Ik wou ook een reactie plaatsen maar ik doe het maar niet... , ik zou je er namelijk niet mee helpen. Ik herkende namelijk alles in mijn bevalling waar jij bang voor bent. Maar ik snap je wel, ik zou namelijk graag een 2de willen, maar ben ook als de dood voor de bevalling. Kon dat gedeelte maar overgeslagen worden.
ja, ook hier iemand die verschrikkelijk bang is. bang voor alles, huisarts, tandarts, spuiten, bloed, bevallen noem maar op. alles wat pijn kan doen, of waarvan ik denk dat het pijn doet ben ik bang. zo erg zelfs dat als de HA zegt dat ik bloed moet laten prikken dat ik de spreekkamer uitloop en zeg: laat maar. en ik heb 1 kindje. ik heb er 6 jaar over gedaan om de stap te zetten om te stoppen met de pil. 6 jaar verspild........ de bevalling...... tja, niet om over naar huis te schrijven. een hel, simpel gezegt. gelukkig een hele snelle bevalling en de VK wist van mijn angst. ook ik was bang om in paniek te raken (hyperventileren, sterretjes zien) ben helemaal niet in paniek geraakt. de pijn was er gewoon ineens, geen tijd gehad om in paniek te raken. en nu, mijn zoontje is nu 2 en ik wil al 1 jaar een 2e erbij. ik heb weer een jaar verspild met twijfelen en bang zijn om te bevallen. we gaan er toch weer voor. hetverlangen naar nog zo'n schatje is groter dan de angst voor het bevallen. succes met je bevalling. maak je niet te druk, het heeft geen zin. het moet er toch uit en hoe rustiger jij bent, hoe makkelijker het zal gaan. liefs
Ik was ook doodsbang bij de eerste. Ik riep ook, nooit meer! Maar een week later was ik het "vergeten" en nu gaan we voor een tweede . Als je geen bevalling met erge complicaties hebt, dan "vergeet" je het. Het verdwijnt in een soort roes. Als je er dieper over na gaat denken, dan herinner je je het wel weer een beetje, maar die pijn kun je niet meer terughalen. Dat zie dan trouwens wel weer bij de tweede, als die dan komt
Weeën zijn goed te doen zolang je je er op concentreert en niet in paniek raakt. Probeer de angst los te laten want door angst raak je in paniek, en dan duurt het alleen maar langer en ervaar je het ook als heftiger. Als het echt heel erg blijft, die angst, zorg dan dat je afspreekt dat je een ruggenprik krijgt, zodat je in ieder geval rust hebt van te voren.
Dinsdag ga ik weer naar de VK, dan ga ik nog eens expliciet zeggen dat ze het in mijn dossier zetten dat ik serieus genomen wil worden als ik om pijnstilling vraag. En mijn vriend weet het ook, en die ziet het wel als het niet gaat, die kent me zo goed en we praten er ook veel over, ik kan het gelukkig heel goed met hem delen!
ik heb via mijn vk een afspraak gemaakt met een gyn om mijn wensen mbt pijnstilling te bespreken. zorg dat iedereen weet wat jij wil!!!!!
Ja ik raad je ook aan om een gesprek aan te vragen met je vk hierover. Ik ben vann mezelf heel nuchter en ging de bavelling dan ook tegemoet zovan, we zien wel. Hierdoor heb ik de weeen helemaal niet als een hel ervaren, ik kon het heel goed opvangen, ook al zaten ze in mn buik, rug EN benen! Helaas is het bij mij uiteindelijk een spoedks geworden en ben ik daardoor heel erg bang geworden.... Ik heb een gesprek gehad in het zieknhuis en dat heeft heel erg geholpen. Tuurlijk is het spannend, niemand weer wat er komen gaat en pijn weet je zeker dat je dat krijgt.... Maar ontspan en praat erover! Geef je over een de weeen en ga je er NIET tegen verzetten. Ik merkte dat als ik ging kreunen of piepen, het veel meer pijn deed als wanneer ik gewoon mn ogen sloot en het over me heen liet komen. Heel zweverig, zeker voor nuchtere ik maar het hielp! Mn man vond er niks aan, ik hield zn hand een beetje vast en verder leek het alsof ik lag te slapen... hahaha!! succes meid!
Oeh...van dat boek kreeg ik juist nachtmerries!! Die plaatjes...brrr.... Ik was ook heel bang voor de bevalling (maar ja, wie is dat niet?), en wat mij hielp waren toch ook de clichégedachten die ik hier al meer voorbij zag komen: ik zal wel moeten, miljoenen vrouwen zijn me voorgegaan, wat is nou die paar uur pijn op een heel mensenleven, etc. En de beste van allemaal: je hebt 50% kans dat het tegenvalt, maar ook 50% kans dat je achteraf denkt: goh dat viel eigenlijk best mee. Niet iedere bevalling is heel erg zwaar. Wie weet gaat jouw bevalling in de laatste categorie passen. Die kans is net zo groot als de kans op een zware bevalling, dus...waarom niet gewoon van het positieve uitgaan?
En al die exotische bevalhoudingen die je op zw. yoga leert...vergeet ze! Althans, zo heb ik het ervaren. Ik heb gewoon als een lam konijn op mijn rug gelegen en gewacht tot het allemaal voorbij was. Niks actief bevallen, gewoon alles over je heen laten komen en er aan toegeven. Maar wel puffen! Je concentreren op je ademhaling is goed, heel goed
T is gewoon de onzekerheid, controle niet hebben, bang voor de pijn. En wat je zegt is waar, de kans is fifty fifty. Dat probeer ik mezelf ook steeds voor te houden. Maar dat vind ik MOEILIJK! En beatrijs: daar heb ik veilig zwanger al van, over bevallen heb ik weer andere boeken, ook wel genoeg gelezen eigenlijk, en yoga volg ik ook ja, van sommige dingen denk ik :ja hoor, daar ga ik vast aan denken als ik lig te kreperen (NOT) maar die ademhaling en dat puffen, ja daar heb ik wat aan (hoop ik)!
Hi Snoebeltje, Ik ben nog nooit bevallen, dus de pijn kan ik nog niets over zeggen. Wat ik wel kan zeggen, is dat de media, misschien je verloskundige, en eigenlijk gewoon iedereen die je kent met klem benadrukken dat het vre se lijk zeer doet om te bevallen. En ook dat jij een lijdzaam onderwerp bent van de situatie. En dus geen controle hebt. Sommigen lijken er zelfs plezier aan te beleven, en lachen smuikend om de 'ellende' die jou te wachten staat. "Maar daarna ben je het vergeten hoor, haha." Maar ik reageer even om je te vertellen dat jij zo enorm, gigantisch groot bent qua bewustzijn, dat je eigenlijk niet eens in je lichaam past. En het krijgen van jouw kind is een supermagische ervaring, waartoe alleen jij in staat bent. Het kan alleen jou toevertrouwd worden. Het leert je bovendien waartoe jouw bewustzijn in staat is, als bron van onuitputtelijke liefde en energie. Men heeft het wel eens over een oerkracht die boven komt, maar die kracht heb je altijd in je en kun je aanwenden voor alles dat je ervaart. Is dat wat je meeneemt uit je bevalling, dan ben je voorgoed verrijkt. Een vrouw is een superkrachtig wezen, maar het is handiger als ze dat niet weet dus laten we haar klein houden en bang, lijkt wel eens achter het algemene gedachtegoed te zitten. Jouw bewustzijn stuurt jouw werkelijkheid bovendien. Als jij uitgaat van ellende en pijn en 'op sterven na dood gebrek aan controle', dan is de kans dat dat gebeurt vele malen groter dan als jij ervan uitgaat dat je een superbevalling krijgt. Lieve Snoebeltje, nogmaals onderstreep ik: het krijgen van jouw kind kan alleen jou toevertrouwd worden. Hou dit enorme voorrecht bij jezelf. En laat je niet afleiden door meningen die je afleiden van jouw ultieme kracht. Je hebt nog een paar maanden om te wennen/ontdekken waar jouw ultieme kracht zich bevindt. Richt je daarop meid, niet op de hel. De hel valt altijd tegen. De hemel valt altijd mee. Wij krijgen superbevallingen! Groet, Mannin
Mooi verhaal hoor, maar een bevalling is ook deels geluk hebben... Je eigen instelling is van groot belang, maar een te hoge bloeddruk, vastzittende placenta of verkeerde ligging van je kind kun je niet echt beïnvloeden. Dus ik begrijp de spanning wel.
Deels ja. En ik heb het over geluk toelaten. Bij voorbaat daarvoor openstaan. Vertrouwen hebben in jezelf in het onbekende, in plaats van angst voor het onbekende. Ik lees in je woorden dat het gebruikelijker is dat er iets mis gaat. Maar het is gebruikelijker dat het goed gaat. Echt. Zie dat jij bijna zover bent Marlett, en wens je een hele plezierige, relaxte, gave bevalling toe!
Bedankt! Ik heb al een keer een bevalling gehad en halverwege vroeg ik verbaasd aan mijn man "of dit het nou was". Toen zat ik op 5 cm... Bij 8 cm heb ik nog twee boterhammen met hagelslag zitten eten. (Terwijl veel vrouwen daar écht niet aan moeten denken!) Bij 9 cm kreeg ik pech. Niks geen "geluk niet toelaten", de ontsluiting stagneerde. We hebben nog anderhalf uur gewacht om te kijken of het toch nog zou komen, maar toen zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd ik aan het infuus gelegd en drie uur later is het uiteindelijk een keizersnee geworden. Mijn zoon lag én scheef met zijn hoofd én had ook nog eens een groter hoofd dan de gemiddelde baby. De gynaecoloog zei later ook dat het kind er onmogelijk door had gekund. De redenering dat je geluk moet toelaten gaat wat mij betreft niet op, want dat zou suggereren dat ik dit onheil af had kunnen wenden. De eerste 9 cm thuis had ik met liefde vijf keer over willen doen en ik teken er nu weer voor. (Oké, ik ga liever een dagje naar het strand dan dat ik een nacht beval, maar goed...) Ik vind mijn aanstaande bevalling best spannend, maar ik weet dat ik het aankan en dat ik in goede handen ben mocht ik het niet alleen kunnen. Maar ik blijf erbij: Bevallen is ook deels geluk hebben.
Hier nog zo'n type...... Maar...voor de bevalling was ik ook erg bang, bang dat ik de pijn niet aan zou kunnen, bang dat het helemaal mis zou gaan met de baby of met mij of nog erger allebei. Twee keer vreselijk in de stress geraakt. Ja, ik ging uit van ellende pijn en nog veel meer en nee, ik dacht niet dat het een superbevalling zou worden en dacht ook nog, help nou geloof ik er niet in en dat gaat het zeker fout...en raad eens wat: Ja, ik ga ook liever naar het strand natuurlijk, maar het ging heel goed. Pijn deed het, zeker op het laatst, maar ik kon toch niet meer terug en iedereen overleefde het, geen keizersnede (ondanks stuitligging en baby van ruim 8 pond) en na afloop dacht ik zo, dat is toch maar mooi gelukt! Ik ben nog steeds bang voor alle medische dingen die je maar kunt bedenken, maar dat geeft dus niks, want ik ben het met Marlett eens, het is ook voor een groot deel geluk hebben en daarvoor maakt het niks uit of je bang bent of niet. Het is alleen nu lastig voor jezelf. Heel veel succes en hopelijk kun je na je bevalling er in elk geval op een positieve manier aan terugdenken!
mijn tip; verstand op nul en gewoon doen, wij nederlanders denken veel te veel , het is geen wiskunde (dat moet je overlaten aan je VK of gyn die hebben geleerd ervoor) jij moet alleen "maar" bevallen, niet denken, rustig blijven. Dan heb je al een groot deel gehad, kijk natuurlijk heb je complicaties die kan je niet veranderen door er veel mee te bezig te zijn dus wat levert het gepieker je op? PRECIES helemaal niets... In jezelf en je lichaam vertrouwen het is hiervoor gemaakt en de gyn of VK houd de medische aspecten in de gaten, vertrouw dan daarop, jij zorgt voor de mentale kant... Bevallen is een oer iets, je moet in jezelf vertrouwen en rustig blijven en een beetje humor bij doen, iedereen doet zo serieus, =bevallen is een mooi iets hoor, wij hebben veel gelachen en dat helpt je enorm!!
Wat een fijne reacties. Ik lees ergens "je moet nog een paar maanden"...eh...ik zit op week 35, bijna 36... Ja bevallen is oer, en misschien heb ik niet eens tijd om in paniek te raken...zou toch mooi zijn!
Hallo allemaal, Ik vind het ook dood eng, ik ben nu 31 weken. Ik woon in thailand en je moet hier alles zelf uitzoeken, dus ben ik als de dood dat ik niet goed kan ademen of in paniek raak. ik weet echt niet wat me zal overkomen en of ik het allemaal wel aan kan. alles is ook in een andere taal, heb 1 gelukje, mijn moeder zal bij me zijn, maar voor haar is het ook al meer dan 20 jaar geleden. heeft iemand tips voor mij...?