AMSTERDAM - Boos worden is voor moeders not done. Tenminste, dat vindt ze zelf, zo blijkt uit onderzoek van Ouders van Nu. Ruim de helft van alle moeders (52 procent) vindt boos worden reden waarom ze zichzelf soms beschrijft als een slechte moeder. © Inertia Stock Zo'n 45 procent van de ondervraagden noemt zich zelfzelf eveneens een slechte moeder wanneer zij haar kinderen een tik geeft. Daarnaast wil een vijfde van alle deelnemers aan het onderzoek zelfs niet eens antwoord geven op de vraag of ze haar kinderen wel eens slaat. Moeders van nu vinden klaarblijkelijk dat ze altijd goed gehumeurd moet blijven. Dit is een van de conclusies die getrokken kan worden uit het grote moederonderzoek dat Ouders van Nu samen met de KRO heeft gehouden onder meer dan 4000 moeders. Supermoeder Gelukkig is de gemiddelde Nederlandse moeder ondanks alles wel tevreden. Al met al blijkt uit het onderzoek dat ze zichzelf eigenlijk wel een supermoeder vindt. Zij geeft zichzelf bijna een 8. ---- Nou sorry hoor maar ik ben juist een goede moeder OMDAT ik af en toe boos word als er hier 2 tieners (of een meisje in de peuter puberteit) weer eens over de scheef gaan! Opvoeden is grenzen stellen. En als daar overheen gegaan wordt dan moeten daar consequenties aan hangen. Een er van is dat mama of papa boos wordt en je straf krijgt. Al zie ik tegenwoordig dat je beter thee kan gaan drinken met rad draaiers of ze een feest kado doen...
Ik voel me wel eens schuldig hoor wanneer ik boos word. Op de een of andere manier heb ik het idee dat ik wél mag zeggen dat iets niet mag en Kyra ergens anders neer te planten (echt straffen gaat op deze leeftijd wat moeilijk), maar ik mag van mezelf niet boos worden. Het voelt dan toch een beetje aan alsof ik niet dankbaar ben voor Kyra en dat ik niet genoeg van haar houd (ik hoef natuurlijk niet te zeggen dat ik heel veel van haar houd en heel dankbaar ben). En in mijn gedachten ben ik pas een écht goede moeder als ik alles met een glimlach alles tip top in orde heb.
Precies! Ik wordt ook wel eens boos, dan weet ons meisje tenminste dat ze iets fout gedaan heeft. Met 'nee schatje, niet doen lieffie' op mn allerliefste babystemmetje werkt het (hier) niet namelijk.
Haha nee met een lief babystemmetje lukt het niet, maar er is een verschil tussen een 'nee-dit-mag-niet stem' en een 'als-je-nu-doorgaat-plak-ik-je-achter-1000-lagen-behang stem'.
Nou, dan ben ik een slechte moeder. Ik vind het pas slecht als je denkt dat je perfect bent... ik bedoel dat is niemand. Ik vind iemand echt een goede mama als het ook durft toe te geven dat het fout zit. Want zeg nou zelf. de hele dag met een lach op je mond kan niet gezond zijn, voor jou niet, en voor je kindje niet. Het mag best een keertje merken dat je kwaad bent (ligt eraan hoe vaak) Rechtzetten is goed. ik zet mijn dochter atlijd op de trap. Laatst noemde ze me een stommeling haha. (heb toevallig nog een stuk geschreven over mijn bevindingen als mama!) post ik snel in de lounge!
Schuldig voelen om boos worden? Nee absoluut niet. Behalve als ik de boosheid niet meer onder controle kan houden. En dan is het echt een kwestie van de kleine even apart. Mama even apart. Want dan moet mama even afkoelen Stukje muziek erbij, lekker mee zingen en mama is weer helemaal het vrouwtje. En nu met de peuter pubertijd die zijn intrede gedaan heeft, is dat wel eens ietsje meer. Want het is soms een echt draakje. Maar gelukkig kunnen we daarna wel weer fijn knuffelen. Niemand is perfect. Sterker nog, ik vind het zelfs eng als je zodanig rustig kan blijven, dat ik niet wil weten wat er zich aan de binnenkant afspeelt. En emoties zijn rare, en soms ook enge dingen.
Ik zie een verschil tussen echt boos worden of gecontroleerd gezag uitstralen. Mijn zoontje zit in de peuterpuberteit. Het gaat hier onwijs (zonder te overdrijven!) goed! Ik laat zien dat ik bepaald gedrag niet tolereer (mijn zoontje rukt bijvoorbeeld alles uit de handen van ons buurmeisje als ze hier is) en dan gaat hij ook een minuut op de gang. Het heeft wat mij betreft geen zin om daar ook nog eens met boosheid op te reageren. Boosheid is een emotie die je wat mij betreft in je opvoeding onder controle zou moeten houden, omdat boosheid volgens mij laat zien dat je machteloos bent. Tussen laten zien dat je het gedrag niet tolereert of echt boos worden/slaan zit in mijn ogen een belangrijk verschil. Ik ben tot nu toe mijn geduld nog niet kwijt geweest maar dat zal wellicht een keertje gebeuren. Ik weet nu al dat ik daar spijt van krijg omdat het enerzijnds de opvoeding (nogmaals: in mijn ogen) niet ten goede komt en anderzijds omdat ik dan duidelijk machteloos geweest ben. Allemaal heel menselijk en kan eens gebeuren. Ik vind het alleen niet 'horen' in de zin van het hoort erbij.
Haha nou, zo als je het nu stelt: Zó boos (dat er van binnen van alles afspeelt) zou ik echt niet kunnen worden op een peuter van twee... Of een kleuter... Of een schoolgaand kind. Zo boos wordt ik misschien als ik erachter kom dat mijn man het al twee jaar doet met de buurvrouw (of zoiets), maar omdat mijn peuter iets op de grond gegooid heeft of wat dan ook: Lijkt mij juist eng dat je daar zó boos om kunt worden dat je moet afkoelen... Maar je hebt gelijk: We zijn allemaal mensen en niet perfect. En de één heeft een wat heftiger temperament dan de ander...
Nou sorrie maar ZO boos kan ik ook zijn soms hoor. Dan denk ik van ik zou je toch een...... En dan ga ik even peukie roken en ff afkoelen.
tja ik heb dat ook wel hoor. Ikvind mijzelf dan geen slechte moeder, maar soms dan ook weer wel. Zeker nu ik een kleintje erbij heb ga ik terug denken van hoe deed ik dat en hoe deed ik dat, merendeels wel hetzelfde natuurlijk, maar nu pas ik mij aan aan mijn kleintje en dat deed ik toen niet of niet echt, en daar voel ik mij een beetje schuldig over. Maar je wordt ouder en wijzer en perfect bestaat niet. Dus ik vergef mijzelf van mijn fouten, omdat ik ze inzie en ze niet weer zal maken etc etc etc. IK geef mij ook een 8 cijfer, nee een dikke 10!!!! ik doe het goed, mijn kids zijn happy dus doe ik het perfect
Brusje: Ja, zo zie ik het trouwens ook hoor! Iedereen maakt fouten, de één wordt misschien te snel boos, de ander is te makkelijk en zo zijn er talloze dingen die je fout kunt doen. Of laat ik het anders zeggen: de volgende keer anders zou willen doen. Ik denk dat het belangrijk is in je opvoeding om dingen die je eigenlijk anders zou willen onder ogen te zien en te onderzoeken waar het gevoel vandaan komt. In het geval van boosheid en een dreumes zou ik, wanneer het mij overkomt, mezelf niet perse als slechte moeder zien. Ik zou wel onderzoeken waarom ik nou eigenlijk zo boos zou worden op zo'n klein wezentje die me niet persoonlijk iets aandoet. In de vorm van: Hoe komt het dat ik zo boos kan worden op mijn kleintje en vooral: hoe kan ik het voorkomen? Ik vind dat belangrijker dan je gewoon maar neer te legge bij het feit dat je zo boos werd. Het onderzoeken van je eigen gedrag lijkt me heel belangrijk om je eigen kind op te kunnen voeden. Eigenlijk heeft het volgens mij niet zoveel te maken met: Ben ik een goede of slechte moeder, maar meer met: Hoe sta ik in het leven? Kijk ik wel genoeg naar mijn eigen gedrag of leg ik me er gewoon bij neer?
Soms kan ik mijn 5 jarige ook wel ff achter het behang plakken! En soms wordt ik misschien iets te boos, meestal gebeurd dat als ik zelf erg moe ben en weinig kan hebben. Ik vind mezelf geen slechte moeder, en als we echt boos zijn op elkaar maken we het daarna altijd weer goed. Als ik dan 's avonds naast zijn bed sta, en hij ligt heerlijk te slapen denk ik soms... Klein monstertje, wat ben je toch geweldig! Hahahaha
Als hier voor de derde keer een beker over de grond gaat, of ik voor de derde keer moet zeggen dat er niet zo gezeurd moet worden wordt ik toch echt wel eens boos. Soms voel ik me ook gewoon machteloos. Je hebt van die dagen dat werkelijk alles mis gaat. Soms reageer ik dan ook te heftig. Maar, ik zeg dan wel sorry tegen mijn kinderen en leg uit waarom ik zo boos was en dat mama niet zo had moet reageren.
Tja, denk dat boos worden niet meer als menselijk is. Ik word soms ook te boos, dan moet ik echt even afstand nemen. Ik heb er een die dus gewoon expres niet luisterd, nu al niet, en me gewoon gaat negeren. Dan gaat hij op de gang, maar na de zoveelste keer ben ik er ook weleens klaar mee... dan pak ik m ook weleens te hard beet of krijgt ie een tik.. ben ik niet trots op maar ik ben ook maar mens. Meestal gaat het goed en heb ik een hoop geduld maar soms gewoon even niet. Ik vind mezelf geen slechte moeder.. en geloof mn kleine ook niet, we zijn stikgek op elkaar en we kroelen en kussen wat af hahahaha, ik denk dat het allemaal geen kwaad kan zolang er balans is. Ik leg wel idd uit als ik boos was of als hij tik heeft gehad waarom en bij een tik zeg ik ook dat mama dat niet mag doen en dan zeg ik sorry.
ik voel me ook weleens schuldig als ik boos ben geweest op mijn oudste dochter, ze kan soms erg vervelend zijn en haar grenzen overgaan om te kijken tot hoever ze kan gaan bij mij... dan krijgt ze dus straf, soms verhef ik dan mijn stem erbij als ik het zat ben.. maar ze begrijpt het dondersgoed! je kan niet altijd maar lief zijn en ze afleiden of snoep geven... dat kunnen ze hier wel vergeten... tuurlijk zijn alle kinderen weleens stout, hoort erbij om zichzelf te ontwikkelen maar de dingen waarvan ze heel goed weten wat niet mag en toch doen dan wordt mama boos... haha...
Milan zit nog niet in de leeftijd dat hij echt is "verkeerd" kan doen. Maar als die tijd komt zal ik ook heus wel eens boos op hem worden. Maar tegen hem schreeuwen, of slaan, Nee. Dat zou ik niet doen. Maar vind het wel normaal dat je boos word tegen je kindje. Ik denk dat het belangrijk is dat je kind goed weet hoe ver het kan gaan. Maar ook denk ik dat het goed is voor een kind om eens boos te zijn. wat nou als je kind groot is en er is nog nooit iemand echt boos op hem/haar geweest. Dat kan hij zich in die sitiaties toch helemaal niet redden? Nooit geleerd hoe daar mee om te gaan en nooit geleerd dat het helemaal niet erg is als er iemand een keer boos is. En dat een ruzie ook gewoon weer uitgesproken wordt en je daar alleen maar van kan leren. Snappen jullie nog wat ik bedoel?
het belangrijkste is dat je na het "boos" zijn weer lekker knuffelt en de draad weer gewoon oppakt... ik doe dat altijd... dan heeft ze even geweten dat het niet mag wat ze dan deed en daarna is het klaar.. ik had hierboven neergezet dat ik soms eens mijn stem verhef maar het staat er best raar eigenlijk...! ik schreeuw dus niet maar verhef mn stem iets omdat ik anders heel lief en zacht praat en dat komt niet echt over natuurlijk... he voel me zowat schuldig hahah...
Ik ben ongeduldig. Ik heb een kort lontje. Als de kleine dan haar dag niet heeft of weer zo een moment van jengelen/zeuren...en ik al geprikkeld ben, dan kan ik heel boos worden. En omdat ik dan boos word en geen engelengeduld kan opbrengen voel ik me een slechte mama... mijn vriend is bijvoorbeeld zóóó geduldig met ons meisje. Ze kan de hele nacht huilen en dan nog is hij supergeduldig met haar, Ik ben dan al gauw zo van: 'Pfffff kind ga slapen!!!' of 'Waarom ben ik aan een kind begonnen?!' Jaaa heel erg, vind ik!!! Dat heb ik echt van mijn vader!! Die was ook niet geduldig. Maar ik merk wel dat ik steeds meer en meer geduld krijg. Ik heb me er bij neergelegd dat ik slapeloze nachten heb en eigenlijk altijd tijd tekort kom..
Ach Assi wacht een paar maanden en lees dit dan nog eens. Zal je zien dat je er ineens heel anders voor staat. Zo ineens veranderen die dingen weer en vraag je je af waar die tijd gebleven is dat je er telkens uit moest voor die uk. En zodra je weer meer / genoeg slaap hebt snachts heb je ineens ook meer geduld. Dat merk ik al na 1 nacht slecht slapen (kan ik tegenwoordig erg slecht tegen om de een of andere rede...zal wel de ouderdom zijn ) En dan moet er hier niemand teveel zeuren. Maar als ik dan weer n nacht goed geslapen heb kan je bij mij n heel eind komen tot ik uit mn slof schiet. Ben het met de dames eens die zeggen dat je best boos mag zijn. Want waarom mag je kindje niet zien dat mama die gevoelens ook heeft? Die krijgen ze nml zelf ook hoor! Lees maar eens over de "peuter puberteit" en dan weet je genoeg. Het is idd juist hoe jij er als ouder mee om gaat wat telt. En dat je het weer goed maakt. Zo laat ik hier geen kind naar school vertrekken zonder dat we als we smorgens woorden hebben gekregen, het weer goed gemaakt hebben. En als Wendy iets uit gespookt heeft waar ik even bij in moet grijpen dan kan t zijn dat ze er om moet huilen (afstands bedieningen zijn nou eenmaal niet bedacht om te zorgen dat je hoektanden er sneller door komen bvb. Dus die pak ik af als ze ze niet af geeft) En dan laat ik haar even n paar tellen. En dan maken we het weer goed door even n knuffel te geven. Zo probeer ik haar te leren dat ik boos kan zijn. Maar dat echt niet voor eeuwig ben. Zelfde met hoe ze met haar broers om gaat. Ze kan nogal eens ERG lomp zijn en ze een knal verkopen met n speeltje (of je neus er bijna af trekken als ze "tuuuut!" wil doen). Dan zegt broer "au"en trekt n verdrietig gezicht. En dan komt Wendy al meteen aan rennen om n kus te geven Want als je AU hebt moet er een kus "op", toch? Als ze straks wat ouder is leer ik haar wel dat er ook woordjes zijn om je excuses aan te bieden als je iets misdaan hebt. (en bovendien is het een ERRRRRG schattig gezicht zo'n kleine uk die bij grote broer aan zn nek hangt en hem onder kwijlt omdat ze hem au deed )