Ruim zes jaar geleden ben ik moeder geworden van 'n prachtige dochter. Een half jaar later liep echter de relatie met mijn ex op de klippen. (Vandaar dat ik soms wel reacties geef in deze 'hoekjes', terwijl ik toch gelukkig getrouwd ben.) Waar meestal toch nog wel enig contact is tussen ouders (desnoods ruzieënd) vertrok mijn ex met de noorderzon... Geen adreswijziging, niets... Ik had 'n nulzesnummer van 'm, een oud mailadres en via internet heb ik in 't begin ook nog wel wat gegevens van hem weten te achterhalen. Ik heb van alles gedaan om hem proberen te bewegen om te kijken naar onze dochter, maar niets hielp... Hij gaf geen sjoege, nam een nieuwe nulzes, een ander mailadres en leek van zowel de aardbodem als het wereldwijde web totaal verdwenen te zijn. Uiteindelijk heb ik dus mijn pogingen moeten staken... Hij was onvindbaar. Mijn ex was en is totaal uit ons leven verdwenen, met achterlating van onze dochter en mijn met blauwe plekken bezaaide ziel... Ondertussen ben ik gelukkig getrouwd met 'n lieve man, die ouderlijk gezag heeft gekregen over mijn dochter. Ze draagt zijn achternaam, noemt hem pappa, ze weet dat ze een andere verwekker heeft (we doen daar niet geheimzinnig of negatief over) en over een tijdje gaan we een stiefouderadoptie aanvragen. Het is dus hier goed afgelopen... Nu ben ik drie weken terug voor de tweede keer moeder geworden en de laatste tijd spelen me allerhande vragen en emoties door m'n hoofd. Net alsof er toch weer 'n stukje verwerking plaatsvind... Eén van de vragen wil ik graag stellen aan moeders die iets soortgelijks hebben meegemaakt, dus moeders waarvan de vader van hun kind(eren) van de ene op de andere dag totaal niets meer liet horen... Wat hebben jullie gedaan om hem op andere gedachten te brengen?? Veel? Weinig? Niets? Niet dat ik mijn ex nu weer ga proberen op te sporen of zo, maar dat wil ik graag weten...
Ik heb brieven geschreven, emails gestuurd e.d. ook naar zijn familie toe. maar tot nu toe geen respons gekregen. Ik heb besloten dit nu maar te laten rusten omdat het mij ook veel energie kost en ik steek deze energie liever in mijn zoon Mijn ex komt er vroeg of laat wel achter wat hij mist... en ik denk dat hij zijn "straf" nog wel krijgt mannen kunnen dit toch niet ongestraft doen?
Ik merk dat ik na zes jaar nog steeds de kwetsuren wel heb, maar dat 't me ook minder interesseert hoe mijn ex zich voelt of niet voelt... Wat jij ook zegt: ik heb m'n energie in m'n dochter gestoken en nu in m'n hele gezin en da's goed. In 't begin had ik ook heel sterk zoiets van 'hij gaat nog wel beseffen wat hij mist' en 'dit kan hij niet ongestrafd doen, toch?', maar na zes jaar zijn die specifieke gevoelens gesleten...
Ik heb ook vanalles gedaan, maar wat er niet is, zal er ook nooit komen denk ik. Bovendien denk ik dat je je af moet vragen, wat je dochter mist aan een 'vader' die helemaal geen interesse in haar heeft. Dat kan gewoon niet goed voor haar zijn. Ik snap best hoe je je voelt hoor, maar even rationeel bekeken Gefeliciteerd nog!
Ik ben ook zéér zeker niet van plan oude zaken op te rakelen hoor.. 'k Ben me daar gek... 't Is gewoon wat oud zeer dat wat omhoog komt...
Ik schrok al! Ik vond en vind je echt een sterke dame (van wat ik las dan), ik vond dit er nu niet echt bij passen. Ja, ik weet hoe het voelt .. Vooral nu je een 2e dochtertje hebt gekregen. Het doet zoveel pijn. Dat iemand zoiets moois en liefs niet wilt leren kennen..
Van alles! Mijn ex en ik gingen uit elkaar rond de 6 weken zwangerschap, omdat meneer vreemd ging. Dat was de druppel. We zijn heel bewust bezig geweest voor een kindje. Na 2 jaar een 3 miskramen was ik weer zwanger... Vanaf dat moment dat alle spullen waren verhuisd geen contact. Totdat ik hem zag op het station, hij sprak mij niet aan want ik was met mijn moeder, een vriendin en haar moeder. Toen ik s'avonds thuis kwam had ik een mail, dat hij met mij wou praten. Dat was toen ik ongeveer 16 weken zwanger was. Hij sprak mij aan op MSN en daar hebben we het een en ander besproken. Toen ik een week of 22 zwanger was hebben we voor het eerst afgesproken en nadat hij 2x mij onzedelijk heeft betast is het contact weer weg geweest. Hij kon niet accepteren dat ik niet 'van hem' was en ik vond het zulk grensoverschrijdelijk gedrag dat ik er geen behoefte aan had om hem te zien. Na een maand of wat (meen 2 ofzo) toch weer afgesproken, sindsdien ging het beter, al moest ik steeds weer mijn grenzen aangeven en de laatste 2 maanden hebben we geloof ik elke week afgesproken, ergens wat gegeten om toch te proberen samen een 'normaal' contact op te bouwen voor die kleine. Ik deed het met pijn in mijn hart want inmiddels was er van alles aan het licht gekomen: hij had een kind bij een andere vrouw gekregen en ga zo maar door... Ik had geen behoefte aan contact, maar heb het gedaan voor de kleine meid. Hij wou bij de geboorte zijn, maar dat wou ik niet, dat zou teveel stress geven. Dat begreep hij op dat moment. Hij wou haar erkennen, maar vanwege zijn gedrag wou ik eerst dat hij liet zien dat hij er voor haar zou zijn, ook dat begreep hij op dat moment. Namen heb ik hem bij betrokken, maar steeds lag dat 'briefje' met namen nog thuis. Nee hij zou mij wel laten weten wat hij leuk vond. Uiteindelijk had ik een naam die hij ook leuk vond. Maar ik veranderde van gedachten en hij vond de naam die ik toen ik gedachten had - de naam die mijn dochter draagt - niet leuk! Hij zei: zo heten alle hoeren van curacao. Ok, maar kom maar zelf met namen en dat deed hij niet! (Ja de dag na de bevalling wou hij dat ik haar anders ging noemen, ondanks dat iedereen wist hij ze heette...) Nou nadat de kleine was geboren is hij direct gebeld en is hij gekomen, dat was midden in de nacht. Dezelfde avond kwam hij weer, die week erop ook, die maand er op ook en 3 maanden daarna ook... De frequentie nam aanzienlijk snel af en hij begon verwijten te maken dat hij niet bij de bevalling mocht zijn, haar niet mocht erkennen en de naam is om te kotsen! Ik ben een kutwijf, hij heeft ruzie gemaakt met mijn moeder en ga zo maar door! Hij begon weer handtastelijk te worden. Ik heb behalve deze verhalen zoveel energie en tijd in die gozer gestopt om contact met hem te krijgen voor die kleine, om af te spreken ed. Maar zijn interesses gingen alleen uit naar mij en niet naar die kleine. Ik heb nu dan ook geen contact meer, ik heb zijn moeder (die woont op curacao) foto's gestuurd, kaartjes, maar geen enkele reactie. Een paar dagen voor de bevalling sprak ik haar nog nadat ook zij mij had laten barsten en ik heb haar de waarheid verteld, maar als ze contact wou of die kleine wou zien als ze in Nederland was dan was ze welkom. Maar sindsdien geen teken van leven. Na 3 maanden gestopt met foto's sturen! (ik heb haar geloof ik 3x foto's gestuurd ofzo, elke maand een paar) Ik ben er klaar mee, ben blij dat ze mijn achternaam draagt, ben blij dat ze geen 'rare' naam heeft die hij graag wou (die dag na de bevalling) en ik ben blij dat ik zoveel moeite heb gedaan, want niemand kan mij verwijten maken dat ik het niet heb gedaan... Ik vind het zuur voor die kleine, ik heb veel foto's gemaakt van de momenten dat ze samen waren en die in haar album geplakt, maar wat mij betreft is het klaar nu... Hij stuurde met oud en nieuw: een gelukkig nieuwjaar voor jou en N. ik mis haar heel veel. Een paar dagen later kreeg ik: Ik ga het dit jaar anders doen. Kus! (pardon, wat kus?! dacht ik.. haha) En later nog, nadat ik niet meer reageerde dan ok, kreeg ik: ik begrijp dat je boos bent en altijd zal blijven... Nou ook niet op gereageerd, ik ben niet boos, daar ben ik inmiddels wel overheen! Ik vind het jammer dat het zo is gegaan en dan voornamelijk voor die kleine meid... Nu ik namelijk terug kijk zie ik (en hoor ik) waar hij toe in staat is en wat hij allemaal heeft gedaan!
Ja, onvoorstelbaar is dat... En als ik dan nu mijn man met beide meidjes in de weer zie, dan is dat natuurlijk heerlijk en prachtig (vooral ook omdat hij Noah echt als de zijne heeft geaccepteerd), maar ik vind het voor Noah zo balen.. 'k Heb wel 'n boel gegevens van 'm voor haar bewaard en foto's en zo en we zijn er heel open en eerlijk over, vertellen niet alleen negatieve dingen en zo, maar ik hoop maar dat ik 't goed doe en heb gedaan... @Lola: onvoorstelbaar zeg, dat iemand vreemd gaat terwijl je zo bewust een gezinnetje aan 't opbouwen bent en al zoiets pijnlijks als drie miskramen samen heb beleefd...
@Lola: wat een verhaal joh! Toen mijn ExLief net bij ons weg ging (we waren er die avond achter gekomen dat ik zwanger was van de tweede), had ik erg de behoefte van alles te doen om hem te betrekken. Maar dat heb ik snel losgelaten. Ik vind het mijn taak om de deur open te houden (mijn dochters hebben recht op hun vader), maar het is aan hem om daar iets mee te doen of niet.
Thanks! Met bloggen ben ik ooit begonnen toen m'n dochter zo'n jaar oud was, in de hoop dat mijn ex de naam van Noah zou googelen, dan zo bij m'n blog uit zou komen en getriggert zou worden door de verhalen over haar. (Ik had toen een andere blog, minder anoniem..). Nou, dat werkte dus niet, maar ik heb er wel 'n voorliefde voor bloggen aan overgehouden, haha!
Maar heb je ook toegegeven aan die behoefte, of heb je 't meteen gelaten voor wat 't was? Hoe hou je die deur open voor jezelf?
Heel eerlijk ? Helemaal niets We zijn uit elkaar gegaan toen ik zwanger was en ik heb in het laatste gesprek met hem gezegd dat hij het wel zeker moest weten omdat ik absoluut het type niet ben om achter hem aan te gaan , dat hij deze keuze maakte en ik niet van plan was om bij de pakken neer te gaan zitten en hem na te gaan rennen ... Dit is ook niet gebeurd , ik ben gelijk daarna verhuisd naar een andere woonplaats , ander nummer genomen hij had alleen mijn email adres nog en daar heeft hij nooit gebruik van gemaakt ... Dus nee ik heb er niets aan gedaan , het was mijn taak ook niet vond ik en ik had andere dingen genoeg aan mijn hoofd ...
In eerste instantie wel en na een tijdje sloeg hij compleet om en wilde mij wel maar het kindje niet Zie je het al voor je ?!! Gaat niet lukken natuurlijk ..
Nope, dat gaat nogal lastig natuurlijk.. Sommige mensen hebben wat dat betreft echt 'n kronkel in de kop... Mijn ex wilde Noah wel, was op zijn manier, zo lang wij een relatie hadden, ook best gek op d'r... Alleen hij loog en bedroog zo ontiegelijk veel.. Ik heb hem kans op kans op kans gegeven en na verloop van tijd was de koek gewoon op wat onze relatie betrof.. Ik had nooit verwacht dat hij als gevolg van het feit dat ik de relatie verbrak totaal van de aardbodem zou verdwijnen en zelfs nooit meer naar Noah om zou kijken. Achteraf gezien snap ik dat hij gezien zijn psychische gesteldheid en zijn achtergrond zich niet kon verenigen met het idee van een gebroken gezin. Hij heeft een onrealistisch droombeeld daarover en dat beeld spatte toen als een luchtbel uit elkaar.. Hij kan realiteit en leugen heel moeilijk uit elkaar houden, maar als hij geconfronteerd wordt met feiten die zelfs hij niet meer bij elkaar kan liegen naait hij ertussen uit, zo ook toen.. Dat heeft hij altijd gedaan (gelukkig vooralsnog nooit eerder kinderen gekregen. Hij heeft nu wel weer twee kotertjes erbij, maar ik ben bang dat als die relatie ooit stuk gaat dat precies hetzelfde weer gaat gebeuren...) Ik heb uiteindelijk ook gezegd: 'ik heb je nu lang genoeg alles achter je gat nagedragen en ik ga niet langer onze dochter op een presenteerblaadje aanbieden. Als jij genegen bent interesse in haar te tonen, weet je ons te vinden...' Ik kan een heleboel hebben en vind het ondertussen natuurlijk goed zo, maar ik vind het nog steeds wel erg dat hij die situatie misbruikt heeft om aandacht te krijgen van mensen in z'n omgeving. Hij beweerde bijvoorbeeld dat hij mij vaak gebeld had, maar dat ik de telefoon erop gooide (het was andersom, maar goed..), dat ik had gezegd dat hij niet op Noahs eerste verjaardag mocht komen (heb ik nooit gezegd, want dat had hij nooit gevraagd), dat ik cadeautjes voor Noah weggooide (nooit enig cadeautje gehad voor d'r) en dat ik hem weg hield bij z'n dochter (Euh? Hij heeft zélf gezegd dat hij absoluut géén omgangsregeling met haar wilde! En na die uitspraak heb ik m zelfs nog tijden aan z'n verstand proberen te peuteren dat ik 't daar niet mee eens was!!).. Die trap na vergeef ik hem niet snel, want die heb ik niet verdiend!
Maar is dit niet wat ze allemaal doen , de schuld bij anderen neerleggen en niet bij hunzelf ... en dit heb je zeker niet vediend maar ze doen het puur en alleen om hun geweten te zuiveren en denken daarbij niet aan wie ze pijn doen met hun acties ..
Tuurlijk, dat is ook wel zo... Maar hij had ook gewoon niets kunnen zeggen, in plaats van te liegen.. En ook zovéél te liegen... Maar ja, who am I kidding... 't Is een pathologisch leugenaar, da's z'n aard dus...
Precies , dit draait helemaal niet om jou het is gewoon om zichzelf goed te praten tegenover anderen , je zou nooit een man horen zeggen dat hij zelf een lul is en geen contact meer wil met zn kinderen om de een of andere flut reden , gewoon puur egoisme en dat is toch eigenlijk wel bijna iedere man hier die ik voorbij zie komen in de topics bij alleenstaande moeders en alleen en zwanger ... En dat mensen daar ook nog in geloven in de leugens over jou moet je maar gewoon naast je neer proberen te leggen , ze weten niet beter maar dat neemt niet weg dat ik me wel kan voorstellen hoe je je voelt op dit moment ... Bedenk maar zo , jij hebt het goede gedaan je hebt onvoorwaardelijk voor je kind gekozen en je bent nu happy , hij moet altijd leven met de wetenschap dat hij zn kind in de steek heeft gelaten en geweten of niet dat zal altijd aan hem knagen denk ik ...