Tja, vandaag was zo'n dag met een gouden randje al was Milan echt niet lekker door die waterpokken. Lotte lekker buiten gespeeld in de sneeuw, lekker geknuffeld met Milan, in een deuk gelegen om uitspraken van Lotte (nee, even wachten papa, jij bent zo aan de beurt als hij vraagt of hij de afstandsbediening van de TV mag hebben). Mag ik morgen nog zo'n dag!!
Ha, mijn dochter van 2 beet mij gisteren in mijn voet. De tanden stonden erin . Zei ze : even proeven Mama. Je gelooft het toch niet? Volgens mij is het geen kwade opzet op die leeftijd hoor, maar misschien gewoon uitproberen. Maar eh, moeilijk hoor om je in te houden. Bij haar broertje doet ze gelukkig niet zulke experimenten, hahaha.
Leuk topic! En volgens mij gaat deze ook niet al te hard, dus hoop eindelijk eens een topic bij te kunnen houden. Hier een mama van Lisa (21 mnd) en Lotte (2 mnd) En ik moet zeggen dat het me tot nu toe best meevalt, 2 van die spookjes Lisa is echt superlief voor dr zusje en ook helemaal niet jaloers, dat scheelt natuurlijk al een heel stuk. Ritme hebben we alleen totaal nog niet aangezien Lot nog altijd op andere tijden wakker wordt. Ik denk dat het ook een stuk scheelt als je het jezelf niet te moelijk wil maken. Als de oudste slaapt neem ik ook altijd even de tijd voor mezelf, al is het maar een half uurtje en daarna begin ik pas in het huishouden. ook sochtends komt ze eerst nog ff lekker bij mama in bed voordat ik ga douchen. Maar goed, zal vast allemaal nog wel lastiger worden als de jongste minder gaat slapen.
De eerste paar maanden vond ik ook makkelijk Het gaat erom dat er op een gegeven moment een leeftijd komt waarop ze allebei druk zijn en aandacht nodig hebben. G. loopt langs de tafel, kruipt al vanaf maand 5! en heeft dus continue iemand nodig die nee zegt. V. heeft ook zijn aandacht nodig, ik kan niet knuffelen op de bank met V. terwijl G. weer iets stouts doet....
Ja, de eerste maanden ligt zo'n baby over het algemeen wel veel in bed, hahaha. Onze zoon van bijna 8 maanden wil nu overal bijzijn. Dus ook bij alles wat zijn grote zus van 2 doet en je kan ze niet samen laten. Dan krijgt ie, wel per ongeluk hoor, van alles op hem of eet hij speelgoed op enzo . Dus je moet ze echt de hele dag in de gaten houden. Gelukkig kan de kleine af en toe nog eens in de box en de grote voor de tv met Dora, dan kan ik ook onder de douche of aardappels schillen of stofzuigen o.i.d.
hier begint er iets van regelmaat in te komen. we slapen met zn 3en uit tot ongeveer half 10 (ik werk momenteel niet),dan doe ik mn zoon (2 jaar) in het grote bad en als hij daar inzit doe ik mn dochtertje in het babybadje naast het grote bad en badderen ze dus samen,dan droog ik haar af en kleed ik haar aan en daarna is mijn zoon aan de beurt. dan gaan we naar beneden ,geef ik mn zoontje een boterham en groeimelk wat hij opeet en drinkt voor de tv en krijgt mn dochtertje een fles. daarna gaat zij slapen en speel ik met mn zoontje,doe huishouden. daarna lunchen en dan meestal op pad. zo rommelen we wat rond en om 18 uur eten mijn zoontje en ik en zit mn dochter in het wipstoeltje erbij. als mn man thuiskomt eet hij en helpt daarna met de kids op bed leggen,wat niet vlekkeloos verloopt. ik vind het aanpoten hoor en voel me vaak mislukken en tekortkomen. maar ze zijn allebei gelukkig dus ach waar maak ik me druk om.
helemaal goed Esther! Dat we in 2010 maar minder streng voor onszelf mogen zijn! Volgens mij doen we het hartstikke goed, het zijn echt tropenjaren, die eerste jaren! En helaas waren die eerste maanden hier helemaal niet zo rustig, mijn kindje had heftige reflux en moest ziekenhuis in en uit. Het was bij mijn dochter zo makkelijk verlopen en opeens wist ik niet wat ik bij mijn tweede moest doen. Voelde me echt verloren en vaak ook wanhopig (lees: ernstig slaaptekort en veel verdriet om pijn van zoontje). Wat heb ik vaak gedacht: ik kan het niet! Maar eigenlijk moet ik heel trots zijn, we hebben ons zoontje maar mooi door de ellende heengesleept en nu is het een supervrolijk kaboutertje! (sinds kort medicijnvrij, joehoeee!)
hier hetzelfde, ons meiske loopt nu langs de tafels e.d. en kruipen doet ze alweer een tijdje en dat is juist wat energie vraagt (en ook de situatie lastiger maakt voor de grote broer omdat hij denkt dat ze al heel wat kan denkt ie dat ze gelijk is maar ze staat nog wiebel en wankel en nog niet bestand tegen zijn lompigheid.. Ik heb regelmatig de eerste paar maanden gedacht (toen Miley nog minimaal 20 uur huilde per dag, (wat met inbakeren toen eindelijk over was trouwens maar goed ik vond dat eerst zielig! en ook in heel veel gevallen niet nodig, maar bij haar duidelijk wel) ) van waar ben ik aan begonnen, wie zei dat ik dit kon? Gelukkig heb je familie en je man en het word beter, vaak is het maar een paar maandjes dat het echt onhoudbaar is en dan kan het daarna alleen maar beter gaan!
Georgios heeft afgelopen weekend zijn eerste stapjes los gezet, nu breekt de hel echt los haha! De oudste is bij ons wel heel lief hoor, en dat is juist zo sneu, elke keer als hij de gang op moet is het omdat hij zijn broertje wat heeft aangedaan (speelgoed afpakken, slaan, duwen, te hard knuffelen, op hem liggen). Daardoor vind ik het gewoon moeilijk, we hadden ze allebei zoveel meer aandacht en tijd kunnen geven als we er maar 1 hadden. Ik hou zielsveel van ze allebei, maar ik hoop dat het gewoon beter word, dat ze lekker met elkaar spelen en lol hebben. Aan de andere kant merk ik ook wel dat ze van elkaar houden, de oudste wil altijd zijn broertje mee en kust hem de hele dag en ook de jongste wil alles wat de oudste doet en altijd bij hem zijn. Nu rennen ze dus achter elkaar aan 'tikkertje' spelen en dat is een leuk moment, maar die leuke momenten zijn te weinig voor de hele dag. Nee over 1 maand gaan we niet voor nummer 3
Hier is het ook druk,druk,druk, alleen werk ik wel 3 daagjes en dat sleept mij er echt doorheen, dan heb ik eindelijk ff wat anders. Ik ben ook echt blij dat manolito erg lief is voor zijn zusje.Ze moet ook altijd mee en hij raakt soms zelfs een beetje in paniek als hij niet weet waar ze is. En idd hier ook soms momenten hoor, dan is Lorenza aan het huilen ,want wil aandacht, doet mano iets wat niet mag en dan denk ik ook soms, omg had ik nog maar ff gewacht, maar gelukkig heb ik dat niet zo vaak.
te hard knuffelen of een beetje lomp iets doen straf ik trouwens niet, echt speelgoed afpakken dan zeg ik tegen hem dat ie het terug moet geven omdat Miley ermee aan het spelen was en dat doet hij dan ook (soms onder protest) hij is ook maar 2 en ik kan hem niet als een volwaardig kind zien (qua dat hij precies weet wat pijn doet enzo) ik straf dus niet zo vaak wat dat betreft maar let wel goed op en probeer ze het juist eerst samen te laten oplossen, vaak als die mond van Miley opengaat geeft hij het al terug of komt ie terug om sorry te zeggen, ja daar kan ik dan niet boos om worden / blijven..
Nee, maar onze oudste blijft liggen als ik zeg dat hij niet op zijn broertje moet liggen omdat die begint te huilen.......ja dan straf ik wel, na 3x iets zeggen is het op de gang. Speelgoed terug geven laat ik hem ook doen, dan krijgt hij geen straf, geeft hij het niet terug pak ik het af en moet hij op de gang.
Ja met dat speelgoed idd, nou is dat hier nog niet echt aan de orde, want Lorenza speelt nog niet echt en als ze wel wat heeft dan pakt hij het niet af, maar hij zit wel echt in een fase alles is van mij. Dus als hij iets afpakt van iemand anders moet hij het ook teruggeven en als hij dat niet doet moet hij ook even in de hoek zitten.
Hier nog een moeder met een peuter en wel TWEE baby's! Ik vind het tot nu toe erg meevallen. Denk omdat ik het me nog zwaarder en erger had voorgesteld.. Ik vind het nu makkelijker dan met Sverre alleen, omdat er al een ritme is, omdat ik al moeder ben, ik herken meer, snap ze beter. En het zijn lieve, makkelijke kindjes. Elk met hun eigen gebruiksaanwijzing. Die we nu wel zo'n beetje denken te kennen. (Tot er weer een sprong of tandje of ziekte langskomt... ) Sverre is superlief voor Mette en Bjarne, soms wel wat lomp maar ach. Ik hou in de gaten dat ze niets gebeurt en tja, het lot van de jongste in huis is nou eenmaal om wat ruwer aangepakt te worden. Ze weten niet beter denk ik dan maar. Ik ben heel benieuwd hoe het hier in huis gaat worden als er twee gaan kruipen en aan Sverre's speelgoed gaan zitten...ik denk dat er dan regelmatig ingegrepen zal moeten worden.
Nou op dit moment valt het me hier zwaar hoor. - Kylian is ziek, al weken last van de amandelen en hij eet nu dus bijna ook niet meer, zijn humeur is sterk gekelderd en begint al te huilen als ik naar de wc moet. - Kinley weigerd ook maar in de box te liggen en zit liever constant bij mama - door de sneeuw is het voor mij onmogelijk om naar buiten te gaan simpel weg omdat ik de wandelwagen niet door de sneeuw gedrukt krijg en het hier spiegelglad is. Maar goed als Kylian dan Kinley op zijn eigen lichtelijk lompe manier omhelst en zegt dat die van haar houdt dan is mama toch zo gelukkig. Groetjes Anita