Zou kunnen, maar ik heb in mijn omgeving gezien dat het met een stel heel slecht ging, juist ook omdat zij niet goed in haar vel zat/zit. Daardoor ging ze op hem vitten, waar hij ab-so-luut niet tegen kan, waardoor hij neerbuigend ging doen en heel veel werken, waardoor zij ging klagen dat ze alles alleen moest doen, waardoor ze weer op hem ging zitten vitten, etc. Vicieuze cirkel dus. Van kwaad tot erger. Na relatietherapie gaat het nu een stuk beter, omdat zij nu ook inziet dat het niet alleen maar aan hem ligt en dat ze ook eerst zelf wat gelukkiger moet worden. Zij heeft gelukkig geen ernstige pyschische problemen als Christy, maar het doet me er wel een beetje aan denken, vandaar. Ik heb ook gemerkt dat het als buitenstaander heel makkelijk is om dan de ander de schuld te geven, maar je hoort het natuurlijk maar van 1 kant. Bovendien weet je nooit hoe het echt bij iemand anders is. Vaak is het een wisselwerking, die doorbroken moet worden. En misschien kan een begin worden gemaakt door deze tijdelijke opname. Een andere reden dat ik het zei is dat ik vind dat je aan 1 ding tegelijk moet werken. Je kan niet EN uit een depressie komen EN je relatie met je vriend redden verbreken EN je problemen met je moeder oplossen. Een van de drie is al zwaar genoeg, lijkt mij...
oh meis wat verschrikkelijk, het is idd erg belangrijk dat je je nu laat opnemen en het is heel vervelend dat je vriend en je moeder niet de zorg over je zoontje willen nemen. Zeg maar gerust niet acceptabel!! heb er geen woorden voor hoor. Maar heeft jou vriend ook geen recht op ouderschapsverlof? weet niet hoe dat zit in belgie. nu weet ik dat hij liever werkt dan dat hij voor zijn eigen kind zorgt, maar hij zal echt wel moeten denk ik, dreig er maar mee dat als jij zo door gaat je er mischien straks niet meer bent en hij wel zal moeten!! wat zou hij of je moeder doen, als jij op een dag je laat opnemen en je je zoontje gewoon afzet bij je moeder, zou ze m dan op straat zetten? Zal toch niet, mischien moet je het even hard spelen, het gaat nu wel even om jou meid, dit kan echt niet langer zo. en als deze ellende ook door de ellende van je vriend komt, zou ik maar heel goed gaan nadenken wat je met hem verder wilt, want als jij weer terug komt, dan zit je weer in deze situatie he. wil je heel veel sterkte wensen en dikke knuff
super meid..... Nou ben erg benieuwd. Kom op het this voor jezelf en voor die kleine die je hebt rondlopen.
Verlof voor bijstand of verzorging van een zwaar ziek gezins- of familielid - Federale Overheidsdienst Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg Lees dit maar: volgens mij maak ik hieruit op dat jouw vriend recht heeft op verlof. (En ja, het is een Belgische site, geen Nederlandse)
Het zal inderdaad niet makkelijk zijn voor mijn partner om met een labiele persoon te leven, maar een beetje steun kan er toch wel aan af vind ik. Hij zegt dat ik dan maar moet van hem weggaan als ik me dan beter voel, dat wil toch zeggen dat het hem niks kan schelen, helaas kan ik gewoon niet zomaar weggaan.
hoi, ik heb je verhaal gelezen en ik vind het echt heel erg dat je je zo moet voellen. ik vind het best onbegrijpelijk waarom oma in questie niet een tijdje op je kindje kan/wil passen. en vader in questie hij kan het misschien afwisselen met je moeder? maargoed vanuit hier heel veel virtuele steun gewenst, hoop voor je dat er snel een oplossing komt
Mijn moeder wil niet oppassen omdat hij weent om mij als ik er niet ben, ze zegt dat zij vroeger iets heeft voorgehad met mijn broer door hem bij zijn oma te laten. Ze zegt gemakkelijk dat mijn zoon niet mag blijven hoor, als we daar op bezoek zijn en we nemen onze jas, dan zegt mijn zoon, NEE, en hij loopt naar oma toe en staat aan haar been, dus zeg ik, oké dan, wij zijn weg, tot morgen, dan steekt ie zijn armen uit en roept op mij. Mijn moeder zegt dan: " zieje wel dat het niet gaat lukken als hij hier blijft, ik krijg het niet over mijn hart als hij staat te huilen om jullie, dat doet teveel pijn"
Ik denk inderdaad dat je vriend nogal k$^$& reageert op je, maar misschien weet hij zich gewoon echt geen raad. Heb je al eens voorgesteld om aan jullie relatie te werken dmv relatietherapie? En ga er dan niet vanuit dat hij meteen staat te springen, misschien moet hij aan het idee wennen. (En mannen zeggen rare dingen hoor, in ruzies. Een man in mijn omgeving zei tegen zijn vriendin dat zij dan maar weg moest gaan, en dat hun kind dan bij hem moest blijven wonen. Terwijl zij drie dagen werkt en hij 60 uur. Slaat nergens op. En nu - na therapie - gaat het een stuk beter.) Het is niet zo dat ik je problemen met je vriend niet serieus neem hoor, maar ik heb al een aantal keer in mijn omgeving gezien dat het bij een stel met een jong kind heel slecht ging en die relaties gaan nu wel heel goed. Het heeft waarschijnlijk ook heel veel met de komst van het kind te maken... Het zou gewoon zonde zijn als je nu uit elkaar gaat, terwijl jullie er misschien op een goed moment wel uit kunnen komen. Tegelijkertijd blijf ik zeggen dat het me geen goed plan lijkt om EN in relatietherapie te gaan EN aan jezelf te werken, want in beide gevallen heb je de volle inzet nodig.
Is er niet iemand in je omgeving - anders maar de psycholoog ? - die even een stevig gesprek met je moeder kan voeren? Waarschijnlijk heeft ze inderdaad iets met je broer meegemaakt, best begrijpelijk, maar ze moet het wel een beetje relativeren. Door niet op te passen gaat je zoontje alleen maar meer aan jou hangen, waardoor hij je helemaal niet kan missen. Weer een vicieuze cirkel dus. Daar komt bij dat jij nu alle hulp kan gebruiken.
maar dat huilen is toch ook maar even? En ik snap dat je moeder nare ervaring heeft gehad, maar ieder kind is anders. dan zal je m nergens anders kunnen brengen, want huilen om jou doet hij dan overal. daar moet je dan even doorheen. snap niet dat je moeder dat zelf niet weet of inziet!!
Ik zou je niet meer richten op je moeder, ze wil niet oppassen dat is duidelijk en dat is ze ook niet verplicht. Zou toch echt snel zoeken naar een andere oplossing! Is er geen kinderdagverblijf in de buurt? Zou eens vragen of je kleine daar overdag doordeweeks terecht kan, en papa de rest van de zorg op zich neemt, wat mij niet meer dan logisch lijkt het is tenslotte de vader.
Dat is natuurlijk ook zo. Als mijn moeder al zo moeilijk zou doen, dan zou ik niet eens meer WILLEN dat mijn kind daar kwam. Dan zocht ik wel naar een andere oplossing. Hoewel ik in zie dat dat bij jou moeilijk gaat, een andere oplossing. Ik hoop dat het allemaal goed komt. Het lijkt me echt belangrijk voor je als je opgenomen word en straks als je er uit komt de hele wereld weer aan kan. Want daar gaan we vanuit, toch?
pff, supergoed dat je iets wilt doen aan je probleem, echt super dat je dat inziet want dat lijkt me zo ontzettend moeilijk! En het druist waarschijnlijk helemaal tegen je gevoel in, maar waarschijnlijk is het wel echt een investering. Bel anders even met de instantie van de opname, misschien hebben zij suggesties voor je en kunnen ze je helpen? Ik neem aan dat ze dit vaker meemaken. Wat ook kan (natuurlijk ook super moeilijk voor jou) via een plaatselijke kerk, wellicht is daar een gezin dat dit met alle liefde wil doen (ik ken er vele die die doen als bijvorbeeld alleenstaande moeder in ziekenhuis ligt oid). Pas goed op jezelf!!
Ja hoor, mijn psychologe heeft me gebeld om te zeggen dat ik een intake gesprek heb woensdag in het psychiatrisch ziekenhuis, mijn vriend heeft onmiddelijk verlof gevraagd en heeft met zijn baas besproken wat er moet gebeuren als ik opgenomen word, er is een regeling getroffen en dus heeft mijn kindje opvang bij zijn papa in zijn vertrouwde omgeving en moet ik me niet ongerust maken.
Wat goed dat je vriend nu op je zoontje kan passen. Zo hoort het eigenlijk ook. Zie je wel dat het nou kon? Deed zijn baas erg moeilijk?