Jeetje, jeetje! Wat heb je veel meegemaakt.. Wat vervelend ook dat je familie het toen niet accepteerde! Hoe staan ze er nu tegenover? Is het anders nu je ook daadwerkelijk kinderen hebt? Mag ik vragen wat je leeftijd nu is? Want je schreef dat je toen gezien je leeftijd KID overwoog. Ik ben 29 en ik weet dat dat nog best jong is. Maar ik wil nu nog vechten voor mijn relatie. En als dat stukloopt dan heb ik volgens mij nog een jaar nodig om tot rust te komen, mijn relatie te verwerken (de breuk dan). nou.. dan ben ik 31.. En dan wil ik niet wachten tot ik de juiste tegenkom.. Het krijgen van kinderen staat bij mij op prioriteit 1. Een mooie relatie is dan mooi meegenomen! En wat ik me nog afvroeg (hoop dat ik niet teveel vragen stel ): hoe is het om niet te weten wie de vader is? Hoe gaat dat in zijn werk? Hoe kies je zaad uit? Of doet het ziekenhuis dat voor je? Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een paar jaar oud was. Ik heb pas sinds kort contact met de familie van mijn vader. Maar met hemzelf niet. En ik heb mij altijd wel afgevraagd welke stukje van mijzelf van hun af kwam zeg maar. Nu kom ik daar achter. Hoe was dat bij de KID kinderen die jij gesproken hebt? In ieder geval.. ik vind het echt enorm goed van je dat je zoveel doorzettingsvermogen hebt en je wens achterna gaat. Ik hoop dat ik dat ook zal hebben! Maar voorlopig is het voor mij nog puur verdiepen en is de tijd er nog niet rijp voor.
Ik moet zeggen, hoe knap ik het ook vindt dat er moeders zijn die er zelf voor kiezen, dat ik het HEEL erg zwaar vind om een kind alleen op te voeden. Ik vind niet dat je dit nu als optie moet nemen en het helemaal niet moet romantiseren, want romantisch is het echt niet. Het is veel en veel mooier als je dit kan delen met een man of vrouw die veel van jou en je kindje houdt. Ik zou zo graag willen dat de 'vader' van mijn kind naar haar om keek, puur en alleen omdat ze dat verdient. Ik zou er NOOIT bewust voor kiezen. Wat Nicole al zegt, je moet alles zelf doen. Er is nooit een dag dat je er met de pet naar kan gooien, bovendien zal je hard moeten werken voor je geld en je gelijk. Mensen hebben snel hun oordeel klaar en ook daar moet je aan wennen. Dat je zus het zo goed kan is natuurlijk fijn, maar ik denk dat ook zij zich 150% inzet om dit bereiken en hier waarschijnlijk ook niet heel bewust voor heeft gekozen. En sorry, maar express zwanger raken vind ik een beetje dom, voor hetzelfde geldt moet je vriend helemaal geen kind en dan? Je kan nu wel denken dat je vriend je zal steunen, maar ik denk dat veel vrouwen hier op dit gedeelte van het forum dat ook dachten.
ja dat wist ik ook heel zeker dat mijn ex zijn verantwoordelijkheid wel zou nemen voor zijn kind en raad eens wie er nu alleen voor het kind zorgt? ik zou daar toch niet zo zeker van zijn nu is het allemaal nog vrijblijvend dan niet meer en personen kunnen sterk veranderen als ze in het nauw gedreven worden.
tja het is gewoon zo mijn ex was ook altijd super lief en leuk en vond alles best deed echt alles voor me droeg me op handen! totdat ik zwanger werd per ongeluk.. nou ik was zelf in het begin ook niet blij met de zwangerschap maar ja ik wist wel dat het mijn verantwoording was dus heb gekozen om het kindje te houden tja ineens was me ex niet meer zo lief en leuk haha hij heeft mn zwangerschap tot n hel gemaakt in de hoop dat ik n miskraam zou krijgen en nu maakt ie me leven tot n hel alleen om mij te kloten want om mijn dochter geeft ie nog steeds geen flikker... dus denk maar goed na voordat je expres zwanger laat maken..
er wordt gewoon echt te makkelijk over gedaan en zo was ik zelf ook hoor toen ik net zwanger was dacht ik agg komt wel goed weet je hij draait wel bij en zo niet tja dan doe ik het toch alleen? nou daar kwam ik van terug want het is financieel, lichamelijk en geestelijk ontzettend zwaar! en dat zal elke alleenstaande moeder mij beamen. en dan nog de sores die je erbij krijgt van een "vader" die het kind ineens wel wil zien en leren kennen, dreigt dat ie haar ontvoerd naar turkije, zegt dat ie juridische stappen onderneemt en je het leven zuur maakt nou ik kan je zeggen dat dat echt niet geweldig is om s'avonds als je thuis komt met je kind heel snel naar huis te lopen vanuit de auto omdat je bang bent dat ie ineens voor je staat of dat je hart in je keel zit als je n geluidje hoort en je zit op de bank of 5 keer per avond kijken of je wel echt alle ramen dicht hebt en sloten erop hebt zitten
ohh shoot... nu had ik een heel verhaal geschreven.. weg.. maar goed.. Toch maar overnieuw beginnen dan.. Female24, ik begrijp uit jouw verhaal dat jij het heel erg zwaar hebt. Begrijp ik het nou goed dat de vader van jouw kindje Turks is en dreigt je dochter mee te nemen naar Turkije? Verschrikkelijk voor je. Zoals jij je verhaal beschrijft, kan ik mij voorstellen dat je mij, of misschien wel vrouwen in het algemeen, waarschuwt. En terecht. Ik heb echt alles behalve respect voor mannen die op deze manier omgaan met hun (ex-)vriendin en kind. Ik walg daar echt van. Mijn biologische vader doet ook geen moeite voor mij, ook al is dat dan een hele andere situatie. Een vader hoort er gewoon te zijn voor zijn kind. En een man die zijn verantwoordelijkheid daar in niet neemt is wat mij betreft een lafaard eerste klas. Buiten dat heb ik gewoon respect voor de vrouwen die in hun eentje een kind, of zelfs meerdere kinderen, opvoeden. Sterke vrouwen vind ik het. Echt waar. Maar ik wil wel even een kanttekening plaatsen. Niet alle mannen zijn hetzelfde. Waarschijnlijk hoef ik jullie dat helemaal niet te vertellen. Maar bij dit topic krijg ik sterk de indruk dat er op een bepaalde manier naar mannen gekeken wordt, waardoor er bij voorbaat al vanuit gegaan wordt dat de bedoeling van een man slecht is. Misschien zie ik dit helemaal verkeerd, maar ik krijg een beetje het gevoel alsof jullie verwachten dat mijn vriend net zo zou reageren. Ik heb nu vijf jaar een hele serieuze relatie met mijn vriend. Zo serieus dat hij heeft aangegeven met mij te willen trouwen. Op dit moment doet hij er alles aan om zijn vader daarvan te overtuigen. In de afgelopen vijf jaar heb ik enorm veel meegemaakt mét mijn vriend. We hebben geen makkelijke tijd doorgestaan. Maar ik kan wel zeggen dat ik mijn vriend goed genoeg ken om te weten dat hij zijn verantwoordelijkheid zou nemen. Dat geeft mij geen vriijbrief om achter zijn rug om zwanger te worden. Dat heb ik ook al eerder gezegd, dat zou ik ook nooit doen. Ik begrijp dat mijn verhaal op jullie zwart wit en naïef overkomt. Jullie kennen mij niet, mijn vriend niet én mijn relatie niet. Gelukkig de mensen om ons heen wel. Maar inderdaad, als ik mijn eigen topic zou lezen, zou ik waarschijnlijk net zo denken als jullie. En ik zou hetzelfde advies aan mij willen geven die jullie geven. Je weet nooit 100% zeker hoe je vriend reageert. Máár.. als ik dan advies zou geven, zou ik dat op een subtielere manier doen, dan in sommige berichten hier wordt weergegeven. En ik ken mijzelf goed genoeg om te weten dat ik geen dingen zou doen waardoor mijn kind pijn zou lijden. Ik zou nooit dingen doen waardoor ík mijzelf niet meer in de ogen kan kijken. áchter de rug om van mijn vriend zwanger worden, noooit. Maar laten we wel wezen meiden, ik mag dan 'hopen' zwanger te worden, hij weet net zo goed als ik hoe kindjes geboren worden, en ik doe niets meer daarin dan hij. HIJ is onvoorzichtig. Ik ook, ja, maar samen met hem!! Hij is er bij hoor.. En het enige wat ik doe.. is hopen dat ik zwanger raak door deze onvoorzichtigheid. That's it. En ja... 10000% zeker dat hij zijn verantwoordelijkheid zou nemen. Hoe dan ook. En nee, hij zou noooit, maar dan ook nooit, mijn kind bij mij vandaan nemen. Noem mij naief, hoe jullie willen, maar dat weet ik 10000% zeker. Maar nogmaals, bedankt voor de adviezen!
Dat weet ik, ik heb sinds een tijdje een hele leuk vriend die veel om mij geeft en om mijn dochtertje. Maar in combinatie met express 'onverwacht' zwanger worden, weet je nooit hoe je relatie is. Ik denk dat als je relatie zo goed is als je zegt, dat je relatie dan prima stand houd en je dan ook over het 'hebben' van kinderen kan praten en daar bewust voor kan kiezen.
Absoluut kijk ik niet op n bepaalde manier naar mannen ook ik heb iemand leren kennen (nederlander hahaha) en hij is echt leuk en ik weet hij is gewoon heel anders dan mijn ex doet het ook echt rustig aan en alles het is jammer dat mijn gevoel voor hem niet echt geweldig is anders zou het misschien wel wat kunnen worden... ik ben wel meer op mijn hoede bij mannen en zal me niet zo snel meer bloot geven aan een man dat wel maar ik heb geen hekel aan mannen hoor...
Lieve Mysore, Wilde alleen nog even toevoegen dat ik heeeeel erg hoop dat je gewoon gelukkig met je vriend kunt zijn en blijven en samen ouders worden van een of meer leuke lieve kindjes. Ga ervoor. Misschien kun je zelf nog iets doen om zijn familie "voor je te winnen". Anders zou het kunnen zijn dat JUIST zijn beslissing om met je te trouwen ervoor zal zorgen dat ze je ineens wel zullen accepteren, dan ben je namelijk FAMILIE geworden en heeft het geen zin meer tegen je te protesteren en hoor je er ineens bij. Mocht je relatie toch stranden, kun je je beslissing om voor een donor te gaan natuurlijk nog gaan nemen, of niet. Hoe dan ook, hoop dat je het geluk kunt vinden! PS het BAM-topic, gevonden?? Daar kun je zeker al je praktische vragen ook stellen! Ik weet niet hoe ik een link moet plaatsen hier, sorry... Veronika
Ik was zelf van plan om BAM mama te worden en heb me ingeschreven bij een kliniek na diverse gesprekken met hun psycholoog ook "goedgekeurd" en zou 2 jaar moeten wachten (later kwam er al binnen 6 maanden een brief hoor dus viel reuze mee) In tegenstelling tot een prive donor (dus met een man thuis en zelfinseminatie, waar ik echt de kriebels bij krijg, voor hetzelfde geld krijg je een of andere engerd, niet wetende wat voor medische geschiedenis, huidige medische situatie is ook maar raden) word er gekeken naar de perfecte match (dus ze zoeken een donor die veel op jou lijkt bv blond haar en blauw ogen en een gelijke hoogte of als je al heel lang bent pakken ze vaak een iets kleiner iemand.. ze zijn daar echt bezig met kwalitatief goede donormatches en hebben jou en de baby zijn gezondheid op nummer 1 staan, ik moest 300 euro per keer geloof ik betalen maar dan krijg je alleen het beste zaad, en eerlijk gezegd vind ik als je geen 300 euro over hebt voor de beste start van je kindje (medisch en bv ook psychisch) (als je toch geen contact wilt met een donor, want dan is het anders) vind ik dat je er niet aan moet beginnen, mensen kunnen vaak liegen en ik wil zeker weten dat het "zaad" zo gezond mogelijk is en dat er een goede screening is gedaan.. Je MAG en KAN trouwens wel zelf een donor zoeken en dit VIA de kliniek laten gebeuren (wel zo veilig en schoon) en dan bewerken ze ook het zaad dat alleen de beste zwemmers doorgaan zeg maar... dan hoef je niet eng thuis met een vreemde man in je huis dat allemaal te doen 8)
Ik vraag me eigenlijk wel af, waarom heb je het niet gedaan? Uiteindelijk toch de 'ware' tegen gekomen?
Ik hoor continu dat alleen-staande mama oooo zooo zwaar is.... en elke moeder dit zou beamen...... uhm..... ik niet dus (sorry als ik onduidelijk tik... mijn toetsenbord is stuk!!!) Maar ik raakte op mijn 17de!!!! zwanger...Ging samen wonen met mijn vriend... en paar maanden na de geboorte raakte ik weer zwanger ik was in mijn zwangerschap gedumpt..... omdat HIJ homo was/werd en stond 9weken zwanger en... baby van 11 maand alleen zonder iets.... Uiteindeijk ben ik sinds 4jaar niet alleen meer.... maar hheb dus bijna 7jaar alles alleen gedaan!!(mijn oudste heeft zware gemengde vorm van adhd en gills de la toutette, mijn jongste heeft ook deze vormen) Heb het ook zwaar gehad door mijn ex (nl) maar kijk hoe sterk ik ben geworden erdoor... heb alles alleen doorlopen financieel had ik NIETS... maar geluk van mijn bijde jongens... Nee en ja... natuurlijk wou ik graag toen met hem blijven.... en jaa heerlijk die rust... ik besliste ZELF over vele dingen Nu ben ik heel gelukkig...... en wil ZOOOOOOOOOO graag nog 1 maals samen met mijn schat een kindje.. niet alleen doen... gewoon samen uit liefde.... mijn zonen zijn 9jr+4maand en 10jr+8 maand oud!!! ik wen jou veel sterkte met je keuzes.....misschien maak jede juiste keuze.... als hij zo aan blijft klungelen Je weet nooit dingn zeke... zie mij... Je kan alleen in hele slechhte situatie proberen de juiste beste beslissingen te maken!! succes
Ik ben met mijn donor getrouwd hHhHH (even stukje gekopieerd vanuit een ander topic "over hoe lang je met je partner samen bent)
je zegt zelf al dat je het ook zwaar hebt gehad dus kom hier nou niet de moraalridder uithangen en zeggen dat het niet zwaar was.
Wat een ontzettend intelligent bericht zeg Zoals female hierboven ook al zei... dat het niet zwaar is als alleenstaande moeder is grote onzin, maargoed denk dat je dat zelf ook goed weet!
Ik begrijp de discussie over het wel of niet zwaar ervaren van alleenstaande moeder niet helemaal. Ik heb respect voor alle meiden die er alleen voor staan maar zouden jullie het terug draaien als je dan kon? Dus liever singel zonder kinderen of alleenstaande mama. Ts weet volgens mij heel goed waar ze aan begint, en ze kiest bewust voor een leven met kinderen. Dat het soms zwaar is zal ts heus wel begrijpen, maar er staat ook heel veel vreugde en liefde tegenover! Ts, (en alle BAM moeders) Ik heb respect voor julie en hoop dat je wens mag uitkomen! groetjes!
kijk ik ken me kind en zou haar voor geen goud willen missen echt niet ze is mijn alles en ik ga dood voor haar maarrrr om antwoord te geven op jou vraag als ik het terug zou draaien? ja zou ik doen idd ik bedoel wat je niet kent dat mis je niet he.. en ik zou toen dan ook niet geweten hebben dat ik nu zo'n geweldige dochter had dus ik zou haar dan toch ook niet gemist hebben? tuurlijk als ik toen zou weten wat ik nu weet had ik het precies hetzelfde gedaan maar als ik toen niets wist tja..
lieve allemaal, Heb een paar dagen geen reactie meer kunnen plaatsen helaas, maar heb stiekem vanaf mijn mobiele telefoon alle reacties wel gevolgd hoor Super bedankt voor alle leuke reacties. Ik was even bang dat ik op het beklaagdenbankje gezet werd bij dit topic.. Maar dat valt zo te zien gelukkig mee... En toch schijnen we ons oordeel over de mening van anderen wel snel klaar te hebben vind ik... Het zwaar zijn als alleenstaande moeder, is dat niet iets relatiefs? Ik denk dat de één het zwaarder ervaart dan de ander. Maar dat is niet zo gek. De ene persoon heeft nou eenmaal meer draagkracht dan de ander. Misschien meer sociale steun, wie zal het zeggen. Daar zijn verschillende redenen voor te noemen. Maar ik denk dat de achterliggende gedachte van jullie is 'vergis je niet, het kan zwaarder zijn dan je denkt'. Toch? Nou en daar is helemaal niets mis mee. Maar zo zijn er ook genoeg alleenstaande moeders die zeggen (zoals in dit topic, maar ook in mijn omgeving) ja.. het is best lastig om in je eentje alles te regelen.. maar ZWAAR.. dat valt wel mee. Kijk, en wat voor de één zwaar is, valt voor de ander wel mee. Maar dat had ik al gezegd geloof ik Voor mij... dat het zwaar zou zijn.. is voor mij geen reden om het niet te doen. Ja, ik geloof best dat het zwaar zal zijn. Maar met 'zwaar' bedoel ik meer dat ik bang ben dat ik me alleen zou voelen. Ik ben niet alleen, ik heb enorme sociale steun en een geweldige famillie, die dicht in de buurt woont en vierkant achter me staat, wat ik ook beslis. Maar ik zou me alleen voelen als ik geen partner heb om het mee te delen, de leuke, vrolijke, verdrietige en moeilijke momenten. Daarom denk ik dat ik er nu ook nog niet klaar voor ben om via een donor zwanger te worden. Toevallig heb ik mijn vriend precies vertelt dat ik dit topic geopend heb. Uiteraard niet welke site, hij hoeft nou ook weer niet mee te lezen haha maar hij snapt mij helemaal. Hij zegt ook dat hij (maar dat wist ik eigenlijk al) niet boos is als ik zwanger zou blijken te zijn. Hij zou alleen heel erg bang zijn voor zijn familie. Maar hij zou er zeker zijn. Maar ik zou er natuurlijk wel kapot van zijn als hij uiteindelijk toch met een turkse trouwt. Maar wat de donor betreft, daar heeft hij wel een hele andere mening over. Een vader heeft een kind nodig zegt hij.. Nou goed.. daarover verschillen we weer van mening... Maar ik vond het wel heel fijn dat ik hierover eerlijk met hem kon praten. Maar goed... Isademi, wat heb jij een geluk dat je uiteindelijk toch in de 'zouzijn' donor je partner gevonden hebt!! Ja dat kan natuurlijk ook! Ik moet zeggen dat ik het een hele dappere keuze vind dat je ondanks de kans op een vervroegde overgang, toch voor de kans op een mooie liefde gekozen hebt. Ik denk dat ik ook dat ook zou doen. Ik zou altijd kiezen voor de liefde denk ik Maar toch.. de kans bestond dat het misschien niet zou werken en dan zou je kans op zwangerschap steeds kleiner worden. Zo zie je maar, soms moet je je hart gewoon echt volgen.. Ik ben ook wel zo'n romanticus Babs81, jeeeeemig! Respect hoor... Wat lijkt me dat K&*^%%T om er achter te komen dat je partner homeseksueel blijkt en dan ook nog zwanger te zijn van de tweede. Moet een hele moeilijke tijd voor je geweest zijn! En dan twee kinderen met een stoornis (mag ik het zo noemen?) in je uppie opvoeden. Echt knap. En helemaal omdat je het zelf niet als 'zwaar' ervaren hebt. Heb je veel steun van je familie en vrienden gehad? En wat heerlijk dat je dan nu toch een fijne relatie hebt en daarin voor een derde kindje wilt gaan.. Veronika, dankjewel voor je lieve bericht, doet me goed! Ik ga zeker voor mijn relatie. Twijfels zijn er natuurlijk altijd wel, het is en blijft een hele moeilijke situatie en soms trek ik het gewoon echt even niet meer (hij ook niet). Maar ik blijf me voorhouden dat ik van hem houd.. maar ik kan weinig meer doen. Het zal nu allemaal van hem af moeten komen. Tenzij ik zelf zijn vader over kan halen, maar ik weet echt niet hoe ik dat zou moeten doen, hij is behoorlijk conservatief, streng en nou ja goed... ik geloof niet echt dat ik hem mag :x Zo nou dat is me wel weer een bericht geworden.. poeh he haha. Doeidoei