@ draak: dat dacht ik al na het lezen van je berichtje... Gedeelde smart is halve smart zeggen we dan maar he?
-Dat ik me veel té 'los' heb gedragen met jongens toen ik een jaar of 15, 16 was. -Dat ik echt geen leuke vriendin ben geweest voor een ex. Dat was nl de enige leuke, een heel normale lieve jongen. Hij was alleen veel te soft en vond alles goed. Ik heb aardig wat weerstand nodig, dus ik denderde daar destijds zo overheen. -Dat ik jaren geleden schulden heb gemaakt (manlief ook) en dat we daar nog regelmatig mee geconfronteerd worden. Het is moeilijk alles weg te krijgen. Maar ik heb er zéker van geleerd!
dat ik na mijn middelbare school geen opleiding heb gedaan, weet zeker dat ik heel veel meer plezier zou hebben in m'n werk...
Ohhh ik heb, omdat ik dit topic heb geopend gisteren, vannacht over mijn vriend gedroomd. En het was zo fijn, ik was zo blij om hem weer te zien en toen werd ik wakker. Fuck, dat doet pijn.
echt spijt.. eigenlijk van niet zo heel erg veel dingen.. ik ben vroeger ook heel erg los geweest, met jongens enz, en puberaal gedrag tegen over mn moeder... heb alleen de mavo, heb wel verder gestudeerd, maar niks afgemaakt. Maar dat heeft nu wel gemaakt zoals ik nu ben! Van alle foute acties heb ik geleerd, en dat heeft mij 'mij' gemaakt! Alleen had ik dat wat liever kunnen zijn tegen mijn moeder in mn puberteit... maar nu heb ik een hele goede band met haar!
hier kan ik mij in vinden..maaaar.... ik heb wel spijt dat ik niet bij mijn vader was in zijn laatste dagen maar was ik er wel geweest dan had ik niet het leven die ik nu heb. Niet in NL, niet het opleiding, niet het werk, niet het vriend, niet mijn dochter, enz
- Dat ik mijn mama, na de geboorte van mijn zoon, niet meer momenten samen met haar kleinzoon heb kunnen gunnen. Omdat ik zó bang was om net als zij psychisch helemaal in de knoop te raken (mijn moeder was de laatste 19 jaar van haar leven permanent opgenomen in een inrichting) dat ik haast 'verlamd' van angst was en het niet voor mijn neus benadrukt wilde hebben. Tegen de tijd dat ik alles voor mijzelf op een rijtje had, overleed ze. Zes dagen na de eerste verjaardag van mijn zoon, waar ze ook niet bij mocht zijn, omdat ik mijn zoon en de visite niet op zijn verjaardag wilde confronteren met een psychiatrisch patiënt, en omdat ik zelf van deze eerste verjaardag wilde genieten. Ik dacht een week later ofzo wel even met hem langs te gaan, maar dat mocht helaas niet meer zo wezen... Voor mijn moeder had het bijwonen van de verjaardag waarschijnlijk ook niet echt meerwaarde gehad, omdat ze toch na vijf minuten waarschijnlijk al weg had gewild (na eerst het toilet te hebben besmeurd) en ik had gezegd dat we het niet vierden, omdat de kleine het toch nog niet besefte... - Verder heb ik spijt van alle angsten in het eerste jaar van mijn zoon, voor zover je spijt kunt hebben van angst. - Tot slot heb ik spijt dat ik, op een totaal verkeerde manier, afleiding heb gezocht om van deze angsten af te komen. Daar heb ik niet alleen mijn man, maar ook een heel lieve vriendin vreselijk mee gekwetst, met als gevolg dat de vriendschap met deze vriendin exit is... Mais bon, ik ben er sterker en een stuk wijzer uitgekomen. Jammer dat je bepaalde lessen van tevoren wel kunt bedenken, maar je de les toch vaak eerst moet leren/ondergaan...
Van mijn studie rechten. Ik wil er echt niets mee; zo saai. Ik ben eens naar een advocatenkantoor geweest en pfff wat een nare sfeer hing daar. Overal van die saaie wetboeken. Ik ben nu in het laatste jaar en stoppen doe ik natuurlijk niet meer. Ik heb wel een enorme spijt dat ik niet voor iets leukers heb gekozen zoals een kappersopleiding om mijn eigen kapsalon te beginnen. Dan zou ik ook meer van mijn jeugd kunnen genieten want geloof me dat kan je echt niet met zo'n studie en je alles gelijk wil halen.
Er is wel iets waar ik spijt van heb ja. Maar een aantal mensen hier op het forum kennen me, dus ga het hier niet vertellen. Heb er zoveel spijt van, dat ik me er enorm voor schaam.
Wat is het inderdaad bijzonder dat iedereen er zo open over schrijft! Ik moet eerlijk zeggen dat ik me al die jaren na die breuk met die vriendinnen een "slecht mens" heb gevoeld, ook al wist ik heus wel dat er ergere dingen waren dan wat ik gedaan had. Het voelde eigenlijk wel goed om het hier op te schrijven. Afgelopen week was ik best bang dat één van die meiden ook op het forum zou zitten en me zou herkennen, maar inmiddels is zlfs dat gevoel weg. Laat maar komen, ik schaam me niet meer. Als ik jullie verhalen lees valt het eigenlijk best mee. Je hebt het beste gedaan dat je toen kon bedenken, of je hebt niet zo goed nagedacht als je achteraf had gewild. Maar volgens mij zijn jullie stuk voor stuk lieve vrouwen die zo goed mogelijk leven. Niemand staat 's ochtends op met het idee "ik ga het lekker verkeerd doen vandaag", toch? Veel dingen zijn herkenbaar; niet bij de laatste dagen van iemand zijn, niet goed voor jezelf gezorgd hebben, een vriendschap die voorbij gaat omdat je niet lekker in je vel zit en ongewild mensen hebt gekwetst... volgens mij hoort het bij het leven. Het feit dat jullie het zo opschrijven en dat je je geschaamd hebt betekent dat jullie door die ervaring een beter mens zijn geworden. Het maakt je inderdaad wie je bent, wat een mooie gedachte!
Nu, in mijn dagelijks leven, probeer ik echt zo'n sociaal mogelijk mens te zijn. Ik sta op voor ouderen, ben respectvol tegen alles en iedereen en zal iedereen die hulp nodig heeft proberen te helpen, waar ik maar kan. Dat vind ik de normaalste zaak van de wereld, toch wist het mijn gedrag in het verleden niet uit... Vroeger toen ik op de bassisschool zat, zat ik helemaal met mezelf in de knoop door verschillende redenen: Mijn vader die me niet wilde, de dood van mijn oma en nog verschillende andere dingen waar ik verder niet over uit wil wijden. Dit had als gevolg dat ik een uitlaatklep nodig had. Helaas koos ik de verkeerde... Here it goes: Ik ben een pester geworden. Er was een groepje meiden die het op een meisje had voorzien en ik ben met die groep mee gaan doen. Ik was niet het 'hoofd van de maffia' om het zo maar eens te zeggen, maar ik heb verschrikkelijke dingen tegen haar gezegd en gedaan, zo erg dat ze naar een andere school is overgeplaatst. Ik heb zo'n verschrikkelijke spijt dat ik dat meisje het leven zo zuur heb gemaakt en denk nog iedere dag aan haar. ik hoop dat ze nu een schitterend leven heeft waar ze uit weet te halen wat er in zat. Ze had destijds zo'n enorme potentie en ik ben doodsbang dat ik er schuldig aan ben dat ze niet het maximale uit zichzelf durft te halen. Ik denk dat ik in die tijd verschrikkelijk jaloers op haar ben geweest en mede daardoor die stomme dingen heb gedaan. jaren later, toen ik naar de middelbare school ging, werd ikzelf gepest. Ik had altijd het gevoel van 'boontje komt om zijn loontje' en toen pas wist ik hoe ze zichzelf al die tijd heeft moeten voelen. Echt...als ik die tijd terug kon draaien...
Pff moeilijk hoor dit: Ik heb spijt dat ik jaren geleden al mijn geld heb gespendeerd aan domme dingen,en nu in de schulden zit.Loop nu bij de schuldsanering,vind mij een slechte moeder omdat ik mijn dochtertje niet alles kon geven wat ze wilt. Heb spijt dat ik nadat mijn relatie met mijn X over was ik mezelf heb voorgehouden dat het beste wat er voor mij is,is alleen zijn en alleen "sexrelatie" op aan te houden. Wat niet zo.
Jup, hier heb ik ook spijt van! We hebben een fix bedrag, ook door omstandigheden. We komen er ook niet snel vanaf ben ik bang voor. Voor de rest heb ik eigenlijk nergens spijt van. Ik heb een nogal loshandige ex gehad, maar als ik hem niet had gehad, had ik mijn man nooit leren kennen. Dus dan kan ik er geen spijt van hebben. Owja, misschien spijt voor degene wiens tuintjes ik op 15-16 jarige leeftijd heb ondergekotst omdat ik te zat was om op mijn benen te staan.
Helemaal mee eens. Ik heb ook geen spijt, wel dat ik wel eens denk... hmm dat had ik iets anders kunnen aanpakken.... maar geen spijt. John
Hoi Kat, Wat mooi dat je haar zoveel goeds toewenst nu! Heb je ooit geprobeerd haar te vertellen dat je spijt hebt van je gedrag? Of is dat te moeilijk? Ik herken je verhaal wel. Ik werd vroeger zelf ontzettend gepest (boek, beugel en hoogwaterbroek maakte me een doelwit ), en daardoor heb ik uiteindelijk een andere jongen heel erg gepest. Het was maar één keertje, met een groep meisjes waarvan ik dacht dat ze me eindelijk leuk vonden, als ik maar meedeed. Achteraf vond ik het zó erg. Ik heb hem nooit gezegd hoe erg het me speet, maar ik wou dat ik het wel gekund had. Wees te moeilijk voor jezelf, hoor. Je bent er zelf toch ook weer bovenop gekomen na het pesten?