Omdat het om een spoedsectio ging en hij er snel uit moest, had hij last van een beknelde nekwervel die op de zenuwbanen van maag en darmen drukte. Veel last van schoudertje, nekje en daardoor voorkeursligging. Ook extreem veel last van zijn darmen tot 4 maanden en vanaf 4,5 maand tot 6 maand last van verborgen reflux, maar dit was wsl niet bevallings-gerelateerd. Door de langdurige inleiding van een week en de stress van mij is mijn zoontje erg prikkelbaar en huilde hij de eerste 3 maanden continu. Hij is bij de baby-osteopaat en de kinderfysio geweest en ik moet zeggen dat het nu allemaal wel heel erg goed gaat met hem! Gevoelig en druk zal hij altijd blijven, dat heeft hij ook niet van een vreemde en is niet geheel te wijten aan de bevalling. Hij is altijd groot en sterk geweest, maar had zeker het eerste half jaar wat moeite met het op aarde zijn, zat mentaal en lichamelijk niet lekker in zijn velletje, maar heeft zich ontpopt tot een vrolijk en tevreden mannetje en daar doe je het allemaal voor he! Hij is nog steeds erg prikkelbaar en kan niet tegen plotselinge veranderingen en drukte, voor de rust doen we aan babymassage en kleinschalig babyzwemmen. Maar hem in een subtropisch zwembad leggen op zo'n vakantiepark vol herrie, dat moet je gewoon niet doen.
Dag dames, Ook ik heb pre-eclampsie gehad. Ik lees over het priusonderzoek. Daar ben ik helemaal niet bekend mee helaas. Kan iemand mij precies vertellen wat dit inhoud en hoe ik daaraan kan deelnemen? Groetjes
Hallo iedereen, Er wordt ineens veel geschreven, leuk. Daphne, wat heb jij overgehouden aan de HELLP? Ik ben voor 95 % de oude zeg ik altijd. De moeheid is weg gelukkig, de vergeetachtigheid ook. Ik heb alleen het idee dat ik iets minder alert ben sinds de zwangerschap en ik heb meer last van hoofdpijn, al moet ik dat niet alleen aan de zwangerschap wijten. Als ik naar de manueel therapeut geweest ben is het nagenoeg over voor een paar maanden. Catwomen, ik ben wel geinteresseerd in HELLP-ervaringen. En af en toe een tijdschrift vind ik wel leuk. Hoe gaat het op je werk (nu je geen epilepsie hebt mag je toch op je oude afdeling blijven)? En is er al uitzicht op dat je in Nederland komt wonen? Ik ben ook een jaar echt moe geweest, en daarna nog een jaar enigzins. Ik ben het met je eens dat je veel leuke dingen moet doen, en vooral van je kind genieten. Corinne, gelukkig dat je het wel hebt gehaald en je dochter ook. Ga je naar de internist voor je lever? Ik heb nog steeds hoge bloeddruk sinds mijn zwangerschap en heb net zo lang om een verwijsbrief voor de internist gezeurd tot ik hem van de huisarts kreeg. Die weet ook veel over HELLP en ik kan er mijn vragen kwijt. Daphne, wil je mij ook een pb'tje sturen? Ik was eerst niet geinteresseerd maar na jullie ervaringen misschien wel. Het gaat er dus niet alleen om of je nog kinderen wil maar ook om risicofactoren voor jezelf vast te stellen. Ik heb nog steeds hoge bloeddruk en heb al een hartecho, ECG en een nierecho gehad maar ze doen dus nog meer. Ik ben heel dun, maar heb dus toch hoge bloeddruk. MamavanMischa, fijn dat je al 35 weken ver bent. Als je nu ingeleid moet worden kan er weinig meer met de baby misgaan. Knap dat je er zo goed mee omgaat, ik heb daar meer tijd voor nodig gehad. Het is inderdaad goed geweest dat de natuur voor je bepaald heeft dat je zwanger moest worden, nu heb je ook niet getobt. Een heel goede bevalling gewenst! Zogelukkig, ik wist niet dat babietjes iets overhielden aan de keizersnede. Mijn dochtertje heeft ook een sterke voorkeurshouding gehad met een duidelijk afgeplat hoofdje. Ze heeft er enkele maanden fysiotherapie voor gehad en nu is het OK. Ik moest de eerste 2 jaar ook niet denken aan opnieuw zwanger worden. Ik vind kleinschalig zwemmen ook prettiger dan in een subtropisch zwemparadijs maar mijn dochtertje begint daar nu anders over te denken, dus gaan we binnenkort een paar dagen naar een vakantiepark waar ook een kinderboerderij is. Cle, welkom hier. Ik kan je niets over het Prius-onderzoek vertellen want ik heb het nog niet gedaan. Groetjes, mamalbf
Ja, toch wel. Ik heb er veel over gepraat met mijn gyneacologe, die toevallig is gepromoveerd op keizersnedes en heb er veel over gelezen. Het is niet voor niets dat baby'tjes geboren horen te worden door het geboortekanaal. Rustig, stukje voor stukje. Op weg naar je nieuwe leven, naar je eigen ik. Zelf leren ademhalen. Vooral bij een spoedsectio gaat het er ruig aan toe, mijn man vond het doodeng. Mijn zoontje zat al weken goed ingedaald en dan word je opeens uit je veilige warme omgeving getrokken. Letterlijk getrokken. Osteopaten en manueel therapeuten zien ook veel baby'tjes die last hebben van nek en schouders e.d. door keizersnee. En dan nog het mentale aspect. Ik denk nog steeds dat mijn zoontje anders geweest zou zijn als hij 3 weken langer was blijven zitten, niet zoveel stress had ervaren en geboren was geworden op de natuurlijke weg. Hij is wie hij is en hij is perfect, maar hij is wel heel erg prikkelbaar, onrustig en gauw overstuur en ik kan me niet van het idee afzetten dat eea niet bevallings-gerelateerd is.
Hallo meiden, Ik ben net druk aan het lezen geweest en herken zo vreselijk veel in jullie verhalen. Ik ben 9 weken geleden bevallen van mijn tweede kindje en had voor de tweede keer pre-eclampsie. Bij mijn dochtertje, die nu 20 maanden is had ik het ook. Ik werd toen opgenomen met 39 weken en 5 dagen en ben een dag later ingeleid. Mijn bloeddruk was veel te hoog en er zat 5 x teveel eiwit in mijn urine. Gelukkig werd zij dus niet te vroeg geboren. Pas na de bevalling steeg mijn bloeddruk tot ongekende hoogte en werd ik alsnog aan de magnesium gelegd. Een heftige ervaring met een lang herstel. Op het moment dat het gebeurde realiseerde ik me niet hoe ernstig het was en wat de risico's waren. Ik voelde ook niets, had geen hoofdpijn, geen bandgevoel, helemaal niets.... Hierdoor was ik wel het vetrouwen in mijn lichaam een tijdje kwijt, de eerste keer dat ik griep had was ik erg bang dat ik misschien iets ernstigers had wat ik niet voelde. Herkent iemand dit? Je bent doodziek maar voelt er niets van.... Naderhand heb ik er heel veel over gelezen en realiseerde ik mij pas hoe het had kunnen aflopen. En dan niet zozeer met mijn dochtertje, want die was al geboren, maar wel met mijzelf.... Een klein jaar later was ik weer in verwachting. Mij was verteld dat de kans op herhaling klein was dus ik maakte mij ook niet zoveel zorgen. Met 17 weken was mijn bloeddruk echter al wat verhoogd en moest ik minder gaan werken. Vanaf dat moment was ik wel erg bang als ik een bloeddrukmeter om mijn arm kreeg. Dit ging goed maar toen ik met 36 weken op controle ging bij de vk was mijn bloeddruk opeens veel te hoog dus kon ik door naar het ziekenhuis. Daar steeg hij alleen maar nog meer en wederom zat er 4 keer zoveel eiwit in mijn urine. Mijn bloeddruk bleef stijgen dus ik werd aan de magnesium gelegd en aan de bloeddrukverlagers. Ik moest in een kamer met het licht uit ivm de prikkels en mijn vriend mocht blijven slapen. Vanaf dat moment zijn al mijn herinneringen een beetje wazig. Twee dagen later zou ik worden ingeleid maar 's ochtends ging mijn bloeddruk weer aan de wandel en werd het infuus met Ketensin op de maximumstand gezet en kreeg ik totaal 9 pillen. Hierdoor stabiliseerde de bloeddruk wat en werd ik ingeleid. Na de bevalling zakte mijn bloeddruk maar 6 uur na de geboorte van mijn zoontje is hij bijna gestikt, ik vond het blauw in zijn wiegje. Hij moest aan de monitor en uit onderzoek bleek dat hij ook magnesium in zijn bloed had. Hij had zich verslikt en omdat ook zijn reflexen waren geremd kon hij zichzelf hier niet uit redden. Later heeft hij dit nog een paar keer gehad. Inmiddels gaat het gelukkig goed met hem. Nu, twee maanden later ben ik nog steeds erg moe en er psychisch nog dagelijks mee bezig. Ik herken vooral wat jullie schrijven over dat je je soms een aansteller voelt. Niemand ziet meer iets aan je dus denkt dat je weer helemaal de oude bent terwijl je nog steeds intens moe bent, vergeetachtig bent. Soms wil ik iets zeggen maar dan komt het er uit, net alsof ik dronken ben. Hebben jullie dat ook (gehad)? Van dat onderzoek in Maastricht wist ik niets af. In principe willen wij geen derde meer maar je weet maar nooit. Ik zou heel graag willen weten waar het bij mij door wordt veroorzaakt, aangezien ik het al twee keer heb gehad. Komt dat ook uit dit onderzoek? Nou, sorry voor het lange verhaal maar ik ben blij dat ik 'lotgenoten' heb gevonden in wie ik veel herken. Groetjes Susan
Hallo dames, Ik heb geen idee of ik al eens in dit topic heb geschreven, maar doe mijn verhaal (kort) uit de doeken. Tenminste, dat zal ik proberen. Vanaf de 20 weken echo ben ik in de gaten gehouden, omdat de baby achter lag in groei. Vanaf de 23 weken ben ik in het ziekenhuis gaan lopen bij een (gespecialiseerde) gyn. Iedere week moest ik terugkomen. Altijd met een koffertje bij me want ik kon ieder moment worden opgenomen zeiden ze. Bij 29+4 ben ik uiteindelijk opgenomen. De baby liep inmiddels 4 á 5 weken achter op groei. Alle mogelijke scenario's zijn me voorgehouden. Van vroeggeboorte, tot gehandicapt tot doodgeboorte. Maar zwangerschapsvergiftiging/PE/HELLP hebben ze nooit gesproken. Ieder dag moest ik aan de CTG, en op maandag werd er standaard in het ziekenhuis bloed en urine getest. daaruit bleek dat mijn waardes afweken en ik eiwitten in de urine had. Op een avond - ik lag inmiddels al op een 2 persoonskamer met strikte bedrust en 2 keer daags CTG en 4 keer daags bloeddrukcontrole - ging mijn bloeddruk naar de 180-110. Direct aan de magnesium gelegd. Dit is goed gegaan, tot de volgende avond. Terwijl ik dus al 24 uur lang aan de magnesium lag is mijn bloeddruk weer de pan uitgerezen. Uiteindelijk zelfs naar 228-129. Ik heb een soort toeval gehad waarbij ik heel veel lag te schudden en trillen op bed, en hevig spugen... Op de High Care hebben ze me aan ontzettend veel medicijnen en apparaten gelegd. Zodra ze me stabiel hadden (4 uur later) is er een spoedkeizersnede uitgevoerd. Mijn dochter was 31 weken en woog 940 gram. Daarna stabiliseerde ik vrij vlot. Nog 1 keer een flinke boeddrukstijging gehad, maar dat was een momentopname leek het. Nu zijn we een jaar later en ik ben soms nogsteeds ineens helemaal op. Ze hebben me gezegd rekening te houden met 2 jaar herstel... Ik begin toch wel na te denken over het prius onderzoek. Niet omdat ik weer zwanger zou willen worden, want daar moet ik echt nog niet aan denken.... Maar meer om te weten hoe mijn lijf er nu voorstaat. Uit mijn bloedonderzoeken die ik nu nog steeds krijg blijkt dat ik geen blijvende schade aan de lever en nieren heb overgehouden. Maar ik zou meer een totaal plaatje willen eigenlijk. Hebben jullie ook nog steeds bloedonderzoeken bij een gyn? Goh, na een jaar wordt 'het verhaal' wel écht steeds korter merk ik. Ik kan het gelukkig al meer loslaten. Maar ik moet wel toegeven dat ik de avond voor mijn dochters verjaardag dacht "vorig jaar lag ik dood te gaan". Bizar!
Jeetje, wat een heftig verhaal zeg. Mijn hoogstgemeten bloeddruk bij mijn eerste kindje was 210/115, dit was een paar uur na de bevalling. Het engste vond ik dat er artsen om mijn heen met elkaar aan het overleggen waren en ik hoorde ze zeggen: 'ja, we moeten het toch maar aansluiten (infuus met bloeddrukverlagers en magnesium) want anders is de kans groot dat er een bloedvaatje in de hersens knapt'. Ik kon me niet voorstellen dat dit over mij ging, aangezien ik me prima voelde maar stiekum dus dood en doodziek was. Echt griezelig. Bij mijn tweede kindje, twee maanden geleden, wist ik echter precies de risico's en wat er fout kan gaan. Dit maakte deze ervaring misschien nog wel heftiger, ik was zo doodsbang dat ik een insult zou krijgen. Vooral het moment dat ze het infuus met magnesium afkoppelen, 24 uur na de bevalling en je lichaam het dan weer zelf moet redden terwijl het tot 48 uur na de bevalling gevaarlijk is....doodeng...en ik heb zowel bij de eerste als de tweede de 1e avond dat het infuus eraf was paniekaanvallen gehad. En dan nog de verplegers, verloskundige, huisarts die keer op keer benadrukken hoeveel mazzel ik heb gehad en hoe fout het had kunnen aflopen. Na de eerste keer realiseerde ik me dat helemaal niet, omdat ze artsen in het ziekenhuis en zo luchtig over deden. Maar naderhand, toen ik weer thuis was en de verloskundige en de huisarts sprak, hakte dat er toch wel flink in. Zo kwam er bij mijn tweede keer een verpleegster binnen om het infuus met bloeddrukverlager te wisselen. Die stond op dat moment op standje 10. Ze zei tegen me dat dit bijna niet kon dus dat ze het eerst eens na ging kijken in mijn dossier. Ze kwam even later terug en gaf aan dat het toch klopte maar dat dit uitzonderlijk hoog is. Ze voegde er nog even aan toe dat ik mazzel had dat in in 2009 leef en niet in 1909 omdat ik er dan allang niet meer geweest zou zijn. En bedankt....dat droeg niet echt bij aan mijn gemoedstoestand. De volgende dag moest het infuus trouwens op 14, de maximumstand....lekker dan, zo'n verpleegster.... Hebben jullie het ook zo ervaren? Dat ze in het ziekenhuis vrij luchtig doen maar dat andere medici zo schrikken als je het verteld?
Hallo iedereen, Ten eerste Daphne, bedankt voor je info over het Prius-onderzoek. Ik heb een afspraak gemaakt, ik moet gewoon niet meer twijfelen. Zogelukkig, toen bij mij de inleiding mislukt was omdat mijn dochtertje ging dippen op de CTG hebben ze de pomp uitgezet. Toen hebben ze de volgende dag een keizersnede gedaan. Ik heb al die tijd aan het CTG gelegen. Ze zeiden dat het beter was een aantal uren te wachten. Misschien was die tijd van wachten bedoeld voor wat jij zegt: dan gaat het babietje niet door het geboortekanaal maar het is wel rustiger dan inleiding met pomp waar ze dus niet tegen kon en daarna een absolute spoedsectio. Mijn dochtertje is erg rustig en vrolijk, misschien komt dit wel omdat het operatieteam ook rustig was en mij continu gerust stelden zodat ik ook relaxt was. Misschien gaat het wel beter met de prikkelbaarheid van je zoontje als hij ouder wordt. Als hij kan praten kun je dingen uitleggen en kan hij wat terugzeggen en meebeslissen. Dat kon hij bij zijn geboorte niet. Susan, welkom op ons forum dat lekker lang begint te worden. Dat je twee keer pre-eclamsie gehad hebt! Fijn dat je dochtertje niet te vroeg kwam, maar voor jou was het minder. Ik heb gelukkig geen magnesium gehad maar ze zeggen dat het heel onprettig aanvoelt. Ik had juist erge hoofdpijn, en ook bandgevoel. Dat je zoontje magnesium binnen heeft gekregen is erg voor je, een moeder probeert alles zo goed te doen en dan gebeurt er zoiets. Ik herken de verschijnselen die je nu nog hebt. Bij mij ging het steeds beter, maar het heeft toch wel 2 jaar geduurd voordat ik me weer echt goed voelde. De vergeetachtigheid is nu over gelukkig en ik kan ook weer uit mijn woorden komen zoals voor de zwangerschap. Ik heb vanmorgen een afspraak gemaakt voor het Prius-onderzoek. De verpleegkundige aan de telefoon is heel aardig, ik kan het je aanraden haar te bellen. De wachttijd is wel lang, dus misschien kun je het beste een afspraak maken en afbellen als je niet wil gaan. Misschien komen we elkaar wel tegen. Female, ik ken je nog niet. Ik lag bij 30 weken en een paar dagen voor het eerst in het ziekenhuis, maar jij nog eerder. Het lijkt me niet leuk vanaf 23 weken bang te zijn om opgenomen te worden. Mijn bloeddruk is 190-110 geweest, niet hoger gelukkig. 228-129 is wel heel hoog. Mijn dochtertje woog 1790 gram, maar het kindje van mijn buurvrouw was net zo zwaar als jouw dochtertje. Waar doen ze jouw bloedonderzoeken? Bij de gynaecoloog? Kom je daar dan nog steeds? Ik ga naar de internist. Die is aardig, de huisarts heeft echt niets voor me gedaan. Ik heb het idee dat ze dat "totaalplaatje" juist geven bij het Prius-onderzoek. Groetjes, Mamalbf
mamalbf, graag gedaan! Ik krijg as vrijdag de uitslag van het herhalingsonderzoek van PRIUS, dit is een ingekorte variant die regelmatig herhaald gaat worden. Magnesium sulfaat, wat een maf spul is dat! Eerste bolus die ik kreeg, ging best rustig en mijn vreselijke hoofdpijn (waar ik flink wat paracetamol voor kreeg) en die vreemde pijn bij mijn longen (bandgevoel... maar dat wist ik niet) gingen eindelijk na dagen weg! Werd op vrijdag middag afgekoppeld geloof ik, en op zaterdag middag ging het weer mis, en kreeg ik de volgende bolus, nou.. Ik dacht dat ik in de fik stond, alles werd gloeiend heet, ik heb daardoor nog overgegeven.. bah bah, maar het hielp wel tegen de hoofdpijn.
Ik begin nu na bijna 7 maanden te merken dat je af en toen wel merkt dat mijn dochter te vroeg is geboren. Eten leren ging enorm moeilijk sinds een week lust ze vanalles en met sommige dingen merk ik het. Het probleem echter is dat iedere kindje anders is en dat ontwikkelingen altijd anders zijn dus weet ik nooit wat door haar achterstand komt. mamalbf Voor mijn lever ben ik doorgewezen naar de dokter die moet het veder regelen, Ik heb nog altijd wel een hoge bloeddruk (nu wel goed maar wel met behulp van medicijnen) In het ziekenhuis zeiden ze dat de dokter daar namelijk meer over wist. Slik jij trouwens iets voor je hoge bloeddruk? Sweetness Ik herken heel goed wat je schrijft vetrouwen in mijn lichaam een tijdje kwijt ik heb dit ook erg gehad. Toen ik een ks had gehad moest is gelijk wachten ik heb mijn dochter toen ook amper gezien, ik voelde me goed en vond het heel raar dat iedereen die mij zag huilde, ik was op een gegeven moment heel geel (lever) en praatte enorm sloom. Maar door alle medicatie voelde ik niks, ik vond het alleen erg raar dat iedereen zich zo druk maakte mij mankeerde toch niks. Nu ik achteraf de opname bekijk heb ik het best wel moeilijk. Toen ik een paar maanden later een buikgriep kreeg raakte ik toch in paniek, was bang dat er iets ergs aan de hand was. Jeetje wat erg dat je zoontje bijna gestikt is, Misschien een stomme vraag maar toen ze jou magnesium gaven wisten ze toen ook niet dat het bij jou zoontje terecht zou komen? Mijn gynaecoloog deed er altijd enorm luchtig over en ik dacht toch echt dat ik me aanstelde, totdat ik het verhaal aan mijn familie vertelde (artsen,gynacologen enz) en die schokken toch enorm.) Female Jeetje wat een verhaal zeg.
Mijn ventje zat al weken helemaal diep ingedaald en de laatste week voelde ik hem gewoon zitten. Als een baby'tje al zo ligt en vooral ook nog eens een grote baby, dan is het geruk en getrek dat bij een spoedsectio komt kijken echt geen pretje voor een kind! Mooie was wel dat hij een apgar-score had van 9 en na 5 min. van 10! Heel uniek voor een kind dat het een week zo zwaar heeft gehad, te vroeg is geboren en met een spoedkeizersnee geboren is. Ik ben 6 dagen ingeleid met 3x per dag gel omdat er nog geen ontsluiting was. Na het breken van de vliezen heb ik 18 uur een inleidingsinfuus met oxytocine gehad. Zoon reageerde wel heftig op die wee-opwekkers, maar ging niet dippen. Ik wil nog even iets rechtzetten over "prikkelbare" baby's. Het is dus niet zo, wat vaak wordt gedacht, dat dat kleine chagrijntjes en huilebalkjes zijn heel de dag. Neeeee! Mijn ventje is een zeer goedlachse en vrolijke knul! Altijd lief voor iedereen, kan goed delen, kruipt bij iedereen op schoot. Maar na een drukke dag (reizen, bezoek, vakantie e.d.) is hij uit zijn ritme en kan dan niet goed slapen en eten. Wordt dan huilerig tot compleet overstuur. Prikkelbare baby's zijn hooggevoelig en pikken alle prikkels supergoed op en dat maakt ze van slag. Zodra hij thuis is en we de dingen doen die hij gewend is, is er niks aan de hand. Wij leven hier op zijn ritme en passen nog steeds rust®elmaat toe omdat hij daar wel bij vaart. Maar het is echt de allerleukste, vrolijkste baby die je je voor kunt stellen hoor! Vond de keizersnee ook geen probleem. Heb grapjes zitten maken terwijl mijn hartslag als een gek daalde, dat hebben mijn man en de artsen mij pas achteraf verteld, toen mijn bloeddruk gestabiliseerd was. Ik had een heel lieve anesthesioloog en assistente, die me er echt doorheen hebben geloodst! Ik was na 20 minuten terug op de kamer en had mijn ventje op mijn buik. Tijdens het hechten ben ik weggedommeld, eindelijk; het kon nu! Ik vind het ook geweldig dat mijn man heerlijk 20 minuten lang met zijn zoon in zijn armen heeft gezeten, want de 2 uur daarna lag hij bij mij.
hoi mamalbf, Ik loop nog steeds bij het Erasmus (academisch ziekenhuis, naast het sophia kinderziekenhuis). Degene die mij nog steeds onderzoekt is (ik weet de juiste naam niet) een 'vrouwenziekte' specialist. Geen gyn dus, en ook geen internist. Hij is echt puur bezig met HELLP.
Hoi Corinne, Wat fijn dat je herkent wat ik schrijf want af en toe voel ik me zo'n dramaqueen, terwijl ik eigenlijk weet dat het niet zo is. Ook bij mij schrokken de mensen die vlak na mijn eerste bevalling langs kwamen zich rot (bij de tweede wisten ze wat ze konden verwachten). Dit hoorde ik pas achteraf en dat maakte op mij veel indruk. Ik was erg opgeblazen en zag heel geel en mijn ogen schenen ook heel raar te staan. Iedereen maakte zich grote zorgen en de visite mocht van de verpleging ook maar 2 minuten naar binnen en maar 2 tegelijk. Ik dacht echt: 'Wat doen die zusters moeilijk zeg, ik ben verdorie net moeder geworden', het voelde echt alsof ze mij aan het tegenwerken waren want ik voelde me prima. Achteraf geeft het juist de ernst van de situatie weer.... Toen ik de magnesium kreeg (eerst 4 bolussen) moesten ze me met 3 verplegers koelen met natte handdoeken. Tegenwoordig is de dosering iets lager dus nu bij mijn tweede was dat minder heftig gelukkig. Echt akelig spul en het ergste vind ik nog dat je herinneringen wazig worden terwijl je juist alles graag wil herinneren van je kindje enzo. Volgens mij wisten de artsen wel dat de magnesium via de placenta bij je kindje komt maar heeft dit meestal geen consequenties. Ik kan er op internet ook weinig over terugvinden. Je ligt meestal maar 24 uur aan de magnesium maar ik werd op donderdagmiddag aangekoppeld en Wessel werd pas zaterdagavond geboren dus dat is ruim 48 uur, misschien dat dat het is. Ik ben het vergeten te vragen, stom eigenlijk. Wessel is geboren met 37+1, dus acceptabel en hij woog ook bijna 8 pond (ongelovelijk he?). Toch kon je ondanks dat gewicht merken dat hij nog niet klaar was voor zijn geboorte want hij heeft (ook door de magenesium denk ik) de eerste week zijn ogen niet open gehad en was continue kotsmisselijk, het arme ventje. Zo blij dat alles goed is afgelopen en we gezegend zijn met een gezonde dochter en zoon. Nu zelf nog herstellen en psychisch verwerken, gaat vast ook wel lukken.
sorry dames dat ik lang niks van me heb laten horen. Maar ik vind het toch wel erg druk, werken Huidhouden en zo een kleintje. Ook heb ik vaak hoofdpijn nog ben er voor naar de H.A. geweest want ik dacht dat vast mijn bloeddruk weer te hoog zou zijn, maar dit was gelukkig niet zo, volgens de H.A is het spanningshoofdpijn wat veel voorkomt bij vrouwen met kinderen, een baan en exc. Verder gaat het op mijn werk steeds beter, ongeacht dat ik daar continu hoofdpijn heb als ik maar eventjes aan het werk ben. Maar dat heb ik thuis ook, als ik even druk in de weer ben geweest. Vaak ga ik smiddags ook nog even slapen omdat ik het anders gewoon niet volhoudt. Het is natuurlijk 9 maanden op en 9 maanden af, maar ik heb het idee dat het bij mij nog langer gaat duren. Ik zie dat er weer nieuwe mensen bij zijn gekomen, wel moet ik alles nog lezen. En ik zal dan snel een reactie plaatsen. GRoetjes Danielle
@ female, Meid welkom, maar wat een heftig verhaal zeg! tjee en je bloeddruk, ik dacht dat de mijne hoog was 170/120 maar die van jou was nog hoger! Ik hoop dat het wat beter met je gaat, ( ik heb niet alles gelezen wat daarop volgt). @sweetnes, Ik wist niet dag magnesium ook schadelijk is voor je kindje? Ik heb dit toen ook gehad vanwege mijn bloeddruk maar ik mag maar blij zijn dat hij nog leeft, als ik het zo lees. Wat er zeg. Wat ik mij wel kan herinneren is dat ik niet direct BV mocht geven ivm magnesium wat ik nog kreeg, en later mocht het wel want de procedure was veranderd? Maar als ik jou verhaal lees, kan je dat toch beter weer niet doen. @cle, Ik heb ook totaal 4 dagen aan de magnesium gelegen de 5de mocht het er smorgens uit en eind van demiddag mocht ik naa rhuis.
@WesDaan Voor zover mij is verteld brengt het ook geen blijvende schade aan je kindje. Maar omdat het ook bij het kindje komt, en magnesium een spierverslapper is, werkt het ook verslappend op de spieren van het kindje, vandaar dus. Overigens is mij dit ook niet verteld toen ik aan het infuus lag terwijl ik wel gevraagd heb of al die giftige rotzooi die ze in mij pompte ook gevolgen had voor mijn kindje. De gyn antwoordde toen heel cynisch: 'tuurlijk, ik gebruik alleen medicijnen waar zo'n doodshoofd op staat'. Toen kon ik er nog wel om lachen want ik stelde blijkbaar een 'domme vraag' maar achteraf was het dus niet zo'n gekke vraag. Toen Wessel lag te stikken lag ik net met mijn rug naar hem toe om te gaan slapen, het was midden in de nacht, hij was toen 6 uurtjes oud. Mijn aandacht werd getrokken omdat hij met zijn armpjes tegen de zijkanten van de wieg/bakje lag te tikken. Toen ik moeizaam opkeek en naar zijn hoofdje keek leek het in de schemer wel zwart dus ik vloog overeind maar ik kon hem zelf niet pakken omdat mijn handen zo vol vocht zaten dat ik mijn vingers niet kon bewegen. Daarbij had ik in beide handen een infuus. Het enige wat ik kon doen was hem op zijn zij duwen maar dat hielp niet. Ik kon ook niet van het bed de gang oprennen omdat ik naast het infuus ook een catheter had. Ik kon dus niets anders als op de bel drukken (waar je ook op drukt als je dorst heb en dus geen noodknop is) en keihard om hulp schreeuwen. Ik lag helemaal aan het trappelend op de gang maar gelukkig hoorden ze me en kwam er een verpleegster aangerend die hem omhoog heeft gehouden. Hij begon vrij snel weer te ademen en zijn kleur trok bij. In het ziekenhuis waar ik lag was echter geen plek voor Wessel om aan de monitor te gaan dus midden in de nacht is hij met een ambulance naar een ziekenhuis zo'n 30 kilometer verderop gegaan. Een paar uur later ben ook ik met de ambulance die kant op gegaan, ik was zelf natuurlijk ook nog doodziek. Al met al een enorm heftige start....
Sweetness, jeetje..wat een nachtmerrie Wat een goeie reactie van jou, maar wat moet jij een angst gehad hebben zeg.
Hallo iedereen, Daphne, bedankt! De verpleegkundige van de PRIUS-studie was heel aardig en ik kreeg veel informatie. Zij had meer begrip voor mij dan ik tijdens de gehele periode van mijn opname van het personeel van het ziekenhuis waar ik lag heb gekregen. En ik kreeg ook informatie over hart- en vaatziekten. Het ziekenhuis waar ik ben bevallen heeft dat nooit gedaan. Je hebt de uitslag gekregen. Ik hoop dat hij goed was en dat je er iets mee kunt. De verpleegkundige vertelde mij dat je iedere 2 jaar terug mag komen, jij doet dat dus. Verstandig. Cle, ik ken jou nog niet. Welkom! Ik heb geen Magnesium gekregen, ik kan je er dus niets over vertellen. Corinne, ik heb gewacht met iets anders dan melk totdat mijn dochtertje 7 maanden oud was. Ze vroeg er niet om, in tegenstelling tot het zoontje van mijn zusje die het eten uit haar hand trok als ze voor zichzelf eten had gemaakt. Een kinderarts vertelde mij een keer dat je zeker tot een jaar de tijd dat een baby te vroeg geboren is eraf moet trekken. Hij zei: geniet van haar zoals ze is. Dat heb ik gedaan en het werkt goed. Ik slik Aprovel voor mijn bloeddruk. Zogelukkig, ten eerste: ik denk helemaal niet dat prikkelbare babies chagrijnig zijn hoor! Ik ken ook heel lieve babies, die wel hun ritme nodig hebben. Mijn dochtertje is erg relaxt, dat is haar karakter gewoon plus ik denk dat de rust in het ziekenhuis aan het einde haar goed heeft gedaan. Ik voelde haar de hele dag. Mijn dochtertje was wel klein maar ze zat wel ingedaald. Ze hebben niet aan haar hoeven trekken, alles ging heel soepel. Wat toevallig: mijn dochtertje had ook een Apgarscore van 9 en na 5 minuten 10. Bij mij verbaasden ze zich erover dat mijn dochtertje tijdens het rekken van de geboorte wekenlang weinig last heeft gehad van mijn HELLP. De placenta was te klein maar had geen infarcten. Tijdens de inleiding ging ze wel dippen en toen werd het een keizersnede. Wat ben jij lang ingeleid! Heb je ook al die tijd aan het CTG gelegen? Female, goed dat je bij een speciale HELLP-arts onder controle bent. Die weten er het meeste vanaf, he? HELLP komt niet vaak voor, en de gevolgen worden vaak weggewuifd. Ik hoop dat alles goedkomt. Sweetness, je bent echt geen dramaqueen! Wij snappen wat je bedoelt. Bij mij is er een keer bezoek weggestuurd omdat mijn bloeddruk veel te hoog was. Wat zielig voor je zoontje, dat hij de eerste week zo misselijk was. Deed hij zijn ogen niet open door de misselijkheid? Het lijkt me heel erg je kind bijna te zien stikken. Zo ongeveer het ergste dat een moeder mee kan maken, en als je dan ook nog niets kunt doen! Ik ben ook blij met mijn dochtertje. Ik denk zeker dat je zult herstellen en dat je het verwerkt. Bij mij heeft het herstel wel 2 jaar geduurd maar ondertussen genoot ik toch wel. Ik kon gelukkig ook mijn werk goed doen. Wesdaan, een kleintje en het huishouden is ook druk. En als je dan ook nog werkt heb je helemaal veel te doen. Ben jij naar het Prius-onderzoek geweest? Het is een aanrader. De verpleegkundige heeft heel veel begrip en je kunt haar veel vragen. Ik heb ook heel veel hoofdpijn gehad, het werd steeds minder en sinds een paar maanden heb ik het nog maar zelden. Ik hoop dat voor jou ook, dat het snel over gaat. Groetjes, mamalbf
He mamalbf, wanneer krijg je de uitslag? Wat was nou de reden dat je toch voor het onderzoek bent gegaan? Is dat een kinderwens of gewoon zomaar? Enne ja; week aan de ctg. Niet continu hoor, slechts 3x per dag een uur of bij heftige krampen. Kon verder gewoon naar beneden waggelen om een ijsje te kopen!