hallo dames, ik zal me even voorstellen; ik ben claire, 26 jaar en nu 14 weken zwanger van de '1e'! 2 jaar na een miskraam bij 12 weken zijn we opnieuw zwanger de reden waarom ik dit onderwerp begin, is dat ik zelf manisch-depressief ben en benieuwd ben naar hoe andere meiden met een depressie hun zwangerschap of kinderwens beleven. ik heb er voor gekozen om met mijn medicatie te stoppen, dit natuurlijk zolang het goed blijft gaan, stabiliteit boven alles. op dit moment is het leefbaar en ik wordt in de gaten gehouden. maar natuurlijk is daar ook de keerzijde, en vind ik erg moeilijk. Ik heb weer veel last van 'angsten en paniek' (buiten de onzekerheden als zwangere) en merk dat ik weer meer moeite moet doen om 'normaal te functioneren' ik probeer per dag alles te behappen. Ik hoop dat als er meer meiden zijn in dezelfde situatie's, we elkaar hier een beetje kunnen steunen.
hoi hoi! Ik slik al 11 jaar antidepressiva na een depressie en een straatfobie die 2 jaar duurde. Ik mocht het doorslikken tijdens de zwangerschap en moest in het ziekenhuis bevallen. Ons zoontje heeft uit voorzorg 48 uur op de couveuse afdeling gelegen, maar had nergens last van! Ik heb tijdens mn zwangerschap nergens geestelijk last van gehad. Hij is nu 9 maanden oud en toen hij 7 maanden was had ik het wel moeilijker omdat ik vermoeid was. Dan speelt het altijd een beetje op!
nog steeds goed. Ik slik nog steeds remeron, maar kan gewoon functioneren, werken en voor Jens zorgen. mn straatfobie is weg. Moet wel op mn ademhaling letten, kan niet goedtegen stress en moet op tijd naar bed, naders voel ik me minder goed!
Hoi Graag wil ik ook reageren. Sinds vorige week weet ik dat ik ppd heb. Momenteel heb ik het er nog erg moeilijk mee om het te accepteren. Ook kan ik er met maar weinig mensen over praten omdat de meeste er weinig van begrijpen en het ook niet echt kent. Ik slik nog geen medicijnen. Over 1,5 week ga ik weer voor controle en dan wordt er gekeken of het wellicht wel nodig is. Ook word ik nu onderzocht of ik niet ook nog een tekorten heb aan bepaalde stoffen in mijn lichaam. Dit is mijn 1e zwangerschap. Groetjes Abeltje
ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt, ik heb mijn uiteindelijke diagnose ook pas een jaar. Vooral in combinatie met zwangerschap, wat op zich al voor je lichaam en hoofd een verwarrende periode is, is het moeilijk om balans te houden. Ik merk elke dag de nadelen van mijn depressie en angsten. en ben helaas nog niet zover dat ik er 'beter' mee om kan gaan. En dat maakt mijn zwangerschap niet bepaald leuker En gelukkig krijg ik begrip van mijn man en moeder (zelf ook manisch depressief) maar verder met vriendinnen kan ik er niet echt over hebben. En dan is er altijd nog 'het idee' dat je op een roze wolk zit wanneer je zwanger bent, terwijl ik wordt gedomineerd door angst (buiten zwangerschaps gerelateerde angst) en mijn depressie/manie's. De reden waarom ik geen medicijnen nu slik, is ook omdat ik zo afgestompt raak, dat t me niet uitmaakt of ik hele dagen in bed blijf of zelfs bij wijze van, ga bungyjumpen! En dat samen dat ze bij mijn medicatie niet weten wat t met zwangerschap doet, heeft me doen besluiten (zolang ik relatief 'normaal' blijf) om nu te staken met mijn medicatie. Ik hoop dat je over anderhalve week iets meer weet! en hoop dat er iets uitkomt wat voor jou werkt!
wat fijn dat dat goed werkt voor jou! mag ik vragen of je naast de remeron ook therapie hebt gehad? ik heb verschillende pshyco-therapieën gevolgd en cognitieve therapie en trauma-verwerking. wat me wel een stuk verder heeft geholpen! voel je je soms beperkt, of heeft t voor jou 'bevrijdend' gewerkt? en hoe reageert je omgeving?
Hoi Claire Fijn om je ervaringen te lezen met de medicijnen. Zelf heb ik nog nooit iets geslikt tegen depressiviteit dus ik heb geen idee wat het voor effect heeft. Ik weet wel dat als het zo door gaat bij mij, het nog 24 niet zo leuke weken worden en daar zie ik erg tegenop. Volgende week laat ik me weer adviseren hierover. Gisteren heb ik bloed geprikt en vandaag heb ik een afspraak met de verloskundige, waar ik dit ook ga bespreken. Ik ben nu 6 dagen thuis van het werk en merk wel dat dit rust geeft, ookal vind ik het erg dat ik nu niet kan werken.
@claire24. Ik heb cognitieve therapie gehad, 5 jaar lang. Echt kijken hoe je reageert op dingen, waarom en hoe het anders zou kunnen. Ik had een laag zelfbeeld en heb teveel fantasie. Dus kan me van te voren al druk maken overdingen die zouden kunnen gebeuren en me het helemaal inbeelden hoe het dan gaat. En altijd in het negatieve natuurlijk! Ik ben nu vatbaar voor stress en te weinig slaap. Daar kan ik niet tegen. En ik betrek alles op mezelf. Wordt er een collega ontslagen, dan voel ik me rot etc etc. Ik heb lang getwijfeld om zwanger te worden. Depressies zitten in mn familie en ik was/ben bang dat die kleine dat ook zou krijgen. daarnaast was ik bang dat ik het niet aan zou kunnen. Maar hij is nu 10 maanden en ik kan het!!! En het gaat goed!
hoi abeltje ik ben even offline geweest omdat het niet goed gaat met me. mijn depressie is hevig aan t terug komen, en kan daardoor niet goed meer functioneren. Ik heb mn pshyg gebeld en waarschijnlijk wordt ik weer op medicatie gezet en de intensiviteit van mijn therapie verhoogd. ik denk dat ik op prozac wordt gezet, omdat dat 1 van de veilige anti-depressiva's zijn tijdens zs. wat ik hiervoor slikte (seroquel) mag niet in mijn dosering tijdens zs. ik herken wat je voelt, en ik zie nu ook zwaar op tegen de rest van mn zwangerschap ik had zoooo erg gehoopt dat t niet nodig zou hoeven zijn ik werk op dit moment nog maar 1 dag in de week, hoewel dat al bijna niet te doen is. Ik ben eigenlijk afgekeurd, maar klus een beetje bij voor de kleine, dus vandaar. maar opstaan kost me al teveel op dit moment... Ik ben benieuwd hoe je gesprek is gegaan en hoe t nu met je is?
hoi poohbear, cognitieve therapie heb ik ook gehad, mijn ervaringen zijn gemixt erover, want wanneer ik in een manie zit, neemt mijn gevoel de overhand en vind ik t erg moeilijk om anders te reageren. maar ik heb er ook goede dingen geleerd; vooral om mezelf vragen te stellen wanneer ik irrationele angsten heb bijv. goed te horen dat je er zoveel aan hebt gehad! de twijfel om zwanger te worden had ik ook. ook bij ons zit het in de familie, en heb mijn moeder al een aantal keer bijna verloren aan deze ziekte (zelfmoordpogingen) ook een aantal zussen van mijn moeder hebben t zelfde. en ik ben ook bang om iets door te geven aan de kleine zoals je hierboven kunt lezen gaat t nu niet goed met me, en vind t fijn te lezen dat t goed met jou en de kleine van je gaat! ik hoop dat er op korte termijn iets veranderd, want ik voel me erg rot. Ik heb aan de bel getrokken, en meer kan ik op dit moment niet doen. t is afwachten wat er gaat gebeuren met mn medicatie en therapie. groetjes claire
@claire, sterkte meid! Bij ons zitten depressies ook in de familie. Ik heb geen manies hoor. Maar ik voel me de laatste weken ook minder goed. Hoop stress gehad en dat geeft gelijk een naar gevoel... Geef de moed niet op he. Je vecht nu ook voor je kindje. Mijn grote angst is altijd dat ik niet goed voor hem zou kunnen zorgen en dat Jeugdzorg hem dan afpakt of zo...slaat nergens op, maar ben er altijd bang voor.
@poohbear; vervelend dat je je de laatste tijd weer wat minder voelt. Ik snap jouw 'angst' heel goed, ik denk er ook regelmatig aan, als ik in een depressie zit, vind ik t al moeilijk om alleen voor mezelf te zorgen! je leeft in 2 werelden, want als je je goed voelt kan je ook gewoon de wereld aan! hoe zit jouw partner (als je die hebt) hierin? gelukkig steunt mijn man me erg goed, daar heb ik echt mazzel mee.
Mijn man steunt me ook erg, maar hij kent me van na de depressie. Hij weet niet hoe ik er aan toe was...ja van horen zeggen! Mn angsten slaan nergens op, niet reëel maar ze zijn er soms wel. gelukkig gaat het nu weer goed.
ik snap het heel goed. mijn vele angsten zijn vaak ook niet reëel, maar ja dat weet mn hoofd wel, maar leg dat maar mijn gevoel ns uit! ben je al lang samen met je man? ben je nooit bang dat je weer een keer zo'n heftige depressie krijgt? en omdat je man je nooit zo heeft meegemaakt, lijkt me die gedachte erg eng! maar ik neem aan dat jullie een stabiele relatie en gezin hebben, dus dat zal wel goed zitten toch? ik heb mijn man net voor een heftige depressie leren kennen, dus hij viel bij wijze van met zn neus in de boter! gelukkig is hij bij me gebleven, en is onze relatie alleen maar sterker geworden, maar hij had ook gillend kunnen weg rennen (t was echt heftig) ik ben blij dat het nu zo goed met je gaat, dat geeft me wel hoop voor mijn gezinnetje in de toekomst. liefs claire