Hey, ik ben nieuw, sinds 15 minuten geloof ik. Sinds drie weken weet ik dat ik zwanger ben, niet gepland, gewoon gebeurd en schrok me wild, zwanger worden stond niet op mijn verlanglijstje. De maanden hiervoor hebben vol gezeten met stress vanwege zieken en overledenen in mijn naaste omgeving. Dus toen twee testen uitwezen dat ik zwanger was maar ik geen idee had sinds wanneer hebben we een spoedecho gekregen. Daaruit bleek dat het zes weken was of iets ouder, het was allemaal nog niet duidelijk te zeggen dus ik ga binnenkort terug. Ik heb een druk en vol leven, dat zal aangepast worden, buiten dat, ik ben 29, mijn vriend is 29, we hebben een huis, we zijn zogezegd gesetteld. Alleen door alle spanning en stress liep het allemaal niet zo denderend meer maarrr dat zou goedkomen, zodra we maar de rust kregen. En gisternacht na het vuurwerk kwam het hoge woord er dus uit, hij weet niet of hij verder wilt, en nu kwam het andere woord eruit, hij denkt dat het voor ons wellicht beter is het weg te laten halen. Ik ben doorlopend moe, heb veel last van misselijkheid, heb een paar keuzes moeten maken voor deze baby en nu weet hij het niet meer. Nu zegt mijn vader wel dat het anders is, vrouwen voelen alles, mannen zien het pas na 9 maanden. Hij zegt als het nou 2 of 3 jaar eerder gebeurd was, toen we op onze top zaten in de relatie, maar was het kind dan niet op dit moment 2 of 3? Hij zegt het aan de ene kant heel erg leuk te vinden, aan de andere kant denkt hij dat het voor ons beter is om het weg te laten halen, alsof er een ons is als ik zijn baby weg laat halen omdat meneer op zijn 29ste bedenkt dat hij nog moet puberen, want ja zo voelt het. Het kind weg laten halen zodat hij nog even op zijn gemak kan kijken of hij het tussen ons nog wel ziet zitten, maar als ik besluit de baby te houden zal die wel klaarstaan voor ons. Ik kan dus totaal niet slapen, in de wetenschap dat ik morgen weer een misselijke dag heb, weer moe ben maar wel moet werken. Ik weet dat ik moet slapen, maar hoe kan ik nou slapen, dus ben op zoek gegaan naar een forum over zwangerschap, met een heel stel onbekende dames die misschien ook zoiets hebben meegemaakt, en waar ik in ieder geval dit neer kan planten zonder dat gelijk iedereen het weet, want natuurlijk is de zwangerschap ook nog niet algemeen bekend. Wordt vreselijk lang zo geloof ik dus ik stop zo maar, kan altijd nog reageren toch Om terug te komen op mijn eerste zinnen ik schrok me wild, ja dat klopt, maar ik heb een echo gehad, al 5 jaar een vaste vriend en tsja het idee drong door en ja het lijkt me hardstikke leuk, ondanks alles wat moet veranderen, het is niet zo dat ik het kwijt wil. Maar nu heb ik toch momenten dat ik denk hoe wil je het in godsnaam doen en combineren met alles waar je mee bezig bent, en dan zonder man. Maar kan mezelf niet zien liggen in een kliniek om iets weg te laten halen wat we er zelf in gestopt hebben. Dit is zo'n klap in mijn gezicht.
Voor alles is een oplossing! Alle kinderen worden groot, zeker omdat je in Nederland woont hoef je je daar echt geen zorgen om te maken! Maar maak alsjeblieft geen overhaaste beslissing! je kunt er de rest van je leven last van houden!!! en als je die kleine eenmaal voelt bewegen in je buik, dan had je dat echt niet willen missen!!! Het is zo mooi!!
Hoi Hoi, Het belangrijkste wat je je nu moet bedenken. Is dat als je alles wegdenkt alle ellende zou dit kindje bij jou dan gewenst zijn? als dat antwoord ja is moet je er gewoon voor gaan! Hoe moeilijk het soms ook zal zijn je krijgt er zoveel voor terug als je je kindje eenmaal in je armen hebt. Ik ben absoluut niet tegen abortus hoor....dus als jij denkt dat dat de beste keuze is dan moet je daar voor gaan. Maar ik ken iemand die dat tot 2 keer toe gedaan heeft en die heeft er nog steeds last van en dat is zo'n 8 jaar geleden. Dus als je er niet achter staat moet je het niet doen. Persoonlijk vind ik het is jouw lichaam en dus ook jouw keuze... Succes, Groetjes Lysanne
hoi hoi, het is inderdaad en dubbel gevoel en een moeielijk situatie. Maar als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik er toch even bij stilstaan, van heb ik alijd een kinderwens gehad?? Zoja, denk erwel aan de biologischeklok tikt door!!!!!Aangezien je 29 bent. Maar het is natuurlijk jou eigen beslissing en wens je hier ook veel sterkte bij. Niet dat je naderhand spijt krijgt. Succes. Audrey
Hai meid, Als eerste gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik ken je (situatie) natuurlijk niet verder, maar wil je even dit ter overweging geven: Met alles wat er op jullie pad is gekomen de laatste tijd, bevreemdt het me niet als je vriend zijn schrik en twijfels heeft. Eerlijk gezegd, is het misschien wel fijn dat hij het nu "durft" te zeggen, beter dan dat hij het opkropt en wegstopt. En je laat lopen, en over een paar maanden de benen neemt ofzo... Of het kind laat komen en er ellendig onder is, misschien. Ofofof ... Toch? Als je elkaar, je relatie en je zwangerschap serieus neemt, is dit dus het moment om er veel en goed en zo open mogelijk over te praten denk ik? Laat hem al zijn twijfels uitten, en vraag hem of hij wil proberen het op te lossen? Misschien helpt het jullie enorm als je er rustig over kunt praten: hoe zie jij dingen (straks, ook praktisch misschien) en hoe ziet hij dingen, en kun je daarin tot elkaar komen. Het gaat natuurlijk niet alleen of de beslissing om NU je kindje weg te laten halen of niet, maar het gaat ook over de tijd daarna, hoe zien jullie (liefst samen) de toekomst? Veel sterkte ermee!
Eerst nog even de belangrijkste vraag: Wat wil je zelf? Wat zegt je gevoel? (zonder dat je daarbij even aan de wensen van je vriend denkt)
luister naar je eigen gevoel , en besef wat jij zelf wilt! Er zijn menig vrouwen die ook alleen een kind opvoeden en mischien in een nog moeilijkere situati als jij zaten , die hebben het ook gered, een man kan makkelijk zeggen weg laten halen maar die voelen niet wat jij voelt! Denk er heel goed overna en volgens mij heb je onbewust je keuze al gemaakt ...
Ik sluit me aan bij Doosje77. Ik denk dat je eerst moet kijken in je hart en je af moet vragen wat jij wilt. Want geloof me, als jij dit kindje wilt, dan is echt overal een oplossing voor. En als je het kindje straks gaat voelen in je buik, dan is je drukke leven wat je voor de zwangerschap had, ineens veel minder belangrijk. En tuurlijk staat je leven op z'n kop, maar je kunt ook nog steeds je eigen dingen blijven doen. Het is maar net hoe je er zelf mee om gaat. Neem alsjeblieft geen overhaaste beslissingen. Volg echt je hart en laat je door niemand beïnvloeden. Veel sterkte met je beslissing. Liefs, Chickie
Toen ik jouw verhaal las, kon ik eruit opmerken dat je al je keuze hebt gemaakt. Volgens mij kan jij niet leven met het idee dat je het hebt laten weghalen of zie ik het verkeerd? laat je in ieder geval niet beinvloeden door de vader. Hij is bang, misschien wel terecht als het niet denderend goed gaat tussen jullie. Maar dit is nu wel gebeurd. Het leven zal zeker veranderen, maar is dat misschien niet juist positief? Laat het even bezinken, je hormomen zijn nu ook op hol geslagen, logisch, maar neem geen overhaaste beslissingen! Sterkte.
Dat zie je inderdaad goed Boomer, ik denk dat ik dat niet kan, en ik wil het ook niet, en ik weet ook wel dat als mijn vriend niet wil ik het zelf ook wel red. Ik snap wel dat hij zich zorgen maakt en twijfelt, maar ik maak me ook zorgen om tig dingen, alleen ik heb de fut niet om hem op te peppen en ik zou het fijn vinden als hij dat dan zelf eens deed. En misschien dat als het kind geboren is dat hij helemaal bij draait, alles moet nu heel erg plotseling geregeld en veranderd worden, met een vriendin die constant over de wc hangt, dingen niet lust die ze normaal wel lust en andersom, ik ben de hele tijd moe en ja dat is natuurlijk ook niet leuk. Maar ik moet nog wel een tijdje, en als ik tot aan het eind met een twijfelende vriend zit hoe krijg ik dan alles voor elkaar? Ik heb een eigen winkel waar ik gewoon moet zijn, een paard die gewoon haar stal uit moet, een hond die uit moet en moet kunnen rennen. En dat terwijl ik na ons huis ontkersten gewoon al moe en misselijk op de bank zit, terwijl hij dus zeg maar het gezelligste is als ik het huis van top tot teen schoon gemaakt hebt. Misschien dat de verloskundige tijdens ons gesprek in hem gestampt krijgt dat ik echt wel van alles wil doen, maar gewoon te moe en te misselijk ben om van alles te doen, buiten de dingen om die gedaan moeten worden. Hij wilt gewoon niet geloven dat ik echt serieus moe ben, en echt serieus misselijk en dat ik wil maar dat niet alles lukt. En omdat hij geweldig kan opkroppen buitenshuis en ik er niet graag over praat weet de omgeving hier dus niets van. Ik had trouwens geen kinderwens, hij ook niet, maar aangezien het er nu in zit en dus van mij is is het gewoon welkom, maar goed ook want ondanks alle stress wilt het blijven geloof ik
Ik denk dat je dan idd je keuze wel hebt gemaakt. Wel lekker toch? Keuzes maken is moeilijk, maar vaak heerlijk als je de knoop hebt doorgehakt. Ik lees nu natuurlijk alleen jouw kant van het verhaal (en niet die van je vriend). Maar wat jij beschrijft is niet eerlijk, dat wil ik je wel zeggen. De meeste zwangere vrouwen zijn misselijk en moe (vooral in het begin) en dan moet die luie donder maar eens van de bank afkomen en jouw daarin helpen. Issie nou helemaal dat hij jou zo bekritiseert? Je hoeft de wereld niet te redden en al helemaal niet alleen te dragen. Zo te lezen is ie misschien nog wel een beetje in ontkenning en idd het gesprek met de vk kan misschien wat meer duidelijkheid en vooral begrip voor jouw kant geven. Hoe dan ook, jij en je kindje zijn nu het belangrijkste. Het is wel lastig als je met een eigen winkel, paard e.d. zit. Maar geloof me, zodra het bekend wordt krijg je vast hulp van vrienden, familie e.d. Je redt het wel. Laat je alleen niet aan de kant duwen door zijn onhandige opmerkingen, (brutaal) gedrag en onzekerheden. Het gaat om jou en jij bent de belangrijkste. Succes de komende tijd!!
Dank je wel. Hihi, hij is niet lui hoor, het lijkt misschien zo door hoe ik het neer schrijf, maar hij werkt natuurlijk zelf ook full time, en hij doet zelf ook dingen in het huis. Hij heeft niet gekozen voor een winkel en een paard, maar het zou gewoon zo prettig zijn als hij eens 1 dag voorbij kon laten gaan zonder commentaar of kritiek. Ik lig nou niet echt voor mijn lol over de wc pot heen, en als ik om me heen kijk zou ik tig dingen willen doen, maar ik ben zo moe en met zijn kritiek erbij voel ik me dan zelf ook een aanstelster. Ik hoop dat de verloskundige tot hem door kan drinken, hebben 25 januari een gesprek, maar hij weet nog niet of hij dan wel vrij kan krijgen. Dus het dringt ook nog niet helemaal tot hem door geloof ik.
Ik heb helaas geen andere adviezen voor je, dan alleen, volg je hart.. Verder wil ik je sterkte wensen, en hoop ik dat jij je over een paar weken toch weer beter gaat voelen, als de ergste misselijkheid weg is..
Hoi Sylvia, Ik ben zelf ook zwanger geworden zonder dat we al een directe kinderwens hadden. Laat staan dat het gepland was. Voor ons was dit nieuws dan ook even behoorlijk schrikken. Wij hebben, net als jullie een behoorlijk vol leven. Mijn vriend gaf als eerste reactie ook dat het hem het verstandigst leek om het weg te halen. Dit ging er bij mij helemaal niet in. Voor mij was dit ook echt een klap in mijn gezicht. We hebben immers alles wat ons hartje begeert. Mooi vrijstaand huis, lieve hond, goede banen, leuke auto's voor de deur. Het was niet gepland, maar hier kunnen we echt wel gelukkig mee worden was mijn mening. Toen ik hem het nieuws heb verteld kregen wij verschrikkelijke ruzie en ben ik huilend in de auto gestapt en ben een stuk gaan rijden. Een maal terug gekomen zijn we de volgende dag een echo wezen maken om te kijken hoe lang het dan al was....9 weken. slik...Onderweg naar huis hebben we nauwelijks gesproken. Hij wist dat nu ik het eenmaal gezien had, en het hartje had gehoord het helemaal niet meer weg zou laten halen. De komende weken erop waren snijdend en behoorlijk pijnlijk. Ik heb echt even goed getwijfeld of dit nog wel ging werken. Idd klaagde hij ook wel over dat ik zo vroeg ging slapen en niet echt enthousiast meer reageerde. Toen ik (alleen) bij de verloskundige ben geweest voor een eerste gesprek kreeg ik allerlei boekjes mee over zwangerschap en wat spulletjes. Om dit alleen te doen vond ik niet eens zo heel erg. Ik twijfelde eraan of hij misschien liever had dat het zou uitlopen op een miskraam, omdat hij inmiddels wel wist dat ik het niet weg zou laten halen. Eigenlijk wilde ik hem dus ook nergens meer bij betrekken. Toen mijn vriend eenmaal thuis kwam, had ik de boekjes per ongeluk nog op tafel liggen terwijl ik onder de douche stond bij te komen. Toen ik onder de douche vandaan kwam, had hij een boekje gelezen over zwangerschap en wat er met (jouw) lichaam gebeurd. Ineens kreeg ik een knuffel en sorry voor zijn onbegrip. Dat weekend zijn we naar vrienden geweest die onlangs een tweeling hebben gekregen. Op de terug weg was hij overtuigd.... we gingen er voor. Een heel verhaal dus....maar wat ik eigenlijk wil vertellen. Vaak moeten mannen niet een richting op geduwd worden maar moeten ze er zelf ingroeien. Voor mij heeft het gewerkt hem even iets losser te laten en het er eigenlijk niet over te hebben. Uiteindelijk is hij er nu ook dolgelukkig mee. Misschien herken je wel dingen in mijn verhaal.... p
Hey meisje, Ik denk dat dat inderdaad een beetje zo werkt bij mannen, of bij sommige mannen. De boekjes leest hij niet, de sites die er zijn bekijkt hij niet, maar hij is geloof ik wel wat rustiger en heeft in ieder geval door dat weghalen vor mij geen optie is. Heb er wel bij verteld dat dat niet betekend dat hij er "aan vast zit" en dat als het bij hem niet gewenst is ik het liever gewoon alleen doe dan met een onwillige vent. Geen idee wat hij daar van vindt, hij praat gewoon zelden tot nooit en dat is natuurlijk altijd frustrerend maar nu nog even wat meer omdat het geen pakje boter is. Maar ok, hij zal vanzelf opeens vanuit het niets er over beginnen, zoals bij bijna alles en dan zie ik het wel.
Ik hoor iedereen vrij makkelijk zeggen dat je het maar moet houden maar ik wil je toch een tegenbericht geven. als je kiest om dit kindje alleen op te voeden kies je om een kind geboren te laten worden zonder dat een vader het wil. ook voor je kindje is dat niet niks. alleenstaand moeder zijn al helemaal niet. denk er alsjeblieft niet te lichtvoetig over. ik heb in dezelfde situatie gezeten en heb alles alleen moeten doen. het is loodzwaar. met familie en vrienden red je het zeker en het is ook belonend maar denk er gewoon goed over na. eens je die keuze hebt gemaakt draai je hem nooit meer terug. het is niet alleen maar positief en jij en je kindje gaan het wel redden enzovoort. het is gewoon keihard werken en bij ieder gelukkig gezinnetje die je ziet breekt je hart dat jij niet hetzelfde meemaakt. kun je dit hebben, wil je een kind op de wereld zetten terwijl vaders buiten spel is? zo ja, alle geluk en energie van de wereld toegewenst. kun je dit niet, maak dan alsjeblieft geen keuzes op basis van rooskleurige verhalen.
Ik vind je reactie een beetje hard. Ik denk dat ts zelf heel goed weet dat het alleen doen heel erg zwaar is. Ik ga het ook alleen doen en ik ervaar ook zeker de negatieve en zware kanten momenteel heel erg maar een kindje weg halen omdat de vader het niet wilt vind ik not done! Je weet dat er van seks een mogelijke zwangerschap uitkomt en dat haar partner nu zo reageert vind ik ook erg zwak. Na een abortus blijft een vrouw 7 van de 10 keer met de psychische shit zitten en een schuld gevoel van wat als hoe het geweest als.... Soms is een kind beter af zonder vader als met vader dus dat het voor een kind niet niets is ben ik het overigens ook niet helemaal mee eens. Mijn ouders bleven ook bij elkaar omdat dat zogenaamd beter zou zijn nou ik heb het geweten ben daar zelf namelijk niet veel beter van geworden. Ik denk dat ieder de situatie voor zich moet bekijken.
Snap je punt wel maar ben gewoon eerlijk. het is hard, klopt. maar ik zou persoonlijk willen dat iemand toen ik voor die keuze stond zo tegen mij had gepraat. ik kreeg ook alleen maar de leuke kanten te horen en nu mijn kindje 7 maanden is is het me allemaal vies tegengevallen. ik stond vanaf 3 maanden zwangerschap er alleen voor en ik heb inmiddels een hoop meegemaakt. hoewel ik de keus het te houden samen met mijn toen nog vriend had gemaakt had ik het kindje absoluut, ook achteraf nog, weg laten halen als ik wist dat het ging opgroeien zonder vader. ik vind dat een kind een vader verdient en als die uit beeld verdwijnt dan kun je daar niks aan doen als het al geboren is maar je hebt nu nog wel de keuze. het gaat niet alleen om het belang van het kindje maar zoals ik al zei ook het belang van de moeder. je moet er maar mooi tegen kunnen om alles in je eentje te doen. je moet er ook tegen kunnen om om je heen te zien dat voor je gevoel ieder kindje een papa heeft die alles voor hem/haar doet. je moet echt heel stevig in je schoenen staan. ik zeg niet wat je moet doen ik zeg alleen kijk gewoon niet alleen naar de mooie kanten en zie ook de last. natuurlijk zitten er mooie momenten aan, en ben ook ik aan het einde van iedere dag weer trots op mezelf dat ik het weer voor mekaar heb gebokst, en ik heb een prachtventje op de wereld gezet maar onderschat het gewoon niet. het is geen roze wolk om in je eentje alles te moeten doen. over de opmerking dat een vrouw met spijtgevoelens enzo zit na een abortus. dat gevoel van hoe zou het zijn geweest, dat heb ik nu ook. alleen op een andere manier. als je kijkt naar gezinnetjes, vaders die met hun zoontjes spelen, dan denk je ook hoe zou het zijn geweest. het is dus allemaal niet zo zwart/wit. dat gezegd heb je natuurlijk gelijk als je zegt dat het per situatie verschilt. mijn bedoeling is niet om het alleenstaand moederschap negatief neer te zetten want ik geniet iedere dag van mn kleintje en zou voor hem door het vuur gaan maar ik probeer alleen duidelijk te maken dat het een keerzijde heeft.