Hallo iedereen. Ik ben 19 jaar en ben er sinds twee dagen achter dat ik zwanger ben. Ik vind het erg moeilijk om een keuze te maken, aangezien ik nog eerstejaars studente ben en mijn vriend werkt (als hij al werk heeft gevonden) hij gaat nu beginnen met een inburgeringscursus die hij hopelijk binnen 4 maanden heeft afgerond. Wij weten niet of we het kindje wel een gezonde situatie kunnen geven.. Heeft iemand dit ook meegemaakt?
niet meegemaakt maar ik heb zoiets van , waar er 2 kunnen eten kunnen er ook 3 eten en een studie kan je altijd weer oppakken succes met je keuze!
Hoi, ik was net 18 jaar oud toen ik zwanger werd! Ik was de eerste 5 maanden samen met vriend, heeft me daarna als een baksteen laten vallen omdat het toch niet was wat hij wou. Heb alles in mijn eentje gedaan en dat ging prima. Je moet het een en ander opgeven, maar goed je hebt samen ook de verantwoording voor je eigen lichaam en aangezien jullie daar niet zo nauw naar hebben gekeken vind ik ook dat je daar de consequenties van in moet zien. Waar een wil is, is een weg. Succes ermee.
Ik was zwanger geraakt van de eerste toen ik 16 was. Was ook helemaal niet de bedoeling maar is helemaal goed gekomen (Toenmalige vriend heeft de benen genomen tijdens de zwangerschap maar heb hem eigenlijk ook totaal niet gemist.) Wel met een hoop steun natuurlijk maar dat kan niet anders als je minderjarig bent. Denk goed na over wat je wilt en neem geen overhaaste beslissingen, je kunt het niet terugdraaien! Ik had er heel veel aan hoe mijn huisarts reageerde, maar dat is natuurlijk voor iedereen anders. hij zei tegen mij toen: je kunt 3 dingen doen, je kunt het houden, je kunt het weg laten halen of je kunt het weggeven... Voor mij was het toen eigenlijk gelijk duidelijk toen ik die keuze's zo gelijk achter elkaar hoorde. Succes en sterkte met je beslissing. Liefs mij
Hoi hoi, Ik was ook 19 toen ik zwanger was van mijn dochter. Had werk op uitzendbasis en haar vader was grof gezegd een klootzak (nu nog) en was er tijdens de zwangerschap en na de bevalling nooit. Heb de relatie na de bevalling ook beëindigd. Kijk mij nu, 28 jaar zwanger van de 2e en een hele lieve vriend, maar vooral niet te vergeten mijn dochter van 8, die het uitstekend doet op school! Mijn situatie is misschien niet hetzelfde als die van Jou, maar hiermee wil ik zeggen dat voor alles een oplossing is zolang je erin gelooft! Groetjes
Ik ben ook 19 en zwanger, wij zijn er heel blij mee in ieder geval Ik studeer ook nog, ik moet na dit jaar nog 1 jaar. En daar ga ik ook gewoon mee door
niet mee gemaakt.. ik was nog net geen 19 ( op 2 weken na ) toen ik bewust zwanger werd, mijn zusje was 17 toen ze zwanger werd, zij heeft ervoor gekozen het kindje te houden, heeft nooit over abortus nagedacht, nu is ze net 4 mandjes 18 en is het kindje anderhalf maand.ze doet het alleen ( samen met mijn ouders) ze heeft haar studie nog, en een bijbaantje, ze redt het prima
Hallo girl19 Mijn situatie is niet helemaal hetzelfde maar misschien toch een paar woorden van advies; Ik ben 22 en ben op dit moment derdejaars student hotelmanagement (vrij pittige studie!) maar zoals je aan me banner kunt zien ben ik ook zwanger van ons eerste kindje Mijn vriend en ik vonden het ook een heel moeilijke keuze om te beslissen of we dit kindje gingen houden of niet,(ondanks dat we al ietsje ouder zijn) maar uiteindelijk kwamen wij tot de conclusie voor alles is een oplossing Ik werk naast mijn studie en ontvang een aardig bedrag studiefinanciering (mede omdat wij samenwonen wat dus betekend dat ik uitwonend ben ) Ik weet niet of jij naast je studie werkt maar ik ben van mening dat elk beetje inkomen toch helpt verder werkt mijn vriend wel vast maar je vertelde dat jouw vriend op zoek is naar een baan, dus hopelijk heeft hij een baan voordat het kindje geboren zou worden. Verder ontvang je voor je kindje natuurlijk kinderbijslag en als je onder een bepaalde inkomensgrens valt ontvang je ook nog iedere maand een kindgebonden budgetbijdrage. Ik weet natuurlijk niet wat voor studie jij volgt en of je het een en ander kan switchen in het programma, zoals ik gelukkig wel kan ( ga nu eerst een halfjaartje stage doen, dan thuis mijn bussinessplan schrijven en dan nog 5 maandje op stage) Zowel mijn moeder als de ouders van mijn vriend hebben aangeboden om in die laatste 5 maandjes op te passen zodat ik alsnog kan afstuderen (Egt topp!!!) Ik weet natuurlijk niet of jouw/zijn familie bereidt is om op te passen maar het is zeker de moeite waard om eens te vragen? De baby uitzet is natuurlijk wel een groot gat in je budget maar wij kopen elke maand een aantal dingetjes en sparen tevens voor het kamertje, en we krijgen nu al superveel spulletjes van familie en vrienden die het al weten En zoals er al eerder is gezegd; waar er 2 eten kunnen er ook 3 eten (plus 2 poezen8)) Beetje lang verhaal maar zoals je een beetje kan zien hebben wij voor de meeste dingen een oplossing gevonden zodat ik gewoon kan afstuderen en dit inmiddels zo gewenste kindje te houden Meis, ik kan natuurlijk niet in jouw leven kijken maar denk er zeker goed over na en bedenk voor alles is een oplossing! Heel veel sterkte met deze keuze en laat je wel weten wat je doet! Liefs, Elena
Ik kan alleen ingaan op het studiegedeelte. Ik denk dat het erg belangrijk is om in ieder geval te proberen deze wel voort te zetten. Ik studeer ook nog, maar ik heb wel het geluk dat mijn man voldoende verdient om ons gezin te onderhouden (wel ontvang ik nog uitwonende studiefinanciering). Je kleine kan naar de opvang, hiervoor kun je toeslag aanvragen via de belastingdienst EN via de gemeente (als je niet werkt). Vermoedelijk zul je het grootste gedeelte terug krijgen. Verder denk ik 'waar een wil is, is een weg'. Ga eens met je vriend om tafel zitten en ga rekenen. Een kind hoeft de eerste paar jaar helemaal niet zoveel geld te kosten. Bovendien, als jullie een laag inkomen, krijg je erg veel extra toeslag etc. als je een kindje hebt. In sommige gevallen zelfs meer dan wat wij aan onze kleine kwijt zijn...
Hoi, Het ligt eraan wat je wilt en hoe je je toekomst ziet....Er is natuurlijk altijd een mouw aan te passen: financieel, qua oppas enz. enz. Als je niet van plan was een lange studie te gaan volgen, maar wil werken en lekker gesettled wil zijn dan kan je het kindje natuurlijk houden. Je moet er dan wat eerder aan geloven, maar je krijgt wel wat je graag wilt. Plus: als de rest aan kinderen begint, heb jij wat meer tijd voor jezelf (dan zitten ze op school of misschien zelfs wel de middelbare school, en zijn ze zelfstandiger). Van de andere kant....als jij nog hoge verwachtingen voor jezelf hebt, als je nog een studie wilt oppakken van een aantal jaren (hbo, universiteit), dan zou ik er nog eens heel goed over nadenken. Je heb nog 20 jaar de tijd (als alles goed loopt natuurlijk) om kinderen te krijgen. Je kunt gerust eerst je studie afmaken en je kind een goede financiele basis bieden. Plus misschien een wat meer stabielere relatie. Kijk, zonder twijfel hou je (als je het houdt) meer van je kind dan wat dan ook. Zodra het er is zou je nooit meer anders willen. Maarrrrrr je hebt nu nog de keuze om te bepalen of dit wel het juiste moment is. Je ziet in de verhalen hierboven ook wat mensen moeten 'laten' (ook al doen ze dat met alle liefde in de wereld!) voor een kindje (relaties lopen stuk, studies moeten anders/moeilijker worden afgemaakt, groot beroep doen op je ouders en omgeving enz. enz.). Dat is heel erg zwaar (dankbaar, maar zwaar). Tot slot: het ligt er ook aan hoe je naar abortus kijkt. Zegt je hart dat het echt 'moord' is (even zwaar gezegd) dan is het misschien niet goed te doen. Zie je het anders (luchtiger), dan kan het misschien wel.... Hoe dan ook: ik wens je heel veel succes!!!!!!! Volg je hart! (voor de duidelijkheid: ik heb onwijs veel respect voor de dames hierboven die hun kind in moeilijke omstandigheden hebben opgevoed en slimme oplossingen hebben gevonden! Ik wil alleen ook een andere kant voor haar belichten).
Hoi, Ben in een grijsverleden zwanger geweest (was toen 23 ofzo). Ik werkte net en had een instabiele relatie met mijn toenmalige vriend. Ik ben door de pil heen zwanger geworden en dat was wel het laatste wat ik wilde. Belangrijkste nog.. ik voelde me fysiek ziek. Ik voelde dat er iets in mijn lijf zat wat er niet thuis hoorde. En dus heb ik de zwangerschap bij 7 weken laten beëindigen. Nooit spijt van gehad. Ik ben vele jaren later mijn droomman tegen gekomen. Inmiddels had ik carriere gemaakt en was er helemaal klaar voor. Nu is nummer 2 onderweg en voel me geweldig. Spijt? Nee absoluut niet. Ik wist toen dat het goed was en dat is altijd zo gebleven. Voor mij was het heel belangrijk dat 'alles' klopte.. Een ander verhaal. Het blijft een heel moeilijke afweging. Maar weet wel.. er is geen weg terug.
@ cygnet: wauw, wat een eerlijk verhaal. Ik heb veel respect voor je dat je het zo hebt aangepakt en hoe je ermee om gaat. En ook dat je je verhaal hier vertelt om TS de verschillende opties voor te kunnen houden.
In ieder geval al bedankt voor de aantal reacties Ikzelf word erg emotioneel als ik denk aan een abortus, ook zoals gezegd werd al, als het eenmaal te laat is kan je niet meer terug. Ook ben ik het eens met de consequenties voor ogen zien. We zijn alleen erg bang dat we het kindje geen gezonde situatie kunnen geven, en dit zou dan ook de enige reden zijn. Daarnaast lees ik dus ook dat vele andere mensen het wel redden en dan denk ik, waarom ik niet. Nu in deze situatie vind ik mijn carriere ook niet meer het belangrijkste, ik wil gewoon de beste beslissing maken voor het kindje. Alsnog echt super bedankt voor alle reacties
ik ben ook 19 jaar en (bewust) zwanger, ik studeer ook (eerste jaars) en mijn vriend heeft wel een vaste baan. ik kan het makkelijk met mijn studie combineren want ze houden rekening met het verlof waar je recht op hebt. en zowieso een opleiding kun je later altijd opvatten! en zoals al eerder gezegd werdt waar er 2 eten kunnen er ook 3 eten! maar je moet er wel klaar voor zijn aangezien het voor jullie dus niet gepland was. wij hebben eerst gekeken of het ging lukken financieel en daarna besloten om toch gepland zwanger te worden en 3 maanden later was het raak. succes.
Niet meer terugkunnen gaat ook op als je besluit een kindje te krijgen... Je kunt 't moeilijk weggeven... Je zult het ermee moeten doen en niet half maar helemaal! Weeg het af en praat er over met met mensen die jou en je vriend kennen.
Dat je zelf zegt dat je emotioneel word als je aan een abortus denkt zegt toch genoeg? Dan weet ik zeker dat je er later spijt van zou krijgen als je abortus zou plegen
Dat denk ik ook.. Ik was ook 19 toen ik zwanger raakte, erg geschrokken, maar ik ben een gevoelig persoon en wist dat ik later spijt zou krijgen als ik het weg zou laten halen. Inmiddels is onze dochter 3 jaar en ik heb er geen moment spijt van gehad. Het is moeilijk geweest, we hebben een hoop meegemaakt, maar uiteindelijk komt alles goed. Ik denk dat als je besluit het te houden dat het moeilijk word, maar best goed komt hoor, Er staan dan vast wel mensen achter je, en ik denk niet dat het kindje wat tekort zou komen.
Ik heb het nooit echt meegemaakt, maar ben wel een keer ruim overtijd geweest toen ik zo ongeveer in jouw situatie zat (20 jaar, net 3e jaars student). Uiteindelijk bleek ik niet zwanger te zijn, maar ik wist toen heel zeker dat ik niet klaar was voor een kindje (en heb toen ook gelijk voor andere AC gekozen, ik wilde die onzekerheid echt nooit meer meemaken). Als ik zwanger was geweest, zou ik waarschijnlijk gekozen hebben om die zwangerschap te laten beeindigen. Natuurlijk werd ik heel emotioneel van die gedachten, maar ik hecht veel waarde aan mijn verstand naast die emoties. En mijn verstand vertelde me echt: doe het niet, het past nu niet bij je. Nogmaals, het bleek uiteindelijk niet aan de orde, dus ik weet niet voor 100% wat ik gedaan zou hebben als ik wel zwanger was geweest... Mijn toenmalige vriend en ik zijn 4 jaar daarna uit elkaar gegaan, ik heb eerst een mooie toekomst voor mezelf kunnen opbouwen, en sta nu oneindig veel sterker in mijn schoenen dan ik toen deed. Ik ben ervan overtuigd dat ik nu een veel betere basis en een veel sterker gezin kan bieden aan mijn kinderen dan ik toen had gekund. Het is een moeilijke afweging, en ik wens jou en je vriend veel sterkte bij het maken van jullie keuze.
hey ik was zwanger geraakt toen ik 18 was, en bevallen op mijn 19e. eerlijk gezecht heb ik het in het begin wel als zwaar ervaren. het was heel dubbel. ik was er super blij mee maar dat betekend niet dat je niet heel erg hard je best moet doen. nu zou ik echt nooit meer anders willen, maar waar er 2 eten kunnen er ook 3 eten vind ik wel wat kort door de bocht, tuurlijk kan het maar het is niet zo gemakkelijk als je denkt. een baby heeft een goede basis nodig en je moet bereid zijn veel aanpassingen te maken en veel dingen te veranderen (opofferen wil ik het niet noemen). je kan natuurlijk denken ik ben pas 19.. maar je kan ook denken je bent AL 19, je bent volwassen en daarbij hoort ook een bepaalde vorm van verantwoordelijk zijn. succes met je beslissing, het is een hele moeilijke maar het lijkt me niet goed als je het kindje houd alleen maar omdat je geen abortus wilt.. je moet het kindje houden omdat je voor een kindje wil zorgen. succes!!