Dag dames, Ik vraag mij af of er nog meer vrouwen zijn met een te vroeg geboren kindje die mijn gevoel herkennen. Mijn zoontje is 5 weken te vroeg geboren middels een keizersnede. Maar de laatste tijd heb ik steeds meer het idee dat ik niet alles heb kunnen geven. Hij is te vroeg gehaald omdat ik te veel bloedverlies had. Voor mij werd het gevaarlijk om nog verder te gaan. Maar ik kan soms echt janken om het idee dat ik mijn zwangerschap niet 100% heb kunnen afmaken. En ook dat ik geen 'normale' bevalling heb gehad. Ik kan echt jaloers worden op mensen die hun zwangerschap wel hebben voldragen en die meteen hun kindje meteen mee naar huis mochten nemen. De hele kraamtijd heb ik gemist omdat ik elke dag heen en weer naar het ziekenhuis reed om naar mijn zoontje te gaan. Ik ben hartstikke blij met mijn zoon en hij doet het nu prima. Hij heeft gelukkig 'maar' 12 dagen in het ziekenhuis gelegen maar dat waren wel de langste dagen van mijn leven. Als ik zo op het forum lees dan mag ik absoluut niet klagen want het kan veel en veel erger. Dat besef ik maar al te goed. En mijn zoon doet het fantastisch en is gelukkig alweer een hele tijd thuis. Maar soms overvalt dat gevoel me weer en kan ik weer even verdrietig zijn. Zullen dat nog de hormonen zijn? Ik hoop het wel? Is dit herkenbaar en gaat het over?
oow zo herkenbaar, nu nog steeds ik heb het 2x mee gemaakt me dochteris met 33.1 weken geboren en me zoon met 32.6 weken. me dochter heeft er 7 weken in gelegen en me zoon ruim 9 weken nu 3 jaar later (me zoon is 3) heb ik er nog steeds verdriet om heb ook 2x spoed ks gehad. En hoop ik als ik ooit een eventuele 3de wonder mag krijgen dat ik minstens de 37 weken mag halen en dan lekker na de ks thuis mag genieten van mijn kraamtijd samen met de beeb , maar herken je gevoel wel. ik denk ook nog steeds van ok me zoon is 3 maar heb hem pas 2 jaar en 10 maand thuis.... maar zou het wel fijn vinden om toch ooit nog eens een keer een kraamtijd mee mogen maken zoals die hoort te zijn
Fijn dat het zo herkenbaar is voor je. Jij hebt dus een hele heftige periode meegemaakt. 7 en 9 weken in het ziekenhuis. Verschrikkelijk. Het laatste deel van de zwangerschap leek mij zo leuk omdat het dan echt zichtbaar was. Maar ik was vanaf 29 weken al thuis en had bedrust ivm die bloedingen. Dus mijn fantasie over lekker paraderen in de stad met mijn dikke buik was ineens weg. En lekker op bed liggen met die kleine naast me en verwend worden door de kraamhulp en alle visite die langskomt in de slaapkamer was ook weg. Gelukkig ben ik niet de enige die dit zo voelt. Hoop inderdaad voor jou (en voor mij) dat we een volgende zwangerschap wel langer mogen genieten met een kraamperiode. Misschien dat we het dan kunnen verwerken.
Ja dat hoop ik ook dat ik het dan een plekje kan geven, bij me dochter lag ik met 27 weken en 1cm ontsluiting in het ziekenhuis, bij me zoon zag je wel al vlug ik zwanger was met 14 weken had ik al een buikje droeg toen ook strake truitjes , maar bij me dochter was het na de geboorte, goh was jij zwanger dan??hoop voor ons allebei het volgende x echt anders loopt
Ik ben bij Sam dus met 30.1 week dmv spoed ks bevallen. Die week daarvoor had ik een gesprek op mijn werk met een paar mensen van een callcenter. Omdat ik dichter bij huis wilde werken ben ik hun gaan benaderen voor een solliciatiegesprek. Hij belde terug om de afspraak te bevestigen was net bevallen, en kreeg dus de opmerking dat hij niet eens gezien had dat ik zwanger was Heb uiteindelijk het geluk een volledige zwangerschap te hebben meegemaakt. Ik ben nooit jarloers geweest op anderen, wel heel sterk het gevoel van "dat wil ik ook". Ik wilde ook alle kwaaltjes etc.
jup, erg herkenbaar. mijn oudste ook geboren met 33.1, en heb ook echt een gevoel gehad dat mijn zwangerschap niet ´af´was, en echt de kraamtijd gemist. nu lijkt het er op dat ik wel een normale kraamtijd ga krijgen maar die kwaaltjes.. vreselijk. dat heb ik echt niet gemist bij de eerste!
Fijn dat het nu zo goed gaat met je kereltje! Geniet er maar lekker van en niet teveel piekeren hoor! Je bent vast een geweldige mama, dat is ook wat waard. En wat je vragen betreft; sja, ik denk dat het voor iedereen hier heel herkenbaar is. Als ik voor mezelf spreek. Ik begon net een beetje te genieten van het zwanger zijn. Daarvoor vond ik het helemaal niet zo leuk door alle onzekerheden, die vreselijke hormonen, enz. Toen belande ik plotseling met 25 weken in het ziekenhuis, omdat 1 van de vliezen was gebroken en een week later waren onze jongens er. Gehaald met een keizersnede onder volledige narcose. De eerste periode was ik ook best jaloers op vrouwen die lekker zwanger rondliepen, te pronken met hun dikke buik. Of de mensen die hun kindje mee naar huis mochten nemen. Vond het niet leuk. Maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik twee prachtige zoons heb die, godzijdank, helemaal gezond zijn! Dat is toch het belangrijkste hè?
ik ken het gevoel ook heel goed, al wordt het nu veel minder, heb het echt een plek kunnen geven en heb geaccepteerd dat het niet zo mocht zijn. In verband met een drieling zwangerschap en veel harde buiken moest ik vanaf 14 weken rust houden, en vanaf 24 weken volledige bedrust. Dag leuke zwangerschap, dag alle voorbereidingen. Wij zaten toen thuis midden in een verbouwing, daarom heb ik bij mijn ouders bedrust gehouden. Daarvandaan ben ik met 27 weken met spoed opgenomen in een academisch ziekenhuis, vanwege weeen. Gelukkig nog 3,5 weken volgehouden in het zkh. Niet echt een zwangerschap om over naar huis te schrijven, maar ik was ( en ben ) o zo trots dat ik mijn kindjes toch gezond en wel heb mogen krijgen, en dat ik alles gedaan heb wat ik kon om ze zo lang mogelijk te dragen. Ik zal wel altijd spijt hebben dat ik niet een normale zorgeloze zwangerschap zal meemaken. Dit was mijn eerste zwangerschap, en we vinden 3 kinderen (helemaal van dezelfde leeftijd) wel genoeg, dus zal ik waarschijnlijk niet meer zwanger raken. Maar mocht ik dit gevoel over 5 jaar nog steeds hebben, wie weet ....
Ach joh echt zo ongelooflijk herkenbaar! Ik kan zo jaloers worden op vrouwen die zo'n heerlijke kraamtijd hebben, dikke roze wolk, vertroetelt worden door de kraamverzorgster... zucht... Of mensen die kunnen zeggen "ik ben al 34,35,36 + weken zwanger".... Als ik dat dan weer lees of hoor denk ik, goh dat heb ik dus nooit gehaald. Of die lekker thuis konden bevallen.... Toen mijn dochter nog in het ziekenhuis lag, kwam er een groep hoogzwangere dames op de afdeling langs. Ze hadden een rondleiding over de verloskamers. Ik kon wel janken, want ik had daar dus hoogzwanger bij die groep moeten staan, want ik had me ook voor die avond opgegeven. Net zoals de voorlichtingsavond over de borstvoeding. Zat ik daar... met al weer een platte buik, tussen alle hoogzwangere dames... Dus herkenbaar? Ja zeker. Ik vind het moeilijkste nu als mensen dus verder zwanger zijn dan dat ik ooit ben geweest. Stom he? Dan denk ik, dat had ik ook wel gewild. En dan klagen ze over hun dikke buik en dat ze er zat van zijn en dan denk ik, man zeur niet zo, wees blij dat je kindje er nog heeeeel eventjes niet is. Erg he?
Ja had dat ook heel erg in de begin periode. Vooral toen Zoey in het ziekenhuis lag en ik zwangeren buiten het ziekenhuis tegen kwam. Kon dat echt niet handelen. Zo oneerlijk...zo had ik er ook bij moeten lopen, maar mijn meisje lag in het ziekenhuis. Heel moeilijk allemaal. Na drie weken mocht ze naar huis en ondanks die rare start kon ik heel erg genieten, maar er zijn wel degelijk momenten geweest waarop ik echte huildipjes had. Alles was zoooooo anders gelopen dan ik gedacht had. Je sluit het niet goed af, maar het is ineens over die zwangerschap. Nu heb ik er wel vrede mee. Het is zo gelopen en tja daar is niets meer aan te doen. Ik heb een pracht van een dochter en ik geniet elke dag van ons prachtige meisje. Wel denk ik dat ik heel onzeker zal zijn als we voor een 2e zouden gaan. Lijkt me verschrikkelijk onzeker allemaal! Liefs Banjabes
ja hoor hier ook zo'n "slechte" moeder die haar kind nog niet eens 40 weken kon dragen, meneertje vond het met 34 weken genoeg geweest en wilde eruit en wel SNEL (van 1e wee tot bevalling 3 uurtjes) daarna 2 weken heen en weer naar het ziekenhuis, wat ik het moeilijkste daar vond is dat de verloskamers zo'n beetje naast neonatologie liggen en wij dus na de avondvoeding, hele bulken families zagen staan juichen bij een glunderende mama en papa en een gevulde maxicosi. ben geen enkele avond niet jankend thuisgekomen. inmiddels heb ik er wat meer vrede mee, maar ukkie ergens achterlaten vind ik nog heel moeilijk, zeker voor "zomaar" een avondje uit met manlief. Maar een tweede....... nee voorlopig nog niet
Is helemaal niet gek hoor dat je er moeite mee hebt. Voor mij is het al meer dan een jaar geleden en ik heb er nog wel moeite mee. Vooral dat ik m'n dochtertje pas later voor het eerst heb gezien (geen keizersnede hoor, maar ze werd bijna meteen meegenomen voor controle en in een couf gelegd, heel even op m'n buik gehad, maar ik heb haar niet kunnen zien). Ook borstvoeding kon niet en als ik later iemand zag die wel bv gaf had ik echt moeite om m'n tranen binnen te houden. En zo zijn er nog wel meer van die dingen waar ik nog steeds moeite mee heb. Zoals bv dat ik geen kraamtijd heb gehad. groet, S
Heel herkenbaar ook. In het begin had ik er vrede mee. Ik had zwangerschapsvergiftiging, haar hartslag daalde.. Verstandelijk goede redenen om haar eerder te halen. Enkele weken erna begon het te knagen, dat ik idd ook wilde paraderen met mijn buik. Nu vroegen klanten van de winkel of ik ziek was geweest. Nee zw.verlof, ik ben moeder geworden. Oh was je zwanger dan? Grr! Nu merk ik het ook hoor als iemand verder dan 30 weken is (toen belandde ik in het zh). Het gevoel slijt wel een beetje. Alhoewel.. als ik beelden zie van een bevalling en moeders krijgt zo'n vies plakkerig kind op haar borst, dan voel ik toch een jaloerse steek. Maar ach we mogen niet klagen: ze doet het ontzettend goed en heeft maar 2,5 week in het zh gelegen.
Ik herken je verhaal helemaal, ik ben net voor de 34 wk bevallen en ook een hele snelle bevalling! Van 1e wee tot de kleine op mn buik lag 2,5 uur! Hij mocht na 2,5 week naar huis, idd heen en weer naar het ziekenhuis, wat een kraamtijd... Ook veel moeite met de bv, ook nooit echt gelukt(6 wk geprobeerd). En ook nooit zwangerschapsverlof gehad, zware zwangerschap(veel rugpijn) en de eerste tijd was erg pittig, door ontzettend darmkrampjes en ook ijzertekort. Ben er nu wel overheen, maar toch best heftig allemaal. En een tweede... tja.. vind het ook best moeilijk. We willen nu wel over een tijdje, maar blijft allemaal wel door me gedachten spoken. En ohja.. over het achterlaten bij iemand anders, dat gebeurt hier ook zelden. Mijn moeder past op de dagen dat ik werk en er heeft nog nooit een ader op hem gepast (behalve dan mij vader of een van mijn zusjes die ook daar nog in huis wonen).
Ik was wel jaloers op de dikkebuikenparade, maar ik heb het nooit mezelf de schuld gegeven! Ik heb alles volgens de boekjes gedaan, geen dingen gegeten of gedronken die niet mochten etc. Ik had geen reden om mezelf de schuld te geven, gelukkig. Ik was ook heel blij dat mijn zoontje op de juiste plek geboren en behandeld is, dat is wat gemaakt heeft dat hij er nu nog is en zich ook nog uitstekend ontwikkelt tegen de verwachtingen van de kinderartsen in.
hoi wat jullie schrijven is zo herkenbaar ik ben ook bevallen van een zwangerschapsduur van 30,6 maar bij mij was het spontaan begonnen van wege een hoge vliesscheur en daar was een infectie bij gekomen dus het was niet meer te remmen bij mij wat wel geprobeerd is dat is helemaal erg want ik had me er helemaal nog niet op voor bereid dat het kindje al kwam en toen werdt die toch geboren en had het heel benauwd je kan je kind niet even lekker bij je nemen nee het wordt gelijk weg genomen ja je mag het even aan raken voor een paar tel als het in de coveuse ligt en dan wordt weg gereden en dan zijn ze 2 en een half uur met hem bezig voor dat je eindelijk naar hem toe mag en dan zie je je kindje liggen aan een beademingsbuis en nog meer draadjes en boel ja ik heb ook geen fijne kraamtijd gehad je rust thuis helemaal niet je rijd op en neer naar het ziekenhuis ik was helemaal van slag hij heeft er 7 weken gelegen en was blij dat die eindelijk thuis kwam
Nedjla, even off-topic. Ik las net je vraag aan de kraamverpleegkundige t.a.v. RS-virus. Aangezien de kraamvk hier het hartstikke druk heeft kan het zijn dat je lang moet wachten op je antwoord. aangezien je kindje te vroeg geboren is en nog zo klein is, zou ik hem bij elke ongerustheid even na laten kijken door de HA. Het klinkt helemaal niet verontrustend trouwens wat je schrijft, maar als jij bezorgt bent zou ik het doen. Krijgt je kindje geen prikjes tegen RS-virus? babys geboren vóór 32 weken hebben hier zoizo recht op. Symptomen van RS-virus zijn: - verhoging (geen hoge koorts); - veel hoesten vanuit de longen; - benauwd raken/ piepende ademhaling Het is echt de zware verkoudheid in de longen. Ik heb mijn kindjes (geboren met 30+3) de eerste maanden vaak laten nakijken als ze veel hoestten. Gewoon de HA even naar de longen laten luisteren, dan heb je zekerheid dat er niks mis is. Succes en beterschap aan de kleine!!
Ja ik vind het ook herkenbaar. Ook ik mag absoluut niet klagen omdat het nu allemaal zo ontzettend goed gaat. Beter dan gemiddeld. Toch ben ik wel enigzins jaloers omdat ik ook zo graag zorgeloos mijn kindje had willen krijgen. Had me heerlijk geleken, en sommige mensen komt het aanwaaien. En dan ook de onzekerheid voor een 2de.
hoi bedankt voor je antwoord ik heb hem laten na kijken bij de ha maar zijn longetjes zijn gelukig schoon ja hij heeft recht op die prikken en wij mochten zelf kiezen wat we deden de kinderarts vertelde ons als er 20 kinderen worden geprikt dat er van de 20 kinderen maar 1 daar van baat bij heeft en dat de rest nog in het ziekenhuis komt te liggen toen hebben wij gezecht we doen het niet als er zo weinig kans voor is dat het hem beschermt dan vindt ik dat onzin heb jij je kindjes wel laten prikken ?? groetjes
Ik vind dit echt een hele rare antwoord van je KA! Mijn kinderen krijgen die prikken wel. Ons hebben ze op de NICU (door de neonatoloog) verteld dat daar bijna nooit een kind komt met RS-virus die de prikjes heeft gehad. En de organisatie die prikt vertelde ons dat ze in afgelopen 5 jaar nooit hebben meegemaakt dat een kindje die zij prikten RS-virus heeft gehad.