Oh oh... Ik ben echt tegen laten huilen. Absoluut! Laat ik dat voorop stellen. Onze dochter lieten we vijf minuten huilen, als ze het dan nog deed, wat negen van de tien keer niet het geval was, luisterden we: is het overstuur huilen, of mopperen? Al met al heeft ze in haar leven nooit langer dan tien minuten gehuild. Maar ons zoontje? Ik snap er niets van! Overdag is hij tevreden. Hij eet, slaapt, poept, eet, slaapt en poept. En soms wil ie even gezellig kletsen met papa of mama. Ideaal. Maar 's avonds begint (geregeld) de ellende. Hij wil niet meer eten, niet meer slapen, niet meer kletsen maar alleen huilen. Heel vaak helpt rondlopen met hem en dat doen we dan -soms- met enige tegenzin, maar toch met heel veel liefde en geduld. We leggen hem bij ons, weg van prikkels als tv's, zusjes, felle lichten en dat soort dingen. En soms helpt helemaal niets. Zoals vanavond.... Schone luier? check! Vol maagje? check! Geen krampjes? check! Niet te warm? check! Niet te koud? check! Niet overprikkeld? check! check! check! check! dubbelcheck! Ik kan me met de beste wil van de wereld niet bedenken wat het ventje nu zou moeten mankeren. Als hem bij me pakken, met hem rondlopen, hem aanleggen of wat ook enig effect zou hebben had ik dat al lang gedaan. Maar dat helpt allemaal niet! En nu laat ik hem maar huilen. Ik weet ook echt niets anders. Vind het heel zielig, maar denk dat ie toch op een of andere manier te veel informatie heeft binnen gekregen? Mijn schoonpa en zijn vrouw zijn geweest, daar heeft hij even bijgezeten. Dat is het enige 'afwijkende' wat ik vandaag kan bedenken... Daarna heeft hij nog wel gewoon geslapen. Wilde het gewoon even delen... Maar als iemand tips heeft, of bemoedigende (of juist ontmoedigende, ook goed ) woorden heeft... graag. Alles is welkom!
Ik heb niet echt tips, Julian was - en is vaak nog steeds - ook zo. Ik laat hem dan huilen maar hou hem wel vast, en als dat me teveel word leg ik hem in bed met de dekens strak over hem heen (ik heb hem 3 maanden ingebakerd omdat hij zo wild is als hij overstuur is) en ga ik er naast zitten. Ik moet ook toegeven dat ik hem wel eens een kwartier alleen heb gelaten, dat was alleen als ik voelde dat ik zelf wanhopig en boos werd. Dan ging ik op het balkon een sigaret roken ofzo en dan kon ik er weer tegen aan. Ik ben alleenstaand dus ik had niet echt iemand om me af te lossen. Ik kan alleen maar zeggen, volg je gevoel en ga er niet kapot aan. Blijf bij hem zolang je kan, en neem een break als je dat nodig hebt. Dan heeft je zoon ook weer meer aan je. Sommige babies hebben het gewoon nodig om veel te huilen, als hij alles heeft (eten, droog, comfortabel) laat hem dan huilen maar zorg wel dat hij weet dat je er bent.
Poeh, niet makkelijk, Valhalla! Ikzelf zou hem toch bij me houden, met hem lopen, schommelen, etc. al is het urenlang, eventueel in het donker. Uiteindelijk zal 'ie echt wel stoppen met huilen, al is het van vermoeidheid, maar alleen laten in zijn verdriet? Nee, dat niet. Héél veel sterkte! Misschien dat je hem een lekker, kalmerend badje kunt geven? Hem even 'uit de situatie' halen? Een blokje om? Een ritje met de auto? Muziekje aan? Radio aan in het bedje? Even samen met hem naar de buren?
En inderdaad, als je het even niet meer trekt (wat heel menselijk is!) dan leg je hem op een veilige plaats en dan loop je even een paar minuten weg en dan bel je iemand maar op of zo!
Wat bij mij ALTIJD helpt is lekker in bad. Wordt ze heerlijk rustig van en rozig zodat ze lekker kan slapen. Ik heb bij de drogisterij iets gehaald tegen krampjes, weet niet meer hoe het heet maar het werkt met een pipetje, voor de voeding in het mondje spuiten. Dit werkte ook erg goed. Stukje wandelen met de kinderwagen, vallen ze meestal snel in slaap. Laat haar/hem daarna maar lekker in de wagen verder slapen. En.. knuffelen!
Hey Valhalla, ik had dat soms ook wel eens met mijn dochter. Dan werd ik ook een soort van boos en legde haar in bed. Meestal bleek de "boosheid" dan een soort van instinct te zijn om haar in bed te leggen want 10 min later was ze dan vaak stil. Nu ken ik mijn dochter wat beter en weet ik dat ze op zichzelf is. Overdag ligt ze vaak wakker alleen in bed en vermaakt zich daar prima. Hopelijk vinden jullie snel je draai want dit is niet leuk... DeeLighT
Aah dank jullie allemaal, jullie zijn lievvv Ga zo weer naar hem toe (we zijn net vier uur lang met hem in de weer geweest...) en dan gaat ie lekker bij me in bed slapen. Of we gaan samen op de bank slapen, dat hebben we al vaker gedaan omdat zijn papa toch ook weer vroeg op moet de volgende dag. Het is echt ongelofelijk frusterend als je je eigen kindje niet kan troosten. Hij is een mama's kindje maar ook ik kon er niets mee vanavond... Normaal is rondlopen + tiet wel voldoende om hem te kalmeren, maar nu... *zucht*
Als niets helpt dan leg ik Lana ook terug in bed.. Dan heb ik ondertussen wel al alles opnieuw gechekt, dus het is niet zo dat ik meteen opgeef. Enig nadeel is dat ik niet tegen het huilen kan, maar ook de babyfoon niet zachter wil zetten.. Vaak ga ik dan maar even douchen, even gedachten op 0, als ik 10 minuutjes later klaar ben ligt ze vaak opeens in diepe slaap. Blijkbaar is ze dan zo vermoeid dat ze dan door mijn aandacht wakker blijft oid.. Wat soms ook helpt is stofzuigen of de wasmachine of droger aanzetten, vind ze dus ook rustgevend
Valhalla ik ken het helemaal... Ook de radeloosheid, het gevoel van wat doe ik fout, wat is er, waarom word hij niet stil totaan idd irritatie en boosheid. Kyna huilde dan alleen overdag zo'n 8-10uur, sliep dus idd zeer weinig overdag. Ik deed mijn uiterste best maar als er op een gegeven moment niets meer goed was legde ik hem in ed en ging er elke 10 min heen... Ook als ik echt op ontploffen stond legde ik hem dan maar in bed krijzend of niet om even 10 min 15 minuten af te koelen door een douche of een peukie of even in stap buiten en de honden laten plassen... Sterkte en hoe cliche ook, het houd ooit op! Succes meid.
Hou vol meid! Je klinkt alsof je al het mogelijke doet. Ook onze babydochtertje heeft de eerste drie maanden heel veel gehuild. Soms waren het krampjes, soms ook niet. Vaak was ze overdag super actief en sliep nauwelijks. Uiteindelijk zijn we uit pure wanhoop ook naar een osteopaat gegaan. Of het 'dit' nu was, of niet, het hielp mij (ons) al door het gevoel te geven dat we in ieder geval alles gedaan hadden. De osteopaat stelde vast dat haar nekje en hoofdje te verkrampt waren en heeft in 4 sessies baby helemaal gemasseerd. Of het nu door deze behandelingen kwam of doordat baby er gewoon 'overheen' groeide, dat hele erge huilen verdween na 3 maanden. Ik heb een nacht gehad dat ik het helemaal heb opgegeven, en haar gewoon in haar bedje heb laten huilen (1 a 2 uur) tot ze in slaap viel. Voor het overige was het ook eeuwig rondlopen, telkens weer aanleggen, rugje en schoudertjes masseren. etc. wat ik nu nog wel eens doe als ze overstuur is, is zachtjes haar hoofdje masseren, met de vijf vingers van een hand. Ik vind dat zelf een lekker gevoel en ook baby lijkt ervan te houden.
Als het eigenlijk alleen in de avond is, dan klinkt het als "clusteren".. Iets wat BV baby's vaak doen, maar FV baby's ook wel.. Ze willen dan een paar uurtjes aandacht, eten, knuffels etc. Hier begon dat na een maand ongeveer, en na 3 maanden was het ergste wel voorbij. Je kunt eigenlijk weinig doen, behalve bij je houden. Hier begon het meestal rond etenstijd. Dus dat was eten op, 1 van ons installeerde zich op de bank, baby op schoot. En na 2-3 uur was het over. In die 2-3 uur dronk hij dan kleine beetjes, sliep kleine beetjes. En na dat kroelen was het gewoon goed, en sliep hij prima in zijn eigen bedje. Mijn ervaring met laten huilen is dat het alleen maar erger wordt. Het kindje houd die behoefte aan aandacht/liefde/eten. Als ik mijn jochie liet brullen was het na 2-3 uur (met troosten etc) echt niet over, en sliep hij 's nachts ook slecht.. Het kan dus ook gewoon een fase zijn waar je even doorheen moet. Evt met een draagdoek..
Ik sluit me aan bij Deepfreeze. Je zoontje is ook nog erg jong en moet alles nog leren en zoekt bovenal geborgenheid. Overdag is het lekker drukkies om zich heen en savonds komt de rust waardoor de dag misschien verwerkt moet worden? Hier begon dit met dochterlief ook bij ongeveer een maandje oud en ik heb uren met haar door het huis gelopen en vaak lekker bij me gehouden. Nu heb jij nog een dochtertje rondlopen dus zal het een stuk vermoeiender zijn maar probeer je toe te geven aan wat je zoontje nodig heeft, dan zal het voor jou een beetje makkelijker zijn om dit door te staan? Wat je ook kunt doen is je zoontje in bedje leggen en lekker bij hem gaan zitten op de grond en je hand op zijn hoofdje houden en dit kun je afwisselen met je man samen?
Wij hebben dat ook wel gehad en bij ons heeft het geholpen om hem in te bakeren. Wij deden dit met een paccodoek (www.pacco.nl). Toen hij 12 weken was zijn we hier weer mee gestopt.
Wij hadden gisteren ook zo'n avond. Normaal nooit geen problemen en ligt dochterlief (10 maand) rondom half 7/7 uur in bed. Maar nu? Pfff. Uiteindelijk is het ruim 9 uur geworden. Ze zag er doodop uit, ogen wrijven en dergelijke, heb nog klein flesje gegeven, maar dat ging met moeite en ze had al goed gegeten met een extra (klein) flesje. Schone luier aan. Ze bleef huilen in bed. En wilde maar bij ons op bank zitten. Maar intussen was ze al wel ruim 5 uur wakker. Ze was doodop dat zag je aan der, maar ze bleef huilen in bed.. en flink ook. Uiteindelijk om 9 uur nog een keer geprobeerd en eindelijk sliep ze
de eerste 2 maanden was dat hier 's avonds ook. Van 5 tot 11 in het begin en dat werd gelukkig steeds korter heb geen tips, heb nooit ingebakerd, gewoon lekker geknuffeld en langzaam maar zeker werden de momenten korter en nu is het maar heel zelden nog.
Inbakeren zou ik echt alleen doen als je ziet dat je kindje ook overdag moeite heeft met in slaap komen. Heel fijn hoor dat inbakeren en ik zou het ook zo weer doen maar het afleren is ook wat er weer bij hoort
Erg he als je met je handen in het haar zit. Ik ken het gevoel hoor en mijn ouders inmiddels ook. Ze wilde van de week echt helemaal niets en alles was fout. Lopen wilde ze niet en slapen is sinds een paar dagen echt een hel ondanks dat ze moe is. Als ik alles naar mijn kunnen heb gedaan en ze is dan nog steeds woedend dan leg ik haar in bed of in de box en laat haar maar even uit razen. Afgelopen nacht was het ook weer drama. Normaal gesproken komt ze in de nacht voor een voeding en valt dan in slaap en dan leg ik haar weer in bed. Dat deed ze vanacht ook maar zodra ze haar bed voelde was het krijsen. Pak ik haar dan weer op dan valt ze in mijn armen in slaap. Ik heb haar nu dus laten huilen en ben na 5 minuten naar haar toe gegaan om te troosten en weer lekker in bed te leggen. Poeh ben een half uur in de weer geweest maar ze sliep eindelijk weer. Soms word je er zo moedeloos van omdat je geen idee meer heb wat te doen. Nou ja dan maar even weg lopen want anders wordt mama gek. En overgeven aan man lief kan ook niet want die is er niet
Hmmm moeilijk hoor. Heb geen tips zo voor je, volgens mij doe je het perfect, maar ik wil je wel even sterkte wensen.... Het komt vast goed tjik!
haha hier ook, madam was weer super wakker, was al tig keer naar boven geweest, toen dacht ik, ach ze gaat toch niet slapen, ik stofzuig de bovenverdieping ondertussen wel, 10 min. later was ik klaar en lag mevrouw te slapen haha maar on topic, alle tips zijn al wel gegeven dus heb niks toe te voegen...
Als ik jouw verhaal zo lees Valhalla, denk ik dat je zoontje inderdaad niets mankeert, maar dat hij gewoon zijn dag moet verwerken en dat doet door alle indrukken van zich af te huilen. Noelle huilde vanaf het begin af aan heel veel, maar toen we de oorzaken (vastzittend nekje en koemelkallergie) hadden opgelost, bleef ze vooral 's avonds veel huilen en kon dan niet inslapen. Wij hadden dan ook de indruk dat ze eigenlijk niets mankeerde, maar het gewoon nodig had om even flink te huilen 's avonds. Wij hebben haar echter nooit in haar eentje laten huilen, want dat voelde gewoon absoluut niet goed. In die tijd heb ik ook het boek "De taal van huilen" van Aletha Solter gelezen en ik kon me erg vinden in haar gedachtengang en methode. Uiteindelijk gingen wij (mijn man of ik, afwisselend om en om een avond), naar aanleiding van de beschrijvingen in het boek, dus gewoon met Noelle in het donker op haar kamertje zitten, namen haar dan in onze armen op schoot en lieten haar lekker uithuilen zolang als nodig was, terwijl we troostend tegen haar praatten. Als ze dan later helemaal opgelucht uitgehuild was, konden we haar zo in bed leggen. Volgens het boek van Aletha Solter "De taal van huilen", moet je een baby namelijk de ruimte geven om zich te uiten en omdat babys alleen via huilen kunnen communiceren, moet je dat niet steeds onderdrukkken. Het is dan ook beter om een baby uit te laten huilen, terwijl het zich veilig voelt in je armen, en een baby niet steeds te sussen door een speen te geven, te wiegen of andere afleiding te geven. Uiteindelijk schijnen baby's op den duur rustiger te worden als ze hun emoties vrijelijk mogen uiten. Anders sla je de emoties, als boosheid, frustratie en verdriet, op in je lichaam en kan het later juist allerlei problemen (bv leer- en/of gedragsproblemen of ziektes) teweeg brengen. Dat laten uiten moet echter wel altijd in de armen van de ouders gebeuren zodat een baby zich helemaal veilig en geborgen voelt, geeft zij aan. Zo schrijft ze namelijk: "Geen aandacht geven aan het huilen van baby's, al is het maar voor vijf minuten, kan maken dat ze zich in de steek gelaten, doodsbenauwd, in de war of machteloos voelen en daardoor kan er een verlies van vertrouwen optreden". Ik vond het destijds wel interessant om te lezen en ik merkte bij Noelle echt dat ze zich na een tijdje doorhuilen meer ging ontspannen en als ze dan later in slaap viel, werd ze vervolgens ook rustiger en vrolijker weer wakker. Als je het bij jezelf nagaat, weet je namelijk ook dat het vaak enorm op kan luchten om eens flink uit te huilen in plaats van je emoties te onderdrukken. En door een baby dus met allerlei middelen te sussen, onderdruk je zijn emoties, waardoor het dus eigenlijk ook de boodschap krijgt dat je je niet mag uiten en dus niet mag huilen. Ik ben dus eigenlijk ook wel benieuwd, wat anderen van deze visie vinden.