voor ons zijn hihi @ Eh... krijg je ze ooit nog terug? Nou eh... theezakjes nemen de plaats in beslag had ik begrepen als je bv zou geven...
@ Wat een Mooie! Leuke! Lieve! foto's zijn er geplaatst! Mammamia, Mama25 en wie mis ik nog? Leuk joh!
Ik ben begonnen aan de brief, en ik hoop dat jullie het oké vinden dat ik het eerste stuk plaats.. anders sla hem gerust over.. Ben benieuwd wat jullie van het begin vinden, ik zit hier helemaal te trillen. In deze brief kies ik er bewust voor om je en jij te gebruiken, dat is waar ik me beter bij voel. Ik was verbaasd te lezen in de brief die je ons stuurde, dat je het een zeer gezellige en relaxte dag vond. Dat heb ik totaal anders ervaren, vooral het relaxte. Ik heb zelfs zoveel spanningen opgelopen die dag, dat ik al 4 nachten niet fatsoenlijk slaap, last heb van harde buiken en branden maagzuur van alle frustratie, verdriet en boosheid die ik voel. Dat is de reden dat ik nu besloten heb het maar eens op papier te zetten, want het is helaas niet de eerste keer. Dinsdag schrok ik behoorlijk van de sneer die je maakte richting mijn moeder. Ze weet, net als ik, niet zo goed hoe de zinnen te formuleren, omdat er als eerder gemeld u en mevrouw verwacht wordt. Ze zegt dus netjes mevrouw Westenberg en krijgt als reactie op bitse toon te horen: mevrouw Westenberg heet Aukje hoor! Ik kon zien dat ze er van schrok, en dat deed ik zelf ook. Er wordt geprobeerd het je naar de zin te maken en dan is het nog niet goed. Betekend dit dan dat mijn moeder Aukje moet zeggen, en ik mevrouw Westenberg? Heb je eigenlijk wel door hoe er op de tenen gelopen wordt uit angst iets verkeerd te zeggen? Hoe vervelend het is om continue gecorrigeerd te worden op taalgebruik en woordkeuze? Ik wilde ontzettend graag reageren op dat moment, maar net 3 minuten geleden getrouwd te zijn en een ambtenaar van de burgerlijke stand voor onze neus weerhield me daarvan. Eenmaal thuisgekomen hoor ik alweer wat voorbijkomen over de kouwe kant in een gesprek tussen zwager Frank en jou. Het kippenvel trok over mijn rug. Dat is precies wat ik voel wanneer we op bezoek zijn. Het verschil, het grote onderscheid tussen eigen en aanhang. Ik mis de warmte, het familiegevoel, wat je laat voelen dat je erbij hoort. Het is als de schuine streep tussen mamma en ma op een kaart.. afstand, afstand, afstand. Het is als u en mevrouw moeten zeggen tegen je eigen schoonmoeder. Afstand, als in; jouw plek is daar, en ik sta daar boven. Ik mis de gelijkwaardigheid. Waarom voel ik dat bij René niet? Waarom is hij gewoon jij en René, mijn schoonvader? Ieder mens is toch gelijk? Er zijn anno 2009 toch geen rangen en standen meer?
(even een stukje weg gehaald ivm de lengte) Maar ik geloof graag dat je zit te trillen. Dit is heel heftig en super dapper van je om het eens op een rij te zetten. (ik pb je ff)
Brief lijkt me goed vicious.. netjes en duidelijk! Veel sterkte ermee. Ik weet helaas hoe je je voelt. Knuffel!
meissie goed geschreven! ik zal echter niet zo neer zetten DAT ze een rang aangeeft, daar geef je haar een plus mee. maak er dan vand at zij denk dat voor elkaar et krijgen of zo. knuf!
Het tweede gedeelte van de brief.. Wat er s middags in het restaurant gebeurde is weer een voorval dat me ontzettend boos maakt. Boos op jou, en boos op mezelf, dat het me kennelijk niet lukt om op dat moment voldoende voor mezelf op te komen. Ik vertel een verhaal over Center Parcs, in 1995, waar mijn vriendin en ik samen s nachts over het park gewandeld hebben. Het was er donker en we waren bang, alleen de kleine lichtjes achter de nummers van de huisjes brandden. Tot zon 4 à 5 keer toe reageer je met: nee hoor, de lampen zijn bij Center Parks altijd aan. Ik voel me zo stom dat ik er nog zo vaak op reageer.. misschien was dat bij jullie zo, bij ons niet, toen wij er waren waren de lampen uit, toch is het echt zo. Steeds weer ga je er tegenin en ik trap er ook nog eens in. Ik voel me stom dat ik zo over me heen laat walsen, me mijn verhaal laat afnemen. Ik had ook meteen kunnen reageren met: hoe kan jij daar nou iets over zeggen, je was er niet eens bij!, maar dan is er altijd nog een vorm van respect dat dat tegen houdt. Terwijl iedereen voor zichzelf op mag komen. Maar dat is moeilijk, als iemand zó dominant is! Dan nog proberen anderen het te sussen, zoals mijn moeder, die opmerkt: ja misschien was dat bij jullie wel zo en bij ons niet, en Frank, die een beginnetje maakt met; mam . Is al die moeite nodig? Kan je niet accepteren dat andere mensen ook andere ervaringen hebben? Mag ieder zijn eigen verhaal hebben, en kan je het opbrengen de ander in zijn waarde te laten? In mijn beleving draait het altijd om jou. Wat deed het pijn om te horen dat je niet eens blij was met onze zwangerschap in het begin. Dat je het associeerde met de zieke kindjes en de kindjes die dood gingen op je werk vroeger. Ik kan me héél goed voorstellen dat zulke ervaringen uit het verleden voor grote bezorgdheid zorgen, wat zal dat naar zijn. Maar is dat dan het eerste waar je aan denkt? Wat egoïstisch.. kan je niet eerst blij zijn voor Frank en mij, blij dat het na zon zware tijd tóch wéér lukt om zwanger te worden. Blij om alleen maar het simpele feit dat we een kindje krijgen? En daarna de bezorgdheid voelen? Wat doe je ons en ons kindje daarmee tekort zeg..
Vic, ik vind dat je een erg goede brief hebt geschreven. Qua woordkeuze is deze gewoon goed. Ze zal hoe dan ook op haar tenen getrapt worden. Tijdens het lezen van je brief merkte ik op dat ik dit teenkrommend zat te lezen en ik voel de woede en boosheid die jij hebt ook wel een beetje. Ik kan me dan ook erg goed voorstellen hoe jij je moet voelen. Laat je niet gek maken meid, dat is ze niet waard. Jij en je kindje zijn op dit moment toch echt belangrijker. Knuff
Ik zit nog steeds midden in de brief, maar jullie reacties doen me goed. Ik zal zo nog het laatste stuk posten als ik klaar ben.
Iedere keer wanneer er contact is geweest, blijf ik achter met frustratie en spanningen. Ik slaap er slecht van, zelfs de nacht ervoor, wanneer ik weet dat er contact gaat zijn. Natuurlijk is niet alles alleen maar negatief, maar het overheerst, steeds meer. Iedere keer probeer ik weer met een schone lei en een neutraal gevoel het contact in te stappen, maar het blijft steeds weer gebeuren. Ik heb nooit ergens zó het gevoel gehad niet mezelf te kunnen en mogen zijn dan wanneer jij in de buurt bent. Het druist zó in tegen alles wat ik geleerd heb de afgelopen jaren. Over omgang met anderen, mensen in hun waarde laten en ze nemen zoals ze zijn, opkomen voor jezelf, je inleven in anderen, en af en toe een stapje terug doen om de ander wat ruimte te geven. Soms is de spanning in één op één contact minder aanwezig, maar als er meerdere mensen bij zijn.. overal wordt op gereageerd, alles wordt in drievoud herhaald en gevraagd en alles en iedereen moet. Dit alles bracht me tot de beslissing om, voorlopig althans, even geen contact meer te willen. Ik heb tijd en ruimte nodig om bij te komen van alle gevoelens die het bij me oproept. Ik wil me op mijn zwangerschap en ons kindje richten, zonder zorgen, stress en frustratie. Zonder angst om wéér iets fout te zeggen en in mijn hoofd alle tekst meerdere keren om te buigen om de woorden mevrouw en u te vermijden. Zijn, zoals ik ben en wie ik ben. Ik had natuurlijk de mogelijkheid om dit bij me te houden, om de lieve vrede te bewaren. Ik kies ervoor om open en eerlijk te zijn, ook al zorgt dit voor ophef. Ik geloof niet dat ik de enige ben die hier last van heeft, maar dan misschien wel de enige die het uit durft te spreken, ook al is het op papier. Misschien maakt het je boos, misschien maakt het je verdrietig, maar ik ben een gevoelig en écht mens, ik kan niet doen alsof, ik heb geen laat maar mentaliteit en ik wil niet anders meer leven dan eerlijk en oprecht. Dat is wat ik geleerd heb, en nooit meer los wil laten. Miranda
nee hoor, ik was het aan lezen. JE hebt een prachtige en eerlijke brief geschreven. Het blijft heel dicht bij je gevoel en je bent niet beschuldigend. Ze zal het ongetwijfeld niet leuk vinden om 'm te ontvangen, maar ik hoop dat het voor jou veel goed doet om je gevoelens aan haar te vertellen. Ga je 'm per post versturen? Goed dat je voor jezelf, je relatie en jullie kindje opkomt! Kus, Suus