Vorige maand hoor ik dat een vriendin van ons zwanger is, al drie maanden inmiddels. Van de week hoorde ik dat mijn beste vriendin zwanger is, in twee rondes....we zijn heel blij voor hen, maar ik kreeg ook een steek in mijn hart. Wij zijn nu anderhalf jaar bezig en in mei heb ik een miskraam gehad, na de curettage het syndroom van asherman en deze maand zijn ze mij vergeten pregnyl te geven. Gisterenochtend kwam de post. Naast de kerstkaartjes lag er een envelop van Prenatal. Ik opende de envelop: er werd gevraagd of ik de blije doos wilde komen ophalen....... Ik was zo verdrietig en ook boos. Hoeveel meer moeten we nog voor onze kiezen krijgen.... Ben ook boos op mezelf. Had ik die stomme doos maar niet aan moeten vragen. Maar ik heb t er zo moeilijk mee........Rond de kerst had ik kunnen testen, het lichtpuntje, als ze mijn pregnyl niet vergeten waren (communicatie). Nu kreeg ik ipv pregnyl voor mijn gevoel deze brief. Ja, hak t er nog maar eens in.:x Snik...... Sorry voor mijn slachtoffer-achtige berichtje, ik weet dat ik niets heb aan zelfmedelijden, maar het is gewoon even teveel.
Lieve Loe, wat erg voor je. Ik voel zo ontzettend met je mee. Op dit moment zijn 8 van mijn vriendinnen zwanger waarbij 4 ongelukjes. 2 vrienden die niet eens sinds een jaar hun vriendin kennen worden ook in april en mei papa. Ik begrijp er niks van, alsof er een golf van zwangerschappen over mijn vriendenkring is gevlogen. Ik moet constant van de ene baby shower naar de andere met kadootjes en doen alsof ik blij ben. Ik gun iedereen zijn zwangerschap maar het komt zo hard aan als het bij iedereen lukt behalve bij jouw. Hoe heeft de kliniek pregnyl kunnen vergeten toe te dienen? Ik begrijp niet dat zo iets niet wordt opgeschreven zodat jij zelf alles op de voet kan volgen. DIkke knuffel.
hoi yasmine, wat afschuwelijk voor je. (en daarmee ondermijn ik niet de blijdschap die we wel kunnen voelen voor anderen). Vriendlief zegt maar probeer je niet te vergelijken met anderen, maar het lukt momenteel niet. Ik vind t allemaal zo oneerlijk! De pregnyl is door een communicatieprobleem niet gegeven aan mij. De ene doc loves pregnyl zeg maar, de andere niet. Ik kreeg aan het begin van de cyclus de love-pregnyl doc, bij de eisprong bijna, de doc die niet van pregnyl houdt en daarna was mijn afspraak voor de eisprong te laat. toen heb ik gebeld of ik nog pregnyl moest zetten (jaaaaaaa, zeg ja!) en toen zei men nee, en moest ik nog doorspuiten met hormonen??? Er is dus iets mis gegaan in de communicatie, met slecht nieuws voor mij. oooo ik hoop dat 2010 een beter jaar is, want ik wil niet nog meer ellende. Mijn hart doet pijn!
Heb jij dan meer dan 1 dokter om je cyclus op te volgen? Wat vreemd zeg. Ik dacht dat ze je protocol gewoon moeten respecteren. Hoe kan nu zo iets gebeuren, 2 dokters met uiteenlopende protocollen op 1 patient. Ik zou me ontzettend boos gemaakt hebben. Wat zegt je eerste dokter van deze fout? Prenatale doos gewoon bijhouden schat, steek het ergens in de kast want je zult het toch nodig hebben in 2010. Laat misschien je man het ergens verstoppen tot het juiste moment aanbreekt.
Ik snap heel goed dat je er even doorheen zit Loe. Mijn ervaring is dat het wel zo blijft. Wij zijn nu 3 jaar bezig voor een kindje en eindelijk als je denkt dat iedereen is bevallen en je alle kraambezoekjes hebt gehad kondigen de nieuwe zwangerschappen zich aan. Ook hier veel 'ongelukjes'. Het blijft moeilijk. je zult merken dat je wel weer opkrabbelt, maar dat er ook weer dipjes zullen komen. Je moet er zelf een weg in vinden. Ik hou me zelf altijd voor dat ik onze situatie niet moet vergelijken met die van een ander, maar dat is verrekte moeilijk. Sterkte ermee, en als je je hart wil luchten is dit de goede plek! Liefs Zora
Lieve Loe, ik begrijp heel goed hoe je je voelt, ik zit momenteel ook in zo'n flow, het is ook zo oneerlijk allemaal, iedereen wordt maar zwanger en wij doen er zoveel moeite voor en bij ons lukt het maar niet. Weet momenteel ook niet goed hoe ik me hier doorheen moet slaan. Vorige week ook weer gehoord dat een van onze beste vrienden ook weer zwanger zijn van de 2e.... ook niet gepland.... Ik probeer wel mijn aandacht op ons gericht te houden en niet teveel naar anderen te kijken, maar dat is heel moeilijk, vooral als die mensen dichtbij je staan. Gisteren zei iemand tegen me, die zelf 2 ICSI-kindjes heeft, "ik hield het altijd vol door te denken, zijn zijn wel zwanger, maar niet zwanger van ons kindje", dat vond ik wel een mooie eigenlijk. Maar het blijft gewoon zwaar. Ik wil 2009 ook graag afsluiten en alle ellende van het afgelopen jaar graag achter me laten en een nieuwe, frisse start maken in 2010. Laten we daarvoor gaan met z'n allen!!! Kusxxxx
zucht... wat herkenbaar. Hier ook al zo'n soort december depressie. Maar dan wel een decemberdepressie die al maaaanden duurt ;-(. Overal sleeënde kindjes, m'n buurvrouw met haar beginnende zwangere buik en een kindje van 1,5 op de slee, vriendinnen die zwanger zijn en al kindjes hebben, het geluk straalt er vanaf. En wij zitten jankend op de bank te verwerken dat er weer een jaar voorbij is zonder kind. Ik voel me soms zo ontzettend eenzaam. En toch probeer je hoop, moed, geloof en vertrouwen te houden. Mijn man is er vast van overtuigd dat "het" goed gaat komen, die heeft een rotsvast (geloofs)vertrouwen, bij mij schort het er nog wel eens aan, het is al zo vaak misgegaan.... maar de tijd zal het leren. Sterkte allemaal! Dikke knuf!!
Ja Zora, mooi onderschrift heb je. Helpt mij wel een beetje. Maar ik denk telkens: heb ik niet genoeg gehad? Genoeg ellende? Dan duikt soms jouw onderschrift weer ergens op. Ik hoop dat het zo is. Pff, het doet me zo goed te weten dat ik niet alleen ben hiermee, ondanks dat ik jullie geweldige zwangerschappen gun natuurlijk. Ik ben zo bang wie er nu weer komt dat ze zwanger is.....niemand weet hoeveel ik ermee zit, tenminste dat denk ik niet, maar ik voel me rot. En verdrietig. En soms weer boos. Dan denk ik waaaaaaaaarom mogen wij niet? Heb ik iets verkeerds gedaan in mijn vorige leven (tja, je gaat van alles denken soms). En och, te horen van ongelukjes lijkt mij heel moeilijk ook. wij zijn niet gelovig, maar mijn vriend heeft ook zo'n vertrouwen en kan onze situatie niet met die van een ander vergelijken. Zou het dan toch meer van vrouwen zijn? ik dnek ook dat het te maken heeft met dat wij het kind dragen, wij ZIEN die dikke buik bij andere vrouwen. Linda, hoe ga je dat doen met je trouwen? Wij gaan in de zomer trouwen, maar aan de ene kant wil ik geen trouwjurk uitzoeken, want stel dat ik zwanger raak.........dan kan ik er met geen mogelijkheid meer in. Aan de andere kant word ik er zo koppig van en denk ik, ja het zal wel duhh, het lukt toch niet, dus waarom niet direct vandaag kopen een trouwjurk. Zelfs daarmee word je geconfronteerd met je grote kinderwens...... Ik zit inderdaad echt in een dip.......en dat het zo blijft en dat er alsmaar zwangeren bij blijven komen en zelfs tweede zwangerschappen: ik merk dat ik steeds meer heb van:ik wil het niet weten. ik wil het niet zien. Maar ik denk niet dat dat goed is......of hebben jullie dat ook?
hey loe, je bent echt niet de enige hoor, hier precies dezelfde dip, idd kindjes op de slee en met pappa en mamma sneeuwpoppen maken pff ook een kennis hebben al 3 kindjes en is nu zwanger van de 4e was een ongelukje grrrrrrrrrr en dan gewoon doodleuk zeggen ja we waren er eerst ook niet zo blij mee nou die knu je ook wel wat aan doen. ondanks m`n tp van 14-12 zie ik ook geen lichtpuntje meer ik heb al 4 dagen ongie gevoel en heb dan ook sterk het gevoel dat we met een negatieve test 2009 gaan verlaten. we moeten allemaal proberen naar een babyboom 2010 te kijken meiden wie weet ziet eind 2010 er heel anders uit en hopelijk positief voor iedereen. dikke knuf regi
Bedankt Loe en Annerie. Ik vind m zelf ook prachtig. En ik vind het fijn dat mensen er hoop uit putten. De ware betekenis achter deze tekst is niet dat we 100 % zeker een kindje zullen krijgen. Maar juist dat mocht er geen kindje komen we nog een mooie toekomst mogen verwachten waarin er misschien een andere deur voor ons geopend wordt. Hoe moeilijk dat in eerste instantie zal zijn. Allemaal een hele dikke knuffel meiden! December is een moeilijke maand. Ik hoop dat 2010 vor ons meer geluk mag brengen.
Zo probeer ik het ook te zien. Hoop putten uit de belofte dat God met ons gaat en waar Hij vensters sluit, deuren wil openen........
@loe: dikke knuffel voor jou. het is en blijft een zwaar proces, en je mag best eens je dip delen met ons. KNUFFFFFFFFF!
Dat gevoel heb ik ook vaak.... ik kan niet stellig zeggen "bij ons gaat het ook lukken!" Hoe graag ik dat ook zou willen kunnen zeggen, ik kan het niet met vertrouwen zeggen, omdat je dat vertrouwen en die zekerheid niet hebt, maar dan denk ik juist weer dat dat misschien een voorteken is dat het misschien nooit gaat lukken....ooohhh hoe bedoel je jezelf gek maken!! Ik kan alleen maar hopen dat het ooit gaat lukken. Gister zei iemand tegen mij die zelf ook 2 ICSI-kindjes heeft, dat zij ook altijd dat gevoel had dat je niet kan geloven dat het ook een keer wel kan lukken, dat je wel zwanger raakt en wel een positieve test krijgt. Haar voorbeeld hou ik nu in mijn gedachten, zij weet hoe wij ons voelen en heeft dat ook zo erg gevoeld en heeft nu wel 2 kindjes.... dus het kan echt wel!
Wat betreft die trouwjurk.... die heb ik al besteld!!! En hij is prachtig! De mooiste die er is. Heb er in het begin ook wel even aan gedacht... van hoe moet dat nou als.... maar dat heb ik weer snel naast me neer gelegd, als ik wel zwanger zou raken, dan zou dat alleen maar hartstikke mooi zijn.... een dubbele beloning! Het maakt mij niet uit dat ik evt. met een zwangere buik zou moeten trouwen.... eerlijk gezegd kan ik me niets mooiers voorstellen! En de jurk kunnen ze prima vermaken hoor, of zoals ik.... mijn jurk sluit aan de achterkant met een rijgveter, dus je kan 'm zelf zo strak of los doen als jij wilt, ideaal!!! Met een ritssluiting wordt het wel wat lastiger!!! Ben je al wel op jurkenjacht geweest?? Zooooo leuk! Ik wil ook het liefst geen zwangeren zien of spreken of horen dat iemand zwanger is. Maar je ontkomt er niet aan....helaas! We moeten er maar mee om leren gaan.... net zoals dat wij altijd maar overal rekening mee moeten houden, wij ons aan moeten passen etc... daar word ik af en toe wel scheitziek van....BAH!!! Je bent dus echt niet de enige die dit zo voelt meis!
o wat spannend! dus ik ben niet de enige die ook al een trouwjurk wil! heb je een fotootje van de jurk? ik ben niet blij dat ik de enige ben die zich zo voelt, maar ik voel me wel getroost door jullie! Bedankt lieve meiden!
Herkenbaar. Om ons heen gaan de dames met pasgeboren kindjes alweer voor een 2e. Dan denk ik ook wel eens, en ik dan? Zwangere bekenden probeer ik te ontlopen, maar je komt er gewoon niet onderuit. En ondanks ons verdriet ben ik wel blij voor de zwangere dames. Maar het is wel confronterend al dat babygeluk! De 'ongelukjes' vliegen hier om onze oren, soms met opmerkingen dat de zwangerschap hun leven verpest, want ze wilden nog op vakantie en ze passen geen leuke kleren meer Ik hoef mn man dan niet eens aan te kijken en ik weet al dat we beiden inwendig met onze ogen aan het rollen zijn. Of dames die heel dramatisch zeggen dat het wel 3 maanden duurde voordat ze zwanger werden, weet je wel hoe lang dat is! Dan ben ik ook in staat om van de daken af te schreeuwen hoe het ook anders kan. Of nog veel pijnlijker .. zusjes die maar weer even een abortus doen, want het komt nu niet zo goed uit hoor... Iedere zwangere heeft een eigen verhaal en ik hoop straks ook een eigen verhaal te hebben. Tot die tijd zullen er nog veel pijnlijke confrontaties komen, verdrietige dipjes en moeilijke tijden. Dat hoort er helaas bij. Maar na elke dip kom je er weer sterker uit en kan je er weer even tegenaan. Vol goede moed gaan we 2010 tegemoet en ik hoop dat voor iedereen 2010 hun jaar gaat worden! Hoop doet leven, dus blijf dromen dames! Lief Dreamer
Dreamer, mooi onderschrift. Het verwoordt exact hoe ik me voel. Dank je wel. Heb gewoon geen woorden, alleen tranen....
Meiden, heel herkenbaar al jullie gevoelens en verhalen. Ik kan bijna niet meer ontkomen aan het babygeluk van anderen, bijna al mijn vriendinnen en familie hebben jonge kindjes. En oh, wat vind ik dat soms ontzettend moeilijk om al dat babygeluk te moeten zien bij anderen, hoe ontzettend ik het iedereen ook gun...maar nu vind ik dat wij eens een keer aan de beurt zijn. Daarnaast wil ik het soms van de daken schreeuwen over hoeveel verdriet dit mij allemaal doet, maar ik houd me altijd maar weer groot, vertel mensen dat het wel goed met me gaat. Bijna iedereen in onze omgeving weet onze situatie, ze zijn allemaal heel lief maar toch voel ik me ontzettend eenzaam, heb ik het gevoel dat niemand mijn verdriet begrijpt. En ik denk heel eerlijk ook dat ze het niet kunnen begrijpen, zij zijn allemaal snel zwanger geraakt en weten dus niet hoe het voelt als het maar niet wil lukken. Zij horen je verhaal even aan maar gaan daarna weer vrolijk verder met hun leven en hun kindjes terwijl wij die donkere wolk in ons leven houden. Maar goed, we moeten hoop blijven houden, blijven vechten en hopen dat 2010 dan misschien ons jaar wordt.