mijn vriend heeft ook een fobie alleen hij geeft het niet toe. hij is erg bang dat hem iets overkomt. hij kijkt nooit naar dokterseries (spoed ofzo) ook nooit naar docu's mistery diagnoses kijk ik altijd, of naar van die ziekenhuisafleveringen zoals traumacenter ofzo of hoe heet dat. als hij dat kijkt ligt hij savonds in bed gegarandeerd te hyperventileren tot overgevens toe! dan slaap hij echt niet meer! krijgt zweet aanvallen enzo echt lastig is dat maar hij kan er zelf niets aan doen... ook is heeft hij iets op sociaalvlak. heel raar is dat, want ik ben de sociaalste mens ter wereld en maak met iedereen contact zonder er moeite voor te doen. maar als wij bv met mijn familie naar een pretpark gaan dan moet hij echt een kalmeringstabletje innemen. als hij dit niet doet word hij misselijk, buikpijn, overgeven, word het zwart voor zijn ogen gaat hij heel gek bibberen en hyperventileren enzo... ik weet dat hij een fobie heeft (mss wel 2???) maar hij zegt dat het niets is. vind het zo erg voor hem. die eerste die ik omschreef kunnen we nog wel aan. we zorgen gewoon dat we niets kijken wat met dood of ziekzijn te maken heeft... maar die 2de is echt erg. we gaan nooit eens uit ofzo omdat hij bang is om nieuwe contacten te leggen enzo... njah, vind het erger voor hem dan voor mij... ps... heel verhaal geworden zie ik!
Cola kreeg ik idd ook als tip van iemand, en dat probeer ik dan als ik misselijk ben met inie mini slokjes. Dieren doen me dan weer nietsmisschien omdat ik in een dierenartspraktijk werk.
Goh wat klinkt dat gelijk zwaar maar misschien is het wel het proberen waard. Dus jij hebt totaal geen angst meer om over te geven? Kun je misschien aangeven hoe zoiets een beetje in zn werk gaat? Kan me haast niet voorstellen dat het door praten zal verdwijnen namelijk
Hier nog een klein emetofoobje Heb op mn 16e voor het laatst moeten spugen, van de drank Dus voor mij geen alcohol meer! Als kind moest ik altijd al heel hard huilen als ik moest spugen. Als puber heb ik er bijna een eetstoornis aan over gehouden ("nee ik eet niet want dan word ik misselijk") In mijn studententijd heb ik regelmatig 's nachts de keuken opgezocht om met mn rug tegen de ijskoude wasmachine aan te hangen zodat de misselijkheid af zou zakken. Soms boven de pot gehangen omdat het er dan verd*mme maar eens van moest komen maar natuurlijk verdween de misselijkheid dan op slag. 1,5 jaar geleden in Afrika voedselvergiftiging opgelopen, vriendlief bijgestaan toen hij boven de pot hing, glaasje water gehaald enz. Dat was al een enorme stap voor mij! Maar zelf steeds diep in en uitademen om niet te hoeven spugen. Resultaat: vriendlief was er na 1 dag vanaf. Ik kon 3 dagen op de wc zitten omdat het er van onderen uit kwam. Ook geen pretje! Maar hoe ga ik dat in godsnaam doen als ik straks zwanger raak??? Oh en al die verhalen over de buikgriep! Ik ben er zoooo bang voor dat ik nu bijna weer niks durf te eten Ps. tijd voor een emetofoben topic? Ps2. zijn jullie trouwens bekend met Stichting Emetofobie :: Index
Bekend met dat forum, maar als ik er lees draait mn maag al om soms. Klinkt heel raar want ze zijn juist heel voorzichtig, maar het feit dat het alleen om kotsen gaat kan ik niet hebben. Ook hoor je daar vaak de nieuwste virussen die rondwaaien
Hier ook iemand met een fobie: naalden en spuiten! Tijdens het spuiten voor onze icsi ging het steeds wel beter, maar nadat ik met ernstige overstimulatie in het ziekenhuis kwam, en lek werd geprikt op de pijnlijkste manieren. Is het weer helemaal terug. Was al blij dat met de cryo tp dat bijna niet hoefde.
Ben zelf gelukkig niet vaak misselijk geweest tijdens mijn zwangerschappen, maar wanneer ik het was heb ik echt veel tijd doorgebracht in de deurpost om frisse lucht binnen te krijgen. Heb zelfs een tijdje terug s'ochtends op een zondag in mijn pyjama op het balkon gezeten terwijl het vroor Dat forum durf ik niet te bekijken eigenlijk
Nee klopt, te confronterend. Maar toch kijk ik er elke keer als de BG rond gaat. Stom eigenlijk want dan maak ik mezelf nog gekker
Ook wel herkenbaar hoor, net zoals dat als iemand moet overgeven dan kijk ik soms ook terwijl ik het dus vreselijk vind
Hmz, inderdaad, om toch te denken daarna "zie je wel dat het niet zo erg is" en het vervolgens de hele dag niet los kunnen laten en je beroerd voelen... grrr... stomme fobie!
Oooh ik ben dus niet de enige die super bang is om te spugen. Het beheerst mn leven niet, maar zodra ik iemand zie kotsen of hoor kotsen ben ik weg. Als ik kots opstraat zie dan ren ik ook weg !' Ik raak helemaal overstuur als ik moet spugen, tis nu gelukkig in feb 2007 dat ik voor 't laatst heb gespuugd heb en daarvoor in 2000, op een grote vissersboot ( waren we gezellig met zijn drietjes om beurten na de railing rennen om over te geven haha ) (en ook nog in 2006 door alcoholvergiftiging, maar toen was ik buiten bewustzijn, dus niets van gemerkt ). Soms heb ik het ook zo zuur dat er gewoon een golf naar boven komt, maar die slik ik weg. Ik ben zo bang om te spugen en ook om te stikken. Ik ben dus ook als kleine meid gestikt in mn spuug. Voor buikgriep ben ik niet bang, als ik buikgriep krijg is het voor 1 a 2 dagen en alleen van onder. En buiten de deur eten kan ik ook gelukkig. Ik denk dat ik een aardig sterke maag heb. Dus geen fobie hier ervoor, maar wel heel bang, en nu ik dit typ word ik al misselijk en ben ik wel bang dat ik zo ga spugen. Edit: Owja en in 2005 ofzo ook nog gespuugd, mn keel amandelen waren verwijderd en ik heb al dat bloed wat er uit die wond kwam uitgespuugd. Ik ben zo blij dat ik nog suf en slaperig was van de narcose. Want als ik dat bruine oude bloed voor me zie wat uit mijn keel is gekomen, denk ik echt hoe heb ik dat kunnen overleven ?!
Wat fijn dat er zoveel emetofobiemeiden zijn!!! Nouja eigenlijk niet maar dan voel je je tenminste niet zo'n mafkees. Ik heb gedragstherapie gehad, ook wel cognitieve therapie. Je leert om anders over je angst na te denken als het ware. Maar je moet wel echt een goede klik met je therapeut hebben, dat is echt heel belangrijk. Ik was het op een gegeven moment zo zat dat ik mezelf ook ging uitdagen. Ik ging vermijdingsgedrag vertonen, zoals bijv. heel weinig eten. Ik durfde bijv.ook niet in een drukke menigte te gaan staan waar ik niet 1,2,3 weg kon. Opeens ging er een knop om en dacht ik:'Kom op, ga er staan, wat is nou het ergste wat er kan gebeuren? Ga ik eraan dood? NEE!' Een tijdje later ging mijn hond over z'n nek en heb ik mezelf gedwongen er naast te blijven staan. Weliswaar met mijn neus dicht en keihard LALALAL-end, maar ik heb mezelf tot het uiterste gedwongen om te blijven staan. Weer wat later heb ik gekeken terwijl hij k....... (Een gewone confrontatie therapie vond ik te ver gaan.) En nu als het op tv gebeurd doet het me "weinig". Dat wil zeggen, ik krijg wel een adrenalinekick, maar raak niet in paniek. In het echt vind ik het nog wel erg moeilijk, maar ik analyseer het probleem. (Het ergste wat er kan gebeuren is zojuist gebeurd, en ik ben het zelf niet maar iemand anders, er is geen reden om aan te nemen dat ik moet, ik voel me gezond) Isa eet inmiddels vast voedsel maar ik heb het idee dat het geleidelijk aan "vaster" is geworden als het gebeurd, dus dat ik er als het ware in mee ben gegroeid. Ik doe "er" gewoon niet aan. Als er buikgriep heerst komt het er bij van achteren uit, maar niet van boven. Ik kan het denk ik niet eens meer, waarschijnlijk heb ik dat vermogen geblokt. Heb al in geen jaren meer gesp.... Maar meiden, er zijn zoveel mensen die dit hebben! Mocht het een schrale troost zijn. Probeer echt een goede therapeut te vinden, het is het niet waard om mee rond te blijven lopen. Ik ga nu bij clubs een emetofobenclubje oprichten voor degene die daar behoefte aan hebben.
ook ik heb een angst fobie voor bacterien sinds ik mijn kleine man heb ben ik zo bang dat hij wat krijgt als maar iets vies raak ik helemaal in de stress zo heb ik ook allemaal rituelen om bepaalde dingen te doen zodat de rest dat niet vies wordt ik heb dit sins ik mijn kleine boef heb ik stond de eerste dag dat ik uit het ziekenhuis was met mn hechtingen de koelkast te soppen omdat zijn flesje daar in moest en niemand die me daar weg kon krijgen voordat het ook schoon was terwijl ik op bed moest liggen ivm hellp syndroom en heel rustig aan moest doen dat was de voorwaarde om naar huis te mogen dat is bijvoorbeeld 1 voorbeeld nu gaat t al stukken beter hoor maar ben er nog lang niet ik wil bijvoorbeeld dat die kleine van mij onbezorgd kan rondkruipen zonder dat ik me druk maak dat iemand daar met zijn vieze schoenen heeft gelopen en dan in paniek te raken ook weet ik dat kleintjes daartegen moeten kunnen en kunnen maar t zit echt in mn hoofd hiervoor was ik er echt niet bekend mee ik heb wel meteen aan de bel getrokken want had zoiets dit kan gewoon niet maar ja kom er maar eens vanaf alleen lukt dit je niet dus ik raad iedereen aan zoek hulp want voordat je zover bent dat je het krijgt ben je ook alweer 7 maanden verder ik sta nu nog steeds op een wachtlijst en waarschijlijk kan ik in maart pas beginnen met de therapie iedereen succes hiermee liefs kim
Muizen Als ik op tv al een muis zie (zelfs in een tekenfilm) barst ik in tranen van angst uit. Als ik er in het echt een zie word ik helemaal panisch en doodsbang
Zelf heb ik last gehad van Algofobie (angst voor pijn). Het was dus ook heel naar toen ik de horen kreeg zwanger te zijn (was aan de pil)... Ik was voor alles klaar, keek zo naar de baby uit, maar was als de dood voor de pijn! Uiteindelijk maakte ik me elke dag zorgen... De bevalling zelf heeft toen maar liefst 5 dagen geduurd, en ik had constant weeen. Op woensdagmorgen braken de vliezen, en ik werd pas op zaterdagmorgen ingeleid via een gel. Toen dat na 25 uur pas werkte kon ik op zondagmorgen aan het infuus om de weeen op te wekken. Ik had steeds pijn, maar na de bevalling was ik alles kwijt!!! Ik ben nu niet meer bang voor pijn. Het klinkt heel vreemd, het was net alsof ik het nodig had, zo'n lange bevalling!
ik ga vandaag op kotstherapie maar dan alternatief. Dus niets met plaatjes. Heb hier al goede ervaringen gehad met andere dingen. Nel van der Harst - Vitaliteitstherapeute Ben benieuwd. (ga het niet opzoeken hoor als ik ervanaf ben) maar als me dochter een x moet spugen en ik niet meer bang dan zal ik het laten weten)
Ik heb vreselijke liftangst! Het is te herleiden naar claustrofobie, maar dat is in het dagelijks leven vrij makkelijk te omzeilen (behalve dan bij toiletten in het openbaar, dan zit ik er met hartkloppingen omdat ik bang ben dat de deur niet open gaat!). Maar de lift is vreselijk. Ik durf alleen in glazen liften, al het andere niet. Ik ging woensdag voor het eerst bij mijn zus langs in haar nieuwe huis, zij woont op de 12e verdieping! Dat was me een uitputtingstocht en nu al dagen rugpijn! Ik weet ook dat het helemaal niet reeel is, dat je altijd wel gered wordt als je vast zit, maar op het moment dat ik een lift zie, krijg ik het al spaans benauwd...soms denk ik eraan therapie te volgen om de angst straks niet op mijn kinderen over te brengen! Zelf heb ik het trouwens niet van mijn ouders, ik heb het echt al vanaf mijn 4e ofzo.