Hallo allemaal, Ik zit al een hele tijd na te denken over hoe het zou zijn om zwanger te worden voor een donor.. Beetje gek eigenlijk, want momenteel heb ik wel een relatie. Maar ik weet dat de kans groot is dat hier geen toekomst in zit. We zijn vijf jaar samen, maar hij is Turks en ik niet. Zijn vader accepteert een nle schoondochter absoluut niet en mijn vriend heeft die goedkeuring nodig. Moeilijk moeilijk, maar dat is op zich al een ander verhaal Maar goed. Ik ben 29 en kinderen krijgen is mijn prioriteit in de toekomst. Mocht mijn relatie dus stuklopen, dan ben ik zeer sterk aan het overwegen om dan zwanger te worden van een donor. Heb ook aan adoptie gedacht, maar dat is een procedure van jaren en heel erg veel geld, wat ik gewoon niet heb. Zijn hier vrouwen op het forum die gekozen hebben om zwanger te worden via een donor? Hebben ze dat zelf via internet geregeld (zo gaat dat toch vaak?) of is dat via het ziekenhuis gegaan. Wat zijn de kosten als je dit via het ziekenhuis doet? Mijn voorkeur zou uitgaan naar een donor die via dit ziekenhuis bekend is.. En hoe is het voor jou als vrouw? Ik ben enorm bang voor hoe de buurt reageert. Ik woon in een klein dorp, woon hier eigenlijk net nieuw. Ik weet 100% zeker dat ik voldoende steun van mijn familie heb. Ik ben niet bang voor hoe het voor mijn kinderen zal zijn om geen vader te hebben. Een vaderfiguur zullen ze zeker in de buurt hebben in mijn familie. Maar ik ben echt heel erg benieuwd naar ervaringsverhalen. En ja.. beetje voorbarig misschien.. maar wat zijn de kosten om via het ziekenhuis zwanger te worden van een donor via het ziekenhuis?? Begrijp me niet verkeerd hoor, uit de grond van mijn hart hoop ik dat het goed tussen mij en mijn vriend, want ik hou zielsveel van hem. Ik heb ook totaal geen behoefte aan een andere vent, want hij is alles voor mij. Maar ik schat de kans groot in dat onze relatie stuk zal lopen en ik probeer mij daarop voor te bereiden, door in ieder geval na te denken over mijn toekomst zonder hem..
Hoi, Ik zelf heb een zoontje van bijna 8 maanden via een donor! Ik heb zelf een donor gezocht via Bam-mam gevonden en heb zelf geinsemineerd thuis. Ik vind het heerlijk thuis alleen met mijn mannetje! als je nog meer info wilt kun je me wel pb-en! Groetjes Ylona
Jeetje moeilijk hoor .. Ben zelf een alleenstaande moeder en ik ben er heel eerlijk in , het is gewoon heel erg zwaar , niet alleen wat een kindje betreft maar ook zeker wat gevoel betreft , je maakt alles alleen mee en ook al staan er veel mensen achter je , de gebroken nachten , de beslissingen enz. je staat er toch alleen voor .. Zou als ik jou was eens goed kijken naar je relatie en als je weet dat het geen toekomst heeft , zou ik er mee stoppen waarom energie en tijd steken in een man die toch niet met jou samen wil/kan zijn in de toekomst , terwijl je nog op zoek kunt en een gezinnetje kunt stichten met iemand die wel voor jou kiest ( en niet voor zn vader) ... zou er toch nog eens grondig over nadenken als ik jou was , het lijkt makkelijker dan het is
Mysore, Allereerst, wat naar dat je in een relatie zit die je zelf niet zoveel kans geeft voor de toekomst... moet je daar niet eerst iets aan doen? Ik snap je gevoel dat je sowieso een kindje zou willen als het uit gaat, maar je bent nog jong, en waarom zou je niet nog iemand kunnen ontmoeten die wel voor jou wil en kan kiezen?? En het lijkt me de moeite waard om met je huidige vriend echt uit te zoeken of je samen verder zult gaan en een gezin stichten. Maar sorry, misschien zit je niet op deze opmerking te wachten, ik kreeg alleen zo'n verdrietig gevoel bij het eerste stukje van je verhaal. (Oeps, zie nu de reactie van Nicole, nou daar sluit ik me dus bij aan.) On-topic: er is hier bij het onderdeel kinderwens-clubjes en BAM-mama's topic. Allemaal dames die met een donor zwanger willen worden of zijn geworden. Misschien kun je je vraag daar stellen! Succes met alles, Veronika
Ik zou ook heel goed kijken naar je relatie en als er geen toekomst inzit dan zou ik er mee stoppen en om je heen kijken voor een potentiele papa! klikt simpeler dan het is natuurlijk! Ik heb wel een partner en het is zo fantastisch om het samen te doen en dat je weet dat je man net zo veel van je kind houdt dan dat jij doet. Andere optie, *oh jee.. zal vast mensen over me heen krijgen* waarom probeer je niet "perongeluk" zwanger te raken van je vriend. Weet je meteen of hij een relatie met kind met jou ziet zitten. Je dwingt hem dus eigenlijk om op dat moment te kiezen. Kiest hij voor zijn vader dan heb jij wel een kindje van je liefde. Het hoort zo niet dat is zeker, maar misschien is het het overwegen waard.
Tja ik begrijp je gedachtengang wel een beetje maar stel je voor ze raakt zwanger en hij blijft (gedwongen ) bij haar , bedenkt zich omdat hij contact met familie ook belangrijk vind en dan zou zij haar kindje naar een opa en oma mee moeten laten gaan die haar niet goed genoeg vinden ( de moeder dus ) nou ik denk dat je er meer gesodemieter mee gaat krijgen dan je zou willen ... en dan nog maar te zwijgen over eventueel erkennen , voogdij , omgangsregeling enz.
Hoi meiden, Ik lees het berichtje van Butterfly83 en ik moet eigenlijk wel lachen. Ik hoop niet dat je veel mensen over je heen krijgt, want dan krijg ik dat ook. Ik ben al 1,5 jaar geleden gestopt met de pil. Mijn vriend en ik gebruiken dus nu condooms. Maar de laatste tijd wordt mijn vriend steeds onvoorzichtiger. En ik hoop elke keer dat het toch een keertje raak is. Tot nu toe helaas nog niet! Mijn vriend zou het verschrikkelijk vinden als ik zwanger zou zijn. Voor zijn familie. Hij wil wel degelijk met mij trouwen. Maar zijn vader doet gewoon echt moelijk. Ik heb eerder in een andere topic al eens over gesproken. Het is gewoon echt heel moelijk. Het is gewoon steeds gedonder voor hem thuis. We hopen gewoon allebei dat zijn vader bijtrekt. En ik hoop stiekem dat mijn vriend gewoon eens voor mij kiest.. maar dat zit er denk ik niet in. Dus dan maar hopen dat of zijn vader bijtrekt, of ik per ongeluk zwanger word. Weet je, het klinkt heel egoistisch van mijzelf dat ik, ondanks dat ik weet dat hij het verschrikkelijk zou vinden, toch hoop dat het mis gaat. Maar ik kan niks anders doen dan hopen.. ik ben toch al niet aan de pil! Afgelopen woensdag was mijn meest vruchtbare dag (ik kan gewoon aan mijn lichaam voelen wanneer mijn eisprong is, en ik wordt al een paar maanden op dezelfde dag, exact hetzelfde tijdstip ongesteld, dus regelmatiger dan dat kan niet!) en hij was bij mij. Dus ik hopen dat hij onvoorzichtig was... maar helaas.... net op dat moment besluit hij opeens voorzichtig te zijn! 'straks word je nog zwanger' zei hij.. Toen heb ik hem verteld dat dat de enige uitweg is die ik zie voor ons. En weet je, hij begrijpt dat ik dat denk. Maar hij is het gewoon niet met me eens. Miijn vriend weet precies dat ik zoooo graag zwanger van hem wil worden. En ik heb besloten gewoon niet meer in te grijpen als hij onvoorzichtig wordt. Dat deed ik eerder wel, dom dom dom Maar goed... het is een overlevingsmechanisme van mij om me ook heel erg te focussen op wat ik zou doen ná hem. Anders ben ik alleen maar bezig met hoe het tussen ons af zou lopen. Ik heb de keuze gemaakt om bij hem te blijven totdat wij samen de keuze kunnen maken om door te gaan of niet. En het is echt niet zo dat we onze kop in het zand steken. Zeker niet. Maar ik kom de moeilijke tijden door door na te denken over een toekomst zonder hem. Anders val ik in een gat als het wel uitgaat. En ja. in zekere zin ben ik nog jong... maar zo voel ik me niet. Mensen om me heen (mijn moeder en zus bv) zeggen dat de tijd dringt. Mijn biologische klok tikt door.. Nou goed, we zullen het zien. Maar bedankt voor jullie reacties!
ehm.. ik lees nog even terug.. en ik wil toch even reageren op het laatste berichtje van Nicole26. Ik snap je wel, hoor Maar ik weet één ding heel erg zeker. Mijn vriend zou absoluut de verantwoordelijkheid nemen wat zijn kind betreft. Zelfs als het zou betekenen dat hij toch kiest voor zijn vader en dús voor een turkse vrouw, dan weet ik dat de vader van mijn kind er is. En ik heb liever dat mijn kind gaat naar een opa en oma (wat ik dus betwijfel want zijn vader zou niks met mij t emaken willen hebben) dan een kind dat helemaal niet welkom is bij zijn opa en oma. Het gaat niet om mij. Om mijn kind. En ik heb een geweldige familie om mij heen.. en het zal hem of haar aan liefde niet ontbreken. En niet te vergeten dat mijn vriend zijn verantwoordelijkheid als vader zou nemen. En de moeder en zusjes van mijn vriend zouden er ook zijn, al was het stiekem zonder dat vader het niet weet... Maar ik denk wel dat als ik zwanger zou zijn dat mijn vriend dan bij me zou blijven. Het mag dan niet zijn eigen keus zijn. maar het is niet zo dat ik zwanger ben en hij bij mij blijft alleen voor het kind. Nee, want hij wil met mij trouwen. maar mag het gewoon niet. Snappie?
Hmm. Wel dubbel allemaal, vind ik! Als je er zo'n vertrouwen in hebt dat hij er wel zou zijn voor zijn kind, kan ik dat niet rijmen met het feit dat hij niet voor je wil gaan, voor zijn relatie wil vechten, en de erkenning van zijn familie daarmee "afdwingen". Ook al duurt dat een tijdje. Er zijn hier soms ook meiden in de situatie die jij schetst: wel (al dan niet per ongeluk) zwanger geworden, en nu dik in de problemen omdat vriendlief wordt verscheurd tussen zijn familie en zijn vriendin + kind. Zo makkelijk is dat niet allemaal... En wat je schetst: je vriend met een turkse vrouw... en toch "er zijn voor zijn kind met jou"? Jij klinkt er heel rationeel over, of misschien juist wel heel romantisch met al je vertrouwen, maar wat een rotscenario is dat zeg. Dat is toch geen goede situatie voor je kind?? Ik zou dit alles heel goed met hem bespreken voordat je zo roekeloos bent om zwanger te worden terwijl hij je duidelijk heeft gezegd dat niet te willen en het niet met je eens te zijn. Sorry hoor, ik hoop natuurlijk dat alles goed komt voor je, maar je bent nu nog in staat om een goed leven te creeren voor je kind. Itt andere meiden die pas achteraf beseffen dat het allemaal niet zo handig was. Sterkte!
Oww ja , ik snap het heel goed , maar jij zegt dat je vriend er altijd voor zijn kind zal zijn maar stel je voor je word zwanger en zijn vader krijgt hem toch zover dat hij trouwt met een turkse , op welke manier zou hij er nog voor je willen zijn ? En denk je dat die turkse vrouw hem dan naar jou toe zal laten gaan of naar zijn kindje ? Lijkt me sterk hoor .. Zoals ik het nu lees gaat hij dus heel zeker voor zijn familie kiezen ( wat 9 van de 10 keer gebeurt ) en dan heeft hij dadelijk een ander gezinnetje met turkse vrouw en jij blijft alleen met je kindje .. weet niet of ik daar vrijwillig voor zou kiezen hoor vind het eerlijk gezegd zelfs een beetje dom .. Geloof me ik wil jou niet voor je hoofd stoten met mijn woorden zou alleen willen dat je goed nadenkt voor je deze beslissing neemt .. En ga nou niet zeggen je weet er niets van want ik ken heel veel turkse mensen ( jongens en meisjes ) en ze zeggen allemaal dat ze altijd voor familie kiezen want eer gaat boven alles bij de meeste turken ... En of jij nou zwanger ben dat maakt zijn vader denk ik weinig uit .
Hmm.. ja nou ik kan me wel voorstellen dat je dat denkt, hoor Veronica.. En geloof me.. ik ben alles behalve rationeel! Maar ik heb het idee dat ik mezelf hier even moet verklaren... ik zou nooit maar dan ook nooit express zwanger kunnen raken acher de rug van mijn vriend om.. Laten we even wel zijn.. ik had het over hoop.... ik ben immers niet aan de pil, dus ik kan niet stiekem zwanger worden. Mijn hoop is dat mijn vriend onvoorzichtig is en ik toch zwanger raak.. En nee idd ik kan niet inschatten hoe dat voor een kind zal zijn, hoe dat voor mij zal zijn, hoe dat voor mijn vriend zal zijn. Ik denk waarschijnlijk te romantisch. Misschien. Misschien niet. De Turkse en Nle cultuur zijn werkelijk andere culturen. Mijn vriend is in een wij-cultuur opgegroeid (en zijn familie komt uit een heel conservatief gedeelte uit Turkije) waarin je gewoon een partner uitkiest die bij je familie past.. zijn vader dreigt dat hij zijn zoon niet meer zal zijn als hij voor mij kiest. Wij nederlanders groeien op met 'als JIJ maar gelukkig bent'. Maar dat geldt niet voor mijn vriend.. dus hoeveel hij ook van mij houdt, hij kan niet zomaar kiezen voor mij. En ik zou er idd kapot van zijn als hij met een turkse vrouw zou kiezen en ik heb een kind van hem. Ik kan me ook niet voorstellen dat hij dat zou doen. Maar als dat zou gebeuren, ja dan zou ik er zijn. Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders en heb in mijn leven behoorlijk in wat rotsituaties gezeten hierdoor. Maar ik heb heel veel liefde van mijn moeder en haar familie gehad. Daardoor heb ik het prima gehad.. Een kind kan meer dan hebben dan je denkt.. Maar dat is geen reden voor mij om maar 'makkelijk' na te denken over deze situatie. Maar ja... als mijn vriend ook nu zou zeggen dat hij wil dat ik zwanger word onder deze omstandigheden, zou ik dat dolgraag willen. En ook ja.. ik hoop nog steeds dat ik zwanger ben.. hoe naief misschien ook, maar ik zie dat echt als een uitweg in onze situatie. Maar ik zou nooit heel bewust achter zijn rug om proberen zwanger te worden van hem (ik zou ook niet weten hoe dat zou moeten als ik niet aan de pil ben.. ik kan hem moeilijk bespringen.. )
Het is altijd makkelijk voor een ander om te bepalen of iemand een 'domme' keus maakt. Zeker op een forum als dit. Maar goed, dat kan ik ook verwachten als ik meedoe op een forum. Iedereen heeft recht op een mening en hem te uiten toch? Maar ik ben alles behalve dom. Ik ken mijn situatie. Ik ken de situatie van mijn vriend. Ik ken hem al vijf jaar. En dat de meeste Turken voor 'eer' zouden kiezen, is echt niet altijd waar. Als mijn vriend kiest voor zijn vader, is dat niet voor eer. Maar omdat hij zijn vader niet kan missen. Hij kan zijn familie niet missen. Als mijn vriend voor eer zou kiezen, zou hij niet voor mij kiezen. En ik ken ook een behoorlijk aantal Turken, en die kiezen ook niet allemaal voor hun eer. Maar goed, dat gaat ergens anders over.
Kom op.... Zucht. Dump die gast man wat moet je met hem. Ga het lekker voor hem opnemen. Kansloos! Als je geen toekomst met hem ziet ga dan bij hem weg en laat hem en zn eer en zn papa lekker aanklooien. Gaat om jou in dit leven niet om hem. Over dat stiekem zwanger worden, doe het niet. Niet met zo iemand. Hij kan omgang eisen als je een beetje pech hebt en daar zit je dan. Dan maar via anonieme donor. Maar voor je besluit bewust single mom te worden. Denk na. Het is echt erg zwaar!
euh.. natuurlijk neem ik het voor hem op! 'Die gast' is al vijf jaar mijn vriend en ik hou van hem. Ik ben niet helemaal op mijn achterhoofd gevallen, hoor! Misschien wacht ik wel lang, dat is wat anders. Maar ik denk steeds: wat als ik het uitmaak. '' wat als ". Sorrie, no can do. Ik wil het zeker weten dat het niet kan. Dus ik wacht. En ik weet dat het zwaar is als alleenstaande moeder. Mijn zusje (5 jaar jonger) is alleenstaande moeder van 2 kinderen. 2 geweldige Meisjes. En ze redt het prima! Dus dat het zwaar is, zou voor mij geen optie zijn om het niet te doen, hoor. Voor alles wat ik er voor terug krijg zeker wel!
Nou ik zoals ik jou nu zie schrijven denk ik dat je je keuze allang gemaakt hebt ... En draai de rollen eens om dan , en lees jou verhaal eens goed door , hoe zou jij als iemand anders dit zou schrijven reageren dan ? Leuk meis , doe dat, echt een garantie voor een leuke toekomst ?! Denk het wel van niet he ... of wel soms ?
Weet je als alleenstaande moeder zeg ik ik heb de pech dat ik mijn zoontje geen vader kan geven maar om nou willens en wetens een kind op de wereld te zetten met die intentie omdat je eigenlijk je vriendje niet aan de kant wil zetten waar je geen toekomst mee ziet.... ik weet het niet hoor. Ik vind het nogal egoistisch. Maar ja doe wat je niet laten kunt
never mind.. jullie hebben je oordeel al.. Het ging mij niet om mijn keuzes mbt mijn vriend. OF de 'keuze' om zwanger te worden (heb geen keuze, het is per ongeluk of niet). De reden waarom ik dit topic opende was omdat ik benieuwd was naar vrouwen die via een donor zwanger raakten, wat hun ervaringen zijn. Maar blijkbaar denken mensen mij te kennen.. of mijn vriend.. Ik dacht daarin ook wat steun te vinden, maar dat gaat niet lukken denk ik. Ik denk overigens dat mijn situatie gecompliceerder is dan ik zo kan uitleggen. Ik kan me voorstellen dat het voor jullie nogal zwart-wit overkomt. Maar het is alles behalve dat. Dus ik stel voor dat ik daar maar niet op inga.. Ik zou graag weer terug willen naar het topic die ik opende!
Mysore Allereerst wil ik even zeggen dat ik ook idd vind dat je eerst goed naar je huidige relatie moet kijken.... Wat verwacht je hier van... En als het toch geen kans van slagen heeft... Waarom dan nog verder gaan? Als je twijfelt... sta dan open voor werken aan je relatie... Ik ben zelf alleenstaande moeder... Half bewust... Ik wilde nl. graag altijd moeder worden... maar het liefst met partner... Gezien mijn leeftijd toen en het feit dat er nog geen partner was waar ik van dacht dat ik er de rest van mijn leven mee zou slijten... Dus ik ben me heeeel goed gaan verdiepen in het alleenstaand moederschap. En dan ook echt... Ik ben contact gaan zoeken met vrouwen die via KID al kinderen hadden... Daar heb ik mee gesproken en in overleg met deze vrouwen mocht ik ook de kinderen vragen stellen... Al met al ben ik tot de conclusie gekomen dat ik via KID een kindje wilde... En dat is me toen ook gelukt... Mijn dochter is nu 8 jaar... Een paar jaar later wilde ik ook een tweede kindje... Dit is helaas maar zo niet gelukt. Het resultaat hiervan was dat ik alleen de vruchtbaarheidsbehandelingen moest doorstaan... alleen 3 miskramen heb moeten verwerken, alleen een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die operatief verwijderd moest worden heb moeten verwerken en alleen het IVF-D traject ingegaan ben.. Gelukkig was ik met de eerste poging zwanger en heb ik nu een zoontje erbij van 9 maand. Het opvoeden zelf ervaar ik als een zegen... Ja ik doe veel alleen... Ik beslis overigens niet dingen alleen... wel een aantal natuurlijk... maar ik overleg ook veel met vriendinnen, mijn moeder en andere mensen waarvan ik denk dat ze er verstand van hebben... En dat mag ook... Het is zeker geen schande! Vriendinnen van mij die wel een partner hebben komen ook wel bij mij om advies te vragen over bepaalde dingen... Dus dat is niet raar... Weet wel wat je doet... Kan jij het aan??? Dat kan niemand je vertellen... Iedereen is anders... Ik kan 2 kinderen aan en ben aan het denken over of ik ook een 3e aan kan... Ik zou heeeeel graag 3 kinderen willen... maar ik vind wel dat ik moet kijken of ik de kinderen dan ook geen tekort doe... want zover mag het nooit komen... Dat je een kinderwens vervult, maar de kinderen de dupe worden... Nee de kinderen mogen nooit en te nimmer de dupe worden van een wens die jij hebt als vrouw... Maar dat is mijn overtuiging... Ik heb zelf beide keren de mogelijkheid via het ziekenhuis gepakt... Puur omdat er tussen de mannen die zich aanbieden als donor zoveel mannen zitten met andere bedoelingen en ik weet dat ik niet gemakkelijk zwanger wordt... Ik wil het een donor niet aandoen dat ie gewoon 2 of 3 jaar of langer met mij bezig is... Maar ik vond het ook geen veilig idee en dat waren mijn behandelend artsen met me eens... Qua kosten ligt het eraan naar welk ziekenhuis je gaat... De een berekent kosten... de ander niet... Een gemiddelde prijs is ongeveer 60 euro per rietje... Er wordt 1 rietje per inseminatie gebruikt... Een ander voordeel via het ziekenhuis is dat ze vaak je cyclus in de gaten houden zodat je precies weet wanneer het het juiste moment is om te insemineren. Ik ervaar het alleenstaand ouderschap niet echt als zwaar... Niet zwaarder als dat andere ouders hebben... Maar zoals ik dus al zei... het moet je liggen... Maar je bent niet de enige die het alleen zou gaan doen... Er zijn ook genoeg vrouwen die wel een partner hebben, maar die partner is er nooit of weinig.. die doen het dus ook alleen en hebben een partner... Denk er in ieder geval goed overna en praat anders eens met KID-kinderen etc. Overleg het eens met een huisarts bijvoorbeeld... Maar kijk eerst wat je met je huidige vriend wilt...
Wishgirl, dank je wel voor je openhartige reactie. Ik ken alleenstaande moeders, met meer dan één kind. En ik zie dat het idd zwaar kan zijn. Maar het weegt voor mij gewoon niet op tegen alles wat je er voor terug krijgt. Wat geweldig voor je dat je twee kinderen hebt gekregen. Maar wat vreselijk dat je zoveel ellende hebt moeten doorstaan, in je eentje. Ook al zal je waarschijnlijk niet echt alleen geweest zijn, met familie en vrienden om je heen. Dat is mijn angst, als ik de keuze maak via een donor zwanger te worden, dat ik mij alleen voel. Niet qua dat het zwaar is om een kind alleen op te voeden, maar juist de emotionele kant ervan. Want in de praktijk weet ik gewoon dat ik er alles behalve alleen voor sta. maar hoe voel je je als je 's avonds alleen in bed ligt en je voelt je kindje voor het eerst schoppen? Of je bent zo misselijk en beroerd maar er is geen man voor je die voor je zorgt. Ik ben wat dat betreft heel romantisch ingesteld (maar dat is wel duidelijk denk ik ). Mag ik vragen hoe dat voor jou was? Ik zou ook het liefst via het ziekenhuis een donor vinden. Maar volgens mij zijn de wachtlijsten daar heel lang? Spermabank vind ik een rotwoord eigenlijk maar er zijn geloof ik wel ziekenhuizen die daarmee samenwerken, he? Het dichtstbijzijnde ziekenhuis voor mij die aan KID doet is in Arnhem, maar die werken niet samen met een spermabank dus moet je je eigen donor vinden. Ik vind dat niet echt een fijn idee. Net wat je zegt, je kent die man en zijn bedoelingen niet. De totale kosten voor het ziekenhuizen vallen wel mee dus? Ik dacht dat ik een paar duizend euro kwijt zou zijn... Hoe reageerden mensen in de omgeving, zoals buren, dat je besloot om van een donor zwanger te worden? Ps.. mijn vriend.. daar werk ik echt nog aan hoor. Maar ik ben me gewoon aan het verdiepen voor het geval het mis mocht gaan tussen ons..
Toen ik door de ellende heen moest had ik geen familie... Mijn familie is er nl. op tegen dat ik als alleenstaande een kind neem op deze manier... Dit heeft niets met mij te maken maar zij zijn er op tegen uit geloofsovertuigingen.. ( Ja die heb je ook nog)... Mijn vriendinnen wisten het dan wel... en ze zijn er ook wel voor je... Maar idd... thuis ben je dan weer alleen.... En dan ga je malen... dan is er niemand... dan komen de tranen... Maar juist bezig zijn zwanger te worden... het alweer bezig zijn met het volgende hield me op de been... Doorgaan! Nu kan het nog...! En dan natuurlijk het genot van mijn dochter... Ik kon het niet met haar delen uiteraard... maar ik haalde wel heel veel energie en kracht uit haar vrolijkheid... haar aanwezigheid.... Ja het 's avonds alleen op de bank zitten... dat is niet altijd even fijn... Maar ja.. als ik dan om me heen kijk... zitten veel vrouwen hier ook alleen op de bank... Manlief is elders in huis bezig met totaal iets anders.... of slaapt al... of is er helemaal niet... Tja... of het dan veel verschilt.. Ik vraag het me wel eens af hahaha... Maar ja... als de kids slapen heb ik die momenten wel eens ja... maar dat zijn maar korte momenten... Als ik het echt even niet zie zitten op de bank alleen.. dan ga ik eens een avondje vroeg naar bed In de momenten dat ik het kindje voelde schoppen bijvoorbeeld heb ik me nooit alleen gevoeld... Ik wilde immers dit kindje zo graag... ook alleen... Het is een bewuste keus geweest... Het voelen van mijn kindje was juist een moment dat ik écht samen met mijn kindje was... Heerlijk om alleen met mijn kindje te zijn... Ook toen mijn kindjes geboren waren... Niet hoeven delen... gewoon van mij! Niet hoeven afgeven aan een vader... nee lekker zelf vasthouden of lekker in bedje laten liggen... Egoistisch he haahha Bij het zo misselijk zijn en er is geen man??? Dan ben je creatief Zo zette ik een koekjestrommel naast mijn bed met crackers erin... Ik at dan eerst even een cracker smorgens en dan mijn bed uit.. Ja leuk is anders... maar heeee tis voor een goed doel! Iemand die ik hier eens over sprak had een waterkoker naast haar bed staan... een kopje en een theezakje... hahaha Zo ver ben ik niet gegaan... Ik at alleen even de cracker en ging dan naar beneden om een kopje thee te zetten Weet je... op het moment dat je in zo een situatie zit... dan is het ook niet romantisch... Maar ik denk er geen enkele zwangere vrouw is die misselijk boven het toilet hangt en dan denkt: Jeeeetje zeg... wat romantisch!!!! Als je alleen bent... dan moet je... en dan doe je het ook wel.. Je hebt immers geen keus... Ik heb mijn zaad ook uit Arnhem gehaald... En ja.. in principe zeggen ze daar ook dat je eerst zelf moet zoeken. Toen ik echter vertelde wat de donoren hun bedoelingen waren gaf de arts ook meteen toe dat dat niet de bedoeling kon zijn en mocht ik gewoon zaad uit het ziekenhuis kopen. Daar was het 60 euro per rietje... Ik moest ze dan per 6 cycli kopen en dat was dan 360 euro... Maar ja... lukt het niet om snel zwanger te raken dan kan het wel oplopen uiteraard... Ik ben later naar Zwolle gegaan om daar IVF te doen... en daar is het zaad vooralsnog gratis omdat je met IVF-D nog minder zaad nodig hebt... Ik woon ook in een klein dorp en natuuuurlijk wordt er hier over me gekletst... Uiteraard! En dan niet de waarheid... want die is niet sappig genoeg... Neeeee er wordt bijvoorbeeld dan meteen gezegd dat het kind van de buurman is... waardoor die buren je ook niet meer aankijken en niet meer met je praten... Of er wordt gezegd dat ik ook een kind genomen heb omdat iedereen zwanger was... terwijl ik al begonnen ben met zwanger worden toen zij er nog niet eens aan dachten en dus al heeel wat ellende achter de rug had... Maar dat wordt niet verteld want dan moet je medelijden met iemand hebben en kan je geen leugens meer vertellen... het moet sappig blijven! Tja hoe ik hier dan mee omga... Ik probeer me er zo min mogelijk van aan te trekken.... Ik geniet van mijn kinderen! Wel zit ik erover te denken om te gaan verhuizen en het liefst dan naar een ander dorp... Maar goed... dat is mijn situatie... Dat kan voor een ander heel anders lopen... Dat ligt immers ook aan hoe de mensen in je omgeving zijn... Ik heb er geen geheim van gemaakt in ieder geval en als mensen wat willen weten ben ik er open over..