Hoi, Die leuke jeugdrechtbank heeft mijn ex bezoekrecht gegeven, elke week 1 dag van 10 tot 19u (en hij woont dan ook nog eens 100 km bij ons vandaan) Onze dochter is amper 10 maand oud en de keren dat ze elkaar al hebben gezien kun je op 1 hand tellen. Om een lang verhaal kort te maken, hij heeft ons in de steek gelaten toen ik net zwanger was, me heel de zwangerschap bedreigt enz, nooit gekomen (ben diverse keren opgenomen wegens allerlei complicaties)... Telkens als ze bij hem is geweest heb ik de nacht erop problemen, ze slaapt niet, als ze slaapt komt ze al huilend wakker en ze is echt lastig de dag nadien. Ik ben er zeker van dat ze te klein is om wekelijks een volledige dag bij hem door te brengen. Graag wil ik dat ook bespreken op de jeugdrechtbank maar weet iemand naar welke dokter ik met haar moet gaan? Zodat ik een doktersattest kan voorleggen dat ze dus werkelijk met stress zit. Een gewone kinderarts of een psychologe?
Wat vervelend dat je kleine meid zo van slag is, ze zit natuurlijk ook midden in de eenkennigheidsfase. Zouden ze niet gewoon nog aan elkaar moeten wennen?
als je een attest wilt kan je het best naar een kinderpsycholoog gaan maar hou er wel rekening mee dat er wachttijden zijn van een aantal maanden, denk ook niet dat ze er veel rekening mee gaan houden op de jeugdrechtbank je ex zal recht blijven hebben op die ene dag maar mischien kan je wel voorstellen dat hij naar jou toe komt om haar te zien en jij niet naar hem. is gemakkelijker aan te kaarten dat ze zo onrustig is door de verandering van omgeving en de reistijden die je dervoor moet maken succes
schandalig dat ze n kind van 10 maanden elke week 200 km laten reizen om n dag daar door te brengen! snap niet dat hij dan niet n dag naar jou komt om dan bij jou door te brengen met zn dochter! zodat ze samen met jou kan wennen aan hem als het dan toch moet..
ik denk precies zo !! mijn ex en ik hebben niets via rechter of zo geregeld. na een tijdlang geen contact is vanaf eind november mijn ex weer in beeld. Ik heb hem gewoon gesteld je mag je zoontje zien maar in bijzijn van mij bij mij thuis. hij woont niet eens zover, maar toch. mijn ex komt elke week ongeveer 3 uur bij mij thuis en dan merk ik het zelfs al beetje aan mijn zoontje... vermoeider en meer van slag. zoontje vind het spelen met papa wel ok hoor maar zoekt mij nog op. dus ik blijf er gewoon op afstandje bij. zoontje kan me opzoeken maar kan ook met papa spelen. hij is nu 13½ maand.
jemig wat lastig zeg! Ik zou gewoon gaan praten ook met je ex! en zelf gewoon rustig blijven en de kleine even dr gang laten gaan.
Een kind, zeker een jong kind, moet acclimatiseren als het ergens anders is, bij 'n ander persoon. Mag het kind daar dan van slag van zijn? Zou je zelf ook niet even moeten wennen? Mijn dochter kan bij wijze van al van slag zijn als ze een dagje bij oma is geweest (en zij is zes), da's voor mij écht geen reden te zeggen 'nou oma, je mag d'r alleen maar zien onder mijn supervisie' of een psycholoog in de schakelen... En we brengen wel onze kinderen vanaf tien weken rustig elke week opnieuw naar 'n kdv, maar zo gauw het naar pappa gaat is 't een reden zaken met de jeugdrechtbank en een psycholoog te gaan bespreken??? De afstand, daar zou je misschien wat mee kunnen, maar ik denk dat de rest wellicht iets teveel gestoeld op eigen emotie en gekwetsheid. Terechte emotie, terechte gekwetstheid en neem je tijd dat te verwerken, maar ga géén stappen zetten waar je kind de dupe van gaat worden... Wees gewoon een lieve mamma voor d'r als ze weer thuiskomt, ze heeft je hard genoeg nodig dan.
deels mee eens hoor... maar niet helemaal een kind van 10 maanden en dan een rit van 200 km liefst elke week en ja tuurlijk mogen kinderen even van slag zijn, hoort erbij hangt af van de mate waarin en wellicht is het wel prettig dit op te kunnen bouwen betreft eigen emotie tuurlijk speelt dit mee... maar die pikken de kinderen ook op, dus is het goed dat je je zefl ook goed voelt bij een besluit, dit is o,.a. een van de redenen dat ik heb gezegd ik wel wat vertrouwen krijgen in de situatie na alles wat er is gebeurd dus gebeurt het bij mij thuis waar ik erbij ben, vind daar niets raars of gemeens aan. ik heb het niet via rechtbank gedaan, wel in overleg uiteindelijk maar toch. Ik zie het zo... ik heb niet gekozen voor de situatie het alleen te moeten doen... ex is weggegaan en wilde niet meer hij is maandenlang weggebleven en wilde na dat ik contact opnam weer contact met kleine. nu bouw ik dat contact samen met hem voor de kleine dus weer op maar dus wel nu nog bij mij thuis. Ik vind het niet vreemd dat je na alles wat er gebeurt is voorzichtiger bent en weer wat vertrouwen wil krijgen gaat wel om je kind immers en ja je brengt je kind ook naar opvang of wat dan ook; daar naar waar je vertrouwen hebt. dat moet dus wel goed zitten en door gebeurtenissen moet dat vaak inderdaad weer even herstellen enz. moet je wel de tijd en ruimte voor krijgen dus vind ik persoonlijk.
Mijn dochter slaapt nog steeds de nacht na haar dagje bij papa slecht en is de volgende dag prikkelbaarder, ze is nu ruim 2 en we doet dit al een jaar. Toch weet ik dat ze geniet van dr dagje bij papa en hij ook en ze hebben t prima samen. Maar wat net al gezegd is, ze moet wel weer acclimatiseren als ze thuis is natuurlijk. Gelukkig ben ik de dag erna gewoon thuis en doen we het rustig aan. Ik weet natuurlijk niet wat 'jouw verhaal' is en kan alleen vanuit mezelf praten. Hoe moeilijk ik t soms ook vind, mijn ex heeft net zoveel recht op tijd met zn kleine als ik en mijn dochter heeft recht op haar mama én haar papa. En dan zet ik mn eigen gevoel dus maar opzij. Maar nogmaals, dat is in míjn situatie zo, dat kan voor iedereen anders zijn. Als ex nooit naar kind omkijkt of als ie agressief is ofzo, is het natuurlijk andere koek.
@mamametzoon: O, maar ik vind het ook niet meer dan logisch dat 't vertrouwen weer wat hersteld moet worden... Zou ik zelf net zo goed hebben... Ik proef in jouw verhaal dan ook heel wat anders dan dat in van de ts... Ik heb zodoende alleen even zitten mijmeren over de post van de topicstartster en kwam op die reply... In 'n ander geval had ik de eerdere reply van mij aangepast, maar dat gaat hier niet.. @algemeen: 100 km is trouwens ongeveer een uur rijden en da's te doen met 'n kind van tien maanden, vind ik... Met het openbaar vervoer vind ik 't 'n ander verhaal, omdat je dan vaak met overstappen zit... Maar misschien dat 't een idee voor ts is het (in overleg) af te wisselen, de ene week bij haar thuis, de andere week naar pappa toe... Ik vind wel, of iemand nou wel of niet gekozen heeft voor een situatie: het kind kiest er zéker niet voor en heeft natuurlijk- uitzonderingen daargelaten, begrijp me niet verkeerd- primair recht op moeder én vader, ongeacht wie het uiteengaan in gang heeft gezet.. Het feit dat iemand niet meer met de ander verder wil, maakt iemand immers nog niet per definitie tot een slechte ouder..
nee je hebt ook gelijk. is per situatie ook wisselend natuurlijk kan bij mij alleen vanuit mij praten. in het algemeen vind ik ook dat als het gaat een kind vader en moeder moet leren kennen... daarom ook juist de pogingen het te proberen. al zijn er de leugens en angsten... ik kijk of het wel wil lukken. en tja dan maar even gevoel op die momenten opzij.
voor het kind is hij wel een compleet vreemd persoon ik vind dat het kind aan hem moet wennen in haar eigen omgeving! er wordt veel teveel gevraagd van n kind van 10 maanden! ze moet eerst 100 km reizen dan wordt ze in n vreemde omgeving geplant met n volslagen vreemd persoon voor haar waar heel andere regels gelden dan thuis dit kan niet goed zijn voor n kind! hij koos ervoor haar in eerste instantie niet te erkennen dan vind ik dat hij ook maar de moeite moet doen zijn dochter aan hem te laten wennen via de regels van de moeder! vind het onverantwoord en onterecht dat de rechter zo dom besloten heeft! onder zulke omstandigheden lijdt n kind pas.
Even in z'n algemeenheid: Een kind kan ook wennen op 'n kdv, bij wildvreemde mensen. Of komt de juf van 't kdv ook eerst even een paar weken thuis bij 't kind, om 't te laten wennen? Wie moet er in dit geval dan wennen? Het kind? Of moet mamma wennen aan 't feit dat ze haar kind eens per week moet afgeven aan iemand waar ze zelf zo door gekwetst is? Een kind kan ook wennen bij bijvoorbeeld opa en oma, die óók andere regeltjes hebben en dat vinden de meeste ouders doodnormaal... Een kind dat vader elke week ziet went vanzelf, dus als dat een paar weekjes doorgaat, is pappa geen wildvreemde meer. Daar moet 'n koter bij 'n kdv of oppas ook doorheen en dan vinden we 't normaal, maar als 't naar pappa moet gelden er ineens heel andere psychologische processen bij een kind? En naar oppas of kdv brengen we onze kinderen nog veel jonger naar toe, dus 't gaat er duidelijk niet om dat 'n kind daar te jong voor is, maar dat men vindt dat pappa niet goed genoeg is... Een kind lijdt niet onder een omgangsregeling. Het lijdt eronder als ouders daar niet fatsoenlijk mee om kunnen gaan... TS zegt overigens nergens dat haar kind niet erkend is en ik lees ook nergens waaróm er zo lang geen contact is geweest of wie dat gebrek aan contact 'veroorzaakt' heeft...
Tuurlijk, je hebt gelijk... Blij nou? Ik heb mijn zegje gedaan en mijn -niet veranderde- mening gegeven en ik zie geen nut deze discussie verder aan te gaan. No hard feelings verder.
tja niet iedereen deelt jou mening en ik snap best dat dat jou mening is gezien jij aan de "andere kant" staat met je man maar niet iedereen is jou man en er zijn ook mannen die het niet goed aanpakken en tja mijn mening is dat die mannen idd geen recht hebben want we hebben het over n mensenleven niet over n parkietje.
het zal gewoon erg situatie afhankelijk zijn en ook kindgebonden tuurlijk spelen allerlei factoren een rol en ja een kind kan ook wennen aan opa en oma en opvang en ja een kind zou dus ook kunnen wennen aan een vader het zal dus met name gaan om is die vader goed genoeg / te vertrouwen en dat is natuurlijk afhankelijk van hoe dingen voorheen zijn gegaan en ervaringen. en ja ik ben ook een voorstander van rustig aan en laten wennen, maar ieder moet doen waar hij / zij zich zelf goed bij voelt want immers.... voel je je als moeder rot bij de situatie dan zal een kind daar uiteindelijk toch ook hinder van ondervinden.... voelen ze aan.
Laat het duidelijk zijn dat er geen enkele cel in mijn lichaam is die 'gekwetst' is. Mij draait het om mijn dochter. Wat beste is voor haar op haar leeftijd. Kdv gaat ze sinds ze 3 maand oud was en geen besef had wie wie was. Haar vader ziet ze sinds ze 8 maand was, en wel degelijk beseft wie wie is. Als ze terugkomt van bij hem en ik ga bv met haar naar buiten en er komt een auto in de straat gereden, wees er maar zeker van dat ze begint te huilen. Het is gewoon veel te kort op elkaar elke week, dat is mijn punt. Mijkeltje, ik vind niet dat je zo uit moet halen naar me alsof ik een egoistische moeder ben, jij kent mijn situatie helemaal niet, in tegenstelling tot Female en verscheidene andere leden. Het welzijn van mijn dochter is mijn grootste zorg, sowieso gaat ze naar hem, maar het moet gwn redelijk blijven.