Ik denk dat het echt aan het babytje ligt hoe die het doen na de bevalling, ze nemen geen enkel risico. Ik heb het met de oudste hier ook gehad. Ik ben ingeleid met een zwangerschap van 42 weken en toen zijn hartslag gevaarlijk daalde hebben ze ingegrepen met de vacuumpomp. Ik kreeg het 1 sec op mijn buik ze riepen dat het een jongen was en weg waren ze. Ik riep ze nog na, niet in de war raken met een andere baby hoor want ik weet nog niet hoe hij eruit ziet. Werd erg hard om gelachen, maar daar had ik van tevoren over gedroomd dat hij omgeruild zou woren. Maar ze moesten hem eerst stabiel krijgen, voor mijn idee uren kwamen ze terug en mocht ik hem toch vasthouden. Maar helaas viel ik elke keer half weg dus wilde hem niet meer beethouden was bang dat ik hem liet vallen als ik echt flauw zou vallen. Gelukkig heb ik mijn andere twee kinderen wel op mijn buik gehad is echt fijn die eerste momenten.
ik vind dat helemaal niet zo raar, stom dat ze erom moesten lachen. Het zal je toch maar overkomen dan je kind verwisseld wordt en je steeds die twijfel hebt of je kind nu wel die van jou is, omdat ie niet op je lijkt ofzo. Mijn man was dus te laat en ik was echt wel bang dat ze hem perongeluk verwisselde. gelukkig was mijn man er later wel en dus op tijd om mee te lopen naar de couveuse-afdeling. ik had echt niet onthouden in die 3 sec hoe mijn baby eruit zag, hij had allemaal wit spul op hem en bloed enzo. en toen hij gewassen was en in de couveuse lag zag hij er anders uit. Gelukkig lijkt hij heel erg op mij
Ze lieten mijn zoontje niet eens zien toen hij geboren was, laat staan dat ik hem mocht aanraken Ik zag hem pas 5 uren later. Manlief mocht wel gelijk mee, ook al hadden waren ze met hem bezig. Ze hebben in de ziekenhuizen een lijst waar al dat soort dingen staan, maar er stond bij geen enkel ding een vinkje bij ons.
He hoi, Onze zoon werd toen ik 27+6 zwanger was, met spoed via een KS onder algehele narcose uit me gehaald. Ik was dus niet bij kennis én mijn zoontje moest direct gereanimeerd worden. Dus ja, je kan wel iets graag willen, maar het moet ook mogelijk zijn. Hij is om 10:29 uur geboren en pas om 17:00 uur mocht ik van de recovery af. Gelukkig werd ik met bed en al wel nog naar de nicu gereden om hem even te zien en even aan te raken door het deurtje heen, voordat ik naar mijn afdeling werd gebracht. Ik hoop voor je dat je de volgende keer fijn je kindje bij je mag hebben en dat alles gewoon vlekkeloos verloopt. Liefs, Aleida
Ja.. en ik was OOK bang dat ie ontvoerd zou worden..(er zijn een paar films over vrouwen die pasgeboren kinderen ontvoeren omdat ze er zelf ook graag een willen) Gewoon..omdat je niet op je eigen kindje kan passen en `iedereen` kon binnenlopen. had jij dat ook?
Ik herken het wel, hou ook helemaal niet van zulke films word er alleen maar bang van. Heb jij de nieuwe Storm al gezien (gaat over de watersnoodramp 1953). VOnd ik ook zo vervelend aflopen, het kindje was meegenomen door een moeder die zelf haar kind kwijt was. En op laatst vind ze hem pas als hij 18 jaar is, bah roteinde.8) Ik heb het thuis ook een tijdje gehad dat ik bang was dat ze hem 's nachts kwamen halen maar nou heb ik dat gelukkig niet meer. Toch de hormonen?????
Hoi Allemaal, Ik ben nieuw op deze site. Ik kwam erachter dat er een appart gedeelte is voor premature kinderen. Ik vind het fijn dat ik hier ervaringen kan delen met anderen wetende dat je niet alleen bent. In 2008 is mijn dochtertje geboren met 32 weken. Dat was een hele verrassing en ik was er ook nog niet klaar voor. Na de bevalling werd ze in een doek even op m'n buik gelegd. Ik heb haar toen niet kunnen zien. Toen de navelstreng doorgeknipt was werd ze meteen weggeplukt en ik heb haar pas een uur daarna weer gezien toen ze in de coufeuse lag. Ik heb haar de volgende dag voor het eerst kunnen zien. Ik heb van het ziekenhuis ook geen foto van haar gehad. M'n man heeft haar nog wel even gezien en daar nog een paar foto's van gemaakt. Ik vind het nog steeds erg jammer dat ik haar niet heb kunnen zien of vasthouden (ik hoorde haar alleen huilen). Ik vind het ook jammer dat je in de coufeuse ook geen goede foto's van haar kunt nemen. groet, S P.S. De angst dat je kind omgeruild of meegenomen wordt klinkt erg bekend. Ik denk dat bijna iedere nieuwe moeder dat wel heeft.
Mijn dochters zijn met 29+4 weken geboren. Heb ze allebei heel kort (paar seconden, maar ik kon alleen maar denken "neem haar mee, zorg dat het goed komt") op mijn borst gehad en mijn vriend mocht bij beiden de navelstreng doorknippen. Hun apgarscore was niet goed in het begin (4/8/9 en 5/8/9), maar ik ben heel blij dat ik ze toch allebei op mijn borst mocht hebben. Mijn vriend is na de geboorte van de eerste bij mij gebleven, omdat de tweede natuurlijk nog moest komen. Met de tweede is hij wel meegegaan naar de controle door de KA en daarna de couveuse. Het gevoel dat je bang bent dat je kinderen verwisseld worden herken ik ook heel sterk. Je verliest ze toch even uit het oog. Maar aan de andere kant (in mijn geval): hoe groot is de kans dat er nog een meisjestweeling op die termijn op dat moment geboren wordt ? Een foto heb ik idd ook van ze gehad, vond ik echt superfijn, had ik ze toch een beetje bij me. De foto's staan nog steeds bij ons op het nachtkastje. Dus: bij een volgende zwangerschap (en als je kindje dan weer te vroeg zou komen, wat ik niet hoop voor je) dan hoeft het helemaal niet zo te zijn dat hij/zij niet bij je op de borst mag liggen.
Mijn dochtertje is met 35+3 geboren, dus niet extreem te vroeg, maar wel met spoed. Ik kreeg haar een paar seconden naast mijn hoofd om te kijken. Verder niks. Ze namen haar meteen mee, haar apgar score was 4/6/8. Ook niet erg hoog dus in het begin. Daarna kwamen ze nog even met haar terug omdat ik nog niet eens wist of het een jongen of meisje was - daar heb ik voor moeten roepen naar ze. Daarna ging mijn vriend met haar mee. Hij mocht kiezen, met haar mee of bij mij blijven, maar omdat we niet wisten wat er aan de hand was en ik gewoon wilde dat ze niet alleen was, ging hij met haar mee. Ik zag haar pas zo'n drie uur later weer, in de couveuse.