Hey meiden, ben ik weer, haha. Ik heb al enkele maanden een lijstje met "9 tips voor een positieve levenshouding" op de deur van mijn koelkast hangen misschien zitten er ook wat nuttige tips voor jullie bij: 1) Leer de gewoonte aan om te focussen op wat goed is in uw leven. 2) Geven uzelf en anderen regelmatig een compliment. 3) Besef dat je niet perfect hoeft te zijn. Een mens mag fouten maken. 4) Perfectie is één van de grootste struikelblokken voor een positieve houding. 5) Lach eens om jezelf en je fouten. Humor ontspant en relativeert 6) Roep regelmatig positieve en fijne belevenissen uit het verleden op. 7) Steek energie in vertrouwen. Zeg 's ochtends bijvoorbeeld tegen jezelf: ik vertrouw erop dat het vandaag een mooie dag wordt. 8. Probeer als je jezelf rot voelt, positieve acties te ondernemen. Het voorkomt een negatieve spiraal. 9) Maak tijd voor stilte en bezinning. (bijv. meditatie) In de stilte kom je dichter bij jezelf en ervaar je geen gespletenheid of onvolledigheid.
heey kimtijn geweldig die tips voor een positieve levenshouding. Ik ga die denk ik ook eens op de koelkast plakken. Hoe gaat ie verder met je?
Hier gaat het wel goed, weer uitgeklust voor deze maand dus nu weer afwachten, pfff. Maar ik zie dat jou wachttijd nog korter is, heb je er een goed gevoel bij deze maand?? Ik heb dat nu wel dus hoop echt dat het nu wel raak is. Aankomend weekend heb ik een druk weekend, iedere dag één of meerdere afspraken en dat geeft wel wat spanning maar ik laat het gewoon op me afkomen, gaat het niet kan ik nog altijd afzeggen. Mijn man moest vandaag naar het ziekenhuis en ik ben bewust meegegaan om te oefenen. Dat ging heel goed en dan ben ik ook weer trots op mezelf . Ik heb vooral moeite met wachten dan bouwt bij mij de spanning op en dan zit ik steeds minder op mijn gemak maar dat ging vanmiddag gelukkig goed.
ik voel wel al vanalles maar dat heb ik iedere maand dus ik durf niet meer te hopen. Ik heb na mijn keizersnede zo'n gevoelige buik blijven houden en verklevingen dus dat maakt het erg verwarrend. Super dat je mee bent geweest kun je idd weer trots zijn op jezelf. Ik ben vandaag met de auto gereden om boodschappen te doen was ook zo trots als een pauw op mezelf. Hebben we allebei een dikke pluim verdient vandaag.
Hey meiden, Heb even een k?t-moment. Ik sta op het punt om naar vriendinnen toe tegaan voor een meidenavond maar de spanning neemt toe waardoor mijn buik ook weer raar aan het doen is, Hierdoor heb ik constant het gevoel dat ik naar de toilet moet vanwege diarree maar dat is helemaal niet zo. Ik heb bij mijn bevalling een totaal ruptuur opgelopen waardoor mijn sluitspier niet meer voor 100% functioneert en mijn nachtmerrie is dan ook dat ik aan de diarree raak op een andere plek waardoor ik te laat bij de wc zal zijn. Ik heb ook nog eens een chronische darmziekte waardoor mijn darmen nogal heftig kunnen reageren op bepaalde dingen en door stress neemt dat toe. Aaaaaaaaah, zo dat moest ik even kwijt, ik ga wel gewoon want ik laat me niet gek maken maar het is nu even zo'n klote gevoel, jullie snappen wel welk gevoel ik bedoel. Ik ben dat gevoel helemaal beu, hadden we er maar een aan/uit knopje voor dan zorgde ik dat het met tape vastgeplakt zou worden en dat ie nooit meer op aan kon springen.
heey meid, Ik ken dat gevoel ik heb dat ook want wij gaan vanmiddag met ons dochtertje naar een carnavalszitting ik ben de hele week al bloednerveus. Maar ik zet toch door ik erger me dan zooo erg dat ik boos op mezelf word en zeg kom op ik ben niet anders dan anderen waarom moet ik nu weer thuis blijven. En je denkt natuurlijk nu aan je kindje he daar doe je het ook voor. Ik hoop dat het je goed is gelukt gisteren meid en dat je het naar je zin hebt gehad. Ik heb dat altijd achteraf denk ik waar heb ik me nu zo druk voor gemaakt. Stom he!! k*t gevoel.
@ Lely, het viel gelukkig allemaal mee, inderdaad denk ik achteraf ook bijna altijd waar heb ik me zo druk om gemaakt. Het was erg gezellig, de vriendin die ons had uitgenodigd zei dat het voor de intrek was maar dat was dus helemaal niet want ze wilde vertellen dat ze zwanger was. Dus heel de avond over zwanger worden, zwanger zijn en baby's gepraat.... Jij ook veel succes maar vooral plezier vanmiddag bij de carnavalszitting, dat betekent dus dat je uit het zuiden komt (net als ik).
heey meis, Geweldig dat het je goed af is gegaan. Super!! Dat is wel leuk nieuws dat een vriendin van je zwanger is. En wat dacht je toen je thuis kwam, pfff heb ik me hier weer zo druk om gemaakt Net zoals hier. Het was erg leuk en helemaal niet zenuwachtig geweest toen we daar waren. Ik was zooo trots en vooral ook om te zien hoe ons dochtertje zich geamuseerd heeft. Voor ons word het nu ook spannend he? Ik mag evt donderdag testen.
Jullie zijn in ieder geval goed bezig, je bent zelf je baas en niet je angst! Succes met zwanger worden, ik ga duimen!
heey meiden ohhh wat ben ik blij dat ik deze forum tegen ben gekomen zeg!! hier mijn verhaal, op 16 november toen mijn zoontje 6 maand was liep ik naar de keuken en voelde me ineens naar worden hartkloppingen duizelig heel erg trillen en tintelingen en zweten zo erg dat ik was gevallen met mijn zoontje ik naar de huisarts en die keek alleen in mn oren en zij oohh een virusje aan je evenwichtsoorgaan die dag heb ik die aanval wel 5 keer gehad de volgende ochtend begon mijn zoontje te huilen en ik werd al zo rot wakker en misselijk dat ik beina 2 uur boven de wc heb gehangen en mijn zoontje maar huilen, ik mijn moeder opgebeld dat ze moest komen en ik weer naar de huisarts ja zei ze je hebt gewoon een angststoornis hier wat oxazepam en gaat helemaal goed komen nou echt niet ik heb tot de kerst elke dag wel de huisartsenpost gebeld en op 1 morgen mn man moest naar zijn werk ik werd trillend wakker en durfde mijn zoontje niet uit bed te halen bang dat ik zou vallen met hem ik durfde hem ook zijn fles niet te doen bang dat hij zou stikken ook durfde ik hem niet meer in bad te doen bang dat er wat met mij zou gebeuren en hij zou verdrinken. ik heb toen die ochtend mijn schoonmoeder gebeld van ma ik ben zo bang haal robin (mijn zoontje ) maar op het gaat niet goed zij mij direkt meegenomen naar de huisarts en gezegd dit gaaat te ver toen kreeg ik maatschappelijk werk een coach maar het werkte niet uit eindelijk kreeg ik een door verwijzing naar de psychiater en die stelde vast je lijdt aan een ernstige paniek/angst stoornis met agorafobie ik kreeg verschillende medicijnen waaronder antidepresivia en rust tabletten dat gebruik ik nu 3 weken en dat het echt werkt doet het niet mijn zoontje zit al die tijd 2 straten verderop bij mijn schoonouders ik zie hem wel smorgen tot savonds maar toch voel ik me een erge slechte moeder dinsdag ga ik naar een arts voor de medicati en donderdag heb ik een gesprek met icare en de psycholoog voor begleiding thuis met mijn zoontje en over een week of 3 starten we met cognetieve gedrags therapie of zoiets ik hoop hier vanaf te kunnen komen want ik vind het zo raar dat het op de een of andere dag is gekomen en ik vind het echt een hel waar door ik heen ga ik hou ontzettend veel van mijn zoontje maar kan er nu gewoon niet voor zorgen en dat doet echt zeer! ik ben ook ontzettend bang om alleen te zijn er hoeft maar lucht dwars te zitten en ik raak al in paniek zeg maar herkennen jullie dit ? ook heb ik sinds de laatste week een branderig gevoel door mijn hele lichaam en druk op de borst en tintelingen echt heel naar en eng het komt zomaar opzetten en verdwijnt ook zomaar liefs ancie
@ancie01, heel herkenbaar meid, ik heb het ook van de 1 op de andere dag gekregen, althans dat dacht ik in het begin en zo voelt het ook nog wel een beetje maar als je terug gaat kijken dan gebeurt het niet zomaar maar door heel veel kleine dingen tesamen. Ook klinkt het bij jou als een angst voor een angst, je werd in één keer onwel en bent nu bang om dat weer te krijgen juist door die angst reageert je lichaam zo dat je weer niet lekker wordt. Ik weet precies hoe je je voelt, ik werd ook ineens onwel en raakte aan de diarree (naast oorsuizen, duizelig, zweten), nu is het bij mij zo dat ik het heel moeilijk op kan houden vanwege een totaal ruptuur en daarom is ook mijn grootste nachtmerrie dat ik ergens ben en dat het dus misgaat (maar dan vooral bij bekenden). Het is (gelukkig) nog nooit gebeurd maar wel een aantal keer bijna. ik vind dat echt genant en ben altijd op zoek naar een toilet in de buurt. Ik heb ook cognitieve gedragstherapie en bij mij heeft dat heel goed geholpen, maar je moet helaas wel accepteren dat het jou overkomt en dat het een hele tijd gaat duren voor je echt resultaat ziet en meid het komt echt goed (ik vond dat in het begin moeilijk te geloven maar het is echt). Dat je je schuldig voelt naar je kindje toe is alleen maar goed want geeft wel aan dat je van hem houdt en voor mij heeft dat een extra duwtje in de rug gegeven want daar doe je het tenslotte voor. Heel veel succes meid en als je je hart weer wilt luchten hoor ik het graag.
hoi Ancie, Niet de moed verliezen, het lijkt uitzichtloos, vind ik soms nog wel eens maar de momenten dat het goed met je gaat worden straks meer en meer. Cognitieve gedragstherapie schijnt heel goed te werken, ik krijg het nu ook maar snel genoeg gaat het nooit. Ik kan ook angst voelen als ik alleen met mijn dochtertje ben, echt heel klote maar ja, er aan werken en veel van je kindje houden, meer kan je niet doen. Het komt goed hoor! Hoi kimtijn, Onze dochters heten hetzelfde! Vond ik toch even leuk om te vermelden...
Wat een toeval, heb jij ook zoveel leuke reacties erop gehad?? Wij hebben heel lang naar en meisjesnaam gezocht en toen ik deze naam ergens zag staan wist ik meteen, ja dat is 'm. En toen ze geboren was en we de naam aan iedereen vertelde kregen we alleen maar leuke reacties, nog steeds trouwens.
ontzettend bedankt voor jullie reacties het voelt toch goed dat wat ik heb herkenbaar is en ik niet alleen ben want ik dacht vaak van ohh straks is het dat helemaal niet en mankeer ik gewoon iets lichamelijks. ik hoop echt dat die training gaat helpen en dat ik met thuisbegleiding mn zoontje weer thuis kan hebben! daar doe ik het voor maar ik kan nog steeds niet geloven als mensen zeggen het komt goed want in mijn ogen zie ik het einde nog niet en dan denk ik ik ben nog maar 23 is dit mijn toekomst.. ik heb gelukkig wel een hele lieve man en die is er ook voor me en daar kan ik uren tegen kletsten alleen hij begrijpt het niet dat is best lastig. het liefst wou ik dat er iemand in de buurt woonde die het ook heeft of heeft gehad waarmee ik telkens kan kletsen of als het niet gaat er heen kan gaan of op kan bellen maar helaas schamen de meeste mensen zich hiervoor en kom ik geen mensen tegen die het ook hebben/gehad soms heb ik dagen dan bel ik het liefst elke dag de huisartsen post zo eng dat ik zo een aanval vind en doordat je weinig mensen om je heen hebt die je niet begreipen voel je je ondanks dat ze wel klaar voor je staan toch alleen en vraag ik me af ben ik nou echt gek.. liefs ancie
@Ancie01, ik kon het in het begin ook nauwelijks geloven dat het wel weer goed kwam omdat je normaal gesproken bij een griepje of zo weer binnen een paar dagen hersteld bent of verbetering voelt en dit bleef maar duren, dagen, weken, maanden en dan dacht ik ook moet ik zo de rest van mijn leven zo gaan leven, ik weet niet of ik dat wel vol ga houden. Maar echt meid na een aantal maanden zie en merk je dat het verbetert en dat je meer aankan. Het lijkt nog ver weg maar geloof me het komt goed met 3 stappen vooruit en 2 stappen terug. Probeer positief te blijven en als je een aanval aan voelt komen probeer dan eens op je ademhaling te letten, ik heb ergens in een eerder bericht 2 ademtechnieken uitgelegd waarvan je rustiger wordt. Ook rondwandelen of fietsen hielp mij erg goed (hoewel het weer nu niet echt meewerkt) en dan je aandacht naar buiten richten zo van: ooh wat staan die bloemen er mooi bij en wat een leuk huis staat daar etc. Het klinkt heel stom zo maar je bent dan niet met jezelf bezig (met wat er allemaal in je lijf gebeurd), of rondwandelen met je zoontje en gewoon tegen hem vertellen wat je allemaal ziet. Ik had het geluk dat ik 2 vriendinnen had die me begrepen omdat ze hetzelfde hebben (meegemaakt) en dat hielp me heel erg omdat zij inderdaad aan een half woord genoeg hebben en ze je echt snappen. Als je wil stuur ik je mijn prive mailadres zodat je wanneer je er behoefte aan hebt je ei kwijt kan. Dat had ik ook met 1 van mijn vriendinnen afgesproken en dat heeft mij erg goed gedaan. Het van je afschrijven kan opluchten. Ik had verder ook veel andere vriendinnen en ouders die er echt voor me waren. Maar helaas ligt het meeste bij jezelf. Ik hoop voor je dat je snel weer in staat bent om zelf voor je zoontje te zorgen, als je dat kan dan kan je alles en ik weet zeker dat je het kan!!!
@ Ancie01, ik las zojuist ook je andere berichten in de topic "angst-paniekaanvallen" welke je zelf had opgestart. Ik las dat je twijfelde over een postnatale depressie maar daar denk ik niet zo zeer aan omdat je aangeeft dat je nog veel om je kindje geeft en 1 van de hoofdkenmerken ervan is een afkeer naar je kind toe. Als je graag leest zou ik het boek van Brooke Shields eens lezen, toevallig ben ik dat nu aan het lezen en het is erg mooi geschreven. Ik slik zelf overigens geen medicatie, ik heb het wel een week geprobeerd maar ik werd er zo ontzettend ziek van dat ik samen met mijn huisarts besloot er meteen weer mee te stoppen en het eerst zo te proberen. Ik ben er niet op tegen maar ik denk wel dat mensen te snel medicatie voorgeschreven krijgen. En ik denk ook dat als je dan weer moet afkicken dat je dan weer een terugval krijgt en dan moet je 2x door een dal en dan kies ik er liever voor om in 1 keer goed door het diepe dal te gaan. Iemand heeft ooit eens tegen mij gezegd: Je moet de diepere dalen ook meemaken om van de hoge bergen extra te kunnen genieten!!
heey kimlijn ja ze dachten eerst dat ik een postnateledepressie had maar de psychiater had dat al snel uit het veld geslagen ik ben juist overbezorgd waardoor de paniek alleen maar erger werd ik slik de medicatie ook pas sinds 2 en halve week 2 maand geleden had ik het voorgeschreven gekregen maar toen las ik de bijwerkingen en dacht ik echt niet, maar ik had zo een erge paniekaanvallen dat ik mijn zoontje niet meer durfde op te tillen en mn lichaam niet meer onder controle had en ik 20 kg af was gevallen en niet meer kon eten want zelfs daar werd ik bang van, of ik was te misselijk door de paniek,dat ik eigenlijk geen keus meer had de eerste week was voor mij ook een hel en was ik goed ziek er van nog steeds heb ik wat bijwerkingen maar ik durf al wel weer mijn zoontje op te pakken en met hem te spelen en eten te geven en dat na 2 en halve week gebruik van de medicatie ik ben altijd vel tegen medicatie en slikte pas een ibuprufen als het echt niet anders meer kon met bv hoofdpijn ofzo maar nu heb ik echt geen spijt dat ik er mee ben begonnen alleen hou ik een erg onderdrukt gevoel beetje naar alsof ik een aanval krijg maar het niet doorzet maar ik kan nu wel weer slapen met de medicatie en eten dus dat is al echt een pluspunt liefs ancie p.s ik heb je toegevoegd aan mijn msn lijst zodat ik je mail adres kan onthouden haha