Ik ben 't even helemaal zat, alles wat er hier gebeurt, vandaar dat ik nu maar even mijn verhaal hier post... Ik heb nu 3 jaar een relatie met mijn vriend en we verwachten in juni ons eerste kindje.. mijn vriend heeft in zijn verleden agressie problemen gehad, maar dat ging de laatste tijd beter. Ikzelf heb borderline persoonlijkheid stoornis, maar ook wat dat betreft was het de laatste tijd erg rustig en had ik het onder controle, totdat.... Sinds een paar weken ben ik weer erg onrustig en ook tussen mij en mijn vriend loopt het steeds stroever, waardoor ik steeds meer stress krijg (dat kan nooit goed zijn voor de baby) en niet meer weet of ik hier mee verder moet. Vandaag is het ook weer zover, ben flauwgevallen van de stress, begon helemaal te flippen en mijn vriend trok me aan m'n haren.. ik weet dat als dit eenmaal zo begint het steeds erger word, niet dat ik dan in elkaar gemept word ofzo, maar de ruzies worden steeds erger etc.. Ik weet niet meer wat ik moet, we hebben vaker onze ups en downs maar nu met de kleine in mijn buik, ben ik zo bang dat het door de stress daarmee mis kan gaan en zit ik erg te twijfelen of ik niet beter een eigen plekje kan gaan zoeken.. Morgen zou mijn ma en pa de kinderkamer komen brengen maar dat heb ik maar afgezegd... vriendin van me heeft voorgesteld dat ik paar dagen naar haar toe kom in friesland, maar ook daar staat mijn hoofd nu niet na, wie heeft tips of iets dergelijks?!?! alvast erg bedankt!!
Jeetje meid, wat een verhaal. Het enige dat ik kan zeggen, kies voor jezelf en je kindje. Ik heb helaas zelf een gewelddadige relatie achter de rug. Ook al wordt je niet in elkaar gemept, aan je haren trekken is ook niet oke. En wat als de kleine er is, wat zal hij bij de kleine doen als die te veel huilt of iets dergelijks? Je wil je kleine toch niet in die situatie brengen? Ook al staat je hoofd er niet naar, ga toch naar die vriendin. Dan kom je tot rust en kun je beter nadenken. Zolang je in deze situatie zit, lukt dat niet. Het zal echt niet makkelijk zijn om het in je eentje te doen, maar alles beter dan een gewelddadige relatie. Voor jou en je kindje. En wat betreft je borderline, om die weer onder controle te krijgen, heb je rust nodig. Die zul je niet krijgen zolang je bij je vriend woont. De beste stap die ik ooit heb kunnen zetten, is bij mijn ex weg te gaan. En ja ik ben er helaas te lang mee doorgegaan en heb het bijna met de dood moeten verkopen. Nu heb ik een hele lieve vriend die mij respecteert en mij nooit met 1 vinger zal aanraken. Wat jouw vriend doet, mag hij NOOIT doen en mag je nooit tolleren. Of je nou zwanger bent of niet. Dus kies voor jezelf en je kleintje waar jij verantwoordelijk voor bent. Sterkte met het nemen van een verstandige beslissing! Liefs Wendy
Meis, een en al herkenning! Hiero ook een a.s borderline-mama met relatieproblemen... Mijn vriend heeft ook agressie problemen, bij mij houdt ie zn handen thuis maar de ruzies zijn echt HEL af en toe. Bij ons ging het een tijdje goed, hij had zichzelf redelijk onder controle en ik ook maar sinds een tijdje bergafwaarts. Al die ruzies en stress kan inderdaad nooit goed zijn voor de baby in je buik, ik stuur mn vriend regelmatig weg omdat ik het gewoon niet trek en me zo schuldig voel als ik de kleine dan lekker voel schoppen. Ik woon (gelukkig) niet samen, hoe zit dat bij jullie? Ik denk dat het heel belangrijk is om een time-out te kunnen inzetten tijdens die ruzies, dat je allebei even gaat afkoelen. Want ik weet uit ervaring, bij borderline hoeft er maar iets kleins te gebeuren en je bent een en al wanhoop, je verliest de controle, en als je vriend zichzelf dan ook niet in de hand heeft kom je echt in een crisis. Heb je professionele hulp? Misschien een idee om ook eens te kijken of je samen met je vriend een soort behandeling kan volgen, om in ieder geval te leren hoe je kan voorkomen dat het zo uit de hand loopt. Ikzelf zit er momenteel zo doorheen dat ik mn vriend het liefst een tijdje niet wil zien, ik kan me gewoon niet meer richten op een ontspannen zwangerschap met dat gezeik de hele tijd. Maar ik mis hem supererg Dus ik weet, de keuze is heel erg moeilijk, vooral als je borderliner bent. Heel veel sterke en liefs!
Waarom neem je een kind van hem als hij agressieproblemen heeft en het niet lekker zit in je relatie? Wil je je kind daar echt aan blootstellen? Ik snap dat niet hoor.... als de vader van mijn kind me tijdens mn zwangerschap met 1 vinger verkeerd had durven aanraken was ik allang weggeweest. Over dat stress niet goed is. Klopt, maar een kind is sterk hoor, ook nu al. Kan dat gerust hebben. Zou ik me niet teveel zorgen over maken. Pak je spullen op en ga nu het nog kan. Dit soort volk wil je helemaal niet als papa hebben. Weet dat het makkelijker zeggen is dan doen maar het kan echt wel. Laat je er toch niet zo in meeslepen. Hij wil ruzie, gaat hij maar in zn eentje ruzien. Jij bent zwanger en hebt een kind om voor te zorgen. Zorg dat hij niet weet waar je woont, laat hem je kind niet erkennen, verander je nummer en begin opnieuw.
Sorry hoor maar ten 1ste, een kind neem je niet. Ze zijn niet te koop, 2 halen 1 betalen! Daarbij is stress harstikke ongezond voor zowel mama als ongeboren kindje! Kan zelfs vroeggeboorte teweeg brengen! Vind je nogal makkelijk een oordeel hebben klaar liggen over de vader. Misschien weet hij gewoon niet hoe hier mee om te gaan en is zijn enige manier van emotie uitten op agressieve wijze. Het gaat ook niet goed met de TS zelf en een agressieve man en een borderliner gaat niet samen. TS, ik raad je aan hulp te gaan zoeken als je dit nog niet hebt en zo ook voor je vriend, apart of samen. edit, zie dat de topic van 20/12 is. TS hoe gaat het nu met jullie?
MissMom, ik ben het wel met Eline eens. Hier alledrie de zwangerschappen serieuse stress (en ik heb het hier dus écht over stress!). Voor mij werkt het totaal niet goed uit, maar de kinderen hebben er nooit last van gehad. (Dit steeds tot grote verbazing van mijn vk's en gyn's). Het lijkt wel of de kinderen tegen de verdrukking in groeien. Dus ja, stress kán niet goed zijn, maar niet alle kinderen (buikbaby's) reageren er op.
Zoalsje zelf al schrijft. stress kan niet goed zijn. Je hebt geluk in je zwangerschappen dan. Ik ben er voor, vermijd stress!
Ik lees nu pas de vervelende reactie van Eline.... *probeer me er maar even niets van aan te trekken* op 't moment gaat het beter, hebben goed gesprek gehad en mijn vriend is afgelopen week begonnen met een agressiviteitscursus, hij ziet dus gelukkig in dat hij wel een probleem heeft en heb het gevoel dat hij er echt aan wilt gaan werken. Met mijn borderliner gaat het ook wat beter, ik heb met mijn spvster gesproken en het lijkt erop dat de zwangerschap een aantal weken mijn borderline heeft aangewakkert, maar aangezien ik veel vaardigheden heb om er mee om te gaan heb ik het nu gelukkig weer in de hand (al die opnames hebben uiteindelijk dan toch nut gehad)